Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ♥ If we don't end war, war will end us.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

Een frons van onwetendheid verscheen op haar gezicht. Haar verwachtingen waren ondergeschat. Ze had verwacht dat hij samen met haar zou uitrusten, niet dat hij haar op de rug zou nemen. ''No, I don't want you to be the one who's getting settled up with my problems. I can walk, really, but I need some time to recover on the way. Even if it's only an hour of sleep,'' zei ze, haar ogen gericht op de bomen voor haar. Daarbuiten verkeerde hijzelf ook niet in goede staat. Tien minuten geleden werd hij nog getroffen door een enorme explosie die doden veroorzaakte. Hij mocht van geluk spreken dat hij daarmee wegkwam met wat 'schade'.
Ze bracht de stok naar haar borst, terwijl ze met haar hoofd schudde. Het was te merken aan zijn gedrag dat hij een soldaat was. Hij was niet de persoon die weg zou gaan als je, ook al zei je van niet, hulp nodig had. Het was een van de vele karaktereigenschappen die gewaardeerd werd, maar het stoorde haar nogal. Ze was niet degene die graag hulp aannam. Het deed haar voelen alsof ze niet in staat was om voor haar eigen problemen te zorgen, met het beeld dat ze later alleen nog maar afhankelijk was van de anderen die haar op dat moment zouden omcirkelen.
Hoofdschuddend zette ze de stok stevig neer in de grond. Het was drassig van het bloed, maar vooral van het regenwater dat nog geen enkele seconde gestopt was. Het bleef regenen. Eén keer haalde ze diep adem, voordat ze zich een weg baande om het lichaam van Logan heen. ''I'll show you the way, on my feet,'' vertelde ze hem. Uit haar zak haalde ze een kompas tevoorschijn. Ze kon de boederij alleen zien als de zon op zou gaan, maar ze wist dat het ten Noorden lag. Ze hadden niet voor niets een kompas daarvoor uitgevonden. ''I do not know where it exactly is, but I'll do my best.''
Bij elke stap die ze zette, trok haar hoofd wit weg. Het was een reflex van de pijn die ze voelde, maar ze deed haar best om geen enkel geluid te maken. Ze wilde hem de moeite besparen om haar op de rug te nemen door net te doen alsof alles prima op rolletjes liep. Tenslotte liep ze, op dit moment, nog voorop dus hij kon verder niet zien of ze pijn had, toch?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

Zelfs al kende hij haar pas een aantal minuten, het meisje bleef hem maar verassen met haar opmerkingen. Een vastberadenheid was in haar ogen te spotten, eentje die hij nog niet eerder bij een meisje had gezien.
Maar was het dan zo moeilijk om wat hulp aan te nemen? Zij was degene die het het zwaarst had op dit moment, voor zover hij had gezien. Hij zag telkens die pijnlijke uitdrukking op haar gezicht, die bijtrok bij elke beweging die ze maakte. Het zag er voor haar niet goed uit. 'If you say so, Alison' dacht Logan bij zichzelf, waarna hij een beetje ontdaan zijn blik afwendde naar het vliegtuig. Niets was er meer van over. Van Hawkeye was geen spoor meer te bekennen, net als van de Duitse soldaten. Het maakte Logan ergens boos. Die Duitsers konden overal mee weg komen, terwijl zij met alle verliezen moesten dealen. Zij waren de soldaten die constant onder vuur lagen, in hun pogingen om de Duitsers af te zetten. En desondanks werden ze met alle plezier achtergelaten in het bos, alsof ze niets waard waren. Alsof zijn unit niets betekende, behalve een kleine overwinning voor de vijand. Een leuke gebeurtenis, om de dag mee door te komen. Het waren zijn vrienden die daar lagen, op de harde ondergrond, doorboord met kogels. En er was niets wat Logan ertegen kon doen om ze weer terug te halen.
Voor Logan het echt door had was ze al langs hem heen gelopen. Een stok was haar steun, bij elke stap die ze zette. Hij stak lichtjes in de natte grond en de kleine waterplassen. Het regende er nog steeds, hoewel hij er niet over klaagde. De kou deed hem goed. Het maakte hem rustig, kalm. Het zorgde dat hij iets anders had om zich op te focussen dan de gebeurtenissen van net.
Vluchtig draaide hij zich om en maakte hij aanstalten om achter haar aan te lopen. Het kompas in haar handen schonk hem wat meer zelfvertrouwen, wetende dat Alison ergens wel wist waar ze heen moesten. Hij had zich nog nooit in dit bos begeven en hij wist niet wat hij ervan moest denken. Voor zijn gevoel werden ze bekeken, in de gaten gehouden. Een bijtend gevoel ging door zijn lichaam, terwijl Logan probeerde om naast haar te lopen. Ze was nog behoorlijk snel geworden, zo ineens. Intussen wist hij haar toch nog bij te houden, en kwam niet veel later naast haar terecht.
"How did you end up here, in these woods?" vroeg hij, om een gesprek te beginnen. Het was de eerste vraag die in hem op kwam, van de velen die Logan in zijn hoofd had rondzwerven. Hij kon het niet laten, en aangezien ze hier toch nog met elkaar waren zag hij geen reden om zijn mond de hele weg te moeten houden.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth,

Kort keek ze achterom toen hij die vraag stelde. ''A driver brought me here. He was friendly, just like you,'' glimlachte ze, maar die glimlach vervaagde al snel bij de volgende stap die ze zette. In een fractie van een seconde keek ze weer naar haar kompas. ''He has told me that it was safer here, but I guess we were both wrong. The Germans are everywhere.'' De wijzer van haar kompas wees tussen Noord en West. Het was niet heel erg duidelijk. De wijzer bewoog bij elke beweging heen en weer, maar ze kreeg wel een idee van de richting die ze nu liepen.
De moeheid nam het snel van haar over. Ze liep nog geen minuut of ze kreeg al de neiging om uit te rusten door te gaan slapen. Haar voeten stopten met het voortzetten van looppassen waarna ze zich langzaam naar de grond liet zakken. ''Your idea is a better idea than my idea,'' vertelde ze met tegenzin. Het stuk hout wat ze al die tijd in haar handen had gehouden, liet ze langzaam weer zakken waarna ze het liet rusten op de drassige grond. Het kon haar weinig schelen dat haar broek nu nog viezer zou worden door de grote plas modder wat onder haar bevond. Haar kleding zag er al niet meer uit en wie gaf er in deze tijden nog om uiterlijk?
''I'm just stubborn and I think too high of myself,'' reageerde ze, gevolgd door een lichte zucht die over haar lippen rolde. Ze liet haar hoofd zakken, terwijl ze haar handen neerlegde op haar enkels. Het voelde ijzig aan, zo ook haar broek die, vanwege het weer, al licht doorweekt was. Enkele keren liet ze haar hand heen en weer gaan, voordat ze haar hoofd ietwat naar de rechterkant draaide. ''So does it still count? That you'll carry me and my piece of wood?'' Ze greep naar haar stok. Als het kon praten, kon ze het zeker een vriend noemen. Het was iets waar ze altijd op kon steunen en daar had je vrienden voor, nietwaar?
Ze trok beide broekspijpen omlaag, zodat het niet alleen haar onderbenen, maar ook haar enkels beschermde. Aan het nare gevoel van kleding die aan haar huid plakte, was ze toch al wel gewend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

Er waren dus toch nog wel wat goede mensen op de wereld, bleek het. Ze had erg geluk gehad dat iemand haar hierheen had willen brengen, al was het bos niet echt bepaald de veiligste plek om rond te zwerven. Gevaar loerde in elke hoek. Ze konden overal zitten, en Logan was zich daar meer dan bewust van op dit moment. Eens om de zoveel tijd keek hij vluchtig om zich heen, zoekend naar tekenen van achtervolgers. Nee, de oorlog had zijn paranoia zeker niet verminderd.
De voetstappen voor hem stopten, en langzaam keek Logan op. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was. Had ze zichzelf verwond? Wanneer hij dichterbij kwam, zag hij echter dat Alison was gaan zitten uit vermoeidheid, niet uit nieuwe verwondingen. Ergens opgelucht ging hij naast haar staan en zakte door zijn knieën. "Hey, it's okay you know. The fight has made us all tired. You shouldn't feel dissapointed. At least you tried, most people wouldn't have." zei hij rustig, met een zwakke glimlach. Hij bewonderde haar doorzettingsvermogen, al liet hij het misschien niet merken. Logan had verwacht dat ze het bij de eerste stap al zou begeven, en hier stond ze dan, tientallen meters verderop. Hij zag het al als een hele prestatie, gezien haar conditie. "It's just how you look at it. You see it as stubbornness, I see it as confidence," vertelde hij haar. Het was een goede eigenschap, vanuit zijn oogpunt gezien. Tenslotte had zij vertrouwen. Dat was de laatste tijd bij de meeste mensen ver te zoeken geweest.
Een kleine grinnik kwam er wel vanaf, zodra Logan haar opmerking hoorde. Hoe slecht ze er ook aan toe was, ze wist het goed te verbergen. Als hij niet beter wist, had hij zelfs kunnen denken dat het gewoon moeheid was, en het niet lag aan haar lichamelijke problemen. "Yeah, ofcourse. I keep my promises." Geleidelijk kwam hij weer omhoog en stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. Macht der gewoonte, bij Logan. "As long as you keep yours and show me the way," voegde hij eraan toe. Zij was immers degene met het kompas in haar handen, niet hij.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth,

''They don't try because they've lost their hope,'' vertelde ze. Out of difficulties, grow miracles, was de uitspraak die haar moeder altijd deed als ze moeilijkheden tegen het lijf kwam. Ze was ongelooflijk wijs en ze had nog eens gelijk ook. Twee dagen lag ze in het bos, hunkerend naar eten, en nu stond ze hier oog in oog met een soldaat die haar hulp aanbood. Niet alles was voor niets geweest. Ook God was een teken voor hoop in hun familie. Men die in God geloofde, geloofden dat ieder mens geboren was met een wil en een verstand. Het zou je eigen keuze zijn geweest of je het slechte pad wilde betreden of het goede. Dan waarom was er zoveel ellende in de wereld? Het was een vraag die al jarenlang door haar hond bleef spoken. Haar ouders zeiden dat het hem teveel 'liefde' kostte als God iedereen moest helpen. Daarnaast wilde God niet dat men afhankelijk van hem zou worden. God zou hun zelfstandigheid wegnemen, maar had hij dan werkelijk de wereld geschapen om enkel en alleen ellende te zien?
Ze glimlachte zwak toen ze het gegrinnik van hem hoorde. Het bracht leven in het donkere bos, hoe kort het dan ook niet mocht wezen. ''I don't break promises. They shouldn't be broken,'' zei ze tegen hem waarna ze haar hand wegtrok van haar enkel. Ze wilde hem bedanken voor het uitreiken van zijn hand, maar ze zou het enorm begrijpen als het hem op ten duur ergerde. Zijzelf zou ook niet de hele tijd complimenten en bedankjes te horen willen krijgen, zelfs al bedoelden ze het goed.
Ze pakte zijn hand beet, terwijl ze in haar andere hand haar stok vasthield. Met moeite trok ze haarzelf omhoog. Meerdere kreunen van pijn verliet haar mond, maar ze stond overeind en daar ging het om.
Meteen zette ze al een stap achteruit, omdat ze naar haar mening te dicht bij elkaar stonden. ''Do you believe that we, you, can survive this war?'' Ze hief haar hoofd op zodat ze recht in het gezicht van Logan keek. Het zou haar goed doen als hij dacht van wel. Dan was ze niet de enige 'gestoorde' die met het idee rondliep dat ze het zou overleven, maar ze kon het ook volkomen begrijpen als hij nee zou zeggen. Wat had de wereld nog te bieden als je bijvoorbeeld geen doel meer had?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

Hij wist dat ze gelijk had. Dat ze zo langzamerhand het hadden opgegeven. Logan gaf ze geen ongelijk, het leek eindeloos lang te duren voordat de andere geallieerden zouden komen. Zelf stond hij al versteld dat ze een van de enige units waren die hierheen waren gestuurd. Maar diep vanbinnen had hij eigenlijk gehoopt dat het antwoord anders was geweest. Ze moesten hun vertrouwen weer op zien te krikken. Het kon hen fataal worden als ze zich over zouden geven. Ze gaan zich toch niet zomaar overhandigen aan de Duitsers en ze laten pakken wat ze maar willen? Misschien was het wel naïef van hem, om zo te denken. Om erover te oordelen, terwijl hij niet in hun schoenen stond en niet wist waar ze doorheen gingen. Strijdlust zat in zijn bloed, misschien was dat wel wat maakte dat hij er zo tegenover stond.
"Good. Because I have no idea where we are," zei hij eerlijk. Het was voor hem een groot raadsel waar ze waren of waar ze heen moesten om bij die boerderij te kunnen komen. Hij hoopte maar gewoon dat het kompas ze genoeg zou helpen om ze in de goede richting te sturen. In het bos slapen leek hem nu niet zo'n goed idee, met de Duitsers op hun hielen.
Berustend hield hij haar hand vast en hielp haar omhoog. De kreunen deden hem niet goed. Het herinnerde hem aan haar lichamelijke toestand. Het was zeker noodzakelijk dat ze een slaapplaats voor de nacht zouden vinden. Voor zover hij het had onthouden, had hij helaas geen voedsel bij zich om haar wat meer energie te kunnen geven. Ze hadden genoeg in het vliegtuig gehad, maar het zag er niet naar uit dat ze het er nog uit konden krijgen. Er was niets meer van over, dat had hij met zijn eigen ogen nog gezien.
Haar vraag deed hem nadenken over dingen waar hij nog niet eerder over had gedacht. Het was nog niet in hem opgekomen of hij eraan dacht om het te overleven. Om zijn familie weer terug te kunnen zien en het einde van de oorlog mee te kunnen maken. Erover liegen was een optie, maar het was iets wat hij niet deed. Hij vond dat ze de waarheid moest weten, ookal zou het voor haar niet veel steun betekenen. "No. But I'm willing to do my damn best to make sure that it won't be easy for them." Enkele momenten maakten zijn ogen contact met de hare, maar al snel draaide Logan zich om, met zijn rug naar haar toe. Het was tijd om te gaan, ze waren al te lang in hetzelfde gebied gebleven. De Duitsers kwamen eraan en hij was niet van plan om hier te wachten om toe te kijken wat ze nog meer van plan waren. Lang zal het niet meer duren voor het donker zal toeslaan en er helemaal niets meer te zien viel. Als ze nog voor zonsondergang bij de boerderij wilden zijn, moesten ze nu wel opschieten. "Let's go"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alison Ainsworth

''Neither do I, but I'm sure God has it all figured out. He will make a way where you don't see a way.''
Het was alsof God al die tijd aan haar zijde stond.
De aardige man die haar naar hier bracht.
De Duitsters en de bom die haar over het hoofd hadden gezien.
En een soldaat die haar wilde helpen in plaats van te laten liggen.
Ze mocht dan wel haar ouders zijn kwijtgeraakt, toch stond ze hier nog. Veilig en wel, ondanks de lichamelijke schade die ze had opgelopen. God was haar hoop, degene waarbij ze er heilig van overtuigd wad dat Hij haar nooit zou laten wegrotten en ze had er noot spijt van dat ze juist in Hem geloofde. De meeste dorpelingen hadden het vele malen zwaarder.
''I already have so much respect for you,'' zei ze. Het was niet het antwoord wat ze het liefst te horen kreeg, maar het was enorm dapper dat hij zo opgesteld stond. Ja, hij dacht niet dat hij de oorlog zou overleven, maar hij was wel bereid om zijn best te doen.
Toen hij zich omdraaide, heerste een enorme stilte in het bos. Een glimlach wist ze te ontwijken. Zou ze er überhaupt opkomen? Schoorvoetend zette ze passen naar voren, tot ze dicht genoeg bij zijn lichaam stond. ''I'm so sorry if I hurt you,'' verontschuldigde ze zich alvast uit beleefdheid. De stok zette ze voor hem neer, dicht tegen zijn lichaam aan. Alles voelde enorm ongemakkelijk. Ze kende hem nauwelijks of ze waagde al een poging om op zijn rug te komen. Haar ouders zouden dit nooit goedgekeurd hebben.
Haar vrije hand plaatste ze op zijn schouder. Onhandig deed ze haar best om op zijn rug te komen, maar het was haar stok dat in de weg stond. Haar hoofd was rood van schaamte. Waarom nu?
''Never mind. I''ll just threw this piece away and I'll do it over again. Like this hasn't happened before.'' Ze liet de enorme stok uit haar hand vallen. Het moest wel gebeuren, wilde ze ooit nog gebracht worden naar punt B.
Enkele regendruppels veegde ze weg met haar handpalm, voor ze opnieuw op zijn rug sprong. Het deed pijn, daar niet van, maar het was het waard, want dit keer bleef ze wel zitten. Een glimlach van tevredenheid verscheen op haar gezicht. ''Do you think you can carry me that long?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Logan Waincroft.

Het was ondenkbaar. Ongelooflijk, dat na alles hij hier nog levend en wel stond. Een loner als hem, soldaat van de tegenpartij. Vechtend tegen de vijand, waarvan hij zich nu in het oorlogsgebied bevond. Waarom voelde het dan oneerlijk? Waarom stond hij hier nog op zijn benen, terwijl zijn kameraden van het leven beroofd waren? Schuldgevoel knaagde aan hem, maakte hem van binnenuit zwak. Kapot, volledig kapot. Er was geen andere manier om het te zeggen. Vanalles zat er in hem verstopt, te ver weg om zichtbaar te zijn voor de rest van de wereld. Wat maakte dat hij niet hetzelfde lot had als zijn unit?
"It's okay. I can handle it," zei hij met een glimlach, ondanks zijn geweten dat ze het toch niet kon zien. Hij stond met zijn rug naar haar toe. Het praten maakte het wat ongemakkelijker. Logan was gewend om mensen aan te kijken wanneer hij een gesprek met ze stond te voeren. Hij zette zich erover heen en wachtte ondertussen geduldig af. Haast of de drang om haar aan te moedigen voelde hij niet. Hij kon schreeuwen wat hij wilde, het zou haar niet helpen om aan meer energie te komen. Voedsel, dat was wat ze moesten zien te vinden. Voedsel en water. Maar waar?
Het houten voorwerp, de stok, werd tegen zijn zij aangezet. Waarom ze hem met zich mee wilde slepen wist hij niet. Het was toch nergens voor nodig? Extra gewicht, het was hoe hij het zag. Echter hield Logan zijn mond erover, en hield zijn handen klaar om haar op te vangen voor het moment dat ze op zijn rug terecht zou komen. Het liet nog lang op zich wachten, bleek het. Haar hand voelde hij op zijn schouder, maar haar gewicht op zijn rug was nog spoorloos. Aan haar uitspraak kon hij afleiden dat ze zich duidelijk een beetje schaamde, of het was frustratie. Moeilijk te zeggen zonder het beeld voor zijn ogen.
Hij grinnikte kort en knikte nogmaals na haar mislukte pogingen. Gezien had hij het tenslotte toch niet. De stok werd weggeplaatst bij zijn lichaam en kwam met een zacht geluid in de modderpoel onder hen terecht. Dit keer voelde hij haar wel op zijn rug, al was het niet zwaar. Zo kon hij het nog wel een eindje volhouden. Zijn armen hield hij zo zodat hij haar kon ondersteunen en ze niet zou vallen. Zijn handen geplaatst onder haar knieën, zijn postuur zo dat hij het vol kon houden. "Yeah, It'll work," zei hij om haar moed in te spreken. Aan vertrouwen kwam hij niet tekort. Hij haalde nog een keer diep adem en begon toen aan de lange weg die hen nog te wachten stond.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld