Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een geïnfecteerde hond. Een geïnfecteerd dier. Wat betekende dat? Nog niet eerder had ze gehoord van het bestaan van dergelijke monsters, laat staan dat ze er een gezien had. Wat betekende dit? Moesten ze nu voor elke muggenbeet vrezen, bang dat het de schimmel over zou dragen? Als dat zou was, waren ze verloren. Tegen de kleine beestjes kon je je niet beschermen, niet voor complete dagen. Buiten dat… dieren waren sterker dan mensen. Een hond kon met de juiste wil een arm breken. Charlotte had wat dat betreft nog geluk gehad met de hondenbeet. Ineens bedacht ze zich dat die hondenbeet heel anders had kunnen aflopen. Als de hond geïnfecteerd was geweest, had hij het virus aan haar over kunnen dragen. Dan was de infectie nietsvermoedend haar lichaam binnengekropen. Ze moest er niet aan denken wat dat voor gevolgen gehad zou hebben.
Dean leek het schepsel behoorlijk fascinerend te vinden, trok een keer aan de kettingen wat het vastgebonden mormel enkel agressiever maakte. Geklik dat geproduceerd werd als een soort geblaf. Het was een bijzonder geluid, beangstigend zelf. Charlotte bleef wat angstig in de deuropening stilstaan, leunde met haar hand tegen de deurpost, terwijl ze met haar blik volgde hoe Dean een rondje liep om het wezen. Observerend, bijna geobsedeerd. Ze dacht terug aan wat ze hem vroeg voor ze naar binnen gingen en herhaalde de woorden in gedachten. Wees voorzichtig, alsjeblieft. Charlotte bestudeerde de rest van de ruimte. Ook hier waren de muren overgroeid met schimmel en leek de mist haast nog dikker. Vroeger moest het iets van een kantoorgebouw zijn geweest. Archiefkasten stonden in overvloed in beide ruimtes en ondanks dat het bureau al in geen jaren gebruikt zou zijn geweest, zag het eruit alsof iemand het bureau had achtergelaten voor een korte koffiepauze. Rommelig en middenin het maken van aantekeningen. Dean stond stil bij het bureau en pakte de papieren vast, die hij kort doorbladerde. Charlotte liep wat aarzelend zijn kant op en bleef zo dicht mogelijk bij de muur tijdens haar korte wandeling, bang dat de hond anders dichtbij genoeg kon komen. Ze ging schuin achter de jongen staan, legde haar hand op zijn schouderblad, terwijl ze over zijn schouder meelas. Er stonden data opgeschreven, plus het proces van de infectie en andere korte steekwoorden en metingen. Ze scande de pagina gehaast, maar sloeg niet direct alles op. Er was slechts een ding wat haar opviel. ‘Een half-‘ Door haar woorden ging de hond achter heb opnieuw tekeer, waardoor Charlotte wat angstig over haar schouder keek naar het schepsel. Kwijl droop uit zijn met schimmel begroeide bek. Een rilling trok over haar rug, waarna ze weer terugkeek naar de papieren in Deans handen en wees ze aan wat haar opviel. Een half jaar na de infectie vertoonde de hond de klikkende geluiden. Dat was vroeg, wel voor dat stadium. Gemiddeld gezien werden mensen na een jaar besmet te zijn met de infectie pas een Clicker. Dat de hond dezelfde symptomen al na een half jaar vertoonde, was vreemd. Zou het komen door het hondengen of zorgden andere variabelen daarvoor? Misschien was het wel de dikke mist of had het te maken met de manier waarop hij geïnfecteerd geraakt was. Wat het ook was, het idee stond haar niet aan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was makkelijk om even te vergeten dat Charlotte er ook was, nu hij zo geïntrigeerd was door het beest dat op de vloer zat en een raar geluid produceerde. Een geïnfecteerd dier, wie kon zoiets krankzinnigs nou bedenken? Hij moest direct denken aan de vogel die hij enkele dagen geleden had opgegeten en het andere beest dat hij ook gebraden en gegeten had. Wat als die ook geïnfecteerd geweest waren? Wat als hij de schimmel had opgegeten? Dat zou waarschijnlijk hetzelfde effect gehad hebben als het constante inademen van sporen, wat hem niet geheel gerust stelde. Wat nou als Sam of Evan een hert zouden schieten, het op zouden peuzelen en daarna pas erachter zouden komen dat het beest een infectie met zich meedroeg? Dan waren ze overgeleverd aan de infectie, zou er niets meer over zijn van het vredige kamp dat Dean en Charlotte dagen geleden achter zich hadden gelaten. Hij moest er niet aan denken dat er nog meer van dit soort geïnfecteerde dieren op de wereld liepen. Het was al gevaarlijk genoeg zonder allemaal dieren die een infectie met zich mee konden dragen en Dean hoopte ergens dat dit een uitzonderingsgeval was, al was hij bang van niet.
Uiteindelijk liet hij het beest voor wat het was en liep hij naar de kast toe, waar een aantal papieren op lagen die hij nog wilde bekijken. Zijn aandacht werd getrokken door een tekening van de hond in de verschillende stadia van infectie, met daaronder tijdstippen. Hij was zo geïntrigeerd door de tekeningen, dat hij niet eens opmerkte dat Charlotte achter hem was komen staan tot ze een hand op zijn schouder legde. Eventjes keek hij om, zag hij de angst in haar ogen voor het beest achter hun. Hij sprak er niet over, maar volgde haar vinger toen ze naar een stuk tekst wees. Een stuk tekst dat hij niet kon lezen. Ze begon haar zin wel, maar maakte hem niet af en hij fronste. 'Een half wat?' Hij negeerde het beest en keek haar aan. Ze keek terug, niet-begrijpend. 'Een half jaar na de infectie vertoonde de hond de klikkende geluiden,' zei ze toen. Nogmaals tikte ze op het papier. 'Daar staat het.' Dean schudde zijn hoofd, keek nog eens naar de zin die ze aanwees maar kon er eigenlijk nog steeds niet wijs uit worden. 'Char..' begon hij dan ook, ietwat aarzelend. Hij probeerde zich te bedenken of hij het haar al eerder verteld had. Niet zo expliciet, misschien. Wel impliciet, door zijn vader te noemen en misschien door zijn slordige handschrift van eerder. 'Char, ik kan eigenlijk niet goed lezen en schrijven. Wat daar staat is voor mijn niet echt vanzelfsprekend.' Hij tikte op het plaatje van de met sporen en schimmel begroeide hond. 'Dat soort dingen begrijp ik veel beter.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Schuldgevoelens kropen omhoog. Ze was ervan uit gegaan dat hij had kunnen lezen en schrijven, had niet eens rekening gehouden met het feit dat er een mogelijkheid was dat hij het niet kon. Hij was jong geweest toen de Apocalyps begon, maar wel ouder dan zij en zij had het grootste deel al op school geleerd. Het verschil was alleen dat Dean een bijzondere vorm van opvoeding had gekregen, iets waar ze soms te weinig rekening mee hield en dat nam ze haarzelf kwalijk. Net zoals ze het haarzelf kwalijk nam dat ze niet wist van zijn lees- en schrijfachterstand. Ze kon zich niet herinneren dat hij het haar ooit verteld had. Wel herinnerde ze het moment voor het gevecht met de Bloater, waar Dean haar tekst wel had kunnen lezen. Haar handschrift was alleen wel een stuk duidelijker dan die van deze meneer, een stuk groter en was slechts een woord geweest. Hij had geantwoord met een woord. Iets wat haar vertelde dat hij een paar basisdingen kende, maar hem schijnbaar beperkte in het lezen van een doktershandschrift.
‘Dean…,’ fluisterde Charlotte zacht, terwijl ze schuldbewust naar de papieren in zijn handen keek, ‘sorry. Ik wist niet…’ Ze zuchtte zachtjes en keek hem aan. ‘Het spijt me.’
‘Het geeft niet, Char.’ Haar maag kromp samen, ze hield er nog steeds van wanneer hij haar naam op die manier uitsprak. ‘Je kon het niet weten.’
Misschien niet, maar ze had er wel een keer naar kunnen vragen. Het had haar wel een keer eerder op kunnen vallen. En bovenal, ze had er nooit vanuit mogen gaan dat hij het kon. Ze nam haarzelf voor dat ze het hem een keer zou leren, als hij dat zou willen tenminste. Ergens voelde het fijn om hém een keer iets te kunnen leren. In deze wereld had Charlotte maar weinig talenten en de dingen die ze kon, kwamen eigenlijk nooit van pas. Deans vaardigheden daarentegen leken specifiek toegespitst op het einde van de wereld. Vaak genoeg vroeg ze zich af hoe het zou zijn gegaan als hij die Clicker die op haar afgestormd kwam in de stad niet gedood had, wat er gebeurd zou zijn als iemand anders dat gedaan zou hebben. Want, zijzelf was absoluut niet in staat geweest om zelf te ontkomen aan het beest.
‘We kunnen de papieren meenemen en ze later vandaag verder bestuderen?’ stelde Charlotte voor, die zich nog steeds ongemakkelijk en angstig voelde in de aanwezigheid van de geïnfecteerde hond. Nog altijd klikblafte hij en Charlotte was bang dat dat geluid vanaf een afstandje hoorbaar moest zijn, dat het andere geïnfecteerden zou alarmeren.
Echter was dat niet wat er gebeurde. De hond, die duidelijk meer kracht bezat dan een mens, wist een verroest aangrijppunt van de ketting te breken. Met een hard geluid kwam de ketting in de hoek los en viel het kletterend op de grond, wat de hond nét dat beetje meer bewegingsruimte gaf.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij nam het haar niet kwalijk. Echt niet. Ze had niet geweten en kon ook niet weten dat hij dit soort vaardigheden miste. Sommige van de tatoeages op zijn huid suggereerden ook dat zijn lezen en schrijven prima was, maar het waren specifieke woorden waarvan hij de betekenis had geleerd. Bijna uit automatisme wreef hij even over de klein tatoeage boven zijn oog, die hij zelf geschreven had. Het verschil met sommige andere teksten was nu eenmaal onmiskenbaar. Maar op zich had hij er nooit last van gehad, dat hij niet echt kon lezen en schrijven. En nu zou het ook niet zo veel deren, want Charlotte kon het wel en die zou de woorden aan hem voor kunnen lezen, hem misschien zelfs nog wat kunnen leren. Al was Dean bang dat het te laat was om de geschreven taal helemaal onder de knie te krijgen. Het maakte niet uit.
Op het voorstel om de papieren mee te nemen, reageerde hij instemmend, maar voordat hij het stapeltje op kon pakken, hoorde hij de harde knal achter zich. Verrast draaide hij zich om, maar hij had niet meer dan enkele tellen om op het voorval te reageren. De hond had nu nét dat extra beetje bewegingsruimte gekregen dat nodig was om hem of Charlotte dood te bijten en het leek er sterk op dat het beest voor haar leek te gaan. Dat gaf hem nog niet eens drie seconden om te reageren en zonder erbij na te denken duwde hij het meisje aan de kant, waardoor ze haar evenwicht verloor, op de grond viel en buiten het bereik van de tanden van de hond terecht kwam. In plaats daarvan had Dean nu haar plek ingenomen en de hond had zich met zijn volle gewicht op hem gegooid. Hierdoor was ook Dean zijn evenwicht verloren en landde hij op zijn rug op de grond, met het gevaarlijke beest op zich. Enkel zijn arm, die hij tegen de hals van het beest aangedrukt hield, beschermde hem nu nog tegen de gruwelijke, scherpe tanden in de bek van het beest. Met zijn vrije hand zocht hij naar zijn tweede mes, dat op een minder handige plek zat dan de eerste, die hij op het bureau had laten liggen. Uiteindelijk kreeg hij toch grip op het mes dat hij in zijn laars bewaarde en met ongelofelijk veel kracht boorde hij het wapen in de hals van het beest. Geen moment te vroeg ook, want de arm waarmee hij zichzelf verdedigd had zou het niet lang volgehouden hebben. Hijgend duwde hij het beest van zich af, alsof hij zich nog niet helemaal gerealiseerd had wat er nou exact gebeurd was. Wat hij zich wel realiseerde, was dat hij Charlotte ook op de grond geduwd had en hoewel het voor haar eigen veiligheid was geweest, kwam hij nu overeind en het eerste wat hij deed was een hand naar haar uitsteken om haar te helpen met opstaan. 'Sorry,' zei hij wat schaapachtig, 'ik wist niet zo goed wat ik anders moest doen.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Nog steeds, zelfs nu ze steeds meer thuis begon te raken in deze wereld, bevroor ze op dergelijke momenten. Vlucht- of vechtgedrag. Bij haar was het geen van beiden. Vanaf het moment dat ze het geluid hoorde en zich om had gedraaid, was ze verstard van angst. De grote, snelle passen waarmee het beest op haar af kwam stormen. Ze zou geen tijd gehad hebben om naar het wapen te grijpen en het te ontdoen van de veiligheidspal. Maar de reactietijd die haar misschien wel iets hadden kunnen helpen, had ze verspild. Dezelfde tijd die Dean gebruikte om haar wat hardhandig aan de kant te duwen. Ze draaide haarzelf direct om naar de jongen die zo ontzettend veel voor haar was gaan betekenen. Speeksel droop uit de bek van het beest, de bek die zo dichtbij Deans lichaam in de buurt kwam dat Charlotte voor een moment dacht dat het al te laat was. Deze keer deed ze meer dan enkel bevriezen, ze reikte naar het wapen dat aan haar heup hing en met trillende handen maakte ze deze klaar voor gebruik. Maar, ze kon het niet. Dean, wie steeds meer moeite leek te hebben met het behouden van afstand tussen hemzelf en het beest, probeerde zijn wapen te bemachtigen. De twee waren zo dichtbij elkaar, dat ze bang was dat haar richtkunsten hem enkel meer in gevaar zouden brengen. Tranen stonden in haar ogen en vertroebelden haar beeld. De afstand tussen de bek en zijn lichaam werd kleiner en dat bezorgde Charlotte een angst en gevoel wat ze nog niet eerder had gevoeld. Elke milliseconde die voorbij tikte, vergrootte die angst. Bang hem kwijt te raken. Een gevoel van opluchting mengde zich met de andere emoties zodra hij het mes bereikte. Een gevoel van opluchting dat bevestigd werd door het mes dat met een gigantische kracht in het beest zijn lichaam geboord werd. Bloed gutste uit de wond, waardoor Dean besmeurd raakte met het verse bloed. Terwijl hij het beest van zich af duwde en hij overeind kwam, liet Charlotte het wapen zakken en scande ze zijn lichaam op wonden. Iets wat moeilijk te zien was door het vele bloed op zijn lichaam. Met een aandoenlijke, schaapachtige glimlach stak hij zijn hand naar haar uit. Charlotte legde wat gefrustreerd het wapen op de grond, greep zijn hand vast en trok haarzelf omhoog, maar daar waar Dean haar enkel omhoog had willen trekken, liet zij het daar niet bij zitten. Ze omhelsde hem, een stevige knuffel. Het gevolg van de verschillende emoties die door haar lichaam stroomden. Tranen stroomden over haar wangen en het gasmasker zat haar enorm in de weg. Niet alleen omdat ze haar lippen op die van hem wilde plantten, maar ook omdat ze haar gezicht het liefst in zijn borst nestelde als een tweede optie maar ook dat behoorlijk onhandig was met zo’n stom masker op.
‘Doe dat alsjeblieft nooit, maar dan ook nooit weer.’ Charlotte hield hem nog steeds stevig vast, maar creëerde iets afstond zodat ze hem aan kon kijken. Ze deed een poging om hem streng aan te kijken, maar die poging mislukte grandioos. Die sukkel had zojuist zijn eigen leven op het spel gezet voor haar en de dood tot gevolg was deze keer flink dichtbij geweest. Maar, hij was wel haar sukkel.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel hij de knuffel niet écht had verwacht, had hij ergens ook wel verwacht dat ze het zou doen. Hij mocht dan wel erg druk geweest zijn met het vechten tegen de hond, vanuit zijn ooghoek had hij kunnen zien hoe bang Charlotte was geweest. Het maakte niet uit, want alles was goed gekomen. Hij glimlachte flauwtjes toen ze tegen hem zei dat hij het nooit weer moest doen en streek een verdwaalde pluk haar uit haar gezicht. 'Dat kan ik niet beloven als het jou betreft,' zei hij zachtjes. Zijn lichaam trilde nog een beetje van de enorme inspanning die hij verricht had met het beest en van de adrenaline die er doorheen raasde, maar verder was hij, op al het bloed na, prima in orde. Het grootste ergerpunt op dit moment was het gasmasker, want hij kon Charlotte nu niet echt lekker geruststellen.
Na eventjes zo gestaan te hebben, liet hij haar uiteindelijk toch los. Hij trok zijn mes uit het lijk van de hond en borg hem op, waarna hij ook het mes van het bureau pakte en deze aan zijn riem hing. De rugtas ging open, de papieren waar de informatie over de hond op stond werden erin gestopt en hierna liep Dean terug naar de andere ruimte, waar de menselijke Clicker nog steeds op de grond lag. Ook daar lagen enkele papieren op een rommelige stapel. Dean, die toch niet kon lezen, hoefde ze maar even te bestuderen om het handschrift te herkennen. Ook deze papieren verdwenen in de tas en met nog een laatste blik door de ruimte besloot hij dat het tijd was om te gaan. Hij liep terug naar Charlotte en pakte haar hand vast, ditmaal zonder erover te twijfelen of hij dat nou wel of niet wilde doen. Hij wilde hier weg en zij ook, dat was helder. Gezamenlijk liepen ze dan ook naar de deur, door het nare gangetje, die hij voor haar openhield zodat zij als eerste naar buiten kon. Zorgvuldig sloot hij daarna de deur achter zich, zette zijn gasmasker af en hij ademde even een paar keer diep in, genietend van de frisse lucht die hier hing. Hoewel hij ongelofelijk smerig was, besmeurd met bloed en resten van de dikke sporen, was het feit dat hij gewoon adem kon halen heel belangrijk. Dat hij dat vervelende masker niet meer op hoefde. Hij draaide zich nu naar haar toe, nam haar gezicht voorzichtig in zijn handen en keek haar recht aan. Dit voelde alsof het even moest gebeuren, al was het een beetje gek in zijn optiek. 'Het spijt me dat ik je zo bang heb gemaakt,' zei hij serieus, ditmaal geen spoor van een schaapachtige glimlach op zijn gezicht. Hij meende het echt. Hij had geen keuze gedacht te hebben in de situatie, maar hij wist hoe bang zij moest zijn geweest terwijl hij daar lag te worstelen met de geïnfecteerde hond.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Twee opmerkingen die haar zowat deden smelten, die haar mogelijk zouden doen instorten door de hoeveelheid gevoelens die het teweegbracht. Ze wist heus wel dat hij om haar gaf. Niet voor niets had hij haar meerdere keren gered. Niet voor niets was hij zo diep gekwetst door het gebeuren tussen Ryan en haar. Ze wist dat hij om haar gaf. Dat liet hij blijken in zijn reddingspogingen, maar ook in die kleine handelingen die hij soms zo moeilijk leek te vinden. Het openhouden van de deur, het vastpakken van haar hand, het schenken van een warme glimlach. Het waren kleine dingen, maar het gaven haar net die bevestiging. Maar, naast al die kleine dingen, was hij ook nog eens verschrikkelijk goed met woorden. Woorden die haar hart lieten smelten. Woorden die haar verlangen naar hem des te meer vergrootten.
Charlotte was nog steeds niet helemaal bijgekomen van wat er net gebeurd was. Het idee dat ze hem kwijt zou raken… Dat was een gevoel wat ze niet opnieuw wilde ervaren. En dat wist hij. Dat was waar hij zijn excuses voor aanbod, terwijl dat volstrekt omslachtig was. Hij was hier het slachtoffer, niet zij. Zij had haarzelf niet kunnen verdedigen, had Dean naast haar nodig om te overleven. Hij was degene die besmeurd was met bloed, al was haar kleding daar nu ook iets mee bevuild geraakt. Hij was degene die de dood in de ogen had kunnen kijken, die met al zijn kracht de hond op afstand had moeten houden, terwijl hij zichzelf maar moest zien te redden omdat Charlotte het niet aan had gedurfd om hem te helpen. Niet omdat ze bang was haarzelf te bezeren of haar eigen leven op het spel te zetten, maar omdat ze haarzelf na al die tijd nog steeds niet voldoende vertrouwde met een wapen.
Ze schudde haar hoofd, legde haar hand op de hand die hij op haar wang had geplaatst. ‘Geen sorry zeggen. Het spijt mij dat ik niks deed. Ik wilde wel, maar…’ Ze zuchtte zachtjes en sloot haar ogen kort. Terwijl ze haar ogen opende, legde ze haar hand op zijn torso, voelde ze zijn hand levendig kloppen onder haar handpalm. ‘Ik was bang dat ik je zou raken.’
Zijn hand streek over wang en plaatste bij die beweging een pluk haar achter haar oor. Een handeling die een spoor van tintelingen achterlieten. Ze kon het niet helpen, maar haar verlangen naar hem werden er des te groter van. Zijn andere hand lag nu in haar zij. Hij leek zich er niet helemaal op zijn gemak bij te voelen, alsof hij onzeker was over de handelingen die hij uitvoerde. Hij moest eens weten wat zijn woorden en handelingen in haar lichaam teweeg zouden brengen.
‘Gelukkig is het goed gekomen.’
Dat was zacht uitgedrukt. Alleen het woord “gelukkig” dekte niet de lading van de opluchting die ze gevoeld had na die tijd. Charlotte glimlachte zwakjes en knikte, waarna ze zijn blik opzicht. ‘Gelukkig wel. Ik wil je niet kwijt, Dean.’
Ook dát was zacht uitgedrukt.
Zijn hand streelden door haar haren. ‘Ik zou je echt niet nog een keer achterlaten.’
Smelt. Zonder twijfel rekte ze haarzelf iets uit, om daarmee het lengteverschil tussen hen te overbruggen en hem te zoenen op een gepassioneerde manier die haar gevoelens wél goed zouden weerspiegelen. Niet de zwakke woorden die ze uitsprak, maar handelingen die hem hopelijk zouden laten zien wat dit alles voor haar betekende.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij nam haar niets kwalijk. Echt niet. Hoewel het lastig voor hem was om telkens rekening te houden met het feit dat zij niet zo ervaren was met wapens als hij, dat ze niet zo zeker was over zichzelf en telkens nog bevroor op het moment dat een confronterende situatie zich voordeed, vond hij het niet erg. Hij was blij dat ze nog leefde, levend en wel bij hem was. Daar zou hij iedere dag weer zijn leven voor op het spel willen zetten. Zo lang zij maar leefde.
Ze stonden heel erg dicht op elkaar. Héél erg dicht. Zijn hand, die in haar zij lag, gebruikte hij om haar nog dichter tegen zich aan te trekken. Hij deed het niet bewust, maar wilde haar gewoon bij zich voelen. Tegen zich aan, zonder zich zorgen te maken om zijn met bloed besmeurde voorkomen. Zonder het bewust te weten, wilde hij háár. Onbekende gevoelens, dingen die hij nog nooit eerder had gevoeld. Nee, dat was niet waar. Hij had dit eerder gevoeld, toen ze hun tweede kus deelden in de bunker. Maar nu was het heftiger, veel duidelijker aanwezig. Haar lippen op de zijne brachten zo veel teweeg dat hij dacht dat hij zou ontploffen van lust, genot en de drang naar meer. Hij wilde meer, zo veel meer, maar wist niet hoe en of zij dat ook wilde. Hij wist zo weinig van de liefde, dat hij zich niet wilde laten leiden door het gevoel dat ze bij hem losmaakte. Al werd hij er zeker gek van.
Dean had het idee dat zij hetzelfde voelde als hij. Dat moest haast wel, aan haar gepassioneerde zoen te voelen. Hij beantwoordde hem vol overgave en eindelijk liet hij zijn lichaam reageren op de dingen die zijn hoofd wilde. Even liet hij zichzelf controle verliezen over zichzelf en dat leidde ertoe dat de hand die daarvoor in haar zij had gelegen, nu over haar lichaam gleed. Zelfs al lag de hand niet op haar naakte huid, hij voelde toch de spieren die ze de afgelopen tijd had opgebouwd. Hij voelde haar tengere vormen, zo mooi en perfect. Ze was mager, maar daardoor voelde hij juist beter hoe sterk ze was.
En ineens lag zijn hand op haar borst.
Hij schrok er zelf van toen hij het eenmaal doorhad. Zo erg dat hij de kus verbrak, zijn hand terugtrok en drie stappen naar achteren zette, verward en beschaamd. Zijn wangen gloeiden rood op en het liefst was hij nu waarschijnlijk weggedoken, weggerend om haar maar niet onder ogen te hoeven komen. In plaats daarvan durfde hij haar nauwelijks aan te kijken. Hij had haar betást; Niet bewust, maar hij had het toch gedaan zonder dat ze daar toestemming voor had gegeven. Hij had haar op zo'n manier aangeraakt dat hij er zelf geschrokken van was. Ze had dit in hem losgemaakt, maar hij wist niet wat hij ermee moest. Hij hijgde nog na, deels van de kus en deels van de schrik die hij zichzelf had toegebracht, maar produceerde toch een soort excuus. 'Sorry,' zei hij, haast onverstaanbaar.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Deze zoen was anders dan alle vorige. Hoewel er meerdere keren geweest waren dat het verlangen naar de oppervlakte dreef, was het nooit zo geweest als nu. Nog niet eerder had ze zijn handen zo gewillig over haar lichaam voelen gaan. Nog niet eerder had zij haar verlangen zo laten blijken. Niet bij Dean, maar ook niet bij een ander. De reden daarvoor was simpel: nog niet eerder had ze zó intens naar iemand verlangd. Verlangens die alleen hij bij haar op kon roepen. De handen die gulzig haar lichaam ontdekten, de vormen van haar lichaam volgend, maakten dat gevoel enkel sterker.
En ineens werd het gestaakt. Met drie grote stappen ging hij bij haar vandaan, met een felrood gekleurd gezicht. Het duurde even voor Charlotte doorhad wat de oorzaak was van zijn schaamtegevoelens en op dat moment bedacht ze zich dat het moment wat zij juist fijn had gevonden, hem had afgeschrikt. Charlotte, die ook nog iets buiten adem was en ook redelijk beduusd was van zijn plotselinge actie, kon het niet laten om te lachen toen hij een verontschuldiging mompelde.
Met vier kleinere stappen – haar benen waren nou eenmaal korter dan de zijne – verkleinde ze de afstand tussen hen. Dean leek zichzelf dat niet geheel toe te vertrouwen en zo mogelijk werden zijn wangen nog roder. Met een vermakelijke glimlach pakte ze zijn handen vast, haast alsof het voorval van de geïnfecteerde alweer vergeten was. ‘Gek, daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen hoor.’
Dit was misschien wel de eerste keer dat ze Dean met een mondvol tanden zag staan. Niet vaak gebeurde het dat hij niet wist hoe hij iets onder woorden brengen. Tenminste, niet op die manier. De kleur was nog steeds aanwezig en het feit dat Charlotte zo dichtbij hem stond, leek dat niet te verbeteren. Iets wat zij des te vermakelijker vond. De vraag die al een tijdje in haar hoofd rondspookte, werd nu door vermoedens beantwoordt. Eigenlijk had ze gedacht dat hij al lang geen maagd meer zou zijn. Ik bedoel, kijk naar hem. Ze had gedacht dat hij vluchertjes gehad had, nietszeggende vrijpartijen in een Firefly-bunker. Misschien wel met een lid van de Fireflies. Maar, zijn reactie, bijna diep geschokt van zijn eigen actie, gaven haar de illusie dat dit niet het geval was. En eigenlijk vond ze dat alleen maar leuker. Stiekem, heel stiekem vond ze het leuk om hem ermee te plagen. Dus besloot ze er een schepje bij op te gooien. ‘Daarbij,’ fluisterde ze, waarna ze zacht op haar lip beet en zich naar zijn oor uitstrekte. Zo dichtbij, dat hij haar ademhaling langs zijn huid zou moeten kunnen voelen. Haar hand gleed over zijn zij, terwijl ze de woorden zacht uitsprak. ‘Vond ik het feit.’ Waarna ze hem losliet, voor hem uitliep en vermakelijk over haar schouder naar de met stomheid geslagen jongeman keek. ‘Kom, laten we verder gaan.’
Werkelijk, zijn gezicht was goud waard.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze... Ze lachte. Waar hij nog kampte met de verbazing, de schrik, de rauwheid van de gevoelens, lachte zij. Hij had zichzelf hevig gechoqueerd door op deze manier de controle over zichzelf te verliezen, maar zij leek dat gevoel niet te delen. In tegendeel, ze láchte. Nam ze het dan niet zo serieus als hij dat deed? Of was het iets anders? Hij wist in ieder geval dat hij gemixte gevoelens had toen ze de afstand tussen hen weer verkleinde, want diep vanbinnen roerden de lustgevoelens nog steeds. Hij wilde meer van haar, dat had hij alleen maar bevestigd gekregen door de manier waarop zijn lichaam op haar gereageerd had.
Hij was gek, zei ze. Dat hij daarvoor geen sorry hoefde te zeggen. Alles wat ze deed nu was zo.. raar. Hij snapte het niet meer. In zijn ogen had hij iets onvergeeflijks gedaan door haar zo aan te raken, maar in plaats van de woede die hij van haar had verwacht en die hij ook gepast had gevonden, lachte ze en vertelde ze hem dat hij er geen sorry voor hoefde te zeggen. Hij begreep er niets van, kon de link niet leggen met de logische conclusie en stond dus inderdaad met een mond vol tanden toen Charlotte nog dichterbij kwam, alsof ze hem uit probeerde te dagen om het nog eens te doen. Waarom deed ze dat? Had ze niet door dat hij er ongelofelijk veel moeite mee had om zich te beheersen, te zorgen dat hij niet een keer te ver zou gaan?
Haar adem op zijn huid deed kippenvel op zijn armen rijzen. Wist ze überhaupt wel wat ze aan het doen was, door zich zo te gedragen? Had ze door wat ze in hem losmaakte? Wat ze met hem deed? Al helemaal toen ze haar laatste woorden sprak. Dat ze het fijn gevonden had. Dat was een grapje, toch? Waarom zou ze het in vredesnaam fijn gevonden hebben dat hij haar ongevraagd aanraakte? Het liefste zou hij nog een paar stappen naar achteren zetten, weer afstand tussen hun creëren, maar op één of andere manier was hij aan de grond genageld. Ze had het fijn gevonden. Charlotte, je maakte hem knettergek. Dit kon je niet maken. Hij wilde nog wat zeggen, maar de woorden leken zijn mond niet te kunnen verlaten. De verklaringen, de excuses, de onduidelijkheden en de vragen bleven stokken in zijn keel en voor het eerst in zijn leven had Dean geen enkel antwoord klaarstaan. Niets. Hij wist het gewoon niet meer en begreep er nog steeds zo weinig van als eerst. Waarom deed ze dit?
De vermakelijke blik in haar ogen verklaarde veel toen ze zich had omgedraaid en begon te lopen. Ze hield hem voor de gek, speelde met zijn gevoelens om te zien hoe hij erop zou reageren. Ze maakte hem gek en zijn hart, dan nog altijd heftig in zijn keel bonkte, verraadde hoe krankzinnig hij begon te worden. Uiteindelijk pakte hij zijn tas op, gooide deze om zijn schouder en volgde hij haar zwijgend. Hij had nu echt meer dan genoeg om over na te denken, de belangrijke papieren in zijn tas was hij al lang weer vergeten.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De uren die volgden, waren behoorlijk ongemakkelijk geweest. Hoewel Dean haar was gevolgd, leek hij nog steeds met stomheid geslagen en duurde het enkele tijd voor de kleur zijn wangen verliet. Was het gemeen dat het haar plezierde? Misschien een beetje. Maar, ze besloot om hem de komende tijd wat rust te geven. Ze betwijfelde of hij nog zo’n actie zou kunnen doorstaan. Zou hij boos zijn om haar actie? Die vraag hadden de twijfels doen toeslaan. Wat als hij haar actie helemaal niet waardeerde? Wat als hij zich schaamde en zij dat gevoel enkel versterkt had?
Ze hadden nog enkele tijd door de stad gelopen, hadden de omgeving goed onderzocht, maar hadden niks gevonden wat kon tippen aan de geïnfecteerde hond. Wel hadden ze wat nieuwe voorraden kunnen vinden, zoals lucifers. Niet nogmaals zou het hen gebeuren dat ze met een tekort van dat middel zouden rondlopen. Pas toen de zon langzaam begon te dalen en Charlotte haar maag een keer knorde uit proces, besloten ze een slaapplek te vinden. Dean leek zichzelf alweer iets meer herpakt te hebben, maar ze kon aan hem merken dat hij afgeleid was. Hij was nog altijd alert op de omgeving en elke keer wanneer hij een geluidje hoorde, hield hij het strak in de gaten. Toch merkte ze dat zijn gedachten ergens anders waren en wederom was dat iets wat Charlotte stiekem wel leuk vond. Oké, misschien was dat niet een beetje gemeen, maar gewoon gemeen. Misschien was het misplaatst geweest, misschien had ze inderdaad boos moeten worden om zijn actie. Maar, ze had het fijn gevonden. Het idee dat hij naar haar verlangde, dat zijn onbewuste het van hem overnam en de hunkerende gevoelens blootlegde. Ze voelde zich gewild. Daarnaast kwam het feit dat de aanraking zelf ook fijn aan had gevoeld. Hij was niet te ruw en ook niet onhandig. Het had natuurlijk aangevoeld.
Dean en Charlotte hadden uiteindelijk in het centrum van de stad een huisje opgezocht waarvan de ramen en deuren nog heel waren, zodat ze nog iets van bescherming hadden. Misschien dat ze nog steeds om de beurt wacht moesten houden, aangezien de voorzieningen hier niet geheel veilig waren. Het was een antiekwinkeltje, met achterin een kantoortje. De ruimte was ingericht met dezelfde antieke spullen. De muur stond vol met boekenkasten en er stond een ouderwetse, groene bank tegenover. Charlotte nam plaats op de bank en bekeek het verband om haar arm. Ze had de afgelopen dagen het verband niet verschoond, omdat het gewoon op was geweest. Toch had ze het niet vertrouwd om de wond in de open lucht te houden, bang dat het opnieuw zou gaan ontsteken van al het vuil dat erbij kon komen. De val van eerder die dag had ze opgevangen met haar onderarmen, al was dat iets waar ze op dat moment weinig aandacht voor had gehad. Ze merkte het nu wel iets, aangezien de wond iets gevoeliger was geworden. Toch had ze niet het idee dat het weer open was geraakt of wat dan ook, dus dat was fijn. Charlotte wierp haar blik op Dean, die de ruimte controleerde. Ze wist niet zo goed op wat, aangezien ze niet verwachtte dat er iets bijzonders te vinden zou zijn, behalve peperdure klokken.
‘Dean?’ De jongen had net een la opengetrokken, maar keek op toen hij zijn naam hoorde. ‘Wil je me helpen het verband te verwisselen?’ vroeg Charlotte, terwijl ze in haar tas zocht naar de nieuwe voorraad EHBO-spullen die ze gevonden hadden.
Met een kort knikje kwam hij haar kant oplopen en nam hij naast haar plaats op de bank, met íets meer afstand tussen hen dan normaal. Oeps, misschien was haar actie toch niet de slimste geweest. Daar waar Dean sowieso al te veel na leek te denken over zijn acties als het aankwam op lichamelijk contact, leek dat nu nog erger te zijn. Voorzichtig pakte hij haar pols vast en trok hij haar arm zachtjes zijn kant op, waarna hij het verband losmaakte. Iets van het verband zat vastgeplakt aan haar wond. Schijnbaar was de wond toch weer iets opengegaan, maar het leek niks ernstigs. De blauwe kleur rondom de korsten was al voor een groot deel weggetrokken. Eindelijk leek het de goede kant op te gaan met die stomme beet. Dean ging voorzichtig te werk, net zoals alle andere keren. Normaal gesproken hield ze in de gaten waar hij mee bezig was, waar hij zijn vingers neerzette rondom de wond, om haarzelf voor te bereiden op mogelijke pijnprikkels. Deze keer was het zijn gezicht die ze bestudeerde, de concentratie die erin verborgen lag en… bespeurde ze daar opnieuw iets van een rode blos of verbeeldde ze dat? Zou hij echt…? Nog steeds kon ze het niet geloven. Hij was een knappe verschijning en met zijn vrij mysterieuze karakter was ze ervan overtuigt dat er genoeg vrouwen waren die voor hem zouden vallen. Zou hij daar nooit gebruik van hebben gemaakt? Zou hij nooit eerder iets van liefde gekend hebben? Maar, als het zo was, dan was de vraag: waarom? Waarom was hij nog…? Zou het komen doordat hij weinig vrouwen was tegengekomen in zijn leven of had hij er bewust voor gekozen? Hoewel ze hem genoeg geplaagd had vandaag en dit misschien niet het meest gepaste moment was, kon ze de vraag niet voor zich houden. ‘Dean?’ Ze hield ervan zijn naam uit te spreken. ‘Heb je het ooit gedaan?’ Nu was het Charlotte die een lichte blos op haar wangen kreeg. Ze bedacht zich dat haar vraag behoorlijk vanuit het niets kwam en was bang dat het het-woord niet duidelijk genoeg was. Zou hij begrijpen waar ze op doelde? ‘Ik bedoel, eh… Heb je ooit…’ Tja, woorden hè? Ineens leek haar een gevoel van verlegenheid te overvallen. Had ze hier wel over moeten beginnen? ‘… het bed met iemand gedeeld?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De rest van de dag was relatief langzaam verlopen. Hij had een gepaste afstand gehouden, niet zo goed wetend hoe hij zichzelf anders een houding moest geven. Ze deed wel alsof er niets aan de hand was, maar dat was wel het geval. Ze kon doen alsof alles was zoals het normaal was, maar voor hem was het niet zo. Telkens als hij terugdacht aan dat moment van hevige passie, voelde hij hoe op zijn wangen weer een lichte blos verscheen. Hij had het niet gewild. Of ja, hij had het wel gewild. Dat had zijn lichaam maar al te duidelijk laten blijken. Maar hij had het niet op dat moment gewild, om haar zomaar aan te raken. Niet zonder dat hij had geweten of ze het wel of niet wilde. Hij schaamde zich ervoor dat hij zich zo had laten gaan, geen rekening met haar had gehouden. Al leek ze er geen probleem van te maken, het had een probleem kunnen zijn. Had een probleem moeten zijn. Wat nou als ze wél boos was geworden? Volkomen terecht uiteraard, maar dan had hij zich niet meer in haar aanwezigheid willen bevinden. Dat kon niet. Hij had niet voldoende zelfbeheersing. Daar kwam het op neer.
Zo was het de hele dag gegaan. Hij had zich vooral gefocust op de omgeving, al was dat uiteindelijk niet echt nodig geweest. De straten waren rustig, geen geïnfecteerden. Maar alles om zijn gedachten weg te houden van hetgeen dat gebeurd was. Hij vond het maar niets en toen ze 's avonds eenmaal een plek uitgezocht hadden om te slapen, baalde hij ergens van dat ze enkele een ietwat brede bank tot hun beschikking hadden. Het zou net breed genoeg zijn voor hen beiden om op te liggen, waardoor geen van hen op de grond hoefde te liggen. Hij wist niet of hij in dit geval, in deze situatie, wel naast haar wilde liggen. Zo dicht op haar. Wat als hij zijn handen weer niet thuis kon houden?
Uiteindelijk liet ze hem geen keuze toen ze hem vroeg om te helpen met het verband dat weer aan vervanging toe was. Dean realiseerde zich dat hij eigenlijk een ander shirt aan wilde doen, maar stelde dat voor nu even uit. Eerst de wond, die al goed aan het helen was. Hij focuste zich op het schoonmaken en het verbinden van de wond, al merkte hij wel dat Charlotte haar blik ditmaal op hem gericht had, niet op de wond. En al snel merkte hij ook waarom. De rode kleur op zijn wangen kwam weer terug, al wist hij het ditmaal wat meer onder controle te houden. Langzaam begon hij met het nieuwe verband om haar wond te wikkelen, waarna hij haar slechts een seconde aankeek. Shit. Waarom vroeg ze dat soort dingen?
'Ik... Nee.' Zo. Dat was het antwoord op haar vraag. Hij besloot er verder niet op in te gaan en legde de laatste hand aan het verband, waarna hij de spullen oppakte en weer op begon te ruimen. Er hing even een rare, geladen stilte.
'Waarom niet?' vroeg ze toen, zonder hem aan te kijken. De woorden kwamen aarzelend uit haar mond, alsof ze het niet echt wilde horen. Hij betwijfelde ook of hij hier eigenlijk wel op in wilde gaan, maar ze had er nu eenmaal naar gevraagd. Hij deed er expres wat langer over om de spullen op te ruimen, waarna hij weer op de bank ging zitten. Nog steeds bewaarde hij iets van een afstand. Waarom niet?
'Er was niemand,' zei hij simpelweg. Het was niet zo simpel, maar daar kwam het wel op neer. Dean richtte zijn blik op de muur tegenover hen, om haar maar niet aan te hoeven kijken. 'Of ja, er waren wel mensen. Maar geen mensen met wie ik die ervaring had willen delen. Er waren er wel die dat soort ervaringen met mij wilden delen..' Hij rilde eventjes bij de gedachte. '..Maar ik niet met hen.' Hij had wel kortstondige relaties gehad, gezoend met meisjes die hem interessant hadden geleken, maar meer had er niet in gezeten. Ze misten vaak de diepgang, de échte passie die hij bij Charlotte had gevoeld. De lustgevoelens die zij hem liet voelen, had hij nog niet eerder in zich gevoeld. Geen van die meisjes had dat bij hem naar boven kunnen brengen en hij had daardoor ook nooit het gevoel gehad dat hij daadwerkelijk iets miste door niet verder met ze te gaan. Door het bed niet met ze te delen, zoals Charlotte dat verwoordde.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Niet. Hij was maagd. Had geen ervaring op dat gebied. En waarom? Omdat hij die ervaring niet met hen had willen delen. Er waren meiden geweest die het wel met hem wilden delen, dat verbaasde haar niks. Het verbaasde haar wel dat hij het nooit met hen had willen delen. Charlotte zag verschillende type vrouwen voor zich. De getatoeëerde motordame, die al vanaf het eerste moment met hem zou flirten. De boekennerd, van wie je juist niet zou verwachten dat ze voor een jongen als hij zouden vallen. Een typische cheerleader, ondanks dat die er niet waren in deze wereld, die lachte om elk woord dat hij zei. En tot slot zag ze haarzelf. Zou hij die ervaring met haar willen delen? Als ze zijn impulsieve actie van die middag mocht geloven wel. Twijfels en onzekerheid kwamen in haar omhoog, wat ontzettend frustrerend was. Wilde zij het? Geen twijfel over mogelijk. Het had een tijdje geduurd voor ze haar gevoelens voor Dean had toegelaten, maar sinds dat moment was aangebroken, had ze geen enkel moment getwijfeld. Sinds de eerste kus die ze gedeeld hadden, had ze geweten dat dit anders was dan haar voorgaande relaties. Het miste passie en genegenheid. Voor geen van hen zou ze zoveel moeite doen als voor Dean, maar dat betekende ook dat hij meer twijfels in haar naar boven bracht dan geen ander dat kon doen.
Er volgde een nieuwe, geladen stilte. Verschillende gedachten zoemden door haar hoofd, maar ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Was dit het moment dat ze aan hem vroeg of hij dat met haar wel zag zitten? Absoluut niet. Er was niks ongemakkelijker dan dát. Het moest hen overkomen, het moment voelen en dan merkte ze vanzelf waar hij behoefte aan had. Was dit dan het moment dat ze vertelde over haar ervaring? Was het niet raar om nu ineens aan te kondigen dat zij geen maagd meer was? Of was dit het moment dat ze hem vertelde dat het niks uitmaakte, ervan uitgaande dat hij het met haar wilde doen? Nee. Ze had er redelijk wat vertrouwen in dat hij hetzelfde wilde als zijzelf, maar zó zelfverzekerd nu ook weer niet. In plaats daarvan bleef ze in stilte naast hem zitten, frunnikte ze wat aan haar vingers en keek ze ernaar alsof het een ingewikkelde puzzel was. Verschillende vragen brandden op haar tong. Wilde hij die ervaring met haar delen? Vond hij haar aantrekkelijk? Was het te vroeg? Hield hij van haar? Maar, geen van allen stelde ze.
Uiteindelijk was het Dean die de stilte doorbrak, iets wat haar verbaasde. Die vent zat vol verrassingen. ‘Laat maar zitten, het is ook stom.’ Hij kwam overeind, maar voor hij de kans kreeg om weg te lopen, pakte Charlotte zijn hand vast. Hij had zich gemakkelijk uit haar greep kunnen trekken, maar bleef stilstaan bij haar actie. ‘Hoezo stom?’ vroeg ze, waarna ze zelf ook overeind kwam. Ze pakte nu ook zijn andere hand vast. Het voelde wat ongemakkelijk na die middag. ‘Ik vind het helemaal niet stom. Ik vind het juist wel een mooie gedachte eigenlijk. Ik…’ Even twijfelde Charlotte of ze hem dat wel moest vertellen. Veel liever had ze haar eerste keer bewaard voor een jongen als Dean, iemand om wie ze écht gaf. Maar, had ze er echt spijt van? Ergens was het misschien wel fijn dat tenminste een van hen ervaring had, anders geloofde ze erin dat het een hele tijd zou duren voor ze die stap zouden durven zetten. Nu, met het kleine beetje ervaring dat ze had, kon zij het initiatief nemen, mits hij het wilde natuurlijk. Charlotte glimlachte flauwtjes en besloot dat het nu te laat was om de zin níet uit te spreken. ‘Ik zou willen dat ik dat gedaan had.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was wél stom. Het zorgde voor situaties zoals die van vanmiddag. Het zorgde voor ongemakkelijke, rare momenten waarop hij niet wist wat hij met zijn handen aanmoest. Of met de rest van zijn lichaam, als ze het er dan toch over hadden. Had hij vroeger niet zo belachelijke gedacht, niet zulke domme, romantische ideeën gehad, was het nu een stuk makkelijker geweest. Dan had hij geweten wat ze wilde, hoefde hij zich er niet onzeker over te voelen en had hij veel makkelijker een connectie met haar kunnen maken. Als hij niet zo'n achterlijke idioot was geweest, had hij zich vanmiddag niet zo belachelijk gemaakt. Het was stom en Charlotte dacht er overduidelijk hetzelfde over, want ze had niets te zeggen nadat hij zijn verhaal had gedaan. Pas nadat hij overeind gekomen was, de eerste woorden had gesproken, wist ze weer met iets te komen en dat was te laat. Toch liet hij zich door haar stoppen, toen ze zijn hand gepakt had stopte hij in zijn beweging. Hij draaide zich naar haar toe, liet haar ook zijn andere hand vastpakken. Hij bleef haar blik echter wel ontwijken, niet zo goed wetend wat hij hier nu mee aan moest. Zij vond het niet stom, hij wel. Ze vond het een mooie gedachte. Een mooie gedachte, dat was het ook wel. Het idee was mooi, wachten voor de ware. Hij had gewacht voor de perfecte persoon, te weten of hij die ooit tegen zou komen. Zeker een mooi idee, maar in praktijk was het niet handig. Het maakte het ook niet veel beter toen ze haar volgende zin begon, niet afmaakte. Hij gunde haar wat tijd, keek haar zelfs eventjes aan. Uit haar blik kon hij niets aflezen, wat hem alleen maar meer verwarde. Wat wilde ze nou? Toen ze haar zin eenmaal afgemaakt had, werd het niet veel duidelijker. Ze wilde dat zij het ook gedaan had. Juist. Hij had al niet verwacht dat zij nog maagd was, niet na hoe ze vanmiddag op hem had gereageerd, maar ergens had hij misschien wel de hoop gekoesterd dat het het geval zou zijn. Dan zouden ze samen zo'n moment kunnen ervaren in de verre toekomst. Nu zou daar geen sprake van zijn. Toch beantwoordde hij haar flauwe glimlach, waarna hij zijn handen voorzichtig losmaakte. 'Wees blij dat je het niet gedaan hebt, nu weet ten minste één van ons waar ze mee bezig is,' zei hij zacht. Er klonken geen verwijten in zijn stem door, want hij meende het wel echt. Hoe fijn hij het misschien ook had gevonden als ze allebei zo onervaren waren geweest, het bracht zeker ook wat voordelen met zich mee. Ze zou tenminste weten wat ze moest doen en ze zou ook weten dat hij het niet wist. Het zou wel goed komen. Even aarzelde hij, maar hij besloot dan toch om zijn shirt, dat bevlekt was door het bloed van de hond, eindelijk uit te trekken. Het voelde smerig en hij zou het waarschijnlijk zo snel mogelijk weggooien. In zijn tas begon hij te zoeken naar een schoon shirt, waarvan hij zeker was dat hij het had.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze had er niet over moeten beginnen. Charlotte, had zoals gewoonlijk, de boel weer eens verpest. Het was duidelijk dat Dean het er niet over wilde hebben en de ongemakkelijke sfeer die de hele middag al aanwezig was geweest, had ze zonet verergerd. Wat ook vrij duidelijk was, was dat hij het niet leuk vond dat zij géén maagd meer was. Ze zou willen dat het anders was, dat ze de tijd terug kon draaien en de jongen voor wie ze toch geen gevoelens had, afwijzen. Waarom deed ze zulke dingen? Waarom deed ze intieme dingen met jongens voor wie ze toch niks voelde? Uiteindelijk zorgde dat ervoor dat de jongen om wie ze wel gaf, gekwetst was. Ze had nog willen reageren op zijn woorden, maar het feit dat hij zijn handen van haar losmaakte en zich besloot om te kleden, was het teken dat hij er klaar mee was. Iets wat hij al vanaf het begin van het gesprek had laten blijken. Ietwat ongemakkelijk keek ze naar zijn ontblote bovenlichaam. De tatoeages die zijn borst sierden, zijn rug die daarentegen behoorlijk kaal was. Ze wilde naar hem toelopen, de lijnen van de tatoeages volgen. Ze wilde zijn huid kussen, proeven en tegen de hare voelen. Er waren zoveel dingen die ze wilde, maar ze hield zich in, wetende dat Dean dat op dit moment niet bepaald zou kunnen waarderen. Ze wierp een blik op haar eigen lichaam, op de kleding die iets besmeurd was geraakt met het bloed dat op zijn kleding gezeten had. Misschien was het goed om zijn voorbeeld te volgen. Charlotte liep naar haar tas en zocht naar een nieuw setje kleding. Ze zou hem niet zo kwellen als hij deed door haarzelf eerst uit te kleden en daarna pas nieuwe kleren te zoeken. Gemeen. Het was alsof hij haar onbewust uitdaagde.
Terwijl Charlotte haar blouse uittrok en vervolgens haar hemd over haar hoofd trok, dacht ze nogmaals na over de woorden die hij had uitgesproken. Suggereerde hij met die woorden dat hij haar óók wilde? Het was een subtiele hint, misschien was het niet eens zijn intentie geweest, maar hij had het niet hoeven zeggen. Hij had ook een opmerking kunnen maken, zonder daarbij een koppeling te maken naar hen twee. Misschien was hij er nu nog niet aan toe, maar zag hij het wel zitten met haar? Charlotte begon zich aan haarzelf te irriteren. Waarom maakte ze zich hier zo druk om? Kon ze het niet gewoon links laten liggen om gewoon hun leven te vervolgen zoals ze hiervoor hadden gedaan?
Zodra Charlotte haar broek dichtgeknoopt had, draaide ze zich weer om naar Dean. Er zat nog wat opgedroogd bloed op zijn huid geplakt, maar ze besloot dat te laten voor wat het was. Aarzelend keek ze naar de bank, die in principe breed genoeg was voor hen twee om samen op te slapen. Ze zou niets liever dan dat doen, maar ze betwijfelde of Dean daar wel zin in had. Dus besloot ze de vraag bij hem neer te leggen, zonder druk erop uit te oefenen. ‘Denk je dat het veilig genoeg is hier om tegelijk te slapen of moet iemand wacht houden?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld