ORPG ~ Crashing, reaching out. - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Crashing, reaching out.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Sue slaakte een diepe zucht toen ze wakker werd, of liever gezegd, weer bij bewust zijn kwam. Was het waar? Had ze het ongeluk overleefd? Of droomde ze alleen? Het leek op het eerste. Toen ze zich realiseerde dat het echt zo was, wilde ze opstaan om te kijken of haar familie het had overleefd, maar het lukte niet. Hoe hard ze ook probeerde zich te bewegen, ze kreeg het niet voor elkaar. Enkel haar hoofd kon ze bewegen. Ze raakte in paniek. Zou iemand zien dat ze hier ligt? Zouden er meerdere overlevenden zijn? Anders moest ze wachten tot er toevallig iemand voorbij kwam en aangezien ze waren neergestort in iets wat erg leek op een weiland waar al tijden niemand meer was geweest, leek de kans dat er op korte termijn mensen zouden passeren Sue erg klein. Ze gilde een paar keer zo hard ze kon, in de hoop dat iemand haar toch kon horen, maar werd steeds duizeliger en misselijker. Alsof ze ieder moment weer bewusteloos kon raken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Telkens bleef Leo buiten bewustzijn vallen. Het ene moment merkte hij alles om zich heen, de sterke brand geur, schreeuwen van mensen overal, het drukkende gevoel op zijn benen en de hand van zijn zusje in zijn eigen hand. Het volgende moment was alles weer stil, een duisternis die over hem leek te vallen, zijn bewustzijn die het niet meer aan kon om bij te zijn. De volgende keer dat hij weer kort wakker werd was toen hij de sirenes hoorde. Veel van het geschreeuw was inmiddels gestopt, uitgestorven. Maar de sirenes waren daar, hulp was onderweg. "Clo... Cleo... hulp is onderweg... blijf volhouden." Zijn stem was amper een fluister, maar hij perste de woorden alsnog uit zijn keel. Cleo moest weten dat er hulp onderweg was. Hij wist niet eens of ze hem kon horen, of ze nog bij bewustzijn was... hij wist niet eens of ze überhaupt nog leefde.
Alles werd opnieuw zwart voor Leo zijn ogen. Deze keer duurde het wat langer voor hij weer bij bewust zijn kwam. Zijn ogen opende opnieuw, een vel licht scheen recht in zijn ogen. De chaos die om hem heen was, was weg, hij voelde geen hand meer in de zijne, geen druk meer op zijn benen. Onder hem voelde het zacht, over hem heen leek een deken te liggen. Voor even dacht Leo in rust te liggen, maar rust was niet iets dat zijn lichaam hem momenteel toe liet. Zijn hart begon sneller in zijn borst te kloppen, hij had het gevoel alsof hij geen lucht meer kreeg. Leo zijn hand klemde zich om de armleuning van het bed. Een stekende pijn ging door zijn arm heen, maar de pijn was niet erg genoeg om hem af te leiden van de paniek aanval die hem bekroop. Beelden van het ongeluk schoten door zijn hoofd heen. Leo hoorde Cleo naar hem roepen in zijn achterhoofd. De pijn in haar stem, het gevoel van haar hand die uit de zijne gleed. Het bloed, overal, de geur van brand. Leo voelde zich alsof hij het hele ongeluk opnieuw meemaakte, alsof hij weer aan het neerstorten was, alsof zijn zusje weer stierf in zijn armen. Hij kreeg geen lucht meer.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Met alle kracht die ze in zich had, probeerde ze nogmaals te bewegen, maar weer lukte het haar niet. Er gingen allemaal doemscenario's door haar heen. Wat als ze de enige was die het had overleefd en niet meer zou kunnen bewegen? Dan zou er dus nooit hulp komen, want niemand kan de hulpdiensten bellen, en zou ze uiteindelijk alsnog sterven door uitdroging. Die gedachte maakte haar doodsbang. Dit mocht niet gebeuren. Met alle kracht die ze in zich had schreeuwde ze zo hard ze kon: 'Help, help me! Hoort iemand mij?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld