Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose had nog zo gehoopt dat een goede nachtrust hem zou helpen zich beter te voelen, maar helaas. Hij had überhaupt amper geslapen en toen hij wel een paar uurtjes in slaap was gevallen, sliep hij onrustig. Veel te vroeg kwam hij dus zijn bed uit. Het was nog maar net licht buiten. Hij probeerde zich maar te focussen op de tuinen. Er was nog genoeg te doen, ten slotte. Ja, dat zou hij doen. Even een paar uur werken en dan kijken hoe het met Estelle ging.
En voor een tijdje ging alles volgens plan. Hij had een productieve ochtend in de tuin met de voorbereidingen voor de winter. Er waren zelfs aan leden van het feestcomité langsgekomen om met de eerste voorbereidingen voor het kerstbal te beginnen. Hij had gehoopt Estelle te zien, maar volgens de andere leden had ze zich ziek gemeld die dag. Ziek? Estelle was nooit ziek en als ze zich dan echt niet lekker voelde, kwam ze alsnog naar haar lessen. Had dit weer met Blair te maken? Na zijn gereedschap op te bergen, vond Ambrose het hoog tijd om een bezoekje aan Estelle te brengen.

Het had even geduurd voordat Ambrose haar kon overtuigen uit bed te komen, inclusief dreigen om haar persoonlijk uit bed te tillen. Uiteindelijk stond ze op.
"Ik kan gewoon niet stoppen met nadenken over wat er met Blair is," verzuchtte ze. "Ze is nog nooit zo tegen me uitgevallen, Ambrose. Ik weet dat jij het normaal vindt dat iedereen altijd boos op je is, maar ik vind dat niet."
"Oké, beetje lullig. Maar je bent van streek dus ik zal het laten gaan."
Estelle liet haar schouders hangen. "Sorry," mompelde ze. "Ik snap er gewoon helemaal niks van."
Ambrose knikte. "Ik weet het. Ik snap het ook niet." In een ietwat zielige poging om het gesprek te veranderen, stelde hij voor om te gaan ontbijten in de tuin. Hij kon er zijn vinger niet opleggen, maar hij voelde zich de laatste tijd meer en meer oncomfortabel binnen. Zelfs nu het buiten kouder was, bleef hij liever buiten. Terwijl Estelle zich klaarmaakte, ging hij vast croissantjes halen. Als ze daar niet was vrolijker van werd, wist hij het ook niet meer.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Laten we zeggen dat het een... turbulent college was. In ieder geval niet saai, al lag dat niet aan de professor. Niemand had ooit iemand in discussie zien gaan tegen een professor en Blair had zich niet teruggetrokken, sterker nog, ze was volop in de aanval gegaan. Dat zorgde er natuurlijk voor dat ze eruit was gegooid en moest wachten tot na het college. Gelukkig voor haar, duurde dat niet zo heel lang meer.
Het was het gesprek na het college dat Blair ontzettend ongemakkelijk maakte. Niet op een "oh nee ik zit in de problemen" manier, maar op een "is mijn leven in gevaar" manier.
'Ik hoor dat je wat woedeproblemen hebt,' had professor Keenstone gezegd. Vervolgens had hij haar aangekeken met de ijskoude blik van een doorgedraaide wetenschapper die zijn testsubject bestudeerde.
Tijdens het gesprek had ze meerdere black-outs. Ze kon zich enkel flarden herinneren van het gesprek, maar ze wist wel een ding zeker: er was iets goed mis, zodanig dat ze haar eigen hoofd niet meer kon vertrouwen.

Ze had de middag gespendeerd met haarzelf vragen te stellen. Ze keek in haar agenda en dacht na over wat ze zich herinnerde. Waarom liep ze ineens een week achter? Die vraag kon ze niet beantwoorden met een logisch antwoord en elke keer als ze dat probeerde veel ze weg en kon ze weer opnieuw beginnen. Gefrustreerd had ze haar bureaustoel omgetrapt.
Blair staarde een tijdje naar haar stoel. Waarom voelde dit als een deja-vu? Waarom was ze de laatste tijd zo kwaad? Waarom had ze ineens zoveel black-outs? Waarom voelde het alsof een week voorbij was gegaan in slechts een paar seconden?
Wacht eens... Nee, dat was idioot. Nee, het was helemaal niet idioot. Ze dacht terug aan die bibliothecaresse, aan wat ze wist over bijwerkingen van bepaalde vloeken. Iemand op deze school kon ze in ieder geval gebruiken. Wat als zij te luid was geworden?
Blair griste haar jas van haar bed en sprintte naar buiten. Haar benen brachten haar automatisch naar de botanische tuinen, de enige plek die ze kon bedenken waar ze misschien terecht kon. Zonder te kloppen viel ze binnen.
'Ambrose?! Ambrose, ben je hier?' riep ze door de enorme kas. 'Ambrose!'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Samen liepen ze botanische binnen. Er hing een oncomfortabele stilte, iets wat niet veel voorkwam bij Estelle en Ambrose. Ze waren dan wel vaak stil, maar het was nooit oncomfortabel. Vaak was Ambrose aan het tuinieren terwijl Estelle in de buurt zat te lezen of tuinieren. Dat had nooit raar of ongemakkelijk gevoeld, maar vandaag was anders.
Uiteindelijk brak Estelle de stilte. "Wat moeten we nu, het hele semester Blair ontwijken? Doen alsof er niets gebeurt is zoals zij?" Ze praatte snel en hard, ze was overduidelijk nog emotioneel van het hele gebeuren.
Ambrose haalde zijn schouders op. "Ik weet het ook niet, Estelle. M'n vader zei dat hij met haar zou praten, misschien weet hij een oplossing. Ik zal het vanavond vragen."
Estelle knikte somber. Ze liet zich zakken op een van de bankjes en staarde voor zich uit. Ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze het niet eens merkte toen Ambrose de croissantjes uit het zakje haalde.
"Hier, je moet wel wat eten. Volgens mij heb je gister het diner ook al overgeslagen. Heb je überhaupt iets gedronken vandaag?" vroeg hij haar, terwijl hij het croissantje in haar handen duwde. Hij wilde nog iets zeggen, maar hij werd onderbroken door iemand die zijn naam riep. Niemand minder dan Blair zelf kwam de kas binnen stormen. Ambrose vloog overeind.
"Wat in godsnaam doe jij hier?!" riep hij. "Laat ons met rust, na wat jij hebt geflikt, hoef ik je het liefst nooit meer te zien." Instinctief ging hij iets voor Estelle staan. Als ze kwam om weer een potje te schreeuwen, kon ze dat naar hem doen. Estelle zou ze maar beter met rust kunnen laten.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dankzij de grote mond van Ambrose had Blair hem snel gevonden - en Estelle ook, blijkbaar. Normaal gesproken zou ze er een sarcastische opmerking tegenaan gegooid, maar door hierheen te rennen was ze nogal buiten adem. Daarnaast, haar gedachten raasden als de meest chaotische orkaan door haar hoofd. Focussen op iets, laat staan een creatieve belediging, ging niet gebeuren.
'Er iets raars aan de hand,' begon Blair. 'Ik weet nog niet precies hoe of wat, ik heb een vermoeden maar dat moet ik eerst bevestigen en als mijn vermoeden klopt dan weet ik niet eens hoe ik het moet oplossen en daarvoor heb ik jouw hulp nodig, Ambrose, ik word gek. Helemaal gek. Er zitten zoveel gaten in mijn geheugen en ik word steeds kwader en ik weet godverdomme niet meer wat ik moet doen!' Haar woorden gingen steeds sneller en haar stem werd steeds hoger, wat niet hielp. 'Wat als het een-'
Blair knipperde met haar ogen. Wacht, waar was ze? Ze keek verbaasd op toen ze Ambrose en Estelle zag zitten, waarna ze ook haar locatie opmerkte. Ze slaakte een kreet van frustratie.
'Verdomme, niet weer!' Ze keek naar Ambrose en Estelle. 'Wat heb ik zojuist gezegd? Zeg me alsjeblieft dat ik nog iets nuttigs heb kunnen vertellen.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose trok alweer zijn mond open om iets lulligs terug te zetten, maar Estelle pakte zijn hand. Hij keek op. Estelle schudde haar hoofd en gebaarde naar Blair. Duidelijk. Bek dicht en luisteren, betekende dat, maar dan op Estelle's manier.
Hij had Blair nog nooit zo gezien. Hoewel ze wel vaker boos was en wel vaker naar hem schreeuwde, klonk ze nu bijna... wanhopig. De blik in haar ogen was intens terwijl ze zo snel mogelijk haar verhaal deed, maar toen veranderde iets. Ineens werd ze stil. Ze knipperde een paar keek en haar blik ging van intens en gefocust naar verdwaasd, verloren. Estelle kneep in zijn hand, zij had het schijnbaar ook opgemerkt. Ze stond op en keek Ambrose aan. "Luister, ik weet dat ze een beetje een bitch was, maar je had gelijk. Er is iets meer aan de hand. Help haar," spoorde ze hem aan.
Ambrose bleef even stil. Estelle wist precies hoe ze tegen hem moest praten, geef Ambrose gelijk en dan houdt 'ie z'n mond verder wel. Maar goed, nu zelfs Blair inzag dat er iets niet klopte, deed hij zijn best om even langs zijn woede te kijken. "Je hebt geluk dat Estelle erbij is," snauwde hij naar Blair. "Je hebt gaten in je geheugen, je bent boos elke keer dat iemand tegen je praat, en-" Ineens haalde hij scherp adem. "Misschien..." begon hij, maar hij kapte zichzelf af. Hij liep richting Blair, pakte haar pols en begon naar buiten te lopen. "En niet zeiken, je mag blij zijn dat ik je niet meteen van school heb laten sturen." Hij sleepte haar mee naar buiten, weg van alle studenten en alle vormen van magie.
Hij draaide zich naar haar om en keek haar in de ogen. "Oké, vertel nog eens wat er is gebeurd op het Halloween feest. We gingen het doolhof in, en toen?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair trok haar wenkbrauwen op toen Ambrose haar mee begon te slepen; ze had amper tijd om even te zwaaien naar Estelle. Zijn humeur was natuurlijk weer op en top, wat haar ontzettend irriteerde.
'Ho eens,' zei Blair plots. Ze trok haar pols los en duwde hem bij haar vandaan. Het was hem weer eens gelukt, hij had haar pissig gemaakt. 'Jij wilde me van school laten sturen? Serieus?! Ik moet hier zijn en dat weet jij best! Waarom zou je dan überhaupt overwegen om mij uit de weg te ruimen? En houd nou eens op over dat verdomde Halloween feest, er was niets aan de hand, alles was prima, dus ga lekker tegen iemand anders de drama queen uithangen maar niet tegen mij!'
Blair trilde van woede, of was dat de grond onder haar? In ieder geval, ze was ontzettend kwaad. Waarom probeerde Ambrose altijd haar overal de schuld van te geven? Wat was zijn probleem? Net nu alles beter ging.
Ging het wel beter? Blair knipperde met haar ogen. Waarom was ze eigenlijk kwaad?

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose zuchtte luidruchtig en rolde met zijn ogen. Hij had nu alweer spijt. Waarom bleef hij dit doen? Wanneer zou hij leren dat Blair onmogelijk tevreden te stellen is en dat ze altijd weer iets nieuws zou vinden om over te zeiken? Er kwam letterlijk geen einde aan met haar. Zijn hartslag werd alweer sneller. Een paar nieuwsgierige bijen begonnen al om hem heen te zoemen. Hij was de laatste tijd zo vaak boos, dat ze vaak niet ver uit te buurt bleven.
Maar zijn plan was wel gelukt. Zijn innerlijke tirade werd tijdelijk onderbroken door een bekend gevoel. De lucht voelde kouder, maar zijn handen voelden klam. Zou het echt kunnen? Zijn gedachten gingen meteen honderd richtingen uit: wie kon zulke magie gebruiken? Wie zou zulke magie gebruiken? Waarom? Waar?
Helaas voelde hij nog meer magie opborrelen. De amnesie-spreuk was licht ongemakkelijk, maar deze magie voelde alsof iemand een zak lood op zijn hoofd liet zakken. De grond trilde. Ambrose deed instinctief een paar stappen achteruit. "Blair, ik probeer je te helpen," zei hij, iets paniekerig. Alle alarmbellen gingen af in zijn hoofd. Hij kon alleen maar denken aan de vorige keer dat Blair zo boos was geworden en hoe graag hij daar weg wilde, maar elke meter die hij naar achter bewoog, bewogen de bijen naar voren. Ze cirkelden Blair, boos zoemend. Hij had ze nooit specifiek verteld iets te doen, dat hoefde ook niet. Hij kon ze niet eens vertellen wat ze wel of niet moesten doen, ze reageerden op zijn emoties. Was het dus echt zijn schuld, dat een van de bijen Blair stak? Zij vond hoogstwaarschijnlijk van wel.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Au! Godverde-' Blair zette vloekend en tierend een paar stoppen achteruit. Werkelijk waar, de bijen? Ze voelde de prik bonzen in haar nek en haar arm was helaas ook niet heelhuids ontsnapt aan de zwerm, wat nogal onprettig was.
Blair haalde diep adem. 'Prima, jaag me maar weg met die bijen van je, maar dit gesprek is nog niet afgelopen! Ik kom terug wanneer je die ondingen onder controle kan houden!' Vervolgens liep ze boos weg.
Hoe kon het dat ze zich zo kwaad voelde? Elke seconde werd het erger en erger en Blair had het gevoel dat ze gek werd. Misschien was dat ook wel het geval. Niemand hier zou er in ieder geval raar van opkijken. Het idee alleen al maakte haar nog kwader, dus besloot ze met een flinke pas richting haar kamer te gaan.

Blair greep zich vast aan het bankje vlakbij het slaapkwartier. Ze was buiten adem, van wat, een paar honderd meter doorstappen? Sinds wanneer was haar conditie zo slecht? Haar hart dreunde door haar lijf, ze kon haar bloed horen in haar hoofd, en ze hapte naar adem alsof ze geen lucht meer kon krijgen.
Ze viel op haar knieën en greep naar haar keel. Het was niet alsof: ze kreeg amper nog lucht. Al snel lag ze met haar rug op de grond. Met piepende longen probeerde ze zuurstof ergens vandaan te halen maar het hielp niet en zwarte spikkels begonnen voor haar ogen te dansen. Iemand zou haar wel zien, toch? Ze kantelde haar hoofd in de richting van de botanische tuinen. Het was ver weg, maar misschien dichtbij genoeg?
'Wow, hey, gaat het wel?' Het was een stem die ze niet herkende, waarschijnlijk een random student. 'Iemand?! Kan iemand helpen?!'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Estelle liep snel naar Ambrose toe, toen Blair weg was gelopen. Ze had ze niet helemaal bij kunnen houden, korte benen en zo, maar wat er was gebeurt had ze toch niet kunnen voorkomen.
"Ambrose, waar ben je mee bezig? Ze was net rustig!" haar stem klonk iets schril.
"Het is een amnesie-vloek," flapte hij eruit. Daar werd Estelle even stil van. "Een amnesie-vloek?" vroeg ze uiteindelijk. Maar Estelle kreeg niet zo veel tijd om daar over na te denken, want toen ze in de richting keek waarin Blair was verdwenen, merkte ze de commotie die was ontstaan op het plein. "Ambrose," zei ze zachtjes, "Is dat Blair?"
Ambrose slikte even, maar twijfelde niet lang voordat hij naar de groep studenten die zich om iemand heen had verzameld rende.
"Aan de kant!" riep hij tegen de studenten die zijn weg blokkeerden. Estelle had gelijk, Blair lag op de grond en ze zag er niet goed uit. Estelle, die hem had gevolgd, liet zich meteen op haar knieën zakken.
"Blair!" riep ze, "Kun je me horen?" Met haar hand voor Blairs mond voelde ze of ze nog ademhaalde en haar andere hand nam haar pols. "Ze is buiten bewustzijn, maar ze leeft nog. Ambrose, is ze gestoken?"
Hij stamelde even. "Ambrose!" riep Estelle, "Hier is geen tijd voor, is ze gestoken, ja of nee?"
"Ja, twee keer, geloof ik," gaf Ambrose toe. Zijn hartslag ging omhoog. Was dit... zijn schuld?
"Het is een allergische reactie, ik kan hier niets voor haar doen," zei Estelle, "Ze moet nu naar de medische vleugel. Nu, ze krijgt geen adem."
Daar reageerde Ambrose wel meteen op. Zijn schuldgevoel stopte hij even weg, daar zou hij later wel over nadenken. Hij legde een arm onder haar rug, de ander onder haar knieën en tilde haar op.

De rest was als een waas aan hem voorbijgegaan. Ze waren naar het medische centrum gesneld en Blair was meegenomen in een bed. Estelle was ook verdwenen. Hij wist niet zo goed hoe lang hij al alleen op en neer door de gang aan het ijsberen was. Zijn gedachten gingen honderd kanten uit, maar hij leek nergens meer dan tien seconden over na te kunnen denken. In ieder geval wisten ze nu wat er met Blair aan de hand was. Een ontzettend krachtige spreuk die bijna niet om te draaien was. Aan de andere kant zou het misschien niet meer uitmaken, als Estelle Blair niet kon redden van de bijensteek die hij had veroorzaakt. Eerlijk is eerlijk, Ambrose kon wel janken. Niks van wat er gebeurt was, had Blairs schuld geweest, maar hij had steeds toch de schuld op haar afgeschoven. Hoe kon hij haar ooit nog onder ogen komen?
Toen verscheen Estelle vanuit een van de kamers.
"En?" vroeg Ambrose meteen, "Is ze..."
"Het gaat goed met haar. We hebben haar door de allergische aanval weten te slepen, ze moet nu alleen veel rusten. Het komt wel goed."
Ambrose had eindelijk het gevoel alsof hij weer normaal adem kon halen. "Kan ik haar bezoeken?"
"Natuurlijk. Ze slaapt nog wel, maar ze kan elk moment wakker worden."
Ambrose knikte. Het minst dat hij kon doen was er voor haar zijn wanneer ze wakker werd.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Alles voelde zwaar. Het was alsof elke vezel in Blairs lichaam bonsde met haar hart terwijl ze onder zakken stenen ergens honderden meters onder water lag. Alles gedempt, alles gefilterd, alles zwaar, zo ontzettend zwaar. Zelfs het klein beetje openen van haar ogen kostte immens veel wilskracht.
Het was het niet perse waard. Blair keek wazig om zich heen en kon amper registreren wat ze zag. Ze was... ergens. Waarschijnlijk ergens op de universiteit. Ondanks haar vermoeidheid was ze echter niet op haar kamer, wat enigszins logischer had geweest. Moeheid stond gelijk en slapen en dat deed ze in haar bed, niet ergens random op campus. Dus het enige wat ze nu wist, was dat niets klopte.
Blair duwde zichzelf rechtop. Waar ze ook was, ze had er en naar gevoel bij. Misschien was ze wel ergens gevangen, opgesloten tegen haar wil. Hoe anders kon het dat haar lichaam haast niet van haarzelf voelde? Ze gleed van het bed af maar viel gelijk door op haar knieën, waarbij ze meerder dingen omgooiden. Top, nu had ze waarschijnlijk mensen gealarmeerd. Dat was niet goed. Ze moest snel weg. Met veel moeite en met behulp van omliggend meubilair wist ze zich weer rechtop te tillen. De muur. De muur kon helpen. Met haar handen langs de muur kon ze zichzelf staande weten te houden. Het hielp dat de muur zelf ook behulpzaam was en bakstenen naar voren schoof om vast te pakken.
'Bedankt, Miv,' zei ze zacht. Niemand mocht haar horen, als ze tenminste eerder niet al die vallende spullen hadden gehoord. Als ze zich nu eens achter de deur zou verstoppen? Wanneer ze dan langskomen, kon ze wegglippen en ontsnappen. Of aanvallen. Wat er goed voelde in het moment. Ze haalde diep adem en rechtte haar rug tegen de muur. Deze school kon proberen wat ze wilde, maar Blair zou zich niet zomaar gewonnen geven.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Estelle begeleidde hem naar Blairs tijdelijke kamer. Estelle was volop aan het vertellen over de procedure en allergieën, maar Ambrose ving er niet zoveel van op. Hij was alleen maar blij dat ze er nog was. Het was maar goed dat de bijen binnenkort hun winterslaap zouden houden. Nou ja, de bijenvariant dan. Zijn schuldgevoel was hem even te veel om bij de bijen te komen.
Ze draaiden nog een hoek om en ineens hoorden ze een doffe dreun, gevolgd door nog meer gekletter. Ambrose fronste. "Blair sliep nog, zei je toch?" vroeg hij aarzelend. Estelle en Ambrose keken elkaar even aan en liepen toen snel naar de juiste kamer. Estelle deed de deur open, maar Ambrose liep er als eerst doorheen. En natuurlijk lag er inderdaad een lamp op de grond, waarschijnlijk van het nachtkastje gevallen, wat overigens ook op zijn zij lag. Het bed was een rommeltje. Alle sporen van leven waren aanwezig, maar Blair was nergens te bekennen.
"Blair?" riep Ambrose, "Waar ben je? Gaat het wel?" Hij keek zoekend de kamer rond. Het raam was dicht en behalve de badkamer waren er geen andere deuren in de kamer.
Estelle liep vlak achter hem. "Ze was hier net nog," zei ze verbaasd. "En ze is nog helemaal niet op krachten gekomen, waar kan ze zijn?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Verrassing: ze was nog in de kamer. Blair stapte voorzichtig achter de deur vandaan, sloop de kamer uit en smeet vervolgens de deur achter haar dicht. Kon ze dit ding op slot krijgen? Ze had geen flauw idee, maar ze duwde er alsnog een kast tegenaan. Het zou niet veel helpen gezien de deur naar binnen toe open ging, maar dat realiseerde ze zich nog niet. Daarnaast, elk obstakel zou helpen.
Blair probeerde de ruimte om zich heen te zien maar ze kon zich nergens op focussen. Het ene moment bevond ze zich in een ruimte van kalmte en rust, het andere zat ze in haar meest duistere nachtmerrie.
'Blijf uit mijn buurt!' schreeuwde ze toen een paar vreemden voorzichtig dichterbij probeerden te komen. Wat waren het, verplegers? Er kwamen woorden uit hun monden die waarschijnlijk iets moesten verzachten, maar daar vertrouwde ze niet op. 'Ik meen het! Blijf verdomme uit mijn buurt!' Blair manoeuvreerde zich richting een uitgang langs de muur, maar waar de uitgang daadwerkelijk was kon ze niet zien, daarvoor was het te donker. Het was donker en koud en nat en klammig en alles deed pijn, van haar hoofd tot haar tenen en van haar stem tot haar ziel. Waarom konden ze haar niet gewoon met rust laten? Wat wilden ze überhaupt met haar?
Blair schrok op toen iemand haar arm aanraakte en duwde deze hard naar achter. 'Raak me niet aan! Wat hebben jullie met haar gedaan?! Blijf uit mijn buurt! Wat willen jullie van me?!' Ze kon echter vechten wat ze wilde, maar tegen meerdere personen was ze niet opgewassen. Ze werd van achteren opgepakt bij haar schouders en haar omgeving leek plots weer te veranderen.

Blair werd met een ruk naar achteren getrokken en ze slaakte een gil. Er waren toch geen acteurs geregeld voor het doolhof? Toen ze de chemicaliën rook, wist ze zeker dat dit geen bijkomstigheid was. Blair hield haar adem in en probeerde zich los te vechten. Ze trok aan haar armen en schopte met haar benen, haar geleende jas viel op de grond, maar wie haar ook vast had, ze lieten niet los. Wat zij niet wisten, was dat er iemand anders in dit doolhof aanwezig was. 'Ambrose!' gilde ze, terwijl het chemische spul haar systeem binnendrong. 'Ambrose, help! Ambrose...'

Trillend zat Blair met haar knieën op de blauwe tegels, nietsziend starend naar de grond. Haar arm deed pijn en met de seconde voelde ze haar lichaam zwaarder worden. 'We hebben haar moeten verdoven, ze leek wel een psychotische aanval te hebben, of te hallucineren, weten jullie-' Ze hoorde niet veel meer, al was ze vanaf het begin misschien niet eens aan het luisteren. Verdoving. Waarom voelde verdoofd zijn als verlies? Ze voelde niets en alles, waardoor er een vaag gevoel van leegheid overbleef. Ze kon niet meer nadenken. Wilde niet meer nadenken.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose deed nietsvermoedend nog een stap de kamer binnen. "Blair?" vroeg hij nogmaals. Toen sprong hij op van de klap van de deur en draaide zich in één keer om. "Was dat..?" zei hij aarzelend. Estelle haalde haar schouders op. In een paar stappen was Ambrose weer bij de deur en trok hij hem open.
"Serieus?" vroeg hij, "Heeft ze nou een kast voor de deur gezet?" Hij testte het gewicht van de kast. Als Blair hem kon verschuiven, moest hij dat ook wel kunnen, toch? Maar toen hoorde hij iets van buiten de kamer. Het klonk verdacht veel als Blair en ze klonk niet gelukkig. Met vernieuwde haast gooide hij bijna de kast omver. Hij stormde de kamer uit, net op tijd om te zien hoe twee mannen Blair in bedwang probeerden te helpen. Meteen toen hij de gang op stapte, voelde hij dat er iets aan de hand was. Het voelde bijna hetzelfde als de amnesie-vloek, maar er was iets meer gaande. Het voelde heftiger, alsof hij achterover geduwd werd. Het was even alsof hij was vergeten hoe hij moest bewegen. Met open mond staarde hij naar wat er gebeurde. Blair vocht tegen de mannen alsof haar leven er vanaf hing, maar zodra de één een naald tevoorschijn haalde en in haar arm stak, leek ze rustiger te worden. Echter niet voordat ze zijn naam riep. De paniek in haar stem deed hem ineens wakker schieten en in een paar grote stappen was hij bij haar. Hij was net op tijd om haar verdoofde lichaam te ondersteunen terwijl ze richting de grond gleed.
Een van de verplegers begon uit te leggen wat er gebeurde, maar Ambrose hoorde het maar half.
"Blair?" zei hij nog, maar ze reageerde niet. Ambrose keek boos naar de mannen, maar net voordat hij zijn mond open kon trekken, legde Estelle haar hand op zijn schouder. "Laten we haar terug naar bed brengen. Ze heeft duidelijk meer tijd nodig hier." Hij fronste weer en keer haar geïrriteerd aan. "Ze hebben gedaan wat ze konden, Ambrose," siste Estelle als antwoord.
Ambrose was het er niet mee eens. Oké, realistisch gezien was het misschien wel nodig geweest, maar hij vond het nog steeds niet leuk. De verplegers probeerden Blair van hem over te nemen, maar hij tilde haar al op. "Ik doe het wel. Jullie hebben al genoeg gedaan," zei hij kil. Hij bracht haar terug naar haar bed en ging op de enige stoel in de kamer zitten.
Voordat de verplegers konden protesteerden, zei hij resoluut: "Ik blijf hier tot ze wakker is. Je hebt gezien wat er gebeurde toen ze alleen wakker werd. Ik blijf hier."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het duurde even voordat Blair weer langzaam bij bewustzijn kwam, mede dankzij de medicijnen die ze toegediend had gekregen tegen haar wil. Van dat incident herinnerde ze zich enkel flarden, momenten van pure paniek, van woede en van angst. Toen ze dan ook uiteindelijk haar ogen opende en de ruimte niet herkende, begon haar hart verraderlijk snel te kloppen. Het voelde bijna als een deja-vu.
Blair was klaar om uit bed te springen (lees: vallen) en te vluchten naar waar dan ook, maar stopte die gedachte toen ze Ambrose in de ruimte zag zitten. Het was dat moment dat ze zich de tijd gunde om te kijken naar wáár ze eigenlijk was. Het leek op een ziekenboeg, een waar zij waarschijnlijk patiënt was als ze haar lichaam goed aanvoelde. Het feit dat zij in een bed lag hielp met het bevestigen van die redenering.
Toch moest ze hier weg. Ze had het gevoel alsof ze bekneld raakte onder een grote rots, een waardoor ze geen adem meer kon halen. Wat de reden ook was van haar opname hier, het zou vast opgelost zijn. Hopelijk.
Blair trok de deken van zich af en zwaaide haar benen van het bed. 'Ik moet weg hier,' zei ze. Toen ze vervolgens wilde staan om precies dat te gaan doen, kwam ze erachter dat haar benen niet zoveel zin hadden om te werken en zakte ze door haar knieën. 'Ik moet weg hier. Ik moet verdomme weg hier,' bleef ze herhalen. Wat het ook was, ze wilde het er niet over hebben, zeker niet hier. Miv stond dan misschien wel aan haar kant, maar dat betekende niet dat anderen hier hetzelfde dachten.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
De stoel was niet bepaald comfortabel. Misschien was hij ook niet gemaakt om zo lang op te zitten. Estelle was alweer verder met andere zaken die dringend haar aandacht nodig hadden, maar Ambrose bleef. Nu hij erover nadacht had hij eigenlijk geen flauw idee hoe lang het zou duren voordat ze weer wakker zou worden. Zou een verdovingsmiddel uren werkzaam kunnen zijn? Nou ja, hij zou er vandaag achter komen.
In ieder geval had hij eindelijk even tijd om na te denken. Nu was Blair in ieder geval rustig en veilig. Van het moment dat hij haar naar buiten had genomen om zijn theorie te testen, had hij geen moment getwijfeld. Het was sowieso een amnesie-vloek. Ambrose wist er niet zo veel over. Had hij misschien toch beter op moeten letten naar zijn vaders eindeloze gezeur over magie. Zou zijn vader het weten? Was het raar om dat te vragen? Misschien toch eerst maar even naar de bibliotheek. Zou hij Blair er überhaupt over kunnen vertellen, of zou dat weer zo'n heftige reactie veroorzaken? Meestal vond hij het niet zo erg om zichzelf te moeten redden, maar het zou nu wel fijn zijn geweest om connecties te hebben bij mensen die veel van magie wisten.
Toen werd Blair eindelijk wakker. Hij merkte het pas toen ze de deken opzij gooide. Ambrose stond meteen op. Natuurlijk wilde ze zo snel mogelijk weg, maar of dat handig was, was een tweede.
"Hé, wacht even," zei Ambrose, "Doe even rustig aan, je hebt net weet ik veel wat door je lichaam heen gehad, misschien kun je beter nog even uitrusten." Zijn bezorgde frons leek vandaag wel op zijn gezicht geplamuurd. "We kunnen hier best weg, voor mijn part verstop je je in mijn schuurtje, maar we doen het wel samen en we doen het wel kalm."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld