Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het leek hopeloos. Met meer mensen zouden ze het misschien kunnen doen, maar met zijn drieën werd het een heel ander verhaal. Twee zelfs, als hij de uitdrukking op Charlotte haar gezicht goed inschatte. Hij wilde dat hij haar kon zeggen dat het wel goed zou komen, dat er niets was waar ze zich zorgen om moest maken, maar hij wist wel beter. In deze situatie zou het toch niet helpen, ze was slim genoeg om zich te realiseren dat het er slecht voor stond. Daarbij geloofde hij niet dat hij haar er überhaupt van zou kunnen overtuigen dat alles oké was, niet na de eerdere ervaringen met Bloaters en grotere groepen geïnfecteerden. Nee, ze zouden zich er doorheen moeten bijten.
Verschillende ideeën waren in hem opgekomen, maar geen daarvan leek realistisch uitvoerbaar te zijn. In één scenario had er iemand als lokaas moeten fungeren, terwijl de andere twee de afgeleide geïnfecteerden neer begonnen te schieten. Het was een veel te groot risico, niemand wilde opzettelijk een horde geïnfecteerden achter zich aan hebben. Dat was pure zelfmoord.
Charlotte haar idee leek het meest logische. Een van de weinige opties die ze nog hadden, was de boel in lichterlaaie zetten. Daarvoor moesten ze wel tijd rekken. Dean en Jared waren allebei even stil terwijl ze nadachten over wat ze had voorgesteld, maar al snel richtte Dean de zaklamp op een stuk weg achter hen. 'Daar lag een jerrycan,' zei hij op een aarzelende toon. 'Als iemand die kan vullen met benzine uit de tanks van de auto's hier, komen we al een heel eind.' Maar dan? De eenzame geïnfecteerden aan de rand konden ze wel uitschakelen, maar er zou alsnog iemand als lokaas moeten functioneren om de horde in de juiste richting te sturen. Nu er zowel geïnfecteerden met zicht als zonder in de groep waren, zou het geen zin hebben om enkel wat losse stenen in de juiste richting te werpen: Als ze gezien werden, waren ze de lul.
Dan was er nog de Bloater. Als het ze al lukte om de geïnfecteerden in de juiste richting te lokken, zou de Bloater veel te traag zijn om er tegelijk met de rest aan te komen. Het was gevaarlijk. Zelfs als ze op meerdere plekken de benzine dumpten, was er een kans dat het vuur niet op tijd zou ontsteken, of dat de Bloater de dans zou ontspringen. Natuurlijk waren ze met zijn drieën en als de rest van de geïnfecteerden eenmaal uitgeschakeld was, zou de Bloater ook wel te verslaan zijn. Eerst moesten ze maar eens op dat punt aankomen, voor hetzelfde geld waren ze tegen die tijd al lang dood.
Jared knikte langzaam, leek zich ook niet helemaal zeker te voelen over dit plan, maar net zoals Dean wist hij dat er weinig andere opties waren. En hij was de leider van de drie, hij zou moeten beslissen of ze dit plan wel of niet door gingen zetten. 'We hebben weinig keuze,' zei de man uiteindelijk. Hij keek zowel Dean als Charlotte even recht aan, wierp een blik op de vele geïnfecteerden aan de andere kant van hun schuilplek en leek een berekening te maken in zijn hoofd. 'Eerst maar eens zien hoeveel benzine we kunnen verzamelen,' besloot de man toen. Slim. Als bleek dat iemand anders de wagens al leeggeroofd had, bleef er van dit plan ook weinig meer over.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Normaal zou ze blij zijn als ze in zouden stemmen met haar plan. Het gaf een gevoel van voldoening, was een teken dat ze de situatie goed overdacht had, dat ze inzicht kreeg in deze wereld. Dat zou in normale situaties het geval zijn geweest, maar dit was geen normale situatie. Ze stemden in, met gebrek aan een beter alternatief. Het liefst had Charlotte een alternatief gehoord met minder risico. Een alternatief dat haast niet fout kon gaan. Helaas wisten ze allen dat dat niet het geval was.
Gespannen volgde Charlotte het idee op van Dean. Met z’n drieën trokken ze zich iets terug, onderzochten ze de verschillende auto’s. Het verbaasde haar hoeveel auto’s voorzien waren van hun sleutels. Aan de ene kant was het niet zo gek. Wanneer er een hele opstopping was en er mensen in paniek om je auto heen renden, zou het eerder raar zijn als men eraan dacht om de sleutels mee te nemen en de auto op slot te doen. Charlotte haalde de sleutel uit een van de sloten van een auto en moest een gil onderdrukken toen ze naar de achterbank keek. Ze verstijfde, stopte voor enkele seconden zelfs met ademhalen, terwijl ze overdonderd werd met de gruwelen van deze wereld. Het was niet het eerste lijk dat ze zag. Het was ook niet de eerste keer dat ze een lijk zag van een persoon dat al zo lang overleden was. Het was wel de eerste keer dat ze een lijk zag van die leeftijd. Op de achterbank was een kinderstoel geplaatst, met daarin een klein kind. De gordel zag nog om het kleine lichaampje, de kleren lagen nog om de rest van het lichaam. Er waren geen resten van een lichaam te vinden in de auto. Zouden ze echt hun kind achter gelaten hebben? Hoe zou hij aan zijn einde gekomen zijn? De ramen waren intact gebleven, dus Charlotte kreeg het akelige idee dat het een trage hongerdood was geweest. Ontdaan kwam Charlotte uit de auto. Ze had de behoefte de deur dicht te smijten, maar hield zich in, wetende dat het de geïnfecteerden deze kant op zou lokken. Ze leunde tegen de auto, kneep haar ogen dicht en probeerde het akelige beeld van haar netvlies te verwijderen, maar werd er daardoor alleen maar meer mee geconfronteerd. Ze opende haar ogen na enkele seconden en zag Dean enkele meters verderop. De jerrycan waar hij het eerder over had gehad, werd nu gevuld met benzine uit een van de auto’s die hij gevonden had. Hoewel hij zijn taak niet alleen liet, merkte ze dat hij haar wel in de gaten hield. Zijn blik was ernstig, maar toch enigszins bezorgd. Charlotte ademde diep in en knikte vervolgens kort, als teken dat het oké was. Het moest wel.
Charlotte liep naar de tank van de auto waar het overleden kind in zat. Ze draaide de dop eraf en rook er kort aan. Het rook alsof er nog wel wat brandstof in te vinden was. Met een kort seintje naar Dean liet ze weten dat wanneer zijn tank leeg was, hij hierheen kon gaan. Misschien zouden ze meer jerrycans nodig hebben. Voor die ene Bloater in de bunker hadden ze er ook een gebruikt. Het was ruim voldoende geweest, maar Charlotte betwijfelde of het voldoende was voor een hele horde. Om die reden opende ze de kofferbak, om te controleren of er meer mensen slim genoeg waren geweest om een jerrycan mee te brengen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De oogt was rijk. Blijkbaar waren er veel mensen voorbereid geweest op een lange reis, met volle tank op weg gegaan en uiteindelijk niet verder gekomen dan deze tunnel. Niet alleen waren er volle tanks, maar ook waren er mensen die, in hun enthousiasme, extra jerrycans meegenomen hadden. Sommige waren leeg, maar in enkele achterbakken kwam Dean er een paar tegen die gevuld waren. De meesten half, maar soms ook nog helemaal vol. Het was in ieder geval iets, ze hoefden het plan in ieder geval niet af te blazen om het gebrek aan brandstof.
Het verzamelen van benzine uit de tank van een auto was een ranzig werkje. Je moest zorgen dat de benzine vanuit de tank in de jerrycan stroomde, maar je kon een tank niet even op zijn kant zetten zodat het door de opening zou gaan. Dus moest je met een slang ervoor zorgen dat er een stroming ontstond in de richting van de jerrycan, waarbij het heel belangrijk was dat je de benzine niet in je eigen mond kreeg. Dat spul was niet alleen smerig, maar ook nog eens slecht voor je. Dean vond het dan ook helemaal niet erg dat er jerrycans waren die al gevuld waren. Dat maakte het werkje alleen maar makkelijker.
Het verzamelen duurde ongeveer een halfuurtje, toen hadden ze vier gevulde jerrycans verzameld. Ze waren weer terug gaan zitten op hun eerdere plek en Dean was al op fluisterende toon met Jared aan het bediscussiëren hoe ze dit het beste aan konden pakken. Charlotte haar idee had ingehouden dat ze eerst de geïnfecteerden aan de buitenrand uitschakelden, zodat de grote, meer gecentreerde groep makkelijker te bereiken was. Het plan was goed, maar het probleem was dat het uitschakelen geheel geruisloos moest gebeuren. Een pistool, zelfs met een demper, zou te veel lawaai kunnen maken. Dus het werden messen. En Dean was, natuurlijk, de beste messenwerper. Dat hield in dat Dean de van de groep losstaande geïnfecteerden zou moeten doden met een mes, geworpen of gestoken. Beiden waren opties. Jared had hem wat extra messen overhandigd, aangezien het anders onmogelijk te doen was.
Het betekende ook dat Charlotte samen met Jared de benzine op de juiste plekken terecht moest krijgen. Ergens luchtte dat Dean op, dat was een minder gevaarlijke taak. Hij wist ook dat Jared het meisje geen dingen zou laten doen als hij er niet zeker van was dat ze het aan zou kunnen. Niet alleen om haar te beschermen, maar ook voor hun eigen veiligheid. Zacht fluisterend wees Jared een aantal plekken aan aan Charlotte, plekken waar ze de jerrycans zou moeten legen. Dit hele deel van de missie mocht maar enkele minuten in beslag nemen, want er was best een kans dat Dean alsnog de aandacht zou trekken als hij te lang bezig was.
Hij ordende de wapens in zijn linkerhand, zodat hij ze snel zou kunnen pakken en gebruiken. Zijn hart bonsde in zijn keel, maar hij wist dat hij dat uiterlijk niet uit zou stralen. Charlotte daarentegen wel. Flauw glimlachte hij naar haar, hij boog zich even naar haar toe. 'We kunnen dit,' zei hij zachtjes. Geen beloftes dat het goed zou komen. Geen belofte dat hij veilig zou blijven. Dat soort dingen kon hij haar niet beloven, niet nu. Hij en Jared wisselden een blik. Het was zo ver. Geen weg terug meer.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
We kunnen dit. Was dat zo? Ze hadden voor meer avonturen gestaan, maar geen was zo uitzichtloos als deze. Er waren duizenden manieren waarop het fout kon gaan. Duizenden mogelijkheden waarbij ze elkaar konden verliezen. Het stond haar niet aan dat Dean in zijn eentje de geïnfecteerden aan de rand zou doden. In haar plan was het de bedoeling geweest dat zowel Dean als Jared het zouden doen, maar tegelijkertijd was het fijn dat zij nu niet alleen was. Ze vertrouwde Dean, geloofde in hem. Toch knaagde het aan haar dat dit wel een heel groot risico was. Wat als dit de laatste keer was dat ze…
Het liefst zou ze haar lippen op de zijne plaatsen. Een gepassioneerde zoen, alsof ze hem daarmee zou overtuigen om extra zijn best te doen, om hem de motivatie te geven alles op alles te zetten om niet gepakt te worden. In plaats daarvan gaf ze hem een stevige knuffel. Wat als het mis zou gaan? Wat zou ze doen als Dean met een bijtwond terug zou komen? Het zou haar breken. ‘Wees voorzichtig,’ fluisterde ze, terwijl ze hem losliet. Het was haast raar hem los te laten, haast alsof het daarmee gedaan was.
Dean vertrok. Voorzichtig, behoedzaam, zonder enig geluid te produceren. Hij zocht de verdwaalde geïnfecteerden op, vermoordde eerst de minder gevaarlijke geïnfecteerden. Gespannen volgde Charlotte hem, tot hij verdween achter een van de auto’s. Haar hart bonsde in haar keel, haar ademhaling stokte en haar handen trilden lichtjes. Ze was hier niet klaar voor. Ze was niet klaar voor dergelijke missies. Ze mocht niet bevriezen, dat konden ze zich niet permitteren op dit moment. Ze moest sterk zijn, doorzetten, laten zien wat ze waard was. De vraag was alleen: was ze het waard om op dit soort missies mee te reizen?
Jared tikte haar aan op haar schouder, waardoor Charlotte opschrok uit gedachten. Hij wees naar rechts, controleerde of ze er klaar voor was. Kort aarzelde ze, maar uiteindelijk liet ze met een kort knikje weten dat ze er klaar voor was. Het was een leugen, maar ze had geen keus. Hun wegen splitsten zich. Beiden namen ze een gevulde jerrycan mee. Jared ging richten het Westen, terwijl Charlotte in Oosterse richting liep, op weg naar de eerste plek die Jared had aangewezen. Voorzichtig draaide ze de dop van de fles, waarna ze de brandbare vloeistof op de grond goot. Iets meer dan nodig was, gewoon voor de zekerheid. Traag liep ze naar de volgende plek, iets dichterbij de geïnfecteerden. Haar nekharen gingen overeind staan toen ze het klikkende geluid hoorde. Het ding was nog op voldoende afstand, maar klonk dichterbij dan ze had gewild. Onbewust voelde ze de beschimmelde huid opnieuw tegen haar vingers, rook ze de stank. Ze verstarde toen ze de Bloater opnieuw hoorde brullen. Ze moest op haar wang bijten om geen geluid los te laten. Ze keek opzij, zag dat de geïnfecteerden ver genoeg bij haar vandaan waren. Angstig liet ze een nieuwe plas met benzine achter, waarna ze met grote stappen afstand nam van de plek, zo ver mogelijk van de groep vandaan. Er waren nog twee plekken die ze moest doen. Eentje die op gepaste afstand was en eentje die nog dichterbij de groep was dan de tweede plek. Zou ze dat kunnen? Kunnen wel, durven wellicht niet. Weinig keus helaas.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had haar niet beloofd dat hij voorzichtig zou zijn. Het was zo'n klein dingetje, zo'n kleine belofte, maar in dit geval kon hij hem niet maken. Natuurlijk zou hij voorzichtig zijn, maar als er een risico genomen moest worden om de missie te doen slagen, zou hij dat risico nemen. Geen twijfel over mogelijk. Nog een keer keek hij om, naar Charlotte en Jared, die geduldig zaten te wachten tot hij was begonnen, zodat zij hun benzine konden verspreiden door de ruimte.
Dean had voor zichzelf al een route uitgestippeld, voor zo ver dat mogelijk was. Hij zou een ronde lopen, zo goed en kwaad als dat ging, om op die manier iedere geïnfecteerde die buiten de cirkel viel, om te brengen. Als de benzine dan eenmaal op zijn plek lag, zouden ze aan het volgende deel van het plan beginnen: De geïnfecteerden moesten uiteindelijk toch in de juiste richting gelokt worden, wat inhield dat er minstens één iemand de aandacht van de wezens moest gaan trekken, terwijl de andere twee zich verborgen hielden, zodat ze op het juiste moment de benzine aan konden steken. Zo zouden ze de hele horde in een keer in de fik kunnen zetten. Het was een relatief veilige opdracht, want degene die herrie zou maken, zou dat op een vrij grote afstand nog kunnen doen. Genoeg ruimte tussen hemzelf en de geïnfecteerden kunnen bewaren. Zo lang de anderen maar stil waren, geen aandacht trokken tot het vuur eenmaal brandde, was het een feilloos plan. Voor zo ver een plan als dit feilloos kon zijn.
Er klonk een zacht geklik aan zijn linkerhand, buiten de cirkel die hij voor zichzelf had geprobeerd te trekken. Hij verschuilde zich achter een wagen, probeerde vast te stellen waar het geluid vandaan kwam. Een Clicker stond op enkele meters afstand. Dean had zijn mes al vastgepakt, toen hij de andere geïnfecteerde zag.
Het was een meisje, een jonge vrouw. Een jaar of negentien, twintig. Geïnfecteerd, maar nog niet in het stadium van een Clicker. Haar lange, bruine haren begonnen al uit te vallen, over niet al te lange tijd zouden de sporen haar gehele gezicht overgroeien. En eventjes dacht Dean aan Tara. Even besefte hij dat dit zijn zus had kunnen zijn, als hij haar niet gedood had. Het beeld van Tara als Clicker zat hem dwars, liet hem niet meer los. Hij pakte dan ook een tweede mes, zodat hij de twee geïnfecteerden tegelijk uit zou kunnen uitschakelen. Met een zachte gezoef vlogen de messen door de lucht, waarna ze zich met een zachte plof in de geïnfecteerden nestelden. Een zacht geluid klonk nog, voordat ze allebei op de grond ineen zakte. Dat waren de laatsten, dus hij hoopte dat Charlotte en Jared al bijna klaar waren met het neerleggen van de benzine. Veel tijd hadden ze niet meer.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De derde plek was zo gedaan, de laatste plek was er eentje die haar nerveus maakte. Ze had eerst terug moeten lopen naar de eerdere verzamelplaats, omdat haar jerrycan leeg was. Daar kwam ze erachter dat Jared en Dean nog steeds wegwaren en dat ook Jared een tweede jerrycan nodig had gehad. Kort keek ze om haar heen, om te zien of ze Dean ergens zag. Door de mist was het moeilijk te zien, maar ook vanwege de vele auto’s die kriskras in de tunnel stonden. Ze hoopte dat alles oké was, dat hij de situatie onder controle had. Ze had nog niks gehoord en ze ging ervan uit dat dat een goed teken was. Als zij hen niet hoorde, hadden de geïnfecteerden hem ook niet gehoord. Niet dat dat helemaal waar was; geïnfecteerden, met name het derde stadia, hadden een beter gehoor dan zij had.
Charlotte zette de jerrycan op de grond en draaide de dop eraf, terwijl ze haar omgeving in de gaten hield. De beschimmelde wezens liepen naar haar mening veel te dichtbij. Nu pas kon ze pas echt zien hoe groot de groep was. Sommigen liepen doelloos door de ruimte, anderen stonden stil en kreunden van de pijn. Het moest een pijnlijke transformatie zijn, dat was ook wat ze in het onderzoek van de gekke wetenschapper had gelezen. Charlotte zou liever sterven dan die pijn te moeten doorstaan. Ze vroeg zich wel af waar die vrij recente infecties vandaan kwamen. Zouden het misschien ook Firefly-soldaten zijn, onderweg naar hun basis, maar belemmerd door deze tunnel? Een blokkade die hen het leven gekost had? Wat als hun hetzelfde lot te wachten stond?
Terwijl ze haar omgeving nauwlettend in de gaten hield, leegte ze een groot deel van de jerrycan. Het was een belangrijke locatie dus het kon weinig kwaad om ervoor te zorgen dat de brand groot zou zijn. Zodra Charlotte zo goed als klaar was, liep ze terug naar de verzamelplek. Dean was al klaar, Jared leek nog bezig. Dean zag er ongedeerd uit. Het bloed op zijn kleding leek afkomstig van de geïnfecteerden. Ze zette haar jerrycan ietwat enthousiast neer, gelukkig zonder al te veel lawaai te maken, waarna ze met grote stappen op Dean afliep. Ze pakte zijn handen vast, controleerde tijdens die actie nogmaals of hij écht ongedeerd was.
‘Ben je oké?’
Hij knikte. ‘Jij?’
Charlotte knikte, al had hij het aan haar uiterlijk ook al kunnen zien. Er was nergens op haar lichaam bloed te bekennen. Misschien doelde hij ook niet op haar fysieke toestand. Het was vrij duidelijk dat Charlotte hier het liefst direct wegging, dat ze elk moment zou kunnen verstarren van angst. Ze was ervan overtuigt dat deze dag haar nachtenlang zou volgen in haar dromen. Toch probeerde ze zich staande te houden, zover dat mogelijk was in elk geval.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean was de eerste geweest die terug kwam bij de plek waar ze vandaan waren vertrokken, maar al snel zag hij Charlotte zijn kant op lopen. Het luchtte hem op, al wist hij dat eigenlijk wel gezien zou hebben dat er iets fout ging als er daadwerkelijk iets gebeurd was. Het ergste voor haar moest nog komen. Als Jared weer terugkeerde, zouden ze het tweede deel van het plan in werking zetten. Het in lichterlaaie zetten van de groep. De plekken waar benzine lag waren gekozen om verschillende redenen: Ze zouden de weg niet blokkeren wanneer ze door wilden reizen, er zouden veel geïnfecteerden tegelijk komen en de plassen benzine vormden twee routes die gelopen konden worden. Het idee was dat de mensen die met lucifers de brand zouden stichten, in de chaos van de eerste brand in de richting van de tweede plas liepen, deze ook in de fik staken en daarmee nog meer chaos veroorzaakten. Dat tot alle vier de plassen aan iedere kant in de fik stonden. Het zou snel moeten gebeuren, snel moeten gaan, want de derde persoon zou nog steeds geïnfecteerden naar zichzelf toe aan het lokken zijn. En die derde persoon, dat was Charlotte in dit geval.
In eerste instantie had Dean haar dat niet willen laten doen. Hij wist nu al dat ze het niet fijn zou vinden om als lokaas te moeten fungeren, al helemaal niet voor zo'n grote groep met geïnfecteerden. Als hij of Jared ook maar iets te laat waren met hun vuur, zou ze dit avontuur niet na kunnen vertellen. Natuurlijk, ze zou niet helemaal ongewapend zijn, maar het was onmogelijk om je in je eentje tegen zo veel geïnfecteerden te verdedigen, al helemaal voor haar. Dus hij had zacht geprotesteerd, maar Jared had goede argumenten aangevoerd. Hij en Dean waren sneller, konden geruislozer van benzineplas naar benzineplas lopen en daarbij, Charlotte had al eerder laten blijken dat ze onder druk niet zo makkelijk een lucifer aan kon steken. Hoe stom het ook klonk, dat was uiteindelijk wel een reden geweest om haar als lokaal te kiezen.
Jared was er nog niet, dus even had het tweetal een momentje. Een momentje waarin Dean haar in zijn armen sloot, haar zacht tegen zich aan trok en gewoon even troost probeerde te vinden in haar aanwezigheid. Misschien was hij wel net zo nerveus voor haar als zijzelf. Of misschien nog wel nerveuzer. Dit had hij niet in de hand, niet helemaal in ieder geval. Er zou ook een portie geluk bij komen kijken, of een portie ongeluk als het de verkeerde kant op ging. Geen van die twijfels, geen van die angsten, sprak hij uit. Als hij liet blijken dat hij ook niet helemaal zeker was, zou het voor haar alleen maar erger worden. In plaats daarvan liet hij haar pas weer los toen Jared eraan kwam lopen, voordat hij op gedempte toon tegen haar sprak. 'Ik weet dat je dit kunt, Charlotte. Zelfs al denk je zelf misschien van niet. Niet verstijven, oké? Ik heb je nodig.'
Hij wilde nog iets zeggen, maar Jared stond nu naast hen. 'Klaar?' vroeg hij aan niemand specifiek, maar het leek duidelijk te mogen zijn dat het vooral aan Charlotte gericht was. Dean was altijd wel klaar, wist wat zijn positie was en hoe lang hij zou moeten wachten voordat hij in actie kwam. Langzaam knikte Charlotte, alsof ze zelf niet helemaal zeker was van haar antwoord. Jared liet echter geen tijd voor twijfels. 'Dan nemen wij onze posities in. Jij ook. Geef ons twee minuten om op de juiste plek te komen, daarna is het aan jou om te beginnen.'
Jared wisselde even een blik met Dean. De twee mannen knikten naar elkaar, een teken dat ze ervoor zouden gaan. Jared liep al in de richting van zijn eerste plek, Dean bleef nog heel eventjes staan. 'Succes,' zei hij tegen zijn vriendin, waarna ook hij weer verdween. Zijn verstopplaats zat tussen twee op hun kant geduwde wagens in, hij zou net kunnen zien waar de geïnfecteerden liepen. Om zichzelf helemaal klaar te maken, haalde hij de lucifers alvast tevoorschijn. Dat zijn hart in zijn keel klopte, negeerde hij voor nu maar gewoon. Er was geen tijd voor twijfels en angst.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was het moment.
Was ze er klaar voor? Nee. Het knikje dat ze Jared geschonken had, was een grote leugen geweest. Ze had weinig keus. Het idee dat er over enkele minuten een horde geïnfecteerde monsters op haar af zou stormen, maakten de angstgevoelens niet beter. Wat als ze zou verstijven? Ze zou er alles aan doen om dat te voorkomen, maar ze had er weinig grip op. Ze had het hem willen beloven. Ze had Dean recht in zijn ogen willen kijken, hem vertellen dat hij op haar kon rekenen. Helaas was dat een belofte die ze niet kon maken.
Korte seconden bleef ze staan, keek ze toe hoe ze zich omdraaiden en wegliepen. Charlotte voelde zich alleen en angstig. Met trillende handen haalde ze het wapen achter haar gesp vandaan. Aarzelend bekeek ze het wapen in de donkere ruimte. In een soepele beweging haalde ze de demper van het apparaat. Steeds beter begon ze thuis te raken met het wapen. Het schieten bleef een zwaktepunt, maar ze leerde het mechanisme van het pistool steeds beter kennen. Herladen, de veiligheidspal en het verwijderen van de demper kon ze haast met haar ogen gesloten.
Nu draaide ook Charlotte zich om, liep ze naar de aangewezen plek. Het was een tientallen meters van de mannen vandaan. Het zou enkele seconden duren voor de geïnfecteerden de afstand overbrugd hadden. Als de mist niet zo dik geweest zou zijn, had ze de monsters van een grote afstand aan kunnen zien komen. Nu zag ze enkel een groene waas die af en toe onderbroken werd door een verlaten voertuig.
Dit was het moment.
Enkele seconden, misschien zelfs minuten, waren voorbij gestreken. Genoeg voor ieder van hen om naar hun plaats te gaan. Charlotte keek nogmaals naar het wapen in haar handen. Zodra ze zou vuren, zou ze de aandacht trekken. Dan was er geen weg meer terug. Hoe fout het ook zou gaan, dan was er geen weg terug. Ze stond op een gepaste afstand, zij had misschien wel de veiligste plek van hen alle drie. Als het vuur niet voldoende was, dan zou de horde langs hen rennen. De kans dat ze dan ongezien zouden blijven, was nihil.
Dit was het moment. Nu of nooit.
Charlotte richtte de loop van het wapen naar het plafond. Ondanks haar angst, was haar grip ijzersterk. Tegen haar verwachtingen in trilde haar hand niet.
Een luide knal galmde door de tunnel. Een knal die de geïnfecteerden direct ontwaakten. Gekraak, geschreeuw en gebrul klonk door de ruimte. Het ergste was misschien nog wel dat ze niet kon zien wat er gebeurde. De afstand tussen haar en de rest was te groot om echt te kunnen zien wat er gebeurde en dat frustreerde haar.
Charlotte liet een tweede kogel los. Ditmaal overstemde de knal het geluid van de geïnfecteerden maar net. Nog enkele kogels verlieten het magazijn, hopend dat ze daarmee de geïnfecteerden haar kant op zou leiden.
Met een ruk draaide Charlotte zich om, toen het klikkende geluid wel heel dichtbij kwam. In een schot, eentje die gevuurd was in pure paniek, doodde ze het wezen. Waar kwam die geïnfecteerde vandaan? Charlotte spitste haar oren, keek schichtig om haar heen. Een drietal schimmen kwam op haar af. Alle drie afkomstig van het uiteinde van de tunnel. Shit. De tunnel echode enorm. Het moest de geïnfecteerden van buiten ook gealarmeerd hebben.
Charlotte wierp een korte blik achter haar. Zag ze daar nu een oranje gloed in de mist? Dat leek een goed teken. Ze kon nog geen schimmen ontdekken in de sporen, dus ze had genoeg tijd om haar rug naar die situatie te draaien. Adrenaline en angst stroomden door haar lichaam.
Dit was het moment.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De eerste kogel was oorverdovend geweest en direct realiseerde Dean zich één groot probleem in het plan, waar ze niet over hadden nagedacht. Hij had de buitenstaanders dan wel om het leven gebracht, maar het pistoolschot zou veel meer geïnfecteerden in de richting van Charlotte jagen. Van alle kanten. Waarom had hij zich dit niet eerder bedacht? Nu maakte hij zich enkel nog meer zorgen, nog véél meer zorgen om haar. Het liefst zou hij zo snel mogelijk alle benzinestroken in vuur en vlam zetten, zodat hij haar te hulp zou kunnen schieten. Maar hij moest wachten, afwachten tot het juiste moment daar was.
Het duurde tergend lang voordat de eerste strook benzine in de fik gestoken mocht worden. Ze moesten wachten tot de geïnfecteerden er voor een groot deel overheen waren gelopen, zodat het achterste deel van de groep direct in vuur en vlam op zou gaan. De geïnfecteerden ervoor zouden door de vlammen afgeleid worden, panikeren en verward raken, waardoor Jared en Dean dichter naar de kop van de groep konden bewegen, de stroken benzine aan die kant ook in de fik konden steken, daarmee de gehele bulk in één keer uit konden schakelen. Dat gebeurde dan ook.
De vlammen schoten omhoog door de benzine die als heerlijke brandstof fungeerde. Dean had de lucifer op de benzine gegooid toen de Bloater gevaarlijk dichtbij kwam, zorgde dat het groteske wezen door de vlammen geraakt zou worden. Snelle, effectieve manier om hem uit te schakelen. De hitte schampte langs Dean zijn gezicht, liet hem een stap achteruit doen. Maar het beste van alles was de reactie van de geïnfecteerden, die eerst gedachteloos op Charlotte af waren gerend. Ze stierven direct aan de vlammen, smolten levend, terwijl geïnfecteerden die aan de vlammen ontsnapt waren, stil bleven staan. De Bloater maakte enkele onmenselijke geluiden terwijl zijn huid wegsmolt, waarna ook hij het leven liet. Dean aarzelde niet, bewoog naar voren. Vrijwel tegelijkertijd met Jared zette hij de tweede strook benzine in de fik, waardoor het effect verdubbeld werd. De hele tunnel werd verlicht door de vlammen en even nam Dean een moment om te kijken naar Charlotte. Ze was slechts een schim in de verte door de dikke mist, maar ze leefde nog. Achter haar, nog meer geïnfecteerden. Zoals hij al had gedacht. Sneller, Dean.
De derde strook. Het begon bijna op routinewerk te lijken. Nog meer onmenselijk gekrijs van geïnfecteerden, nog meer warmte op zijn gezicht. Het zou hem niet verbazen als hij hier enkele brandwonden aan overhield, waarvan de pijn nu onderdrukt werd door de adrenaline die door zijn lichaam gierde.
Vierde en laatste strook. Hij liep nu ter hoogte van de eerste Clickers, die niet meer leken te weten of ze nou voor het meisje moesten gaan of zich moesten verschuilen voor de hitte. Die twijfel werd hen fataal, want de laatste strook met benzine maakte ook hen van kant. Nu waren alleen de enkele geïnfecteerden die gealarmeerd waren door de geweerschoten er nog. Opnieuw keek Dean in de richting van Charlotte, al bleef het niet bij kijken. Al lopende trok hij zijn pistool, maar hij schoot nog niet. Hij wilde haar een kans gunnen dit zelf te doen, zonder haar daadwerkelijk in gevaar te brengen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Drie schimmen werden er vijf. Vijf werden er zeven. De eersten twee waren vrij snel uitgeschakeld, hoewel ze meer kogels verspilde per geïnfecteerde dan nodig was. Er was voldoende afstand tussen haar en de geïnfecteerden die op haar af kwamen stormen. Een afstand die helaas wel snel overbrugd werd. Een vlugge blik over haar schouder vertelde haar dat de mannen tot dusverre alles onder controle leken te hebben. Van beiden kanten zag ze een oranje gloed en ze hoorde de monsters gillen onder de pijn van het vuur.
Charlotte keek weer voor haar. Haar hart klopte als een gek en onbewust hield ze haar adem in. In een schot doodde ze de Stalker die angstaanjagend dichtbij kwam. De volgende geïnfecteerde werd door een tweetal kogels gevloerd. Nog drie te gaan, als haar kogels niet meer geïnfecteerden zou lokken. Met twee snelle schoten achter elkaar, doodde ze een van de drie Clickers. Ze richtte op de volgende, maar werd geconfronteerd met een zachte klik van een leeg magazijn. Een seconde lang bevroor ze, vervloekte ze haarzelf dat ze niet eerst een pakje kogels uit haar tas had gehaald. Ze liet haar tas op de grond vallen en hurkte ernaast terwijl ze met een hand in de tas graaide, maar de Clickers ook goed in de gaten hield. Ze had het pakje vast, kwam overeind en zette vluchtige stappen achteruit terwijl ze de kogels in het magazijn prutste. Met twee handen hield ze het wapen voor zich en zonder nog een seconde langer te aarzelen, vuurde ze. De Clicker viel drie meter voor haar neer. Met opnieuw een tweetal kogels, al was een al voldoende geweest, doodde ze de laatste geïnfecteerde die afkomstig was vanuit de uitgang van de tunnel.
Met een ruk draaide ze zich om, klaar om een nieuwe strijd te voeren, meer kogels te lossen. Jared kwam in een klein drafje aangelopen, terwijl Dean enkele meters verderop stond. Hij had zijn pistool in de aanslag, alsof hij haar elk moment dekking had kunnen geven als dat nodig was geweest.
Het was klaar.
Met trillende handen plaatste Charlotte de veiligheidspal op het wapen. Een onzichtbare glimlach brak door op haar gezicht, terwijl de tranen in haar ogen stonden. Angst en trots mengden zich en zorgden voor een emotionele botsing. Ze stopte het wapen weg en rende op Dean af. Ze omhelsde hem met zo’n grote overtuiging, dat hij door de kracht waarmee ze op hem afstormde, hij een stap naar achteren moest zetten. Het was gelukt. Zij hadden een horde uitgeschakeld, waaronder een Bloater en zij had zelfstandig een aantal een geïnfecteerden gedood. Dat zelfs zonder te bevriezen van angst. Het was hen gelukt.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Uiteindelijk was zijn hulp niet nodig geweest en dat maakte hem trots. Eventjes had hij gedacht dat hij in moest grijpen, toen ze ineens zonder munitie zat. Bijna had hij een kogel gevuurd, maar het was niet nodig. Ze had het perfect opgelost en de verschillende geïnfecteerden uitgeschakeld. Het waren geen perfecte schoten, maar ze waren voldoende geweest om de Clickers en Stalkers om te brengen. En hij was trots. Dat hij en Jared een gigantische groep hadden uitgeschakeld, dat het plan geslaagd was, viel even in het niet bij wat zij had gedaan. Niet alleen was ze het lokaas geweest, had ze zich stoer opgesteld en was ze niet verstijfd, ze had ook de geïnfecteerden die haar van achteren bedreigden, uitgeschakeld zonder zelf in echt groot gevaar te komen. De afstand tussen haar en de op één na laatste Clicker was klein geweest, maar niet zo klein dat ze bijna gestorven was.
Hij had nog maar net de tijd om zijn eigen wapen op te bergen voordat ze in zijn armen terecht kwam. Nog net op tijd klikte hij de veiligheidspal op en sloeg hij zijn armen om haar heen, al kostte het hem inderdaad wel een stap naar achteren. Hij lachte, een combinatie van de trots die hij voelde en de ontlading die door deze situatie veroorzaakt werd. Ze hadden het overleefd. Ze hadden een legioen aan geïnfecteerden uitgeschakeld, waaronder een Bloater. Charlotte was geweldig. Fuck, ze was geweldig. Hij voelde zich niet alleen opgelucht en trots dat ze veilig was, dat ze dit gedaan had, maar realiseerde zich ook terdege dat hij haar dit geleerd had. Dat ze, mede dankzij zijn trainingen, zo goed was geworden als ze nu was. En hoewel het vuur achter hen nog luid brandde en het geluid van de stervende geïnfecteerden nog opklonk, was het eventjes alsof de wereld alleen bestond uit haar aanwezigheid, haar armen om zijn lichaam, zijn armen om dat van haar. Hij was trots, maar kon de woorden niet vinden om die trots te uiten. in plaats daarvan bleef hij stil staan, samen met haar.
Het was Jared die dat moment uiteindelijk onderbrak. De andere man had het tweetal even de tijd gegeven om van de spanning te bekomen, maar nam nu zijn taak als leider weer waar. 'Goed gedaan, jullie allebei,' zei hij, waarna hij zijn tas wat beter om zijn rug sloeg. In die tas zaten ook de belangrijke documenten die ze naar de andere basis moesten brengen, dus het was logisch dat Jared ze bij zich hield. Ze hadden nog geluk gehad met Jared, als Dean de papieren had moeten dragen was er een kans geweest dat ze ergens in het vuur beland waren, simpelweg omdat hij het zou vergeten in het heetst van de strijd. Heel langzaam liet hij Charlotte dan ook los. Hij wilde meer doen, beter laten zien hoe trots hij op haar was, maar dat ging niet. Praktisch niet omdat ze een gasmasker droegen, maar ook omdat Dean er niet zo goed uit kon komen hoe. Als ze vanavond bij de basis aankwamen, zou het wel met haar bespreken. Dat beloofd hij zichzelf.
'Zullen we dan maar weer doorgaan?' vroeg hij, zijn toon nog steeds ietwat gespannen. Jared knikte. 'Maar houd je wapens gereed, wie weet hebben we ergens wat geïnfecteerden gemist. We zijn nu al zo ver gekomen, dat zou zonde zijn.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij hoefde het niet onder woorden te brengen. Ze wist dat hij trots op haar was. Zelfs wanneer zij twijfelde over haar prestaties, leek Dean juist trots te zijn. Hij zag de groei waar zij het idee had stil te staan. Hij hoefde de woorden niet met haar te delen, ze merkte het aan de manier waarop hij lachte toen ze hem omhelsde. Ze merkte het aan de manier waarop hij haar vasthield. De stilte was in dit geval voldoende. De omhelzing versterkte dat gevoel des te meer.
Het was best beangstigend geweest om langs de dode geïnfecteerden te lopen die nog licht na smeulden. Het vuur knetterde nog altijd en hier en daar zag ze een stuiptrekking bij een van de monsters. Het was een afschuwelijk gezicht, al helemaal de Bloater. Zijn zwammen hingen als lappen aan zijn lichaam, zwartgeblakerd van de oranje vlammen. Het zicht in de tunnel was er ook minder op geworden. De sporen mengden zich met de dikke rook. Het was haast onvoorstelbaar hoe ze met z’n drieën zo’n grote groep aan geïnfecteerden hadden gedood. Al helemaal met een amateur zoals zij. Dit was zelfs een uitdaging geweest voor een goed getrainde groep, maar toch was het hen gelukt. Toch bleef het besef aan haar knagen; dit had op veel verschillende manieren verkeerd af kunnen lopen.
Uiteindelijk hadden ze aan het einde van de tunnel een auto gevonden die genoeg brandstof bevatte en waarvan de eigenaar de sleutels erin had laten zitten. Ze hadden zelfs het geluk dat de accu nog niet leeggezogen was na al die jaren dat het stilgestaan had. Aangezien het een normale vierpersoonsauto was (hoewel vijf ook nog wel zou passen), konden er maar twee mensen voorin zitten. Charlotte was uit haarzelf achterin gaan zitten, gunde Dean de plek voorin. Hoewel geen van de twee mannen het toe zouden geven, was zij wel het derde wiel aan de wagen. Als haar broer had besloten dat ze thuis zou moeten blijven, had het tweetal het alleen moeten doen. Dat maakte dat zij misschien wat overbodig was, al was ze er wel van overtuigt dat ze haarzelf nuttig had gemaakt in de tunnel.
Zodra ze de tunnel uitreden, klikte Charlotte haar gasmasker van haar gezicht en draaide ze het raam iets open. Het was fijn even wat frisse adem binnen te krijgen. Ondanks dat het masker redelijk wat geuren tegenhield, had ze de ranzige geur van brandend vlees wel kunnen ruiken. Het was haast raar hoe dergelijke dingen langzaam begonnen te wennen. Alle lijken, al het bloed, de stank. Het was haast alsof het onderdeel werd van het dagelijks leven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij hoopte dat ze zijn trots begreep. Vast wel. Hij had het al zo vaak onder woorden gebracht, uiteindelijk zou ze het wel aan hem af hebben kunnen lezen. Want hij wist zeker dat het op zijn geschreven moest staan, de glunderende trots die hij had gevoeld.
Het was een groot geluk dat ze de wagen hadden gevonden, anders had de tocht nog wel eens dagen kunnen duren. Ze zouden wel op moeten passen dat ze niet voor vijanden aan werden gezien door de Fireflies in de andere basis, nu ze geen voertuig reden met het logo op de zijkant gespoten. Normaal was dat waaraan leden van de Fireflies elkaar herkenden op een afstand, maar Jared dacht dat het wel goed zou komen. Waarschijnlijk zouden ze toch al op de hoogte zijn van het feit dst er iets gebeurd was, aangezien de rook nog steeds in dikke, donkere pluimen door remlicht steeg. Dat hadden zij aangericht. Met zijn drieën hadden ze tien keer zo veel geïnfecteerden uitgeschakeld, zo niet meer. Dean had het aantal natuurlijk niet kunnen tellen, maar nu hij erover nadacht realiseerden hij zich dat hij alleen al in zijn eentje een stuk of tien geïnfecteerden had uitgeschakeld toen hij langs de buitenste rand liep. Hoeveel zouden het er dan geweest zijn? Vijftig? Zestig zelfs? Het waren angstaanjagende aantallen en Dean vond dat ze van geluk mochten spreken dat ze het slledrie zonder kleerscheuren hadden overleefd. Tenminste, vrijwel zonder kleerscheuren. Op een enkele brand- of schaafwond na waren hij en Jared ongedeerd gebleven, maar de vlammen hadden zeker aan hun huid gelikt tijdens het ontbranden van de benzine.
De rest van de reis verliep soepel. Er werden geen raadspelletjes meer gespeeld, omdat alle dieren dus al voorbij waren gekomen, maar Jared leek wat losser te komen nu Charlotte op de achterbank zat. Hij wist een aantal dingen te vertellen over de basis waar ze naartoe gingen, over mensen die er werkten en dat het vooral een soort onderzoekscentrum was, veel kleiner dan de grote legerbasis waar ze zich normaal bevonden. Dat was geen probleem, ze hadden zich puur daar gevestigd omdat er veel medische spullen te vinden waren en het praktisch was om daar mensen te hebben. Irene probeerde regelmatig contact te houden met haar onderzoekers in die faciliteit en meestal was Jared degene die erheen reed. Tot voor kort had hij een andere, rustigere route gereden naar de basis, maar er was enkele tijd terug een brug ingestort en daardoor was hij nu noodgedwongen om door de tunnel te reizen. Dat was een van de redenen dat Dean en charlotte deze keer mee waren gegaan, Christian had waarschijnlijk een enkele complicatie verwacht. Niet van dit formaat, anders had hij wel meer mensen gestuurd.
Na enkele uren kwamen enkele gebouwen in zicht. Ze waren er nu bij en Jared wees ze al op een groot gebouw iets verderop. ‘Daar gaan we heen,’ kondigden hij aan. Het begon al te schemeren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De rest van de reis was een stuk rustiger. Er hadden zich geen andere problemen voorgedaan en ze hadden de raadspelletjes achter zich gelaten. Het gaf Charlotte de gelegenheid om te genieten van de winterse omgeving. Hoewel er nog geen sneeuw gevallen was, waren de warme kleuren van de herfst eveneens verdwijnen. Kale takken staken af tegen de witgrijze lucht. Onderhand was de decembermaand al aangebroken en Charlotte schatte dat het niet lang meer zou duren voor sneeuw de omgeving zou sieren.
De zwijgzaamheid gaf Charlotte eveneens de kans het concept van Deans tatoeage verder uit te denken. Het was misschien stom, maar de omgeving gaf haar er wel enigszins inspiratie voor. Verschillende ideeën kwamen in haar omhoog. Verschillende concepten die ze eerst op papier zou moeten zien voor ze kon zeggen of het mooi zou zijn of niet. In haar hoofd had ze een bepaald beeld, maar dat was iets wat ze nooit op papier zou kunnen krijgen. Dean zou het ontwerp moeten maken en het was de uitdaging om het beeld in haar hoofd onder woorden te brengen. Er was een idee in het bijzonder dat haar wel aanstond. Ze besloot het aan hem voor te stellen zodra het moment daar was. Het liefst zou ze het hem direct vertellen, maar het was een intiem moment dat ze het liefst apart met Dean besprak.
Terwijl ze nadacht over zijn tatoeage, luisterde ze wel mee met wat er verteld werd. Sommige delen kon ze slecht verstaan door de ruis die altijd licht aanwezig was in de auto. Wel was het haar duidelijk toen ze bijna aankwamen bij de basis, al was dat sowieso niet te missen. Op verschillende plekken was het gebouw gelabeld met het kenmerkende Firefly-logo. Dat zei niet altijd iets, aangezien het logo regelmatig op willekeurige plekken werd geplaatst. Een extra herinnering aan wie de revolutie aan durfde te gaan. Een mogelijke stok achter de deur voor de mensen die al dagenlang twijfelden om de Fireflies te benaderen. Charlotte’s mening over de groep was drastisch veranderd sinds ze er voor het eerst de deuren binnenliep. Hoewel ze het niet direct zou toegeven, beschouwde ze zichzelf als een lid van de groep. Misschien niet het meest nuttige lid dat ze konden wensen, maar het was een begin.
Jared parkeerde de auto vlak voor de deur, midden op de weg. Niemand die er last van zou hebben. Ze stapten de auto uit en even bekeek Charlotte het grote gebouw. Het moest vroeger een groot ziekenhuis geweest zijn, maar nu leek het grootste deel uitgestorven. Het was duidelijk te zien welk deel gebruikt werd en welke gebieden al jaren onbewoond waren. Gek hoe enkel het ‘leven’ in een gebouw het zo kon doen laten opbloeien.
Ietwat alert vanwege hun onbekende voertuig liep Jared naar de deur. Driemaal klopte hij op de deur die ooit gefungeerd had als nooduitgang.
‘Wachtwoord,’ klonk er vanachter de deur. Een strikte procedure om te herkennen of het bekend volk was. Charlotte zat lang genoeg bij de Fireflies om te weten wat Jared zou antwoorden.
‘Verduren en overleven.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De magische woorden. Een wachtwoord dat toegang verschafte tot de gebouwen die tot de organisatie van de Fireflies behoorden. In tegenstelling tot Charlotte zag Dean zichzelf nog steeds niet als een echte Firefly. Hij was geen revolutionair, hij was een einzelgänger. De enige reden dat hij bij de Fireflies was gebleven, was voor Charlotte. En het was niet dat hij het er niet naar zijn zin had, dat zeker niet. Hij genoot van de trainingsfaciliteiten die er waren, vond het prettig dat mensen hem nu eindelijk naar zijn waarde begonnen te schatten en had zelfs met sommige mensen, zoals Jared en Jane, vriendschappelijke contacten gelegd. En toch was hij niet zoals zij. Het waren voor een deel de tekeningen, die hem voor altijd een buitenstaander zouden maken. Het feit dat hij, zelfs na weken, geen tag ontvangen had. Niet dat het kettinkje met het metalen plaatje eraan hem nou heel veel deerde, maar het idee erachter was wel belangrijk. Het was hoe de lichamen van Fireflies gevonden werden. Ze identificeerden degenen die gevallen waren ermee. Charlotte had er al één gekregen van Christian voordat ze überhaupt in de basis gekomen waren, maar niemand had eraan gedacht dat ze iemand mee zou nemen. En daarna had niemand eraan gedacht om hem er ook een te geven. Niet dat hij het ding daadwerkelijk zou willen dragen, niet echt. Het ging puur om het idee. En het feit dat het hem soms rare blikken opleverde, aangezien iedereen het ding eigenlijk altijd droeg. En hij niet. Duh.
Nadat Jared de magische woorden gesproken had, ging de deur open. Eerst werd het drietal grondig geïnspecteerd, zoals het protocol luidde. Jared werd direct herkend door de mannen die de wacht hielden bij de deur, een bijkomstigheid van het vele malen heen en weer rijden met onderzoeksinformatie. Dean en Charlotte werden wat uitvoeriger bestudeerd voordat ze naar binnen gelaten werden. De tatoeages op Dean zijn huid en het ontbreken van de ketting om zijn hals brachten ook hier vreemde blikken met zich mee. Welke Firefly-basis stuurde er nou iemand op uit die er zo uitzag, zonder hem een token mee te geven dat hij daadwerkelijk bij de organisatie hoorde? Dean zuchtte, liet de sceptische blikken maar gewoon over zich heen komen volgde Jared uiteindelijk naar binnen. Over Charlotte deden ze minder moeilijk.
Eenmaal binnen, de deur gesloten, werd de sfeer wat informeler en een van de mannen informeerde bij Jared over de reden van het bezoek. Dat resulteerde erin dat Jared wat wapperde met papieren. Blijkbaar was dat voldoende informatie, want de man knikte. 'Je weet waar je zijn moet, neem ik aan? Aïsha is in haar kantoor.'
Jared knikte. 'Komt goed. Ik neem hen mee, oké?'
Er werd geknikt, waarna Jared begon te lopen. Het was duidelijk dat de man hier al vaker geweest was, want hij kende de weg precies en werd meerdere malen begroet door voorbijlopende onderzoekers. Dat in tegenstelling tot Dean. Het was weer exact zoals die eerste dag in de andere basis, waar hij direct op zijn uiterlijk beoordeeld werd. Niemand die wist wie hij was, maar iedereen had een oordeel klaar op basis van zijn huid. Dit had hij kunnen weten. Dit had Christian kunnen weten. Dean zuchtte onopvallend, richtte zijn ogen maar gewoon op de grond en luisterde naar Jared, die al lopende wat meer vertelde.
'Aïsha is de leider hier. Zoals Christian in onze basis. Maar ze is direct ook de leider van het onderzoek, zoals Ingrid. Omdat deze basis wat kleiner is, zijn er minder mensen die hoge posities bekleden. Aïsha brengt alleen verslag uit aan Christian en Ingrid, verder is zij echt degene die bepaalt wat er gebeurt hier.' Ze liepen wat ruimtes voorbij, beklommen trappen. Het was inderdaad een stuk minder groot hier, de slaapruimtes waren kleiner en de gangen waren korter. Ook had hij nog geen garage of trainingsruimte kunnen ontdekken, al zou er vast en zeker iets vergelijkbaars in het gebouw aanwezig zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld