Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Bij het ontwaken in de stallen kon Margaux het gevoel van de vorige nacht niet van zich afzetten. De confrontatie tussen Torrance en Henry was nog niet voorbij en ze had het gevoel dat ze midden in iets zat wat ze niet helemaal begreep. De harde vloer onder haar en de koele lucht van de stal deden haar weer verlangen naar een warm bed. Het was moeilijk voor haar om niet te denken dat ze beter verdiende, en ze vroeg zich af of ze er ooit uit kon komen. Ze wist dat ze het verleden niet kon veranderen, maar ze kon tenminste proberen het beste van haar heden te maken. Met een zwaar gemoed stond ze op en begon aan haar dag, hopend op een beter verloop van de dag.Terwijl Margaux na een tijd haar taken in de stallen afrondde en naar het kasteel ging. Terwijl ze door de gangen liep, werd ze benaderd door een van de superieuren van het kasteel en kreeg ze de opdracht Torrance opnieuw te helpen. Ondanks haar gemengde gevoelens tegenover hem, voelde ze zich stiekem toch nieuwsgierig om te zien hoe hij zich zou gedragen na hun confrontatie de avond ervoor.Toen ze op weg was naar de kamer van Torrance, hoorde ze het geroezemoes van twee bekende stemmen. Margaux tuurde door het raam en zag dat Eleanor en Henry zich klaarmaakten voor een ritje met de paarden. Het viel haar op hoe Henry's blik even op haar bleef rusten voordat hij zijn aandacht weer op Eleanor richtte.

Terwijl Margaux voor Torrance's deur stond, haalde ze diep adem en duwde ze alle negatieve gedachten en emoties van de vorige nacht opzij. Ze wist dat ze werk te doen had, en ze kon haar persoonlijke gevoelens niet in de weg laten staan. Ze klopte stevig op de deur en wachtte op zijn toestemming om binnen te komen.Terwijl ze dieper de kamer in liep, kon Margaux niet anders dan een zucht slaken bij het schouwspel voor haar. De kamer was een complete wanorde, met kleding, schoenen en andere persoonlijke bezittingen verspreid over de vloer. Het was alsof er een wilde storm was overgestoken die niets onberoerd liet. Het bed was niet opgemaakt en de lakens en dekens lagen lukraak over de matras gegooid. Op het bureau lagen papieren en boeken hoog opgestapeld, waarvan sommige op de vloer waren gemorst, wat bijdroeg aan het toch al chaotische tafereel.Ze kon het niet helpen dat ze een beetje medelijden had met Torrance, wetende dat dit geen normaal gedrag voor hem was. Hij was meestal zo kalm en beheerst, maar er moet iets zijn gebeurd waardoor hij het zo verloor. "Wat is hier gebeurd? Gaat het?" vroeg Margaux, haar stem vol bezorgdheid.Ondanks de puinhoop wist Margaux dat ze werk te doen had en ging aan de slag, zonder meer vragen te stellen. Ze begon met het oppakken van de verspreide papieren, zorgvuldig doorzoekend en proberend de wanorde te begrijpen.Terwijl ze aan het werk was, viel het Margaux op hoe benauwd de kamer aanvoelde, en ze liep naar het raam om wat frisse lucht binnen te laten. Toen ze hem opendeed, vulde het zoete gezang van de vogels de kamer, wat een schril contrast vormde met de chaos die haar omringde. De koele bries waaide door de kamer en bracht de geur van bloeiende bloemen en vers gemaaid gras met zich mee. Margaux liet een gevoel van vrede over haar heen spoelen toen ze de natuurlijke schoonheid van buiten het raam in zich opnam. Even vergat ze de rommel en de chaos en liet ze zich gewoon verdwalen in de rust van het moment.Ze draaide zich naar Torrance toe en toen viel het haar op hoe Torrance in zijn eigen gedachten verzonken leek. Ze besloot het erop te wagen en iets naar voren te brengen waar ze al een tijdje aan dacht. "Dus, hoe gaat het slapen in het kasteel met je? Oh wacht, laat me raden, het gaat prima nadat je me verbannen hebt naar de stallen," zei ze met een vleugje sarcasme in haar stem. Ze zag het schuldgevoel over Torrance's gezicht spoelen terwijl hij haar blik vermeed. "Ik bedoel, ik weet dat een hooiberg het toppunt van luxe is, maar het ligt toch net iets minder goed dan ik me had voorgesteld," voegde ze er sarcastisch aan toe, in een poging de stemming te verlichten. "Maar in alle ernst, Torrance, ik maak me zorgen om je. Je bent jezelf niet meer sinds... je weet wel. En ik heb het gevoel dat ik je nog meer stress bezorg door constant in de buurt te zijn." Ze keek hem bezorgd aan en wreef over haar voorhoofd terwijl ze een zucht slaakte. "Misschien moet ik je wat ruimte en tijd geven, misschien is dat wat je nodig hebt. En misschien heb ik dat ook nodig."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De geschrokken blik op Margaux gelaat kwam niet anders dan verwacht voor Torrance. Hij had de ravage die hij eerder had aangericht immers zelf al enkele keren in het oog gehad. "Alles en niks, ik heb er geen verklaring voor. Ik kan me bijna niks meer herinneren sinds ik gisteren verplicht werd om jou te herinneren aan wat het effect is als je in dit kasteel de wetten overtreed," zei hij schouderophalend, gedaan alsof het hem niet interesseerde.
De opmerking die ze maakte over het slapen in de stal bracht een schuldgevoel in hem naar boven, doch maakte het feit dat ze het er inwreef irritatie in hem los. Ze vond de manier waarop ze tegen hem sprak respectloos en ondankbaar. Het leek alsof hij het vergat dat Torrance afkomstig was van een hogere stand en dat men normaliter gestraft werd voor een toon zoals de hare. Hij kon het waarderen dat ze hem behandelde als elkander individu, maar hij had er moeite mee om met de negatieve manier waarop ze sprak om te gaan. "Ik weet niet? Ik gok dat jij goed genoeg weet hoe het is om in mijn bed te slapen, niet? Dus zeg jij het me maar," zei Torrance, doelend op het feit dat hij doorhad waar ze had geslapen toen hij op de missie was. Het parfum waarmee zijn kussensloop doordrengd was herkende hij uit de duizenden. Bovendien was Margaux de enige die regelmatig zijn kamer betrad en overigens regelmatig rebellie had getoond ten opzichte van de regels die haar werden opgelegd. Het had hem niets verbaasd. "Het heeft geen zin om bijdehand te doen, Margaux. Je weet niet hoe Henry is, je kent hem hoelang, één avond? Ik kan mij herinneren dat het mij enkele weken heeft gekost om tot jou door te dringen dat niet iedereen onder dit dak slecht is. Hoe denk je dat dat voelt, hé?" Wederop had jaloezie zich voortgedaan in Torrance's gedachtegang, die hij eveneens zonder teveel redeneren naar buiten bracht. Het deed hem dan ook daadwerkelijk pijn dat hij ontzettend veel moeite had gedaan om de grote barrière tussen hem en Margaux te verbreken, ervoor te zorgen dat haar bijdehante gedrag ten opzichte van hem verminderde en ze hem zag voor wie hij was. Hij had zich daar meermaals voor moeten bewijzen en Henry had datzelfde in een vingerknip voor elkaar gekregen. Torrance bezat veel liefde voor zijn broer. Ze waren sinds zijn geboorte bijna continu samen geweest. Maar dat maakte ook dat Torrance exact wist hoe hij in elkaar zat.
"Het is dankzij mij dat je niet aan de schandpaal hangt om bekogeld te worden met stenen, ik hoop dat je het je beseft." Torrance's spraakwaterval ging alleen maar verder, de woorden verlieten één voor één en zonder beredenering zijn mond, hoe heftig ze ook mochten klinken. Het was de pure realiteit geweest. "Ik zeg absoluut niet dat ik hier geen schuld aan heb en geloof me, ik haat hoeveel leed ik jou heb aangedaan door gewoon maar eventjes te doen waar ik zelf zin in had. Maar ik doe heus wel mijn best om het je zo makkelijk mogelijk te maken," ging hij verder. Nog nooit eerder had Torrance zich zo eerlijk opgesteld tegen iemand die er voor de maatschappij er in principe niets toe deed. "Ik ben dag in dag uit bezig met je uit die stal te krijgen en ik vind wel een manier. Maar geef me de tijd. Ik heb echt genoeg aan mijn hoofd nu."
Een sarcastische lach verliet Torrance's mond toen Margaux het lef kreeg hem te vertellen dat ze zich zorgen om hem had gemaakt. Het waren woorden geweest die hij amper geloven kon. Woorden die iets voor hem betekende, als het de waarheid was geweest. "Oh, heb je de tijd nog om je zorgen om me te maken terwijl je zo druk bezig bent met me te haten?" vroeg hij. "Ik heb die brief aan je vader meegegeven met de post trouwens. Geen dank. Het is dat ik zo'n slecht persoon ben he." Torrance kon het eerder die dag niet over zijn hart krijgen dat Margaux de brief die ze vol emotie aan haar vader had geschreven wellicht was kwijtgespeeld. Het was één van de zovelen goede daden die hij voor haar had gepleegd.
Vermoeid ging Torrance op zijn bed zitten, waarna hij door middel van zijn ellebogen op zijn bovenbenen te steunen een steunpilaar vormde voor zijn hoofd, dat voor hem aanvoelde als pure lood. Met zijn gezicht naar beneden had hij zijn hoofd verborgen in zijn handen. Hij verachtte het, hoe ze opperde voor afstand tussen hen, om Torrance tijd te geven. Hij wilde geen afstand van haar, dat was het hele probleem geweest al die tijd. "Kunnen jullie alsjeblieft gewoon eventjes stoppen met zeggen wat wel of niet beter voor me is?" vroeg Torrance vermoeid. "Dat is het hele ding net. Ik mag niets voor mezelf kiezen. Iedereen kiest dingen voor mij die het tegenovergestelde zijn van wat ik zelf wil."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux voelde een brok in haar keel ontstaan toen ze luisterde naar Torrance's harde woorden. Ze had hem nog nooit zo gezien en het was duidelijk dat hij ergens mee worstelde, maar dat vormde geen excuus voor de manier waarop hij tegen haar sprak. Ze kon haar oren verder niet geloven. Ze had altijd vermoed dat Torrance had geweten waar ze had geslapen terwijl hij weg was, maar om het hem zo achteloos te horen zeggen, alsof het niets was, was een schok voor haar. Ze voelde de woede in haar opkomen en ze kon niet anders dan uithalen. "En ik heb zelfs je douche gebruikt, zodat ik tenminste schoon in je bed kon stappen in plaats van met hooi en vuil aan mijn lijf omdat je vriendin erop staat dat ik buiten moet slapen zoals de ratten," spuwde ze uit, haar stem trillend van emotie. De woorden van Torrance hadden haar diep gekwetst, en ze deed haar best om voet bij stuk te houden. Ze kon niet begrijpen hoe hij zo ongevoelig en onverschillig kon zijn voor haar situatie, vooral na alles wat ze had meegemaakt. Maar ze weigerde hem te laten zien dat ze brak. "Het is dankzij mij dat je niet aan de schandpaal hangt om bekogeld te worden met stenen, ik hoop dat je het je beseft." Margaux kon niet geloven wat ze hoorde. Ze staarde Torrance geschokt aan terwijl hij sprak, haar geest duizelde van de implicaties van zijn woorden. En toen, plotseling, barstte ze in lachen uit, uit puur ongeloof. Het was een hard, bitter geluid dat de kamer vulde. "Je denkt echt dat je heel wat bent, hè?" zei ze. "Je adellijke geboorte, je positie in dit kasteel, het is allemaal naar je hoofd gestegen. Je denkt dat je beter bent dan iedereen, dat je de macht hebt om te beslissen wie leeft en wie sterft. Maar wat je niet beseft is dat diezelfde adel, diezelfde macht, je je menselijkheid heeft ontnomen. Hoor je jezelf eigenlijk?” Toen Torrance verder sprak, smolt Margaux' respect voor hem als sneeuw voor de zon. Ze kon niet geloven hoe hij tegen haar sprak, alsof ze dankbaar moest zijn voor de kruimels van vriendelijkheid die hij haar toewierp. Margaux rolde met haar ogen bij zijn woorden en beet een sarcastische opmerking terug over hoe hij 'dag in dag uit' had gewerkt om haar uit de stallen te houden. Het feit dat hij het lef had te doen alsof hij haar een plezier deed door te proberen haar nu uit de stallen te krijgen, na alle ellende die het haar had aangedaan, deed haar bloed koken. Ze kon niet geloven dat ze hem ooit had gerespecteerd of vertrouwd. "Tuurlijk, neem alle tijd die je nodig hebt," zei ze met knarsetanden, haar toon druipend van sarcasme. De pijn en woede die ze voelde waren bijna overweldigend, waardoor haar borstkas strak stond en haar ogen brandden van de onbestaande tranen. Ze kon niet geloven dat ze zichzelf ooit had laten geloven dat hij anders was dan de rest van zijn wrede en bevoorrechte familie. "Jou haten? Ik haat je niet, Torrance. Ik heb alleen niet hetzelfde blinde vertrouwen in jou als jij in jezelf schijnt te hebben," antwoordde Margaux, haar ogen rood van woede. "En wat mijn brief betreft, ik wilde alleen mijn vader laten weten dat ik leef en gezond ben, of zo goed als ik kan zijn in deze godverlaten plaats." Het noemen van haar brief, de brief waarin ze haar hart en ziel had gestoken, maakte haar kwetsbaar en bloot.

Margaux slaakte een diepe zucht en probeerde alle negatieve emoties die zich in haar hadden opgehoopt los te laten. Het was even stil terwijl ze haar gedachten verzamelde en probeerde de juiste woorden te vinden om te zeggen. "Ik begrijp je," begon ze, haar stem kalm en afgemeten. "Ik weet dat je veel aan je hoofd hebt en dat je me probeert te helpen. Maar je moet begrijpen dat ik meer nodig heb dan alleen jouw hulp. Ik heb ook rust en vreugde in mijn leven nodig. En gisteravond maakte Henry me voor het eerst sinds lange tijd weer aan het lachen. Dat had ik nodig." Ze wist dat Torrence zijn eigen problemen had en ze kon hem niet de schuld geven van alles wat er gebeurd was.
Ze keek rond in de kamer, en zag hoe alles er even chaotisch uit zag als toen ze net binnenkwam, echter waren ze nu beide uitgebruld, dus kon het echte werk beginnen. "Ik weet niet hoe je het voor elkaar hebt gekregen hier zo'n puinhoop te maken, maar ik denk dat dat nu mijn taak is. Na jou opruimen, als een dienstmeisje." Ondanks de luchthartigheid in haar woorden klonk er toch een zweem van teleurstelling en pijn in haar stem. Ze had hem nog een kans gegeven, maar ze kon niet ontkennen dat zijn gedrag haar in de steek had gelaten. Met een halve glimlach stak Margaux haar hand uit en streelde even over zijn schouder, in een poging haar steun en begrip over te brengen. Vervolgens haalde ze speels haar handen door zijn haar, waardoor het alle kanten op ging staan. Met een glimlach op haar gezicht leunde Margaux dichterbij, zodat hun ogen elkaar ontmoetten en ze elkaar diep konden aankijken. "Geniet van het leven, Torrence. Niet iedereen krijgt de kansen die jij hebt. Maak er het beste van," voegde ze er glimlachend aan toe, in een poging hem aan te moedigen niet alles zo serieus te nemen. Ze wilde hem laten inzien dat er meer in het leven was dan alleen verantwoordelijkheden en plichten. Ze wilde dat hij gelukkig was en genoot van het leven dat hem was gegeven. "Doe wat je niet laten kan, zorg dat je op het einde van de dag jezelf niets kan verwijten."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Denk je nu echt dat het mij één enkele moer kan schelen dat jij mijn bed en douche gebruikt als ik er niet ben? Al slaap je in mijn bed als ik er wel ben, interesseert me niet," zei Torrance. Zijn woorden verlieten zijn mond zonder na te denken, hoe ongepast het wellicht ook kon zijn dat hij haar op die manier zou doen denken dat hij haar in zijn bed uitnodigde. Het was iets dat niet kon gebeuren, gezien de problemen louter zouden opstapelen. "Ik weet dat het hypocriet is, maar ik heb geen oog dichtgedaan, wetende dat jij een ganse nacht in een stal tussen de beesten moet doorbrengen, door mijn stomme schuld."
De rest van haar gemene woorden liet hij aan zich voorbij gaan, zijn best gedaan om er niet naar te luisteren, ondanks het zijn bloed deed koken. Het kostte hem heel wat discipline om niet uit te barsten, haar niet te bekogelen met woorden die duidelijk zouden maken hoeveel hij met haar in zijn hoofd zat en hoe hij zijn best voor haar deed. Desalniettemin deed hij niets meer dan stil op het bed zitten en voor zich uit staren, doelloos naar de muur zonder een fractie van emotie op zijn gelaat. Torrance liet haar simpelweg uitrazen. Naarmate ze verder sprak, voelde hij het temperament in haar dalen, zodanig dat het plotseling overschakelde naar Margaux die hem troost bood.
Een zwakke glimlach was al wat hij haar geven kon na de rustige woorden die ze tegen hem zei, evenals de hand die ze door zijn haren haalde. Het was een aanraking geweest die hem goed deed en hem dezelfde warmte had bezorgd die het hem altijd gaf, wanneer ze in zijn buurt was.
"Ik zou veel andere dingen doen, als ik er de kans voor had, je moest eens weten," zei hij, de kalmte teruggekeerd in zijn stem. Desalniettemin voelde hij zich niet kalm, hij deed alsof. Voor Torrance was het bovendien onmogelijk geweest dat ze doorhad dat zijn woorden betrekking hadden op de gevoelens die hij voor haar had. Dat dat hetgeen was geweest dat zijn doen en laten dreef, positief en negatief. Torrance stond op van zijn bed en haalde zijn hand door zijn haren om deze weer netjes te leggen.
"Het spijt me voor de rommel. Je hoeft het niet allemaal op te ruimen. Al haal je wat slaap in in mijn bed, het maakt me niet uit wat je doet. Ik heb zelf twee armen en benen gekregen, dus ik doe het straks zelf wel," zei hij rustig, hoewel er weinig emotie op zijn gedaante te bespeuren was. Hij zag er afgevlakt uit, vermoeid. Hij probeerde zijn kalmte te bewaren. "Ik ga even naar buiten om af te koelen, voordat ik nog meer dingen zeg die ik niet meen en achteraf spijt van heb." Voordat hij de deur uitliep, draaide hij zich nog even om. Wederom had hij zich tot de vrouw in zijn kamer gekeerd, die hij nadien zou achterlaten in de rommel die hij had veroorzaakt. "En Margaux," weerklonk zijn stem. "Ik begrijp dat je iemand nodig had, en ik zie niet liever dan dat je lacht," zuchtte hij. "Maar alsjeblieft, niet met mijn broer." Na die woorden gezegd te hebben, verliet Torrance de ruimte.

Enige tijd later had Torrance zich in de tuinen van het paleis bevonden, de frisse lucht in hem opgenomen om op die manier de kalmte tot hem te laten komen. Vogeltjes floten, en de zon straalde heerlijk op zijn gezicht. Hij genoot van de warmte die het hem bood. Zijn aandacht werd echter niet veel later getrokken door het horen van het gelach en getier van twee, onschuldige, spelende meisjes. Aan hun kleding te zijn waren het kinderen van één van de dienstmeiden geweest die geduldig aan het wachten waren tot hun moeders klaar waren met werken. Doch, had hij doorgehad hoe ze sukkelden met hun springtouw, gezien ze een derde lid tekort kwamen die hen kon helpen met het draaien van het touw, zodat één iemand kon springen.
"Wat denken jullie er van als ik jullie een handje help?" vroeg Torrance, terwijl hij zijn hand uitstak om de andere kant van het springtouw vast te nemen.
"Hihi, je bent een prins!" riep één van de twee meisjes, die hij ongeveer een jaar of zes schatte.
"Als ik een prins ben, moeten jullie zeker ook prinsessen zijn," had hij grinnikend geantwoord. Torrance had altijd een zwak gehad voor de onschuldigheid die kinderen bevatten, hoe zorgeloos ze door het leven gingen. Ondertussen had Torrance zichzelf op zijn knieën gezet, zodat hij ongeveer op dezelfde hoogte kwam als het meisje dat aan de andere kant van het springtouw stond. Hij had er geen rekening mee gehouden dat hij een beige broek droeg en deze wellicht vuil zou worden door hoe hij er ging zitten. Vervolgens ging hij mee in hun spelletje. Het gelach dat de meiden uitbrachten konden wellicht door het volledige paleis weerkaatsen en ook hem bracht het vreugde.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux laat zich met haar rug in Torrance's bed vallen zodra hij de kamer heeft verlaten. Ze ligt daar even, starend naar het plafond, proberend alles wat er is gebeurd en gezegd te verwerken. De gebeurtenissen van de nacht hebben haar een uitgeput en verward gevoel gegeven. Ze moet denken aan hoe Torrance haar aangepakt had, hoe hij haar heeft gekleineerd. Ze weet dat hij veel aan zijn hoofd heeft en dat hij onder grote druk staat, maar ze kan niet anders dan zich gekwetst voelen door zijn woorden.Ze sluit haar ogen en probeert al deze gedachten en gevoelens weg te duwen. Ze weet dat ze er voor Torrance moet zijn, dat hij haar steun nodig heeft. Ze haalt diep adem en probeert zich te concentreren op het huidige moment, op het geluid van de zingende vogels buiten en het gevoel van de zachte matras onder haar. Ze weet dat alles beter zal worden en dat ze gewoon geduld moet hebben.Het enige geluid dat de kamer vulde was het occasionele kraken van de oude houten vloeren. Maar terwijl ze daar lag, werd de stilte verbroken door het zoete gefluit van vogels en het vrolijke gelach van kinderen. Het was een geluid dat ze al lang niet meer had gehoord, en het bracht een kleine glimlach op haar gezicht. Met een diepe zucht verzamelde ze eindelijk de kracht om uit het zachte bed te komen en naar het raam te lopen. Toen ze naar buiten gluurde, zag ze Torrance met twee kleine meisjes spelen, met lachende gezichten terwijl ze met een springtouw speelden. Hij lachte en maakte grapjes met hen, en voor een moment vergat Margaux alle negatieve gevoelens die haar parten hadden gespeeld.Ze keek toe hoe ze met z'n drieën sprongen en lachten, hun zorgeloze stemming was aanstekelijk. Het was een kant van Torrance die ze nog niet eerder had gezien, en het deed haar beseffen dat hij misschien niet zo koud en gevoelloos was als ze eerder had gedacht. Hij had misschien zijn gebreken, maar hij was ook in staat om veel liefde te tonen.De aanblik van hem spelend met de kleine meisjes deed Margaux ook beseffen dat ze haar woede en bitterheid tegenover hem moest laten varen. Hij had misschien fouten gemaakt, maar hij deed ook zijn best om het goed te maken. Ze wist dat het voor hem ook niet gemakkelijk was. Ze besefte verder dat hij net als ieder ander was, die probeerde te navigeren door de complexiteit van het leven en geluk te vinden waar hij kon. Margaux besefte dat ze misschien te hard voor hem was geweest en dat ze misschien het gewicht van zijn verantwoordelijkheden en plichten als lid van de adel en welke gevolgen dat kan hebben, niet helemaal had begrepen.
Margaux begon Torrance's kamer op te ruimen met een fris gevoel van medeleven en begrip. Ze raapte kleren van de vloer, vouwde ze netjes op en legde ze in zijn kledingkast. Ze ruimde zijn bureau op, stapelde boeken en papieren in nette stapels. Ze ging zelfs zo ver dat ze de lakens van zijn bed volledig verschoonde en zijn kussens weer opvulde. Ze werkte onvermoeibaar door, vastbesloten om haar harde woorden van eerder goed te maken.Toen ze klaar was, ging Margaux naar de badkamer. Ze zette de douche aan en liet de ruimte vollopen met stoom. De spiegel sloeg aan van de stoom en ze schreef met haar vinger sierlijk "sorry" in de damp. Ze wist dat als Torrance terugkwam in zijn kamer, hij de boodschap zou zien en hopelijk zou begrijpen dat ze echt spijt had van haar gedrag. Ze wilde het goedmaken tussen hen, en ze wist dat kleine gebaren als deze hun relatie een stuk beter zouden maken. Ze verliet de kamer en voelde een gevoel van vrede en tevredenheid over zich heen komen, wetende dat ze haar best had gedaan om het goed te maken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een enige tijd had Torrance met de kinderen gespendeerd, genoten van hoe hun lach in harmonie weerklonken. Na het touwtjesspringen had Torrance de meisjes uitgenodigd om mee naar de bloementuin te gaan, een aanbod dat ze gretig aannamen. Desondanks hij druk bezig was geweest met de kinderen, hadden zijn gedachten niet opgehouden en was hij blijven denken aan het eerdere voorval met Margaux. Het deed hem slecht voelen, schuldig. Bovendien begon hij te twijfelen aan of de dingen die ze over hem naar buiten had gebracht, de werkelijkheid waren. Misschien was hij inderdaad hetzelfde als elkander adelijk persoon? Nadat de meisjes met hem uitgespeeld waren, had Torrance zich naar de stal waar Margaux sliep begeven, aangetroffen hoe er louter enkele spullen van haar en een dekentje lagen. Hij wist dat hij de situatie opzich niet kon veranderen en dat elk woord dat zijn tegenspraak deed blijken, het voor haar zouden verergeren. Daarom besloot hij de situatie wél voor haar te faciliteren en eervoor te zorgen dat het er iets comfortabeler zou zijn.
Met een borstel had hij de vloer op het deel waar ze sliep schoongemaakt, zodat ze niet meer tussen het vuile hooi diende te slapen. Enkele hooibalen had hij gebruikt om vervolgens een verhoogd oppervlak te creëeren, die hij nadien omwikkelde met één groot wit laken. Bovendien had hij uit de inventaris een matras gesmokkeld, deze op de beklede hooibalen gelegd om op die manier een soort bed te creëeren. Op die manier lag ze niet louter op de grond of op prikkend hooi. Schone lakens en een kussen had hij meegenomen om haar geïmproviseerde bed op te dekken, net op de manier waarop ze het hem geleerd had. Trots had hij zijn creatie bekeken, wetend dat ze niet anders kon dan het te waarderen. Als finishing touch had Torrance één van de bloemen die hij met de kinderen was gaan plukken op het bed gelegd, vergezeld door een briefje waarop hij in zijn beste geschrift een boodschap achterliet.

Het spijt me
T.

Torrance had niet gewild dat Margaux zijn moeite omwisselde met die van Henry, waardoor hij opnieuw een streepje voor kreeg bij haar. Het had zomaar gekund, gezien Henry zich eerder al uitsprak over hoe jammer hij het vond dat ze in een stal moest overnachten en had doen lijken dat dat Torrance's keuze was.

De rest van de dag had Torrance eveneens buiten zijn kamer doorgebracht, Margaux ietwat vermeden omdat hij onwetend was wat ze in zijn kamer deed. Voor hetzelfde geld had ze daadwerkelijk zijn aanbod om slaap in te halen aangenomen. In dat geval wilde hij haar rust niet verstoren. Bovendien had Torrance heel wat zaken te regelen met zijn vader, die hij eerst afwerken moest vooraleer hij mocht genieten van enige vrije tijd. Het was pas nu dat hij weer naar zijn kamer kon gaan, om te genieten van de rust en stilte die hij die dag had gemist.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux had zo hard gewerkt om Torrance's kamer op te ruimen dat ze zich uitgeput voelde. Ze ging op zijn bed liggen en voelde zich voldaan toen ze haar ogen sloot en zich in een vredige slaap liet vallen. Haar dutje was echter van korte duur, want ze werd al snel wakker geschud door het gekraai van een haan in de verte. Ze wist dat ze moest opstaan om haar taken in het kasteel voort te zetten. Ze stond op en liep de kamer uit, terwijl ze een laatste blik wierp op de opgeruimde ruimte die ze had gecreëerd. Ze voelde zich verfrist en energiek terwijl ze verder ging met haar klusjes, te beginnen met de was. Ze schrobde de kleren en lakens met een doelgericht gevoel, alsof ze haar eerdere harde woorden tegen Torrance aan het goedmaken was. Toen ging ze verder met het voeren van de dieren en zorgde ervoor dat ze allemaal goed gevoed en verzorgd werden. Ze verzorgde zelfs de paarden, waarbij ze er extra op lette dat hun manen en staarten vrij van klitten waren. Terwijl ze werkte, voelde ze een gevoel van trots over wat ze had bereikt. Ze had een negatieve situatie weten om te buigen in een positieve, en ze wist dat haar inspanningen door Torrance zouden worden gewaardeerd. Ze was vastbesloten te blijven streven naar een betere relatie met hem en haar fouten uit het verleden goed te maken. Uitgeput van haar drukke dag ging Margaux na het verzorgen van de paarden en andere klusjes rond het kasteel terug naar haar slaapvertrekken. Haar gedachten waren nog steeds bezig met Torrance en hun eerdere gesprek. Ze voelde een bundel van spijt en verdriet terwijl ze om zich heen keek in de hoop een glimp van hem op te vangen. Maar hij was nergens te bekennen. Ze slaakte een zucht, voelde het gewicht van de dag op haar schouders en liep ze naar haar geïmproviseerde bed. Toen ze er aankwam, zag ze tot haar verbazing dat haar slaapplaats een complete metamorfose had ondergaan. De vloer was schoongeveegd, en er lagen hooibalen bedekt met een wit laken, waardoor een verhoging was ontstaan. Daarop lag een matras met schone lakens en een kussen. Margaux werd ontroerd door de moeite die Torrance had gedaan om haar slaapplaats comfortabeler te maken. Toen ze op het bed ging liggen, zag ze een bloem en een briefje op het kussen liggen. Ze raapte het op en las de boodschap, terwijl ze een brok in haar keel voelde ontstaan. De eenvoudige verontschuldiging betekende meer voor haar dan hij ooit zou kunnen weten. Het liet haar zijn groffe uitspraken vergeten, terwijl ze dacht dat alles misschien, heel misschien, toch nog goed zou komen. De zachte lakens en het kussen maakten een wereld van verschil met het prikkerige hooi waarop ze gewend was te slapen. Terwijl ze in slaap viel, dacht ze alleen maar aan de hoop dat het tussen haar en Torrance beter zou gaan.Haar vredige slaap werd echter onderbroken door het geluid van een donderslag buiten. De storm was snel komen opzetten en de wind gierde door de stal. Margaux zat rechtop in bed en luisterde hoe de regen tegen het dak sloeg. Door het kleine raam kon ze zien hoe de bliksem de stal verlichtte en spookachtige schaduwen op de muren wierp. Toen ze weer probeerde te gaan liggen, merkte ze een vage rooklucht op. Eerst dacht ze dat het haar verbeelding was, maar toen de geur sterker werd, wist ze dat er iets niet klopte. Ze stapte snel uit bed, haar hart ging tekeer toen ze besefte dat de stal in brand stond. Ze zag de vlammen aan de muren likken en de rook vulde de lucht. Ze moest daar weg, en snel. Margaux deed niet eens de moeite om haar spullen te redden, maar liep snel naar de deur, hoestend toen de rook haar longen begon te vullen. Ze kon de paarden in hun boxen horen, paniekerig en hinnikend van angst. Ze wist dat ze iets moest doen om hen te redden, maar ze wist ook dat haar eigen leven in gevaar was. Ze aarzelde even, maar besloot uiteindelijk eerst de paarden te redden. Ze liep snel naar de paardenboxen en probeerde ze te kalmeren terwijl ze de deuren losmaakte. Ze kon de hitte van de vlammen op haar huid voelen, en door de rook kon ze moeilijk zien. Het lukte haar om twee paarden uit hun stal te leiden, en toen ze terugging voor de derde en hem naar buiten probeerde te leiden, kwam er een balk naar beneden die haar de weg versperde. Ze schreeuwde om hulp, haar stem schor door de rook, maar niemand leek haar te horen. Het paard dat ze probeerde te redden begon te hijgen, zijn lichaam gaf het op omdat het te lang in de rook had gestaan. Margaux voelde tranen over haar gezicht stromen terwijl ze toekeek hoe het paard zijn laatste adem uitblies, wetende dat ze niets kon doen om het te redden. Ze zat gevangen en was alleen, haar enige hoop was dat iemand haar zou vinden voor het te laat was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De binnenkomst van zijn kamer had hem verrast. Zijn kamer was netter achtergelaten, dan hoe hij uren geleden was vertrokken. De frisse lucht, wellicht geproduceerd door de schoonmaak spullen die Margaux had gebruikt. Tevreden en dankbaar had hij met zijn ogen de ruimte gescand. Een gevoel dat louter versterkt werd door het aanblik op de letters die sierlijk in de spiegel geschreven stonde. Het verwarmde hem, hoe zij klaarblijkelijk hetzelfde idee had als hem. Doch, verwarmde het hem nog meer dat ze spijt had van haar woorden, wat betekende dat de negativiteit die ze over hem uitsprak, wellicht niet de werkelijkheid was geweest. Met een glimlach op zijn gelaat begaf hij zich naar zijn bed, gerustgesteld, omdat het wellicht toch nog goed kon komen tussen hen.

Uren waren verstreken, maar desondanks hij de rust in zijn hoofd had gewonden, kreeg hij het niet voor elkaar om slaap te vatten. Na enkele keren zich omgedraaid te hebben, stapte hij uit bed, een poging gedaan om op die manier, wanneer hij zijn bed weer betreden zou, wél de slaap kon vinden die hij nodig had. Een beetje wazig had hij naar buiten gekeken, met zijn ogen gezocht naar de stal waar Margaux wellicht uren geleden was ingedommeld. Het koste hem even, voordat hij besefte welk tafereel er zich afspeelde. De donkergekleurde rook was zelfs in het donker te zien, evenals de vurige, oranje vlammen die zich langzamerhand verspreidden en groter werden. Alsof het niets was hadden ze de volledige stal bekleed. Paniek overdonderde zijn lichaam. Het had ervoor gezorgd dat Torrance aan de grond genageld stond. Desalniettemin had het besef dat Margaux diezelfde paniek, nog intenser voelde, ervoor gezorgd dat Torrance met alle snelheid die hij bezat naar buiten rende. Met de hoop dat hij haar nog kon redden en ze inmiddels niet gestikt was in de rook liep hij zo snel als hij kon door de gangen van het kasteel. Zijn verstand had hij op nul gezet terwijl hij haastig zijn weg baande naar de stal, waarvan de brokstukken naar beneden vielen.
"Margaux?!" riep hij even in paniek, terwijl hij zocht naar een teken van leven. Een doorgang was amper te vinden, gezien er bijna niets meer overbleef van het gebouw dat eerder nog een mooie, moderne stal was. Het geduld dat hij bezat om haar te zoeken verdween als sneeuw voor de zon, terwijl de paniek die zijn lichaam overnam "Margaux?!" riep hij nogmaals, al wist hij dat er geen antwoord aan zat te komen. Na enkele minuten zoeken, zag Torrance langs de achterkant van de stal een manier om binnen te geraken, wat hij onbedachtzaam ook deed. Voorzichtig, wetende dat het houtwerk op instorten stond, begaf hij zich naar binnen, gezocht naar Margaux. De rook prikten in zijn ogen en deed hem hoesten. Desalniettemin zette hij door en probeerde hij, hoe weinig hij ook zag Margaux te zoeken. Energieloos had hij haar aangetroffen, de wanhoop had op haar gelaat gestaan zat ze op haar knieën naast een levenloos paard. Haar hart voor de dieren had haar bijna het leven gekost. Al wat Torrance nog kon doen was naar haar toe gaan, om haar nadien, in zijn armen mee naar buiten te nemen. De pijn die de warmte van het vuur op zijn huid veroorzaakte had hij genegeerd. Zijn adem had hij ingehouden tot ze ietwat afstand hadden genomen van de stal, die er klaarblijkelijk niet eens meer uitzag als een stal. Enkele seconden nadat ze de ruimte verlieten, stortte het alsmaar verder en verder in.
"Ik ben er, ik ben er, ik ben er," zei hij, zijn woorden klonken steeds zachter en zachter. "Ik ben er," zei hij nogmaals, hopende dat de angst en paniek haar lichaam snel zouden verlaten. Zo stevig als hij kon had hij haar vastgehad, zijn wang tegen de bovenkant van zijn hoofd gedrukt en een beetje geruststellend met haar in zijn armen gewiegd. Desalniettemin wist Torrance dat ze niet te lang buiten konden staan; Margaux zou immers verkouden worden als ze in die koude bleef hyperventileren uit angst. Onnadenkend liep Torrance met haar, nog steeds in zijn armen, naar zijn kamer. De adrenaline gierde door zijn lichaam en zijn hartslag was hoger dan ooit te voren. De deur sloot hij enkele seconden nadat hij haar op zijn bed had gezet. Met zijn knieën ging hij op de grond voor haar zitten, waardoor hij haar makkelijker kon aankijken. Hopend dat hij haar kon sussen, had hij haar hoofd vastgehad in zijn handen, terwijl hij de tranen van haar wangen probeerde te vegen. Het had echter weinig baat gehad, gezien ze in een mum van tijd haar wangen wederom bedekten. Bovendien was ook haar adem niet stil te krijgen. "Probeer rustig te ademen, Margaux, alsjeblieft." Zijn woorden klonken zacht, bijna fluisterend. Wanhopig zelfs.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Terwijl de vlammen de stal om haar heen verteerden, had Margaux haar dood bijna geaccepteerd. De hitte was intens en alles verterend, en ze voelde dat haar huid blaren begon te krijgen. Ze had geprobeerd haar geliefde paard te redden, maar het was te laat. Het arme dier lag roerloos op de grond naast haar, en de aanblik ervan brak haar hart. Het geschreeuw van de paniekerige dieren en het gekletter van metalen emmers terwijl mensen wanhopig probeerden het vuur te doven, vulden haar oren en ze voelde een gevoel van hopeloosheid over zich heen komen. Ze had haar ogen gesloten, klaar om haar lot te aanvaarden, toen ze plotseling een paar armen voelde die haar optilden. Ze wist eerst niet wie het was, maar toen ze uit de brandende stal werd gedragen, herkende ze de vertrouwde geur van Torrance. Hij was gekomen om haar te redden, net op het nippertje. Ze kon zijn sterke armen om haar heen voelen, die haar dicht tegen de vlammen beschermden.Terwijl ze zich van de stal verwijderden, hoorde ze het geschreeuw van de mensen buiten, die probeerden het vuur onder controle te krijgen en te redden wat ze konden. Maar ze kon zich alleen maar concentreren op het geluid van Torrance's hartslag en het gevoel van zijn armen om haar heen. Ze voelde zich veilig en beschermd, en voor het eerst in wat een eeuwigheid leek, voelde ze een sprankje hoop.
Terwijl Torrance haar naar boven droeg, weg van de chaos, voelde Margaux de geluiden van het vuur en het paniekgeschreeuw buiten steeds zachter worden. Het enige geluid dat overbleef was het piepen van haar eigen ademhaling, en ze kon het niet helpen dat een gevoel van opluchting haar overviel. Ze was nog nooit zo dicht bij de dood geweest, en de gedachte eraan maakte haar duizelig en licht in het hoofd.Torrance bracht haar naar zijn kamer, en ze voelde de koelte van de lucht op haar huid toen hij haar op zijn bed legde. Ze keek naar hem op en zag de opluchting en bezorgdheid in zijn ogen.Naarmate de momenten verstreken, voelde Margaux haar ademhaling steeds regelmatiger worden, en ze wist dat het goed zou komen.Toen Margaux eindelijk haar ogen opende, was het eerste wat ze zag het gezicht van Torrance, zwart van de as en roet. Zijn naakte bovenlichaam was rood van de hitte van het vuur, en ze kon zien dat zich kleine blaren begonnen te vormen op zijn huid. Ondanks de pijn die hij moet hebben gehad, had hij een bezorgde en zorgzame blik op zijn gezicht toen hij op haar neerkeek. "Je bent nu veilig," zei hij, zijn stem zacht en geruststellend. Margaux had een enorm gevoel van dankbaarheid, omdat hij zijn eigen veiligheid riskeerde om haar te redden. Ze kon de liefde en zorg die hij voor haar had op zijn gezicht geschreven zien, en ze wist op dat moment dat het verkeerd was geweest ooit aan hem te twijfelen."Je ziet eruit als een schoorsteenveger, maar met een betere fysiek," zei Margaux met een kleine grinnik, haar stem nog steeds onvast van de rook. "Ik weet niet zeker of ik je moet bedanken of uitschelden dat je zo roekeloos een brandende stal binnengaat en mij redt." Met veel moeite hefte Margaux haar arm op en probeerde ze de roet van zijn gezicht weg te vegen, hopend dat ze zijn bezorgde blik ook weg kon krijgen. “Dankjewel, Torrance.” zei Margaux, terwijl ze voor de eerste keer sinds ze was aangenomen hem met zijn voornaam aanspreekt.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verbaasd had hij opgekeken bij de woorden die Margaux uitsprak. Amper kon hij geloven dat dat de woorden waren geweest die ze wilde uitspreken, vlak nadat ze de dood onder ogen moest komen. Desalniettemin kon hij erom lachen en intrigeerde het hem hoe sterk ze was. Hij had bewondering voor de mate waarin ze negatieve gebeurtenissen verwerkte. "Ik hoop dat ik dat mag opvatten als een compliment?" grinnikte Torrance. Het had hem niet verwonderd dat hij vol hing met roet, gezien ook hij enige tijd in de brandende stal had doorgebracht, opzoek naar Margaux. De blaren die op zijn lichaam waren ontstaan prikten, maar konden zijn aandacht niet trekken. Torrance was nog steeds overdonderd van de situatie die Margaux overkomen was, die haar bijna het leven had gekost. Dankbaarheid naar zichzelf toe, evenals een schuldgevoel overvloeiden hem. Het was immers dankzij hem geweest dat ze de stal was uitgeraakt, maar eveneens dat ze in de stal moest slapen. "Je hebt me al genoeg uitgescholden voor vandaag, dus gun me maar even mijn superheld momentje en bedank me maar." Zijn woorden klonken grappend, niet verwijtend zoals ze eerder die dag hadden weerklonken. Na die woorden gezegd te hebben had hij haar losgelaten om een glas water te halen, gezien haar keel wellicht schor was door de hoeveelheid rook die ze had geïnhaleerd. Ook een natte handdoek had hij haar gegeven, zodat ze zich kon ontdaan van de roet die zich op haar lichaam bevond. Hetzelfde had hij voor zichzelf gedaan. De koude doek deed deugd aan de enkele brandwonden die hij had opgelopen, maar de gedachten eraan deden hem louter denken aan de pijn die Margaux gevoeld had.
Het schuldgevoel dat hij niet van zich af kon zetten had ervoor gezorgd dat hij zelfs de moeite had gedaan om haar in te stoppen en de rest van de nacht bijna wakker te blijven, gecontroleerd om te kijken of alles oké was met haar. Uren tikten wederom voorbij, vooraleer ook Torrance in slaap was gevallen. Het horen van haar rustige ademhaling had ook hem zodanig tot rust kunnen brengen tot het hem deed indommelen.

Al vroeg werd Torrance uit zichzelf wakker, door een combinatie van het helse geluid van een kraaiende haan en het zonlicht dat door de ramen naar binnen piepte. Torrance had zich even uitgestrekt en in zijn ogen gewreven, om op die manier de laatste slaap te verwijderen. Het duurde een enige tijd voordat het doordrong dat Margaux nog naast hem lag te slapen. Beelden van wat er die nacht was gebeurt verschenen voor zijn ogen; hoe hij de stal zag branden, wetende dat Margaux erin opgesloten was. Hoe hij haar vervolgens bijna levenloos uit de stal had gehaald, haar nadien in alle staten mee naar zijn kamer had gesmokkeld. Onwetend wat hij moest doen had hij kort tegen haar aangetikt, haar een beetje gewiegd om haar wakker te krijgen.
"Hé, slaapkop," zei Torrance zacht. Niets meer dan slaperig gekreun had hij als respons gekregen, tot Margaux even later toch wakker schrok. Paniekerig had ze rond zich gekeken.
"Hoe laat is het?" vroeg ze. Het was een opmerking waarvan hij geweten had dat ze hetzelfde idee hadden. Het zou voor meer problemen zorgen wanneer men erachter kwam dat Torrance en Margaux in hetzelfde bed hadden geslapen. Mensen zouden roddelen en uiteindelijk zou de roddel terecht komen bij zijn vader of Eleanor. Margaux had ondertussen genoeg meegemaakt en het laatste wat hij wilde was de situatie nog zwaarder voor haar maken.
"Kwart over zeven, dus maak je maar geen zorgen. Als we ons snel klaarmaken, denken ze gewoon dat je me geholpen hebt. Niemand komt erachter," zei Torrance. Gerustgesteld had Margaux geknikt, waarna dat ook exact hetgeen was dat ze deden. Torrance had het vermoeden dat het een drukke dag vol discussie zou zijn, gezien Margaux in de stallen laten slapen geen optie meer was. Hij zou wellicht alles uit de kast moeten halen om zijn vader te overtuigen, haar niet in de kerkers van het kasteel te laten slapen en haar simpelweg weer naar haar kamer te laten gaan, zoals voorheen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux werd wakker van het geluid van een kraaiende haan en zonlicht dat door de ramen naar binnen scheen. Even wist ze niet meer waar ze was, tot de herinneringen aan de vorige nacht haar weer overspoelden. Ze was in Torrance's kamer, en hij had haar uit de brandende stal gered. Ze ging rechtop zitten, wreef in haar ogen en nam haar omgeving in zich op. Torrance was al op en maakte zich klaar, en ze besefte dat ze moesten opschieten als ze niet wilden dat iemand zou weten dat ze de nacht in zijn kamer had doorgebracht. Margaux stapte, half slapend, uit bed en liep naar Torrance’s kast, op zoek naar iets om aan te trekken. Ze vond een van zijn witte hemden en trok het aan, waarbij ze merkte dat het een beetje te groot voor haar was. Ze stroopte de mouwen behendig op en wandelde naar de badkamer. Daar waste ze voorzichtig haar gezicht, rekening houdend met haar lichte brandwonden van de avond ervoor. Ze rekte zich nog een keer stevig uit, en keek Torrance met een scheve glimlach aan. “Heerlijk zo’n bed, dat neem ik nooit meer voor lief,” grijnsde ze. Ze zette enkele stappen dichter richting Torrance en keek hem met een scheef hoofd aan. “Hopelijk heb jij ook goed geslapen, Tor. Je verdient het.” zei ze met een dankbare toon in haar stem. Nog een laatste keer wreef Margaux in haar ogen om echt goed wakker te worden, en keerde ze zich naar de deur die ze voorzichtig open deed, hopend dat niemand zou zien dat ze de nacht bij hem heeft doorgebracht. “Je hemd krijg je ooit nog wel terug!” riep ze hem uitdagend na waarna ze uit zijn kamer sloop. Ze wist dat als iemand erachter zou komen, er geruchten en roddels zouden komen, en het laatste wat ze wilde was zichzelf en Torrance nog meer problemen bezorgen.

Terwijl ze terugliep naar haar eigen kamer, moest ze denken aan hoe dicht ze de vorige nacht bij de dood was geweest. De gedachte deed haar rillen en ze dankte haar beschermengel dat Torrance er was geweest om haar te redden. Ze moest ook denken aan de manier waarop hij naar haar had gekeken, met zoveel bezorgdheid en zorg in zijn ogen. Het was een kant van hem die ze nooit eerder had gezien, en het deed haar beseffen dat er meer in hem zat dan ze ooit dacht. Met dit in gedachten ging ze door met haar dag, vastbesloten er het beste van te maken en niets voor lief te nemen.Terwijl Margaux naar de afgebrande stal liep, werd ze overmand door herinneringen aan de traumatische ervaring die ze daar had meegemaakt. Ze herinnerde zich de mistige rook die de lucht had gevuld, waardoor ze moeilijk kon zien of ademen. De kreten van de paarden in de stal klonken nog na in haar gedachten, en ze voelde diep verdriet voor de dieren die in de brand gestorven waren..Ze herinnerde zich het moment waarop de brand was begonnen, de plotselinge paniek, hoe ze had geprobeerd een uitweg te vinden, maar de rook die te dik was en de hitte te intens. Ze herinnerde zich het brandende gevoel in haar longen en de angst om zich gevangen en hoe alleen ze zich voelde. De stal begon op haar neer te vallen en ze had geen andere keuze dan zich op te krullen en te proberen zichzelf te beschermen.

Terwijl Margaux met tegenzin hielp het wrak van de afgebrande stal op te ruimen, kreeg ze een overweldigend gevoel van opluchting toen Henry naar haar toe kwam. "Hé Margaux, ik heb gehoord wat je gedaan hebt. Ik vroeg me af of je zin had om met mij te gaan paardrijden? Je verdient het wel om even te ontspannen," zei hij met een warme en uitnodigende toon in zijn stem. Margaux herinnerde zich hoe Torrance haar had gewaarschuwd voor Henry's sluwe karakter, maar op dat moment wilde ze gewoon weg van de afgebrande stal en de traumatische herinneringen die daarbij hoorden. Ze zocht afleiding en de gedachte om met Henry te gaan paardrijden leek haar de perfecte manier om haar angsten te bedwingen.Henry wist haar op haar altijd op het juiste moment op gemak te stellen en Margaux stemde ermee in om met hem te gaan rijden. Ze verheugde zich er zelfs op.. Ze was dankbaar voor de afleiding en de kans om haar hoofd leeg te maken.

Henry haar mee naar de tijdelijke stallen waar de paarden, waarvan sommige de brand hadden overleefd, nu werden gehouden. Margaux's dierenliefhebbende hart begon sneller te kloppen toen ze paarden zag, in allerlei kleuren en patronen, die ze nog nooit eerder had gezien. Ze waren allemaal in uitstekende conditie en ze kon zien dat ze goed verzorgd waren.Henry legde haar uit dat deze paarden tot de beste van het land behoorden en dat ze gebruikt werden voor races. Margaux kon niet anders dan onder de indruk zijn van de schoonheid en gratie van deze dieren. Het viel haar op hoe gelukkig en tevreden ze leken, ondanks het recente trauma dat ze hadden meegemaakt. Ze voelde een diepe band met deze dieren en ze kon niet anders dan dankbaar zijn voor de kans om ze van dichtbij te zien.Terwijl ze tijd doorbracht met de paarden, voelde ze haar traumatische gedachten en emoties van de brand langzaam wegsijpelen en vervangen worden door een gevoel van vrede en tevredenheid. Margaux was Henry dankbaar dat hij haar hierheen had gebracht en haar had laten kennismaken met deze geweldige dieren.Na enige tijd de paarden te hebben bewonderd, koos Henry er een uit en begon hij het voor te bereiden op het rijden. Margaux keek toe hoe hij het paard vakkundig borstelde en zijn uitrusting controleerde. Hij legde haar de verschillende onderdelen uit en het belang om ervoor te zorgen dat alles in goede staat was voor het rijden. Toen het paard er klaar voor was, overhandigde Henry Margaux een helm en zette er zelf ook een op. Daarna besteeg hij het paard en hielp hij Margaux om hetzelfde te doen en achterop te zitten. Ze voelde opwinding en nervositeit toen ze het paard besteeg, maar Henry was er om haar te begeleiden en ervoor te zorgen dat ze zich op haar gemak voelde.
Toen ze begonnen te rijden, voelde Margaux een gevoel van vrijheid en vreugde. De krachtige bewegingen van het paard onder haar, de wind in haar haren en de schoonheid van het landschap om haar heen zorgden samen voor een onvergetelijke ervaring. Henry was een ervaren ruiter en hij kon het paard in een rustig tempo leiden, waardoor Margaux zich kon ontspannen en van de rit kon genieten.Terwijl ze reden, wees Henry op verschillende delen van de omgeving en legde de geschiedenis en de betekenis van elke plaats uit. Margaux was onder de indruk van zijn kennis, en luisterde aandachtig naar zijn kalmerende stem.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Henry time

Na Margaux een groot deel van de plekjes te zien die Henry ontdekt had op de momenten dat hij zich in Frankrijk had bevonden, kwamen ze aan bij de bestemming waarbij hij hoopte goede punten te scoren. Eleanor had voorgesteld een romantische picknick te voorzien. Niet om hem of Margaux een gunst te verlenen, maar om haar uit de buurt te houden voor Torrance. Bovendien zat Henry er niets mee in om zijn dag door te brengen met een dame als Margaux. Hij had haar immers zeer interessant gevonden, gezien de moeite die hij in haar diende te stoppen en ze niet zomaar toehapte. Hij vormde een uitdaging voor hem en iets waarover hij kon strijden met zijn jongere broer.
"Ik hoop dat je honger hebt?" zei Henry met een glimlach op zijn gelaat, toen de picknick in het visier kwam. Het paard dat ze als vervoermiddel hadden gebruikt deed hij stoppen, waarna hij afstapte en vervolgens zijn hand uitreek naar Margaux om haar een handje te helpen. Eenmaal ze zijn hand aannam, hielp hij haar naar beneden. Vervolgens hing hij het paard aan een boom, waar het vervolgens tevreden stond te grazen. Enkele klopjes had Henry op haar nek gegeven, om aan te tonen dat ze flink was, om zich vervolgens naar Margaux te begeven.
"Ik heb niets anders gedaan dan aan je gedacht, nadat ik hoorde wat je vannacht is overkomen," zei Henry, zijn stem boordenvol compassie en bezorgdheid. "Ik kan me nauwelijks inbeelden hoe geschrokken je bent, dus ik hoop dat dit je gedachten even kan verzetten." Het was Eleanors idee geweest om een picknick te organiseren. Een rood met wit ruitjes kleed had ze op de grond gelegd. Een mand boordenvol lekkers had ze voorzien waar ze samen van konden eten. Hij was onder andere gevuld met fruit zoals druiven en aardbeien, kaas, brood en daarnevens had ze één van de flessen wijn uit de wijnkelder gehaald, evenals twee glazen om uit te drinken. Eleanor had goed zijn best gedaan en dat was iets waar Henry gretig van zou profiteren.
Nadat ze beide plaats hadden genomen op het kleed en onderwijl genoten van het prachtige uitzicht over enkele velden, had Henry voor elk van hen beide een glaasje wijn ingegoten. Vervolgens gaf hij één van de glazen aan Margaux. De zijne had hij even omhoog gehaald, als teken dat hij wilde klinken, haar onderwijl diep in de ogen aangekeken.
"Ik heb trouwens ook nog wat voor je," zei Henry, lichtelijk nerveus. Zijn glas had hij ondertussen neergezet. Uiteraard was het een act die hij opzette, gezien hij wist dat ze hoe dan ook tevreden zou zijn met het cadeau dat hij voor haar had. Desalniettemin wist Henry dat Margaux viel voor het kwetsbare aspect dat Torrance in zich had, iets dat hijzelf ontbrak, maar dat hield hem niet tegen dit aspect toch toe te passen in zijn conversatie met Margaux. Hij haalde een doosje uit zijn zak, waarna hij het openhield. "Het is een ketting met daarin een labradoriet steen, die voor bescherming zou moeten zorgen. Ik heb het idee dat je dat wel kan gebruiken, na alles wat je overkomen is afgelopen tijd," legde Henry uit. "Als je wil kan ik hem voor je omdoen?" stelde hij vriendelijk voor waarna hij de ketting uit de doos haalde en aanstalten deed om die bij Margaux om te doen. Hij wist dat zijn verhaal bij de jongedame in de smaak zou vallen, dat kon hij als geen ander.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Terwijl Margaux op het rood-wit geruite tapijt zat, omringd door de prachtige velden, kon ze het niet helpen dat ze zich ongemakkelijk voelde. Torrance had haar gewaarschuwd voor Henry en zijn bedoelingen, en ze kon zich niet aan het gevoel onttrekken dat hij te veel zijn best deed om indruk op haar te maken. Desondanks kon ze niet ontkennen dat de picknick prachtig was en dat de moeite die Henry erin gestoken had indrukwekkend was."Ik heb alleen maar aan je gedacht nadat ik hoorde wat er gisteravond met je gebeurd is," zei Henry, zijn stem vol medeleven en bezorgdheid. "Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe geschokt je bent, dus ik hoop dat dit je gedachten even kan verzetten." Margaux waardeerde zijn bezorgdheid, maar ze vroeg zich af of het oprecht was of gewoon een manipulatietactiek. Ze besloot op haar hoede te blijven, maar bedankte hem toch voor de heerlijke picknick en het prachtige landschap.De velden waren bezaaid met wilde bloemen in verschillende kleuren, die zachtjes wapperden in de wind. De zon scheen en de lucht was schitterend blauw. Margaux kon niet anders dan dankbaar zijn voor dit moment van vrede en rust. Ze nam een slok van de wijn die Henry voor haar had ingeschonken en genoot van de smaak en de warmte die hij haar lichaam bracht. Het eten dat hij had klaargemaakt was heerlijk, en ze genoot er meer van dan ze had verwacht."Ik heb trouwens ook iets voor jou," zei Henry enigszins nerveus. Hij haalde een doosje uit zijn zak en opende het om een ketting met een labradorietsteen te onthullen. "Het zou bescherming moeten bieden," legde hij uit. "Ik voel dat je het kunt gebruiken, na alles wat je onlangs is overkomen." Margaux was ontroerd door het gebaar en bedankte hem uitvoerig voor de ketting. Ze liet hem het rond haar nek oomdoen en merkte hoe hij perfect paste, alsof hij speciaal voor haar was gemaakt.Naarmate de pickick vorderde, begon het weer te veranderen en een kilte begon de lucht te vullen. Margaux voelde kippenvel op haar huid en begon zachtjes te rillen. Henry, die haar ongemak opmerkte, trok snel zijn vest uit en sloeg die om haar schouders. Margaux was onder de indruk van zijn attentheid, maar het gebaar maakte haar licht ongemakkelijk. Alles aan de dag had tot nu toe perfect aangevoeld, maar het was bijna te perfect. Het was alsof Henry te veel zijn best deed om indruk op haar te maken.Ondanks haar twijfels wilde Margaux niet ondankbaar lijken voor Henry's inspanningen. Hij had zoveel aandacht en zorg besteed aan het plannen van de picknick en had haar zelfs een prachtige ketting gegeven, echter maar ze kon het gevoel dat Henry's bedoelingen niet helemaal oprecht waren maar niet van zich afzetten.Henry voelde de verandering in sfeer en stelde voor om terug te gaan naar het kasteel. Margaux stemde in, ergens dankbaar dat ze er niet zelf achter moest vragen.. Terwijl ze terugreden, dacht Margaux aan alle rode vlaggen die ze was tegengekomen. De rit terug was gevuld met een mix van emoties voor Margaux. Het landschap was prachtig, met de gouden bladeren van de bomen die ritselden in de wind en de zon die langzaam onderging aan de horizon. Maar haar gedachten dwaalden af naar de twijfels die ze had over Henry. Ze wilde niet geloven dat hij bijbedoelingen had, maar ze kon het gevoel dat er iets niet klopte niet van zich afschudden. Ook bleven Torrance’s woorden over hem in haar hoofd echoën.Terwijl ze reden, voelde Margaux een gevoel van bevrijding door het paardrijden. Het was lang geleden dat ze zich zo zorgeloos had gevoeld en ze kon niet anders dan breed glimlachen. Henry, die haar verandering in stemming opmerkte, glimlachte en vroeg: "Zou je dit vaker willen doen, misschien kan je een eigen paard kiezen dan? Ik zie hoezeer je ervan geniet." Margaux, nog steeds in een speelse bui, antwoordde met een grijns. "Ja hoor, zolang je het niet erg vindt dat ik wat sneller ben." Deze opmerking leek iets in Henry los te maken, en hij spoorde het paard aan sneller te gaan. Margaux moest zich stevig aan Henry vasthouden om er niet af te vallen, en ze kon niet anders dan lachen toen de wind door haar haren joeg. Ze was blij dat ze haar zorgen kon loslaten en kon genieten van het moment. Ze kon de opwinding in Henry's ogen zien, en ze wist dat ze het samen erg naar hun zin hadden. Ze reden een tijdje zo, het paard galoppeerde in een razend tempo, en Margaux voelde zich avontuurlijker met elke minuut die voorbijging. Ze was vergeten hoeveel ze van paardrijden hield en ze wist dat ze het vaker zou moeten doen. Uiteindelijk remden ze af en Henry wendde zich tot haar, met een glimlach op zijn gezicht. "Ik ben blij dat je het naar je zin hebt," zei Henry met een twinkeling in zijn ogen toen hij Margaux' gezicht zag oplichten van geluk. Hij streelde zachtjes haar wang terwijl hij sprak, zijn aanraking zacht en teder. Margaux sloot haar ogen en genoot voelen bij zijn aanraking. Ze was dankbaar voor de tijd die ze met Henry doorbracht, en voor de manier waarop hij haar liet voelen. Ondanks haar twijfels over hem, kon ze niet anders dan de moeite waarderen die hij deed om haar gelukkig te maken. Margaux glimlachte terug en antwoordde: "Dat doe ik echt, dank je wel hiervoor."Ze wist dat ze voorzichtig moest zijn, maar voor nu was ze tevreden met het moment. Ze was dankbaar voor de afleiding en de kans om haar zorgen los te laten, al was het maar voor even.
Toen ze weer bij het kasteel aankwamen, hielp Henry haar van het paard af en liep met haar mee tot aan de grote inkomhal van het kasteel. Hij bedankte haar voor haar gezelschap tijdens de picknick en beloofde snel een nieuwe te plannen.
Eenmaal Henry weer was vertrokken naar een of andere vergadering bleef Margaux met haar hand over de ketting strelen die Henry haar had geschonken. De labradorietsteen fonkelde in het licht, en ze voelde toch nog een vleugje onzekerheid naar hem toe vanwege zijn overweldigende gebaren. Ze keek kort naar de deur van Torrance’s kantoorruimte, veronderstellende dat hij daar achter te vinden was. Ze wist niet zeker of het haar verbeelding was, maar iets aan Henry leek te perfect, bijna ingestudeerd. Ze vroeg zich af of er meer achter zijn acties zat, iets dat ze niet door had. Misschien moest ze met Torrance over haar twijfels moest praten, maar ze wist niet zeker of ze klaar was om de waarheid onder ogen te zien.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zoekend wandelde Torrance door de gangen, hopend dat hij Margaux ergens tegemoet kwam. Een enige poos geleden had hij haar ook al gezocht in de tuinen, waar hij haar had verwacht gezien ze normaliter moest helpen de brokstukken die de brand had achtergelaten, op te ruimen. Torrance begreep dat het wellicht een te zware opdracht voor haar was en dat ze hoogstwaarschijnlijk gekozen had om ertussenuit te glippen tot de brokstukken uiteindelijk verdwenen waren. Enkele minuten later zag hij in de verte een vrouwelijk gedaante dat hij maar al te goed herkende. Alsof dat zijn enige doel op aarde was, wandelde Torrance naar haar toe.
"Ah, hier ben je! Ik loop je al de hele tijd te zoeken, was je de weg kwijt ofzo?" zei Torrance plagend nadat hij het gedaante van Margaux eindelijk aantrof, vlak voor de deur van zijn kantoorruimte. "Kom," beval hij haar op een rustige toon, waarna hij haar zachtaardig bij de pols vastnam en haar meetrok naar zijn kamer, die slechts enkele deuren verder was. Haar hand liet hij voorzichtig los waarna hij de deur achter hen dichtdeed, zich niets aangetrokken wat anderen van de situatie zouden denken. Het feit dat ze eerder bij hem had geslapen, had een soort rebelsheid in hem naar boven gehaald; een gevoel waaruit bleek dat het hem allemaal niets kon schelen. Met die houding was hij enkele uren geleden naar zijn vader en de koning van Frankrijk gegaan, om een voorstel te doen waarvan hij wist dat Margaux er een grote waarde aan zou hechten.
"Dus ik heb wat kunnen regelen," zei Torrance, enthousiaster dan dat hij wellicht had bedoeld. Het nieuws dat hij haar wilde brengen, had hij slechts een half uur geleden mogen ontvangen. Zijn hartslag was nog steeds hoog gezien de adrenaline, voortgekomen uit blijdschap en trots, die door zijn aderen stroomde. "Ik weet dat ik misschien een beetje misbruik van de situatie heb gemaakt en dat mag je me later kwalijk nemen als je dat wil, maar...," vertelde hij haar. Torrance wist hoe Margaux gesteld stond op het juiste doen en dat misbruik van de situatie maken om haar familie te kunnen bezoeken, geenszins iets was waar ze achterstond. Hoe dan ook hoopte hij ook op dankbaarheid, maar vooral vreugde en het gevoel van gesteund te worden na wat ze had moeten meemaken. Torrance had die dag genoeg dankbaarheid en faam over zich heen gekregen, gezien hij 'de held was die zijn status opzij zette en het leven van slechts een dienstmeid redde'. "Het nieuws van wat er vannacht is gebeurt, stond natuurlijk al in de dagelijkse krant en jouw vader is daarstraks langs geweest om te kijken of je in orde was, omdat hij al het gevoel had dat jij de dienstmeid uit de stal was," vervolgde Torrance zijn uitleg. "Maar je was nergens te vinden en er was zoveel aan de hand dus we konden hem eigenlijk ook niet binnenlaten, dus heb ik kunnen regelen dat ik je morgen mee naar het dorp mag nemen om je vader op te zoeken. Het gaat niet lang zijn, maar ik heb gedaan wat ik kon en ik kan je zeker een uurtje meenemen." Afwachtend had hij Margaux aangekeken, hopend dat haar reactie positief was. Desalniettemin kreeg hij in de eerste instantie geen respons, louter een blik, alsof ze eerst niet goed wist wat zeggen. Zonder een woord uit te spreken had ze hem aangekeken. Zijn handen legde hij vervolgens op haar schouders, haar lichaam kort, maar zachtaardig geschud. "Aarde aan Margaux," grinnikte hij. "Je kan je vader weer terugzien morgen." Torrance was blij voor haar, gezien hij wist hoe moeilijk ze het had bij het missen van haar familie en de heimwee die ze bezat naar thuis.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Toen Torrance haar zijn kantoor binnen trok, voelde Margaux een mengeling van emoties. Aan de ene kant was ze dankbaar voor zijn hulp om haar vader weer te zien, maar aan de andere kant voelde ze zich schuldig dat ze er niet was toen haar vader op bezoek kwam. Ze wist dat Torrance alleen het beste met haar voorhad toen hij haar vroeg minder tijd met Henry door te brengen, maar ze kon het gevoel dat ze hem in de steek had gelaten niet van zich afschudden."Ik kan niet geloven dat je geregeld hebt dat ik mijn vader kan zien," zei Margaux, haar stem vol ontzag en dankbaarheid. "Heel erg bedankt, Torrance. Ik kan je niet zeggen hoeveel dit voor me betekent."Torrance glimlachte, blij met haar reactie. "Ik ben blij dat ik iets voor je kon doen," zei hij. "Ik weet hoezeer je je familie mist en ik wilde iets doen om te helpen. Ik hoop alleen dat je me kunt vergeven dat ik misbruik heb gemaakt van de situatie."
Margaux schudde haar hoofd, een kleine glimlach om haar lippen. "Er valt niets te vergeven," zei ze. "Ik weet dat je alleen het beste met me voor had, en ik ben je zo dankbaar voor alles wat je voor me gedaan hebt."Terwijl ze praatten, voelde Margaux warmte en troost in Torrance's aanwezigheid. Ze wist dat hij echt om haar gaf en het beste met haar voor had, en daardoor voelde ze zich veilig en beschermd. Ze kon het niet helpen te bedenken hoe anders haar leven zou zijn zonder hem, en ze wist dat ze hem altijd dankbaar zou zijn voor zijn vriendschap. "Ik wou dat ik erbij had kunnen zijn toen mijn vader op bezoek kwam," zei Margaux, haar stem vol spijt. "Ik heb het gevoel dat ik hem in de steek heb gelaten."Torrance schudde zijn hoofd, zijn uitdrukking ernstig. "Je hoeft je nergens schuldig over te voelen," zei hij. "Je vader begrijpt dat je in de chaos van de brand terecht bent gekomen, en hij wil gewoon zeker weten dat het goed met je gaat. Hij is gewoon dankbaar dat je leeft en gezond bent." Margaux knikte en nam zijn woorden in zich op. Ze wist dat hij gelijk had, en voelde een gevoel van opluchting over zich heen komen. Ze was dankbaar voor zijn begrip en steun, en ze wist dat ze altijd op hem kon rekenen. Margaux plofte vermoeid in Torrance’s bed met haar gezicht in het donsdeken en slaakte ze een diepe zucht. De dag was lang en emotioneel zwaar geweest, en ze was dankbaar voor de stilte die hen op dat moment omhulde. Torrance voelde haar uitputting en vroeg haar hoe haar dag was geweest. "Zwaar," antwoordde ze, zonder al te veel in detail te willen treden. Ze wilde het niet over haar afspraak met Henry hebben en het risico lopen Torrance's gevoelens te kwetsen. In plaats daarvan koos ze haar woorden zorgvuldig, zodat het leek alsof ze verwees naar het opruimen van de brokstukken van de brand.
Margaux's gevoelens waren enorm tegenstrijdig. Aan de ene kant was ze dankbaar voor de kans om haar vader te bezoeken en voor Torrance's bedachtzaamheid. Aan de andere kant had ze het gevoel dat er iets niet klopte aan Henry en zijn acties. Ze moest ook terugdenken aan een paar maanden geleden, toen haar grootste zorg was om op tijd bij de bakker te zijn om de lekkerste koffiekoeken te kunnen kiezen. Nu had ze te maken met een heleboel nieuwe problemen, waaronder de politiek en de machtsdynamiek van het kasteel en het gevaar trauma van de brand.
Ze moest ook denken aan Torrance en wat er tussen hen speelde. Ze kon de herinnering aan zijn armen om haar heen, die haar beschermden tegen de vlammen, niet van zich afschudden. Ze kon niet vergeten hoe zijn hartslag haar kalmeerde op dat moment van angst. Ze wist dat het verkeerd was, gezien zijn status en haar positie, maar ze kon er niets aan doen dat ze zich zo voelde.Terwijl ze daar lag, in gedachten verzonken, voelde ze zich overweldigd door het gewicht van alles wat er in zo'n korte tijd was gebeurd. Ze sloot haar ogen, probeerde de gedachten weg te duwen en gewoon te genieten van de stilte en de troost van Torrance's aanwezigheid.
Margaux draaide zich om, waardoor ze op haar buik ging liggen en haar hoofd met haar handen ondersteunde. Ze keek Torrance met vermoeide ogen aan: “Hoe was jouw dag verder, heb je het druk gehad? Met trouwplannen of zo…” grijnsde ze. Terwijl ze sprak, draaide ze zich weer om, met haar rug naar het bed gericht en haar hoofd hangend over de rand, waardoor ze Torrance ondersteboven zag. Dit deed haar grinniken, maar haar lach verdween langzaam toen ze de ernst van haar situatie besefte. Ze zat gevangen in een driehoeksverhouding, of hoe men dit ook kon noemen, en dat eiste zijn tol. Ze moest diep nadenken over hoe ze de situatie met Torrance en Henry zou aanpakken. Het zou haar ‘s nachts wakker houden, daar was ze zeker van. Ze dacht terug aan een paar maanden geleden, toen haar bezorgdheden veel eenvoudiger waren. Nu had ze te maken met het missen van haar familie, het schuldgevoel van het liegen tegen Torrance en de angst om ontdekt te worden, en de constante stress van het werken in een kasteel vol politiek en machtsstrijd. Het was overweldigend en ze wist niet hoe lang ze het nog kon volhouden.
Maar ze wist dat ze sterk moest zijn, ze moest een beslissing nemen en zich eraan houden. Ze kon Torrance en Henry niet blijven aanvoeren, dat was niet eerlijk tegenover hen. En terwijl ze daar lag, starend naar het plafond, beloofde ze zichzelf dat ze alles zou uitzoeken en een keuze zou maken, hoe moeilijk dat ook zou zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld