Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair pakte snel haar koffie terug, mopperend om van alles en nog wat, en nam een slokje. 'Waarom moet je nu redelijk doen, daar kan ik niets tegen zeggen,' klaagde ze. De koffie was in ieder geval lekker warm en met haar deken nog deel over haar heen, was het niet gelijk nul graden. Daarnaast was de koffie inderdaad lekker, dus daar kon ze ook al niet zeuren deze ochtend.
'Het is nog steeds te vroeg, maar je hebt koffie gebracht dus het is je vergeven,' zei Blair. Hopelijk was de cafeïne sterk genoeg om haar gemiste uren slaap te vervangen, want anders zou dit nog een lange dag kunnen worden. 'Heb je eigenlijk al ontbeten?' vroeg ze. Misschien kon ze het wakker worden uitstellen door eten te halen. Dat klonk in ieder geval wel als een goed plan.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Misschien kende hij haar toch een klein beetje beter dan hij zelf dacht. Ze reageerde precies zoals ze gehoopt had, ze had hem zelfs spontaan vergeven. Dit was goed om te onthouden, Blair was schijnbaar ontzettend makkelijk om te kopen met degelijke koffie. Zou dat alleen in de ochtend werken, of gedurende de hele dag?Daar moest onderzoek naar gedaan worden. Maar dat kwam later, nu moest hij Blair nog uit bed zien te krijgen.
Hij nam een slok koffie. "Nog niet," zei hij toen. "Wil je echt alles uitstellen om te eten?" vroeg hij, iets ongelovig. Hij haalde zijn schouders op. "We kunnen best even ontbijten, als je maar een beetje opschiet. Ik kom net al van het café vandaan." Eigenlijk had hij ook best wel een beetje trek, maar hij wilde het liefst in een rechte lijn naar de bibliotheek. Hoe eerder ze konden beginnen met zoeken, des te eerder hij er hopelijk achter kon komen of zijn vader werkelijk iets te maken had met het hele gebeuren en des te eerder Blair weer helemaal zichzelf was.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair nam nog een slok koffie, genietend van de warmte die het haar bood. Kon hij haar niet elke dag koffie brengen? Dat zou haar leven in ieder geval een stuk gemakkelijker maken.
'Ja, ik wil eten, want ik heb energie nodig om deze dag door te komen. Heel misschien zie ik ook een beetje op tegen de bibliotheek, maar I swear to fucking god Ambrose, ik heb minder dan twee uur geslapen en als ik niets eet raak ik misschien verleid door kannibalisme en daar heb ik eigenlijk niet zo'n zin in, dus zouden we minder moeilijk kunnen doen over mijn motivatie voor eten en misschien gewoon eten kunnen halen?'
Ah, niets beters dan een rant om je wakker te maken. Blair haalde deken van haar af, rilde onwillekeurig en liep naar haar kledingkast om een trui te pakken, die ze over haar shirt heen aantrok. Een joggingbroek zou ook wel lekker comfy zijn. Misschien nog een paar dikke sokken? Het duurde niet lang of Blair was in full-comfort-mode, van top tot teen in niets anders dan comfortabele kleding, met een koffiebeker in haar ene hand en een tas hangend over haar schouder.
'Een café had je het over?' vroeg Blair. Hopelijk hadden ze daar croissantjes.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose rolde zijn ogen lichtjes. Overdrijven is ook een vak, een vak waar Blair schijnbaar ontzettend goed in was. Ze gaf hem echter niet veel tijd om erover na te denken, voordat ze zich om begon te kleden. Hoewel ze wel gewoon een t-shirt aan had gehad, keek Ambrose stellig de andere kant op. Was het normaal om je om te kleden in een kamer met een persoon die je amper kende? Was hij dan echt zo preuts?
Hij durfde pas weer om te kijken toen ze vroeg over het café. Hij trok licht zijn wenkbrauwen op, maar probeerde het te verbergen. Het was verfrissend om iemand te zien die zich normaal kleedde. Alhoewel, in de context van de school was het eigenlijk meer abnormaal. Blair kleedde zich natuurlijk meestal in casual kleding, maar dit was nog net een stapje verder dan casual. Ambrose werd er bijna jaloers van.
Hij stond weer op. "Het café op de campus, waar de koffie vandaan komt. De broodjes zijn net zo lekker, beloofd." Als het haar eindelijk op gang zou krijgen, was hij wel bereid om wat te slijmen. "Zullen we gaan? Ik trakteer."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dat klonk Blair goed in de oren, vooral het deel waarin Ambrose zei dat hij zou trakteren. Studenten hadden het meestal niet zo breed, al betwijfelde ze of ze hier dat probleem überhaupt wel kenden, dus als hij een keer wilde trakteren dan zei ze daar geen nee tegen. Zolang het maar geen gewoonte werd, natuurlijk.
'Klinkt als een goed plan. Ik zou zeggen, lead the way, want ik heb geen idee waar het is.' Ze stapte alvast de gang op, nu al dankbaar voor de warme kleding. Hopelijk hoefde ze niet veel buiten te lopen aangezien dat misschien net een stapje te ver zou zijn. Gelukkig zouden haar voeten het in ieder geval niet koud krijgen in haar gympen. Werkelijk waar, hoe overleefden mensen zonder wollige sokken? Het was een mysterie.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Eindelijk kwam de dag dan een beetje op gang. Hij snapte wel een beetje waarom ze niet zoveel zin had om op onderzoek uit te gaan. Haar hele leven was in een paar weken op z'n kop gezet. Hij was dan wel ontzettend nieuwsgierig, maar hij nam zich op dat moment voor om niet te veel te pushen. Het gedoe had dan misschien wel iets met zijn vader te maken, maar uiteindelijk wist hij zijn vader gewoon in zijn kantoortje te vinden, terwijl Blair haar moeder al hij wist niet hoe lang niet gezien had. Hij kon zich wel voorstellen dat hoe graag ze de waarheid ook wilde weten, het misschien ook een beetje eng was wanneer alles definitief werd. Dus hij hield zijn ongeduldige mond terwijl ze naar het café liepen. Die twintig minuten om te ontbijten zou toch niet zoveel verschil uitmaken.
Uiteindelijk kwamen ze bij hun bestemming aan. Het was redelijk druk, ze waren natuurlijk niet de enige op de campus die ontbijt en koffie nodig hadden voor hun colleges. Er waren nog wel een paar tafeltjes vrij. Ambrose liep voorop richting de kassa, waarnaast in een vitrine alle verschillende broodjes en gebakjes uitgestalt lagen. Zijn oog viel al snel op een bagel en ineens realiseerde hij zich dat hij toch best trek had. "Waar heb je zin in? En wil je nog een kop koffie?" vroeg hij aan Blair, terwijl hij de drankjeskaart ook nog even bestudeerde.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was braaf achter Ambrose aangelopen en was prettig verrast toen ze het café binnen liep. Het was daadwerkelijk... leuk? Als in, het zag eruit als een plek die gezellig kon zijn. Planten aan de muren en grote, comfortabele stoelen en banken, lage houten tafels en zelfs leuke mokken voor de drankjes. Het leek alsof iemand een pinterest board had gevonden met "cosy café aesthetic" en het met een simpele spreuk werkelijkheid had gemaakt. Blair klaagde niet, integendeel, hier zou ze wel vaker naartoe willen.
Haar ogen scande het menu. 'Hebben ze een chai tea en soyamelk? Zo ja, dan dat graag. Koffie is handig maar als ik nu al aan m'n tweede van de dag begin, zit ik dadelijk stuiterend in de bieb,' zei Blair, terwijl ze ondertussen de verschillende opties voor ontbijt aan het scannen was. Nu was haar lichaam een beetje raar momenteel, ze voelde zich niet heel top door het slaapgebrek dus een zwaar ontbijt was geen goed plan, wat al een groet deel van de extreem zoete Instagram toetjes uitsloot.
'Verder... ehm... avocado toast? Dat klinkt best goed. En natuurlijk een croissant, het is geen ontbijt zonder.' Blair gaapte weer. 'Zal ik alvast een plek zoeken anders?'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose knikte, zijn wenkbrauw licht gefronst. Zijn gewoonlijke bestelling was 'één zwarte koffie en een bagel' en hij was niet overtuigd van zijn vermogen om meer dan dat te onthouden. Maar goed, hij ging zijn best doen.
"Is goed," zei hij dus en hij voegde er snel aan toe: "Het liefst bij het raam, als er nog plek is." De rij liep vlot door en al snel was hij aan de beurt. Blairs wensen had hij weten te onthouden en voor zichzelf bestelde hij de bagel, zelf had hij nog koffie over. Na afgerekend te hebben, liep hij met de drankjes en broodjes naar het plekje wat Blair had uitgezocht.
"Zo, één chai tea met sojamelk, de avocado toast en een croissantje. Eet smakelijk," zij hij, terwijl hij alles op het kleine tafeltje uitstalde. Zijn jas trok hij uit en hing hij over de stoel, waarna hij zich neer liet ploffen. Hij begon enthousiast aan de bagel. "En, is het lekker?" vroeg hij toen Blair ook was begonnen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had het laatste plekje bij het raam weten te bemachtigen, wat een booth helemaal in de hoek was. Het was net iets meer afgesloten. Dat alleen al gaf haar brein iets meer rust, waarvan ze eerst niet eens door had dat het overprikkeld was. Het slaapgebrek zorgde waarschijnlijk ervoor dat ze minder goed kon filteren. Gelukkig had ze nu een mooi uitzicht over de universiteit, wat ook zeker geen nadeel was.
Ze keek op toen Ambrose terug kwam met het eten en - godzijdank - een chai tea. Als er iets was waar ze (heel misschien) voor uit bed zo komen, dan was dat het wel. Koffie was ook een mogelijkheid, maar had toch minder allure dan de kruidige afdronk van een zoete chai. Blair bedankte Ambrose en keek vervolgens naar haar eten. De avocado toast zag er goed uit; licht met boter getoast brood met spread van avocado erover. Er leek geen zout en peper toegevoegd te zijn, wat wel prettig was, want nu kon ze zelf bepalen of ze wel wilde en hoeveel. Ze besloot dat een beetje peper en een snufje zout voldoende zou zijn. Ze wilde iets neutraals en dit was het perfecte gerecht daarvoor.
Nadat ze een hap van haar toast had genomen, kwam Ambrose met zijn perfect getimede vraag. Bedankt, Ambrose, mag ze nog even haar mond leeg eten? 'Prima,' zei ze, ontzettend charmant met haar hand voor haar mond. Ze spoelde haar mond met een slok heerlijke chai, dat precies op drink temperatuur was, waarna ze de winterachtige mok weer neerzette. 'Hoe is je bagel?' vroeg ze vervolgens, omdat dat het beleefde soort small-talk was dat ze had aangeleerd gekregen. Het ging meer uit automatisme, maar de bagel zag er best goed uit, waardoor Blair oprecht geïnteresseerd bleek.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Om de een of andere reden stoorde het hem een stuk minder dan normaal dat Blair met haar mond vol praatte. Dat was een van die dingetjes die hij niet eens van Estelle kon hebben, maar of het nou aan het perfecte plekje bij het raam of het goede ontbijt lag, vandaag kon hij het door de vingers zien. In ieder geval hield ze haar hand voor haar mond, dat was iets.
Toen hij zijn hap bagel door had geslikt, antwoordde hij: "Heerlijk. Misschien toch wel een goed idee om eerst te gaan ontbijten." De bagel was nog warm, net uit de oven, wat hij gezien de kou van buiten ontzettend op prijs stelde.
Ze aten beide verder terwijl Ambrose uit het raam keek. Hij had niets tegen de koudere maanden, alle seizoenen hadden hun charmes en hun nut, maar hij keek wel weer uit om lekker buiten te picknicken in het zon, zonder jas. Zijn gedachtestroom werd onderbroken toen hij plots een bekend gezicht zag buiten. Estelle liep langs, waarschijnlijk op weg naar haar les. Ambrose hield zijn hand op en Estelle zag hem. Eerst zwaaide ze terug met een glimlach, maar toen leek het aan haar gezicht te zien alsof ze ineens iets heel raars zag. Ze probeerde iets duidelijk te maken door middel van handgebaren en uitdrukkingen, maar Ambrose haalde zijn schouders naar haar op. Hij draaide zich terug om naar Blair. "Estelle loopt net langs, ze zal zo wel naar binnen komen," zei hij, nog steeds wat verbaast over haar gedrag.
En inderdaad, nog geen vijf minuten later stond Estelle naast de tafel. Ambrose deed zijn mond al open om haar te begroeten, maar ze onderbrak hem.
"Wat doen jullie hier? Samen?" vroeg ze snel.
Ambrose trok zijn wenkbrauwen op. "Goedemorgen, Estelle," zei hij sarcastisch. "We zijn aan het ontbijten. Is dat zo bijzonder?"
"Nou ja," begon Estelle, "Dat ligt eraan... Zijn jullie... Is dit... Wat is dit precies?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het intensieve gebaar van Estelle was niet onopgemerkt geweest, ook niet voor Blair. Nu was ze wel het een en ander gewend van haar, maar er was nog genoeg wat ze niet aan haar begreep, wat op zich ook wel logisch was. Zo lang kenden ze elkaar nog niet.
Estelle was amper binnen of ze keek naar hen alsof ze een eenhoorn had gevonden: een blik vol ongeloof, verwarring, verbazing en een hint van iets dat geclassificeerd kon worden als 'blijdschap'. Misschien omdat Blair en Ambrose elkaar niet actief probeerden te vermoorden? Dat was wel vooruitgang, al zei ze het zelf. Blair nam rustig nog een hap van haar toast terwijl ze het tafereel aanschouwde van een haperende Estelle. Was dit hoe een error er in het dagelijks leven uitzag?
Wat is dit precies? Blair fronste. Het was twee mensen die aan het ontbijten waren in een café. Een gezellig café, zelfs. Ambrose had zelfs voor haar betaald-
Blair schoot in de lach, waardoor ze zich heel misschien ook verslikte in haar toast. Al kuchend probeerde ze te kalmeren, maar wow, dat... Toen ze haar luchtwegen eenmaal had gered met een paar slokken chai en weer kon ademen, begon ze weer met lachen. 'Oh, Estelle, lieve Estelle, nee,' zei Blair, waarna ze lachend haar hoofd schudde. Estelle had daadwerkelijk haar dag alvast gemaakt. 'Dit is geen date. Ik bedoel, ik en Ambrose, op date?' Blair barstte weer in lachen uit, want het idee alleen al... wauw. Dit was pas humor.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose zat Estelle nog steeds verbaasd aan te kijken. Wat was er zo bijzonder aan ontbijt? Hij was vaak genoeg ontbijt gaan halen met Estelle, daar was toch ook niets raars aan? Ondertussen leek Blair het wel te begrijpen. Misschien, als hij geluk had, zou een van de twee hem binnenkort inlichten over wat er schijnbaar heel verwarrend, maar ook ontzettend grappig was. Zo grappig, zelfs, dat Blair bijna in haar toast stikte.
Een date? Dat is waar Estelle op doelde? Ambrose zakte onderuit in zijn stoel en liet zijn hoofd achterover hangen in de hoop dat hij misschien door de vloer weg kon zakken en dit hele gesprek kon ontwijken. Waarom had Estelle nou weer langs moeten lopen? Waarom hadden ze niet gewoon meteen naar de bibliotheek kunnen gaan? Ambrose zuchtte, maar ging weer overeind zitten. Blair was ondertussen nog steeds aan het lachen.
"Oké, ten eerste," begon hij, maar de rest van zijn zin bleef hangen in zijn keel. Hij realiseerde zich dat hij Blair misschien nog nooit zo vrolijk had gezien en onbewust begon hij zelf ook te lachen. Hij was zich niet helemaal bewust van hoe lang hij naar haar had gekeken, maar pas halverwege Estelle's zin had hij pas door dat ze aan het praten was.
"...goed dat jullie in ieder geval weer met elkaar kunnen praten." Dat was het laatste wat hij opving. Hij nam snel een slok koffie en probeerde overal behalve naar Blair te kijken. Hij knikte. "Dit is gewoon ontbijt en hierna gaan we even naar de bibliotheek, niets bijzonders," herhaalde hij.
Estelle keek hem een beetje scheef aan, maar wendde zich toen naar Blair. "Doe je een beetje rustig aan? Je moet het jezelf allemaal niet te druk maken, hè. Geef je lichaam tijd om alles weer op orde te brengen," zei ze streng.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Niets bijzonders. Ze gingen alleen onderzoek doen naar een zeldzame vloek en het verdwijnen van haar moeder. Een ding was zeker: Ambrose was goed in het bewaren van geheimen. Gelukkig konden Blair en Estelle goed om het misverstand lachen, waar Ambrose een beetje stomverbaasd voor zich uitkeek. Arm ding. compleet verward door de situatie. Het kan de beste gebeuren.
'Komt wel goed,' probeerde ze Estelle gerust te stellen. 'Ik ben ook nog niet helemaal honderd procent, maar het gaat al een stuk beter. Als je wil, kan je anders mee? Al denk ik dat Ambrose me niet nog een keer in de buurt van bijen laat komen.' Het was wel typisch Estelle, leek het, om van nieuwsgierigheid naar bezorgdheid om te slaan in slechts een paar seconden. Wat betreft het niet druk maken, daar kon Blair geen beloftes over doen. Het was afhankelijk van wat ze allemaal zouden ontdekken, als er al iets te vinden was. Dat was op deze plek helaas geen garantie. Daarnaast zouden er waarschijnlijk grenzen zijn aan de privileges van Ambrose hier, ondanks dat deze al veel verder reikten dan menig ander student.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ander onderwerp, gelukkig maar. Wat was dat? Hij was in een keer compleet kwijt wat hij ging zeggen. Normaal had hij meer het probleem dat hij te veel zei en er iets verkeerds tussen zat. Zelden vergat hij van het ene op het andere moment volledig zijn argumenten. Hij keek toch nog even terug naar Blair. Hij had een raar gevoel in zijn onderbuik. Het voelde een beetje als magie, maar niet zoals Blairs magie.
Hij schudde zijn hoofd. Hij wilde er niet meer over nadenken. Het was raar, maar het zou toch niet meer gebeuren. Hij had maar half meegeluisterd met Blair en Estelles gesprek. Pas toen hij zijn naam weer hoorde, keek hij op.
"Oh, ik zou het heel leuk vinden," zei Estelle, "Maar ik heb het ontzettend druk." Ze keek op haar horloge. "Eigenlijk ben ik al te laat voor m'n meeting."
"Wat voor meeting is het nu weer?" vroeg Ambrose, al lang blij dat hij het ergens anders over kon hebben.
"Over het kerstgala, natuurlijk!" zei Estelle. "Waar ik jullie beide trouwens verwacht. Dit keer op tijd en in een jurk, alsjeblieft, dankjewel," zei ze plagend terwijl ze Blair zachtjes tegen haar schouder porde.
Ambrose lachte. "Natuurlijk kom ik," zei hij, "Maar voor haar durf ik niet te spreken. Iets zegt me dat Blair niet zoveel met jurken heeft."
Estelle giechelde. "Ik voel een make-over aankomen," lachte ze. "Maar nu moet ik echt gaan, ik zie jullie later nog wel." En zo snel als ze verschenen was, was ze ook weer weg.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had het niet erg gevonden als Estelle nog even was blijven hangen, maar zoals gewoonlijk had ze het ontzettend druk. Hoe zij naast alle extra curriculaire activiteiten nog tijd wist te vinden voor collegewerk, was een groot mysterie voor Blair. Uiteindelijk was het ook beter dat ze vertrok, gezien wat zij en Ambrose gingen opzoeken in de bibliotheek, maar toch.
'Mijn god, ik moet dadelijk echt een jurk aan naar dat kerst gedoe, of niet?' lachte Blair. Ze huiverde even bij de gedachte, maar tegelijkertijd bracht het een paar andere herinneringen naar boven. 'De laatste keer dat ik iets aanhad van een jurk was... waarschijnlijk toen mijn moeder mijn kleding nog voor me kocht. Van die typische kleine meisjes jurken met strikjes en weet ik het voor versieringen. Had een hekel aan die krengen. Uiteindelijk heb ik lang en hard genoeg gehuild dat ze de hint begreep en sindsdien: jurkloos. Een verademing, kan ik je zeggen.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld