Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"No, but he shouldn't have involved you in this." Het waren zaken waar Adoria geen deel van had moeten uitmaken. Zijn vriend had last van zijn buien, voornamelijk de wraakneigingen rondom mensen in zijn omgeving, maar het gaf hem niet het recht om iedereen te beschuldigen. Hij was het type dat mensen die hem wat misdaan hadden gelijk aanpakte. Onbetwist stond zoiets ook het meisje naast hem te wachten als hij niet in zou grijpen. Jack had dan ook zelf besloten dat het het beste was om de gebeurtenissen van eerder voor zich te houden. Een moordpartij verrichten in hun eigen studentenhuis zou behalve een bloedbad ook paranoia opleveren.
Waarom wilde iedereen hem helpen? Hij begon het zich werkelijk af te vragen. Waarderen deed hij het wel, dankbaar was hij ook voor Adoria's zorgen; zijn irritatie voor de hulpeloze staat waarin hij zich verkeerde bleef aanwezig. Hij had net zo goed een peuter kunnen zijn, wachtend tot iemand hem op zou tillen en neer zou zetten waar ze hem wilden hebben. Waar eindigde het mee? Ietwat grommend stopte hij met zijn inspanningen om op eigen houtje binnen te komen.
"I'm not hungry," liet hij weten, desondanks hij voor nu toegaf aan haar aanbod en zijn arm terugbracht op de plek van eerder. Hun lichamen tegen elkaar aangekomen bij de grip die hij lichtelijk probeerde te verstevigen om niet om te vallen. Haar verdere voorstel zou hij weigeren. Ze had al genoeg voor hem gedaan om hem te moeten voorzien van voedsel of drinken, als hij er al behoefte aan had gehad. Geen enkel hongergevoel bezat hij meer. Een dag of een, bijna twee misschien, waren voorbijgegaan zonder dat hij ernaar had omgekeken. Wat hij echt miste was het zelfstandige waar hij nu ook naar verlangde. Het overige mocht van hem wegblijven.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Adoria, wiens glimlach hem opviel. Hij beantwoordde het slechts met een kleine knik, onwetend wat hij er eigenlijk mee moest, en hield zijn gezicht verder strak.
"No problem. We were lucky enough he didn't held a stake in his hand when he opened the door. For him, it's a miracle he didn't even decide to make an attempt on killing you."

Yet.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''It doesn't matter. He's already gone and I can't blame you for his proceedings.'' Ze had inmiddels wel door dat Jason eerder aan zichzelf dacht dan aan anderen en hij geen moeite had met het uitspreken van zijn meningen, evenals gedachtes. Kortom; Jason was een taaie en ze wist niet of hij ooit normaal tegen haar kon en wilde doen. Een vriendschappelijke relatie tussen hen twee was haast onmogelijk geworden.
''You're not hungry?'' herhaalde ze ignorant, terwijl ze hem vragend aankeek. Ze kon het moeilijk voorstellen dat hij geen honger had, want hij had hoe dan ook weinig of zelfs niets gegeten vandaag. ''And you know that for sure?'' Wederom hield ze hem in evenwicht toen hijzelf dit keer besloten had om evenwicht bij haar te zoeken. Het liet haar kort grijnzen. Heel kort, want zodra hij zijn mond opende om te spreken over Jason, verdween al de plezierigheid die ze in die enkele secondes in bezit had. Ze had door dat het geen bedreiging was die zijn woorden vormde, maar ondanks dat voelde ze zich wél bedreigd. Ze wist niet waar Jason in toe in staat was en al zou ze hier slapen, kon het zo maar zijn dat ze op elk moment aangevallen kon worden; net nu ze haarzelf niet zou kunnen verdedigen. ''I don't think it'll be a good idea if I am going to stay here tonight. Your friends don't like me at all and I don't want to risk my life for some sleep.''

Tijdsprong naar 00.31
Nonchalant lag haar lichaam op de bank. Haar ogen waren gesloten. Geen enkel geluid kon haar rust verstoren, want zoals men zei; niemand of niets kon een individu wakker maken wanneer zij/hij terechtgekomen is in een zeer diepe slaap.

► Een vrouwelijk lichaam onderbrak haar waanbeelden. Alles werd zwart. Slechts het rennende gedaante van de jongedame voor haar was zichtbaar. Een plezierige lach volgde de gedurende paar minuten. ''You've got to run, mrs. Robertson! No one will ever find out about your hiden secrets,'' riep de vreemdeling onder het rennen door, haar lippen versierd door een ruimschootse glimlach. Was het de vriendelijkheid van de jongedame of waren het enkel haar woorden die haar aanzetten tot een achtervolging?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wantrouwigheid naar zijn uitspraken had hij op kunnen rekenen. Adoria's bezorgde kant had hij al eerder meegemaakt. Ze leek hem maar niet te willen geloven op wat hij haar wilde laten weten; het was goed zo. Hij hoefde geen eten, drinken, of wat dan ook, om hem beter te laten voelen. Het enige wat hij wilde was zichzelf weer zijn en het verwerken. Was het dan teveel gevraagd?
"Yeah, I'm sure," zei hij, rondkijkend door het huis wat hij gemist had de afgelopen uren. Flessen drank, plastic bekers en wat schone vuilniszakken maakten het haast onmogelijk om de oorspronkelijke kleur van de vloer te kunnen zien. Enkele kledingstukken of ondergoed in de hoek van de kamer neergegooid. Verbaasd keek hij er allang niet meer van op. Vanwege Jason's acties was het een gehele prestatie dat het daarbij bleef in plaats van dat hij alles dropte in de woonkamer. De kamer van zijn vriend ermee vergeleken was de leefkamer nog brandschoon. De komst van nieuwe meid was aannemelijk, dus Jason zou Adoria's aanwezigheid al gauw vergeten zijn. Een knappe studente kon hem zo de hele nacht bezighouden. Hij betwijfelde of ze hem weer zou zien.
"He'll leave you alone for tonight, so don't worry. Even if he wants to; Tyler will stop him before he even managed to grab a weapon. Besides, he's probably busy with some girl."

---

► Een klik. Dat was alles wat hij hoorde. Het al te bekende geluid van een wapen dat geladen werd laten horen tussentijds al het zwarte rondom hem wegebde. Een omgeving waarvan hij niet wilde weten waar het was, alhoewel hij het zich herinnerde als de dag van gisteren. De geur van de drank, het stof wat hij rond zag vliegen tussen de stralen zonlicht van de muffe ruimte, de antieke meubelstukken gemaakt van donker hout en bruinige stof. Wapens bezaaiden de grond tot een grote chaos. Geschreeuw en geroep van vele mensen hoorde hij ver weg klinken, integendeel tot de bar. Hier was het niet meer dan hij en zijn onbekende bondgenoot die hij een afstandje naast zich spotte. De jongeman met de ijzersterke blik in zijn ogen, hardnekkig naar hem kijkend, liet hem omdraaien.
"You ready for war, Ivashkov?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Come on! We're almost there,'' sprak ze, voordat de jongedame volledig uit haar zicht verdween. Kortzichtig stopte met het zetten van voetstappen. Niemand of iets vulde haar verbeelding. Duisternis was er wat overheerste totdat ze haarzelf en een maar al te bekende in haar oude kamer zag ..

I look and stare so deep in your eyes
I touch on you more and more every time
When you leave I'm begging you not to go
Call your name two or three times in a row
Such a funny thing for me to try to explain
How I'm feeling and my pride is the one to blame
And I still don't understand
Just how your love could do what no one else can

Zijn handen gleden weg naar de bovenste knoop van haar blouse, vooraleer ze vurig tegen de muur werd geduwd. De blouseknopen werden in een mum van tijd bevrijd van het flinterdunne stof. Een royale grijns verscheen op haar gelaatsexpressie, terwijl ze met gesloten ogen genoot van zijn aanrakingen. Warmbloedige vingers gleden over haar licht getinte huid, gevolgd door tetste klapzoenen die zich verspreidden over de oppervlakte van haar bovenlichaam.
Virulent greep ze naar zijn kin. De verbinding tussen zijn lippen en haar onderbuik werd verbroken en een grimas van onwetendheid liet zich verschijnen op zijn façade. ''Minha mãe pode vir a qualquer momento,'' prevelde ze, haar duim bewegend over zijn onderlip toen hij langzaam weer zijn benen strekte. ''Você prefere sua mãe ao sexo?'' Onderwijl hij zijn vraag stelde, trok hij wellicht automatisch zijn rechterwenkbrauw op. Haar wil had vanaf begin af aan de innigheid en de spanning in de ruimte verstoord, dus het werd duidelijk dat ze moest doen in plaats van spreken, wilde ze dat hun vrijpartij zonder enige moeilijkheden zou verlopen.
Zwijgzaam klikte ze haar BH los. Haar uitdagende blik en de openbaring van haar borsten na ze haar BH op de grond liet vallen, gaf haar meer zelfvertrouwen dan ooit tevoren. Haar daden werden ruwer en speelser, naarmate de secondes aan haar voorbij gingen. Zo plaatste ze zijn handen op haar voorgevel, hoewel ze zoiets in eerste instantie nooit aan bod zou laten komen. Hij was de man; het was zijn taak om zijn partner te entertainen met zijn handelingen.
Onstuimig drukte ze haar lippen op de zijne. Vingers gleden van zijn gezicht naar zijn broekrand, terwijl ze opnieuw haar ogen gesloten hield. Het zou de essentie echter maken dan wanneer ze haar ogen geopend hield en zijn bewegingen zou volgen als een conformist.

Minha mãe pode vir a qualquer momento » Mijn moeder kan elk moment binnenkomen
Você prefere sua mãe ao sexo? » Verkies je jouw moeder boven seks?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tempo werd voortgezet naar de buitenwereld. Allen geriskeerd op de donkere straten, in de diepte van de nacht. Oorverdovende schoten werden gelost. Gegil overheerste de stemmen van leidinggevers, die in alle stress iedereen rondstuurden. Men gooide wapens om elkaar te voorzien van verdediging, die zonder menig protest opgevangen werden. Zware geweren werden in enkele tellen tevoorschijn getoverd uit de schuilkelders. Houten staken werden over en weer gebracht. "Catch!" werd er geschreeuwd, volgend door een sniper die gehaast naar hem gegooid werd. Een zwaar wapen die hij in alle haast aannam. Geen van de wapens waar hij graag mee werkte, maar tijd om erover te klagen had hij niet. Het was dodelijk gezien de aangepaste kogels; dat was alles wat telde. Net als elkander snelde hij naar de locatie waar hij toegewezen werd. Groepen van strijders trokken naar de afgelegen bossen die hen omheinden. Sprintend leidden ze hem naar de plek waar het allemaal begonnen was. Breuken tussen de immense, stalen hekken waren blootgelegd. Prikkeldraad was doorboord alsof het een fluitje van een cent was. Stroomschokken gingen door verschillende plekken rond het metaal, waar ze zich doorheen hadden gewerkt. Het gevaar waar ze al die tijd voor gevreesd hadden was zojuist verwezenlijkt.
De Dragunov SVU laadde hij moeiteloos, de demper er binnen no-time opgezet om de stilte te behouden. De doodse, gevaarlijke stilte die er hing stond hem niet aan. Datgene waar hij dan werkelijk gelijk over had gehad. Een ijzingwekkende windvlaag die hij snijdend langs zijn huid voelde gaan, liet het enige beetje vrede in het woud verstrijken.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Haar ademhaling begon zwaarder te worden toen hij de zoen beëindigde en zijn lippen af liet dalen naar haar hals. De eerste paar secondes kreunde ze van genot. De aanwezigheid van zijn warmte en handen op haar huid gaf haar een plezierig gevoel, maar na een seconde of tien verdween zijn hitte. Een ijzige windvlaag vloog en in een fractie van een seconde verdween zijzelf en Pedro.

Een frons verscheen op haar gezicht. ''Where did I go?''
''You're here, murderer.''

De klaarlichte kamer lag bezaaid met bedoening. Kledij werd rond middernacht verspreid over de houtenplaten, evenals geschreven papieren waardoor het al met al een enorme chaos maakte in haar leefruimte. Nochtans kon het haar weinig tot niets schelen, zelfs al realiseerde ze zich dat het de grootste ergernis was van haar moeder. Als ze dit zou zien, was het te verwachten dat ze een preek zou krijgen over hoe slordig ze wel niet met haar kamer omging. Het ging zoals altijd; geen
enkele keer waren de woorden anders bedoeld dan het belachelijk maken van haar gedrag tegenover anderen en haar bezigheden in haar kamer.
Met haar lichaam gebonden aan het bed, keek ze nonchalant naar voren. Haar hand ondersteunde haar hoofd, zodat ze rechtstreeks zicht had op de helft van de geplaatste kamer. De grijns van enkele minuten geleden versierde nog steeds haar roze lippen. Het waren slechts een paar ogenblikken geleden dat twee mensen de kamer vulde met hun aanwezigheid in plaats van één. Het waren haarzelf en haar zogenoemde minnaar, die met grofheid de liefde bedreven in bed. De seks betekende vrij weinig voor haar. Het was volstrekt onpersoonlijk en enkel het genot was de reden waarom ze zich meerdere keren liet entertainen door een man, in dit geval de enige persoon die haar niet aanzag als een onbarmhartige jongedame. Hij was weliswaar niet de meest vriendelijke persoon die zich over de straten van Mystic Falls een weg durfde te banen, maar noch was zij. Ze was al lang blij dat ze iemand had die hetzelfde dacht als haar; meedogenloos en ondankbaar.
De rust die de kamer in overhand had genomen, verdween linea recta toen de eiken deur van haar kamer werd geopend. Het verschijnende gedaante liet de grijns op haar gelaat verdwenen, terwijl een diepe zucht over haar lippen rolde. De verschijningen van haar moeder had ze nooit met open armen ontvangen. Voor haar was het slechts een verspilling van energie.
Een blik vol walging kreeg ze toegeworpen. De lange jurk die haar moeder droeg, werd in een mum van tijd opgehesen waarna ze haar stappen overdreven vervolgde, doend alsof de spullen op de grond bedorven lijken waren, maar na achttien jaar haar elke dag gezien te hebben, was ze het gewend dat haar gedrag haar misselijk maakte.
Ze haalde haar hand door haar haren, toekijkend hoe haar moeder haar mond opentrok om te spreken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tientallen gestalten verzamelden zich. Voortgekomen uit de onbevolkte gebieden van de Community. De windvlagen stopten, net als de bedaardheid die er eerst nog heerste. Één seconde. Slechts één seconde was er rust. Dan besloot men dat het tijd was voor de oorlog om uit te breken.
Zijn vinger verstrengeld langs de trekker, nam hij het geweer goed vast. Kogels vol met vervain werden afgeschoten, afkomstig van de Dragunov in zijn handen. Een gedempt, haast onhoorbaar, geluid tegenover het geschreeuw wat er begon te ontstaan. Zijn ogen door de richtkijker gegaan waarbij hij elk doelwit apart nam.
Dodelijk? Zeker.
Voor vampiers? Hij betwijfelde het, desondanks stopte het hem er niet van om de lichamen van zijn vijanden te doorboren met de kogels. Pijnkreten werden losgelaten ten gevolge van de strijd die er losbarstte. Hij bleef echter niet onopgemerkt. Vampier voor vampier leek erbij te willen komen, enkel en alleen al om het mee te maken. Zoekende naar slachtoffers waar hij er inmiddels ook één van geworden was.
De sniper werd van hem weggetrokken vooraleer hij nog een nieuwe kogel af had kunnen vuren, die met een doffe klap op de grond terecht was gekomen. Een bloederig gelaat aan het licht gekomen tussen de vechtende massa door. Donkere aders vertoonden zich onder haar ogen, twee witte snijtanden in het zicht gekomen. Een geamuseerde blik in haar ogen, de valse grijns vertoond op haar gezicht die alsmaar dichter bij zijn nek kwam. Haar tanden werden ijskoud in zijn nek gezet, zijn lichaam geklemd te midden van haar twee armen. Naar haar toegetrokken met een ongekende kracht en snelheid, zodat hij niet anders kon dan het onvoorbereid te lijf gaan.
"You wanna play a game, little hunter?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Tot haar verbazing zei ze geen woord over de enorme chaos die zich in haar kamer bevond. In ruil daarvoor sprak ze in haast dat ze samen met haar mee moest naar het balkon moest waar haar jongere zus zich bevond. Ze zei niet waarom, maar ze was het langzamerhand gewend dat haar moeder mysteries met zich meebracht.
Moeizaam ging ze rechtop zitten. Haar ogen straalde pure irritatie uit en vanwege de overdreven en langzame bewegingen die ze maakte, merkte haar moeder op dat ze haar aanwezigheid en vraag niet kon waarderen. ''Show some decency, Adoria Robertson, and go upstairs. Your sister needs you,'' prevelde haar mère. Haar uitgesproken bracht plezierigheid in de ruimte waardoor gelach de kamer vervulde. Het was volledig sarcastisch bedoeld, maar het klonk in geen enkele richting boosaardig.
Met een brede glimlach op haar façade stond ze op waarna ze aanstalten maakte naar de deur. ''It's okay, mother. I already knew you were a pretty little liar.''
Ze draaide zich om toen ze de openingsdeur had bereikt. ''Liars are ment to be killed. Did you know that?'' Onderwijl plaatste ze haar hand op de spalk, terwijl haar duim en wijsvinger het figuur van een pistool vormde. Wederom barstte ze in lachen uit, maar dit keer nadat ze een act opzette die aanduidde dat ze een doelwit was in haar ogen. Ze had de verwachting dat haar moeder haar handeling opvatte als een bedreiging of wellicht belediging, maar werkelijk niemand had enig idee wanneer Adoria de waarheid sprak of slechts een grap maakte. Ze was onvoorspelbaar en eerder onduidelijk dan duidelijk.
''I am just kidding, beloved mother. No one wants to hurt you, am I right?'' Haar glimlach verbreedde. Echter wachtte ze niet op antwoord, want in een fractie van een seconde vervolgde ze haar pad naar het balkon.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Pijn trok door zijn lichaam. De rode, dikke vloeistof stromend langs zijn nek. Versnelde hartkloppingen werden voelbaar in zijn keel. Kreunend probeerde hij zich van haar te verlossen, haar armen van zich afgeduwd om weg te komen. Haar versterkte greep maakte het onmogelijk om ook maar een millimeter te kunnen bewegen. Hij ervaarde hoe elk beetje bloed uit zijn lichaam werd gezogen, wat slap aan begon te voelen. De aandrang om zijn ogen te sluiten om toe te geven aan de slaperigheid groter geworden met de seconde, ondanks hij opstandig roerloos bleef staan. Zijn hoofd ietwat bijgedraaid als hij zacht in haar oor siste.
"I don't play no games."
Genadeloos trapte hij op haar knieschijf. Haar gezicht trok lijdend bij, haar blik verbaasd gebleven bij zijn bewegingen. De grip op zijn lichaam dermate verzwakt dat hij zich vrij kon bewegen. Onmiddellijk liet hij zijn arm rondom haar nek gaan, haar rug tegen zich aangedrukt. Zware ademhalingen en gehijg hoorde hij langs zich heen gaan. Witte, verkoelde teugen adem die in de lucht terechtkwamen. Bloed uit zijn eigen aderen vloeide uit haar mondhoeken, die hij gaandeweg wat omhoog zag gaan. Zijn vriend daarentegen was heel ergens anders op gefocust geweest. Roepend naar hem werd een houten staak zijn kant op gegooid. Probleemloos opgevangen en doorgegleden naar de plek van haar hart, waar hij het dreigend tegenaan duwde. Grijnzend bracht hij zijn lippen naar haar oor.
"And you shouldn't either."
Nadien was het enkel de houten staak waarmee hij haar borstkas had doorboord, die er achterbleef in zijn handen. Het lichaam zielloos op de bosgronden terechtgekomen. Haar gegrijns vergaan naar haar versteende lijk die er lag te rotten voor zijn voeten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Haar gezette looppassen waren stijlvol, maar desondanks vertoonde ze geen haast in de houding die ze aannam of in haar stappen. Onderwijl kon ze haar moeder horen kermen op de achtergrond. Het gaf haar enigszins voldoening waardoor ze haar zetten juist vertraagde in plaats van versnelde. Als er iets was wat ze niet apprecieerde, was het men die vertelde hoe ze haar leven moest leiden. Ze was geen volger zoals al de anderen in haar dorp.
Het moment waarop ze de moeite nam om achterom te kijken, merkte ze op dat haar moeder niet had blijven staan. Grote en uitgebreide passen zette haar lichaam voort, terwijl ze giftig voor zich uitkeek. Ze zei niets, maar haar attitude verraadde haar ergernissen.
Ze stopte vanzelf met lopen waarna ze ondeugend haar moeder aankeek.

‘’Whence came –‘’
Voordat ze überhaupt haar zin kon afmaken, werden haar wang en haar moeders hand opnieuw herenigd. Een luide, kortdurende dreun galmde door de omgeving waar ze zich bevonden, gevolgd door een gekreun van pijn, afstammend uit Adoria’s mond. ‘’The next time you dare to not listen to me or anyone else, I’ll make sure –‘’
Stilzwijgend bracht ze haar rechterhand naar haar wang. Ze vermoedde dat de licht bruine kleur veranderd was naar een donkerroze kleur, zelfs al was het een dame die haar zonder enige genade durfde te slaan. Hoe elegant ze ook mocht zijn, slaan was iets wat ze haarzelf in de loop der jaren steeds beter heeft aangeleerd. Malicieus keek ze haar moeder aan. Beiden hadden haar voor een paar secondes dreigend aangekeken zonder een woord uit te spreken. Dit was vooraleer ze zich korzelig omdraaide en haar pad met tegenzin vervolgde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het hout drukte hij grondig tussen zijn vingers. Een strijdlustige visie geworpen op elke beweging die hij aan zag komen. Men voegde zich vastberaden bij het gevecht. Sprintende mannen arriveerden vanachter de bomen, op de locatie waar zij aan het knokken waren om te overleven. Vele levenloze lichamen lagen verspreid over de grond. De doden namen de overhand aan de vechtende massa, die met de minuut afnam. Hij stond er niet bij stil en bleef staan op zijn plaats, grimmig opzoek gegaan naar de volgende wie dacht zijn kansen erop te moeten wagen.
"Elena!"
Zijn oog viel op een jongeman die boven het geschreeuw uit wist te komen. Ontdaan verwijdden zijn ogen zich, gekeken naar het verstijfde lichaam van het meisje. Haar huid als steen geworden, hoezeer haar geschrokken uitdrukking nog bewaard was gebleven. Dikke, donkere vloeistof gedropen langs de plek waar haar hart zich bevond. Zijn slachtoffer die hij, na zijn acties, volledig links liet liggen.
Stappen werden in het geringste afgelegd, de vele meters afstand verstreken met behulp van zijn krachten. Uitsluitend de koude windvlaag overgehouden aan de snelheid die hij wist te gebruiken. Vlak voor hem kwam hij tot stilstand. Scherpe, witte tanden spoedig doorgekomen. Beide ogen getransformeerd tot een bloedrood aanzicht. Aderen bleven groeien tot er niets meer over was dan een bloeddorstig monster wat zich voor hem liet zien. Kwellend liet hij zijn tong langs de snijtanden glijden, zijn eerst razende blik verraderlijk naar hem toegeworpen.
"Wrong choice, boy."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''So, what's the matter, huh? Because mother didn't tell me why you needed me,'' vroeg ze op een licht botte toon toen ze het balkon passeerde. Haar jongere zuster met een leeftijd van drie jaar keek getreurd voor zich uit. Een donkerbruine, versleten teddybeer hield ze in haar hand vast, terwijl ze met haar andere hand naar de bloempotten wees. ''It felt down in ground. I not dare to grab it, because spiders. Can Adoria help my necklace?'' Ze bracht haar teddybeer naar haar beer, innocent kijkend naar de half dode bloemen in de bakken.
Haar moeder daarentegen verscheen in hun zicht. Haar lijkbleke gezicht stond op spanning. ''She asked for help, Adoria Robertson. Do me a favor and help her getting her necklace back.''
''I am not rensponsible for her stupid actions. She lost it so she's the one who has to find it back!''
''Do not yell at me!'' Wederom viel er een stilte waar beide elkaar aankeken. Hun daden waren slecht voor Valeria's haar manieren, maar ze waren beiden te eigenwijs om hun acties tot stop te zetten en het ergens anders -zonder Valeria's toezicht- uit te vechten.
''Go and find her necklace. I won't say this again, you whore.''
Haar laatste uitgesproken deden de druppel overlopen. Voor ze het doorhad, spande ze impressief haar armen direct na ze haar handen tegen haar lijf aan had gedrukt waarna ze een krachtige duw naar voren gaf. Geen enkel sprankje van verzet kon haar moeder uitvoeren, want binnen een fractie van een seconde lag ze levenloos op de marmeren grond beneden haar.
Hoe onschuldig ze ook leek, ze was één groot hart waarbinnen een slopersbal zwaar tegen de wanden sloeg. Het verbaasde haar enigszins dat ze geen schuldgevoel of verdriet voelde, maar het was nu niet het moment om daar aandacht aan te besteden. Ze was niet de enige die had gezien hoe haar moeder ten dode viel. Ergens dicht bij haar deinsde een angstig gezicht van haar weg. Ze had gezien hoe haar jongere zusters handen trilden en hoe ze bij elke stap van de klokwijzer weer zwaarder en zwaarder ademhaalde.
Ze likte kort over haar lippen en bleef kijken naar het lichaam op de grond. Bloed vloeide uit haar hoofd waardoor een grote plas bloed zich had gevormd op de grijze grond onder haar. Elke ochtend stond ze op als aanstaande moordenaar, maar nooit had ze het lef gehad om haar moeder op koelbloedige wijze te vermoorden. En nu had ze eindelijk het lef om de stap te zetten, maar geen sprankel van voldoening ging zich in haar om. Ze wilde haar angst voor de dood zien en dat had ze in de haast gemist.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nog geen minuut was verstreken, of hij werd geconfronteerd met zijn nieuwe aartsvijand. De massacre om hem heen vermeden als hij niet tot anders in staat was dan verdoofd te blijven staan. Het hout wat zich tegen zijn handpalm bevond, was niet langer beschermend tegenover het wezen, voortgebracht door de demonen. Het bracht nul beschermingsgevoel met zich mee, wat zo goed als onvindbaar was. Van hem weggedreven net als de moed die hij in zich had gevoeld. Niets leek er voor hem toe te doen, met uitzondering van het boosaardige persoon voor hem. Verdronken in de de grote, pikzwarte leegte in zijn ogen. Fel blauw nog vaagjes te zien tussen de vele bloedvaten die zich spreidden op zijn oogwit en gezicht. Grommend werd er op hem neergekeken bij het opnieuw ontblootten van zijn scherpe hoektanden. Vervreemd uitgekomen in het maanlicht wat de enige lichtbron vormde. Schaduwen vielen bij zijn gezicht, de kenmerken verduisterd tot een beangstigend beeld. Een macabere glimp had hij opgevangen, waarop hij wat terugweek. Weggestapt in de diepte achter hem. De akelige geluiden van stervende mensen was geruis geworden. Onhoorbaar bij het wegzakken in zijn eigen wereld. Het geknars van verschillend gebladerte en afgebroken planten zwak gehoord. De staak liet hij glaciaal uit zijn hand vallen, toegekeken hoe de jongeman elke stap die hij zette volgde. Grijnzend en wel bleef zijn blik aan de zijne haken. Ongevoelige creaturen die samen kwamen en hem genadeloos insloten. De dood van zijn medemens schendde ze niet. Het was hem waar ze op gefocust waren geweest, aleer een pijnschok hem uit zijn bedwelmende trance haalde.
Allen waren ze de duivel hem zelve.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ze had zich vaak voorgesteld hoe ze haar moeder executeerde in haar nachtdromen. Hoe ze haar moeder liet verzuipen in een gevulde badkuip of hoe ze haar sloeg met een doodgewone honkbalknuppel totdat ze zelf geen teken meer van het leven zou geven. Werkelijk alle mogelijkheden die ze kon bedenken, kwamen in haar dromen voor. Het had zich langzamerhand tot een doel gevormd, die ze hoe dan ook moest zien te behalen.
Vanuit haar ooghoek zag ze hoe haar zuster verdween in de deuropening die naar de kamer van haar ouders leidde. Voetstappen drong op dat moment haar gehoor binnen, die steeds leken te versnellen doordat de pauzestop tussen de volgende stap alsmaar korter werd; ze rende.
Ze wist dat ze haar er niet vandoor kon laten gaan. Zij was degene die had gezien hoe haar moeder van het balkon werd afgeduwd en het mocht niet zo zijn dat binnen de kortste keren iedereen wist dat het ongeval van haar moeder een moord was in plaats van zelfmoord.
Direct draaide ze zich om waarna ze het geluid, afkomstig van haar zusters voetstappen denderend over het hout, volgde. Ze rende en rende en zo langzamerhand kreeg ze het gedaante van de jongedame in zicht.
''Stay from me away!'' jammerde ze door de gang, onderbroken door het gehuil van haar. Het gehuild was haast geruisloos, verstoord door haar onrustige ademhaling, maar wanneer ze goed luisterde, was het hoorbaar hoe snel ze van innocent naar bang ging. Echter zou het rennen tot een dood spoor leiden. Het meisje was maar liefst een paar jaar oud dus haar renvermogen was behoorlijk laag vergeleken met het vermogen van een negentienjarige.
Zodra ze dicht genoeg bij haar kwam, pakte ze grof de arm van haar zuster beet. Ze draaide zich naar haar om waardoor haar ogen, die puur angst uitstraalde, zichtbaar werden. ''No!'' huilde ze.
''Be quit! I won't hurt you. You're my sister, remember?'' probeerde ze haar gerust te stellen, maar zonder enig resultaat. ''Mommy didn't do wrong things. I saw you mommy pushing pass the flowers, I saw you killing her.''
Adoria schudde haar hoofd, terwijl een flauwe glimlach haar lippen versierde. ''No, no, Val. You're wrong about that. I didn't kill her, I wouldn't dare. I just made the step she couldn't make. She was already planning her suicide mission.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met een klap kwam hij terecht op de koude bodem. Ondoordringbare kracht zo snel als het gekomen was, weer verdwenen in het niets. Weerloos tegenover elk wezen wat naar hem toegesneld kwam lag hij er op de grond. Nooit had hij gedacht om in zo'n positie te komen. Hem werd er altijd uitgelegd dat men zich goed kon beschermen tegenover bovennatuurlijke wezens. Het zou er 'veilig' zijn. Zijn trainingen zorgden ervoor dat zijn reflexen en vechttechnieken verbeterd waren. Slechts een klein deel van de skills die een vampierjager tot succesvol zouden maken. Wat maakte dan dat hij erin had geloofd? Dat hijzelf, zodra ze binnengevallen waren, zich volop in de strijd had gegooid zonder er verder over na te denken? Hij had zojuist zijn eigen graf gegraven en hij had het niet eens doorgehad.
Messen, ofwel andere scherpe objecten, krasten diep en onverbiddelijk wreed over zijn borstkas. Grijnzende figuren keken op hem neer, enkelingen bij hem gebukt om er profijt van te maken. Sporen van bloed achtergelaten op zijn lichaam wat er verslapt bij lag. De tanden die in zijn huid werden gezet om hem te ontdoen van de rode vloeistof in zijn aderen gaven hem een griezelig gevoel, waarop hij niet anders kon dan toekijken. Elk gezicht voor zijn ogen in hem opgenomen als zijn zicht vervaagde tot een grote blur. Schimmen van de bomen en lege sterrenhemel waren zijn aangezicht. Geen ster te bekennen om hem meer licht te brengen dan de nacht normaal gesproken met zich meebracht. Onscherp geworden, tot het punt dat hij niets meer waarnam dan de pijn die met grote snelheid door zijn lichaam trok.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld