Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose grinnikte even. Vluchten zou wel de makkelijkste uitweg zijn. Normaal gesproken zou hij waarschijnlijk niets liever willen dan vluchten. Hij hield niet van drama, hij hield überhaupt niet van mensen. Maar er was zoveel gebeurd de afgelopen paar weken, hij kon niet zomaar weglopen. Blair had iemand nodig die ze kon vertrouwen en die haar kon helpen. En heel misschien had hij zelf ook wel iemand nodig.
Even dacht hij na. Het was allemaal leuk en aardig dat ze weer konden praten zonder dat ze elkaar af probeerden te maken, maar uiteindelijk was er eigenlijk nog niets opgelost. Blair was nog steeds onder de invloed van een vloek waarvan ze geen enkel idee hadden hoe ze die op konden lossen en ze waren ook geen stap dichterbij het uitzoeken wat er precies met haar gebeurd was in die week. Ze hadden een plan nodig.
"We moeten uitzoeken hoe we die vloek op kunnen heffen," zei hij uiteindelijk. "Dat is het belangrijkste. Als we dat voor elkaar krijgen, weten we ook wat er gebeurt is." Het was makkelijker gezegd dan gedaan. Hij had zelf geen flauw idee waar ze die oplossing konden vinden. Vooral als hij het niet eens aan zijn eigen vader kon vragen.
"En," begon hij, maar hij aarzelde even. Hij wist niet zo goed hoe Blair dit op zou vatten, maar het moest toch gezegd worden. "Terwijl je nog onder de invloed bent van die vloek, moet je voorzichtiger zijn. Misschien kun je gesprekken die je hebt, opnemen of zoiets. En heb je een kopie van je rooster?" Dat hij van plan was om haar van en naar haar lessen te escorteren liet hij nog even achterwege. Iets vertelde hem dat ze dat niet zo op prijs zou stellen...

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair knikte. De vloek opheffen was momenteel prioriteit nummer een, al had ze geen flauw idee waar ze moest beginnen. De bibliotheek, waarschijnlijk. Ze kon in ieder geval in de toegangsbeperkte archieven dankzij Ambrose, dat kon hopelijk helpen. Als ze daarna echter nog geen antwoorden hadden, dan moest ze ze misschien in de boeken van haar moeder gaan zoeken... die thuis lagen. Blair zuchtte diep. Dat punt hadden ze nog niet bereikt. Mocht het echter zover komen, dan kon ze pas in de kerstvakantie verder gaan met haar onderzoek. Dat vooruitzicht maakte haar niet bepaald vrolijker.
Het opnemen van haar gesprekken, in ieder geval met mensen die ze niet vertrouwde, was ook een goed idee. Als ze dat gesprek met zijn vader had kunnen opnemen, zou ze misschien nu een stuk wijzer zijn geweest. 'Eh, ik heb mijn rooster in mijn agenda staan. Hoezo?' vroeg Blair. Alles leuk en aardig, maar het rooster kende ze inmiddels uit haar hoofd en het was niet alsof de vloek dat deel van haar geheugen beïnvloedde.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Oké, tot nu toe nog niet zoveel protest over zijn ideeën. Ergens had hij verwacht dat ze meteen vol in de rem zou springen. Hij was blij dat ze zijn hulp eens aan leek te nemen voor de verandering. Nu moest hij er wel voor zorgen dat zijn hulp, nou ja, behulpzaam zou zijn. In ieder geval kon hij bijna ongelimiteerd de bibliotheek bezoeken, dat scheelt. Daarnaast was zijn vader niet de enige magie docent op de campus, er waren meer dan voldoende docenten aan wie hij hulp kon vragen, die Blair nog niet ondervraagd hadden.
"Eerlijk gezegd, Blair, en ik denk niet dat je dit heel erg op prijs gaat stellen, maar ik denk niet dat het een goed idee is als je nog in je eentje over campus blijft lopen. Toen in het doolhof had ik je nooit alleen moeten laten en nu weer met mijn vader... het voelt niet veilig. Ik denk dat het een goed idee is als ik met je meeloop naar je lessen." Hij haalde even diep adem. Hij probeerde maar zo snel mogelijk zijn redenering eruit te krijgen, voordat Blair kon protesteren. "En ik weet wat je gaat zeggen: 'je hebt geen babysitter nodig', en daar gaat het me ook niet om. Het gaat om jouw veiligheid."
Eerlijk gezegd maakt het hem niet zoveel uit wat ze zou zeggen, hij zou zijn plan toch wel doorzetten. In haar eentje was ze kwetsbaar, maar docenten of andere ongure figuren konden haar niets uithalen als er iemand bij was. Althans, dat hoopte hij dan maar.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair trok een wenkbrauw op. Ambrose wilde, wat, haar bodyguard worden? Dat leek haar inderdaad geen goed idee. 'Ik heb inderdaad geen babysitter nodig,' zei ze. Alleen dan komt hij vervolgens weer met een argument dat niet perse slecht is, waardoor ze het niet volledig kon verwerpen.
Ze haatte het, maar Blair was inderdaad kwetsbaar. Ze had geen idee wie haar had vervloekt en wat er die ene week was gebeurd, wat de dader - of daders - vrij spel gaf. Alleen... Ambrose als bodyguard? Echt waar? Was dat nu de enige oplossing? Blair haalde diep adem. Hier moest ze over nadenken. Ondertussen kon zie iets anders rechttrekken.
'Het was niet jouw schuld, hè?' Blair keek opzij naar Ambrose, hopend zijn blik te kunnen vangen. 'Wat er is gebeurd. Dat is niet jouw schuld. Je had niet kunnen weten dat iets, of iemand, of... wat dan ook, voor me zou komen.' Ze schudde haar hoofd, waarna een lege lach uit haar mond kwam.
'Fucking hell, ik wist het niet eens, terwijl ik blijkbaar in de gaten werd gehouden. Tenzij het gewoon een random kidnapping was en iedereen in dat doolhof had voldaan, maar dat betwijfel ik.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Daar was de Blair die hij kende. Hij moest er bijna om lachen, natuurlijk vond ze het niks. Hijzelf had er waarschijnlijk ook niet mee ingestemd. Niet alleen omdat geen enkele student een babysitter wilt, maar ook omdat Blair en Ambrose niet altijd even goed op hadden kunnen schieten. Voordat hij in discussie met haar kon gaan, ging ze echter over heel iets anders verder. Iets waar Ambrose even heel stil over werd.
Hij keek naar zijn handen en beet op zijn lip. Rationeel gezien had ze natuurlijk gelijk. Niemand had kunnen weten wat er zou gebeuren en waarschijnlijk was het onvermijdelijk geweest. Hij had haar nooit de hele avond in de gaten kunnen houden en voordat ze elkaar gevonden hadden op het feestje was ze sowieso ook al alleen geweest. Maar rationeel of niet, hij kon het niet helpen, hij voelde zich er nog steeds rot over. Dat zou waarschijnlijk ook nog wel even zo blijven. Het deed hem goed om haar het te horen zeggen, dat wel. Hij haalde eens diep adem. Uiteindelijk zei hij: "Toen wist ik het inderdaad niet, maar nu weet ik wel dat er iets aan de hand is. Nu kunnen we ons erop voorbereiden en zorgen dat het niet meer gebeurd." Hij draaide zich eindelijk om om haar aan te kunnen kijken. "Dus of je het nou leuk vindt of niet, je zit even aan me vast. Ik ga dit niet nog een keer laten gebeuren."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair zou het nooit toegeven, maar het was wel fijn om iemand te hebben die blijkbaar toch iets om haar gaf. Haar hoofd zou het nooit kunnen rationaliseren, maar ze kon in het moment niet anders dan Ambrose omhelzen. Er was slechts een ander persoon die ze fysiek zo dichtbij liet komen, en dat was Estelle. Dat was echter altijd op haar initiatief geweest, niet op die van Blair, dus dat zij die eerste stap nu zette, was wel speciaal.
'Dankjewel,' zei ze zacht. Ze verstevigde haar grip om Ambrose en bleef even zo zitten. Hopelijk kwam haar waardering voor hem over, anders moest ze woorden gaan gebruiken en daar had ze niet zoveel zin in.
'Dat betekent overigens niet dat ik elk moment ga lopen klagen hierover,' zei ze terwijl ze hem weer los liet. 'Want ik vind het nog steeds een vreselijk idee, ondanks dat het heel misschien een klein beetje nodig is.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Heel even verstijfde Ambrose toen Blair ineens zo dichtbij kwam. Ze zat toch altijd nog vol verrassingen. De laatste paar keer dat Ambrose fysiek contact met haar had gezocht waren hem niet bepaald in dank afgenomen, dus dit was misschien wel het laatste wat hij had verwacht. Maar toen de eerste schok was uitgewerkt, beantwoordde hij de omhelzing. Tot zijn verbazing voelde hij zich niet ongemakkelijk of opgelaten, zoals hij zich wel vaker voelde als mensen hem probeerde aan te raken. Het tegenovergestelde juist, op de een of andere manier paste het precies. Alsof het zo hoorde.
"Ik zou niet anders van je verwachten," zei hij met een glimlach, toen ze weer naast elkaar zaten. Na het gebaar van net mocht ze klagen wat ze wilde, hij wist toch wel dat ze het stiekem, ergens diep vanbinnen verstopt, toch wel waardeerde. "Zal ik met je meelopen naar je kamer? Misschien is het het best als je nog even uitrust. Er is veel gebeurt vandaag, morgen kunnen we in de bibliotheek beginnen met zoeken naar informatie over de vloek, deal?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair knikte. Vooral vanwege het deel over het informatie zoeken in de bibliotheek, dat was belangrijk. Het begeleid worden naar haar kamer... daar werd ze nu niet bepaald vrolijk van. Gelukkig was Ambrose maar. Daar kon ze nog wel mee leven.
'Ik raad je wel aan om koffie mee te nemen. Ochtenden zijn niet echt bepaald mijn ding en als je me een beetje vrolijk wil hebben, of, nou ja, laten we zeggen, minder chagrijnig, dan heb ik een beetje cafeïne nodig,' zei Blair. 'Dit zeg ik overigens voor je eigen veiligheid. Ik ben niet verantwoordelijk voor mijn eigen ochtendhumeur. Het zit nu eenmaal in mijn genen.' Misschien was het niet het allerbeste excuus, maar het was goed genoeg voor haar. Het was immers Ambrose die haar ochtendhumeur zou moeten trotseren, dus dan was het wel zo netjes om hem een kleine waarschuwing te geven.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose grinnikte. Duidelijk, koffie was een must. Gelukkig was de koffie op de campus lang zo slecht niet, dus dat moest goed komen. "Geen probleem," zei hij dus, "Ik kan wel wat hebben." Als hij zijn eigen ochtendhumeur kon overleven, moest dit ook wel goed komen. Daarnaast was hij stiekem al lang weer blij dat ze één, weer terug was en twee, weer normaal met hem kon praten, in plaats van schreeuwen. Een beetje ochtendhumeur was niet zo erg.
Samen begonnen ze aan de wandeling terug naar het gebouw. Het begon steeds frisser te worden. De winter en kerst zaten eraan te komen. Aan de ene kant keek hij altijd uit naar de wintermaanden. Het kerstbal van de universiteit was een hoogtepunt van het jaar. Aan de andere betekende de kerstvakantie dat hij twee weken met zijn familie thuis opgescheept zat. Daar had hij nooit zoveel zin in.
Eenmaal aangekomen bij Blair's kamer zeiden ze gedag. Hij herinnerde haar eraan om haar kamer goed op slot te doen en de ramen dicht te houden en- toen betrapte hij zich erop dat hij wel heel erg irritant aan het worden was, dus liet hij haar maar met rust. Morgen was het weer een dag, een dag waar ze hopelijk wat voortgang zouden kunnen maken met de vloek.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was in een ochtendhumeur. Technisch gezien was ze nog niet opgestaan, want ze had geen zin om uit haar bed te komen, maar ze voelde het al. Ze was moe, wilde slapen en lekker onder de warme deken blijven liggen. Daarom sloeg ze haar wekker ook voor de zoveelste keer stil. Wie ooit wekker heeft bedacht, was een masochist.
Natuurlijk wist Blair dat er dingen te doen waren vandaag. Ze zou met Ambrose naar de bibliotheek gaan en later had ze ook nog eens college - waar Ambrose haar zou brengen. Zou hij haar ook ophalen? Ze hoopte van niet, maar ze vreesde al voor het ergste.
Toen wéér de wekker ging, kreunde Blair gefrustreerd en gooide ze de wekker de ander kant van haar kamer op. Het hielp misschien ook niet dat ze ontzettend slecht had geslapen. Haar hele lichaam voelde zwaar en het was mogelijk dat ze nog wat bijwerkingen voelde van zowel haar allergische aanval, als de medicijnen die ze ervoor had gekregen. Over die allergie gesproken, misschien moest ze eens kijken of ze een epi-pen kon regelen. Blijkbaar was haar allergie hevig genoeg dat het handig zou zijn om die bij haar te dragen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Sommige dagen was Ambrose met geen mogelijkheid uit bed te slepen. Vandaag was niet zo'n dag. Hij was eerder wakker dan normaal, kon ondanks zijn koude kamer meteen uit bed springen en voordat hij het wist, stond hij al in de rij om koffie te halen. Waarschijnlijk had hij zo'n goede ochtend ook wel nodig, als Blairs ochtendhumeur zo slecht was als ze al had voorspelt. Als het echt zo erg was, hoopte hij dat ze in ieder geval een klein beetje succes zouden hebben in de bibliotheek. Hij kon niet geloven dat ze daarna nog in een slechte bui kon zijn.
Met een beker koffie in beide handen liep hij naar Blairs kamer. Ze hadden nog niet hele duidelijke afspraken gemaakt, maar hij hoopte dat hij vroeg genoeg was zodat ze samen konden lopen. Wat hem betrof konden ze niet voorzichtig genoeg zijn.
Hij klopte op haar deur. "Blair, ik ben het! Met koffie!" riep hij de kamer binnen. "Ben je al wakker?" vroeg hij toen. Ineens leek het hem toch wel heel erg vroeg, maar hij wilde liever niet naar de bibliotheek op het moment dat alle studenten daar zouden gaan leren, beter om nu vast te gaan.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was net weer in slaap gevallen toen er op haar deur werd geklopt. Ze kon het negeren, wilde het negeren. Slaap was erg belangrijk voor haar en heel veel had ze niet gehad. 'Ik ben er niet!' riep ze, de woorden met moeite uitgesproken. Ze draaide zich weer om, klaar om verder te slapen, toen ze zich iets anders realiseerde: er was koffie.
Met moeite klauterde Blair uit bed. Het was veel te koud en met een blik in de spiegel wist ze al dat ze er als een wrak uitzag. Donkere cirkels onder haar ogen, rode wangen en een ochtendkapsel waar je u tegen zei. Fantastisch. Gewoon perfect. Blair slofte naar de deur en opende deze, pakte de koffie uit Ambroses hand en slofte weer terug naar binnen. Ze was wel zo lief om de deur open te laten mocht hij naar binnen willen.
In plaats van de koffie drinken, zette ze het op haar nachtkastje en kroop ze weer onder de deken. Gewoon nog tien minuutjes, dan kon vast nog wel, toch? Nog heel even?

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Met verwondering keek Ambrose toe terwijl Blair de koffie uit zijn hand pakte en meteen weer wegliep. In stilte ging ze weer zitten. Ze had hem amper aangekeken.
"Ook goedemorgen," zei hij, vastberaden om zijn goede humeur niet te laten verpesten. Het was heerlijk weer buiten - lees, stervenskoud en mistig, maar Ambrose vond elk weer heerlijk weer - en ze hadden plannen voor vandaag. Hij deed iets twijfelachtig een stap naar binnen. Hij had niet de beste herinneringen overgehouden aan de laatste keer dat hij in Blairs kamer was geweest en het voelde een beetje raar om er weer te zijn. Even won zijn nieuwsgierigheid het van zijn manieren en keek hij om zich heen naar haar kamer. Toen viel het hem op dat Blair rustig weer terug in bed was gaan liggen.
Hij liet zichzelf neer ploffen op het voeteneind van haar ben en nam een slokje koffie. "Oké, Blair, niet zo overdrijven, zo vroeg is het nou ook weer niet. Ik dacht dat je zo graag op onderzoek uitwilde, kom nou. Alsjeblieft?" probeerde hij uiteindelijk.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair kreunde. Kom op, Ambrose, er probeerde hier iemand te slapen? Super rude. 'Alles is te vroeg,' klaagde ze. 'Het is koud en onder mijn deken is het warm. En ik ben moe. Ugh.' Ze draaide zich weer om, opgerold als een burrito in haar haar deken, en keek door de spleetjes van haar bijna gesloten ogen naar de menselijke wekker die op haar bed was gaan zitten.
'Daarnaast, jij hebt een goed humeur. Mensen in een goed humeur 's ochtends zijn eigenlijk gewoon duivel-inkarnaat. Niet te vertrouwen.' Haar blik gleed naar de koffie in zijn handen. 'Al heb je wel koffie meegenomen... dus misschien ben je gewoon raar. Dat kan ook.' Blair gaapte, waarna ze de strijd met haar oogleden leek te verliezen. Dat was misschien voor het beste, want ze had geen filter als haar brein niet aan stond.
'Hoe laat is het eigenlijk?' vroeg Blair. Misschien kon ze het ongoddelijke uur de schuld geven van haar krappe nachtrust, dat was altijd een goed excuus.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose grinnikte. Ze had hem de dag ervoor al gewaarschuwd over haar humeur, maar dit had hij niet helemaal verwacht. "Oké, ten eerste, niet netjes om degene die je koffie brengt de duivel te noemen. Ten tweede, koffie is warm, dus je kan snel opwarmen. En ten derde, het is tijd om naar de bibliotheek te gaan, dat is hoe laat het is," zei hij tegen het hoopje dekens op het bed, hopend dat ze niet meteen terug in slaap was gevallen. "Maar," ging hij verder, "Als je geen zin hebt in heerlijk warme koffie en antwoorden op de vragen die je je al weken stelt, moet je vooral lekker blijven liggen. Ik heb nog zat te doen in de tuin, dus ik zal je met rust laten." Hij moest goed zijn best doen om serieus te kijken en niet te lachen, terwijl hij langzaam opstond en haar koffie beet pakte. Als normaal vragen niet werkte, dan kon hij best een beetje dreigen. Ze leek tot nu toe alleen maar om de koffie te geven, dus het verliezen van haar koffie zou vast wel genoeg zijn om haar uit bed te krijgen, toch?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld