Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was het moment. Nu het zo dichtbij kwam baalde ze ervan dat ze had aangekondigd dat ze iets van plan was. Nu was er geen weg terug meer. Nu moest ze wel. Hoewel ze het leuk vond Dean te verrassen met dergelijke dingen, was dit iets waar ze zich niet geheel prettig bij voelde. Charlotte stond in de badkamer, bekeek ze haar eigen spiegelbeeld. Ze stond in haar lingeriesetje, het witte setje dat ze ook gedragen had op zijn verjaardag. Ze was nooit echt ontevreden geweest over haar lichaam, maar dat was veranderd sinds Dean en zij wat kregen. Ineens begon ze te twijfelen of haar lichaam er wel uit zag naar zijn wens. Meerdere keren had hij haar daar zowel bewust als onbewust over duidelijk gemaakt dat het niet nodig was. Toch leek ze het nooit te geloven en al helemaal niet nu Jane in het spel was. Terwijl ze haar spiegelbeeld bekeek, vergeleek ze haarzelf met de jongedame. Charlotte was smaller, door gebrek aan spieren, maar ook waren haar vormen minder geaccentueerd dan die van haar. Haar haren was korter en misschien zelfs saai te noemen in vergelijking met het half opgeschoren kapsel van Jane. Het enige waar Charlotte misschien tevredener over was bij haarzelf, waren haar donkere ogen, maar wie weet zou Dean de lichte oogkleur van Jane juist meer waarderen.Met een zachte zucht trok Charlotte haar kleding weer aan. Ze wist niet precies hoe ze het wilde aanpakken. Datgene wat ze wilde doen, werd normaal gesproken gedaan in combinatie met muziek. In een huis zonder stroom en met gebrek aan technologie was dat niet mogelijk. Ze zou zelf kunnen zingen, maar zou dat niet teveel afleiden? Ze wilde zich terugtrekken, bang voor zijn reactie. Tegelijkertijd kon ze niet wachten, juist benieuwd naar zijn reactie. Ze hoopte hem te verbluffen. Ze hoopte hem met haar actie op te winden, maar was bang dat hij het raar zou vinden. Dat haar handelingen niet sexy waren zoals ze hoopte, maar eerder onbenullig.
Uiteindelijk was ze klaar. Ze wierp nog een laatste blik in de spiegel. Ik houd van je, Charlotte. Niet vergeten, oké? Die woorden waren een nieuwe houvast geworden. Ze waren het laatste zetje dat ze nodig had om de badkamer te verlaten. Ze liep naar de slaapkamer, waar Dean op het matras zat met zijn schetsboek in zijn handen. Nadat Dean klaar was geweest met het opruimen, was de avondbel ook gegaan en hadden ze kunnen eten. Na het eten waren ze direct naar huis gegaan, waar Charlotte zich al snel in de badkamer verstopt had. Ondanks de korte tijd die ertussen had gezeten, was het buiten al gaan schemeren en zou het niet lang meer duren voor de buitenwereld volledig gehuld was in schaduw. Charlotte had voor ze de badkamer in gedoken was al een aantal kaarsen aangedaan, waardoor Dean’s gezicht warm verlicht werd. Hij keek omhoog van zijn schetsboek toen ze de deur weer achter haar dichtdeed. Ergens dacht ze nieuwsgierigheid ik zijn blik te zien. Ze had al verklapt dat ze iets van plan was geweest, was dat waar hij aan dacht? Zou hij ernaar uitkijken? Dit was wel het moment. Het moment om te beginnen, om zijn aandacht niet alleen te trekken, maar ook vast te houden. Wel of niet zingen? Zonder muziek voelde het zo niet af. Zo, kaal.
‘He,’ zei ze zacht. Charlotte beet op haar onderlip, trok haar elastiek uit haar haren en schudde haar haren los op iets wat moest lijken op een sensuele handeling. Zou het gelukt zijn? Een ondeugende twinkeling verscheen in haar ogen. Hij had zijn aandacht nog steeds op haar gericht en hoewel ze bloednerveus was, bewoog ze toch haar hand via haar zij omhoog, terwijl ze een eerste paar woorden zong. Het was een oud liedje wat ze had gevonden in een van de muziekboeken in de afgesloten stad. Het was een nummer van misschien wel een van de bekendste zangeressen van de wereld, een naam die ieder mens bekend zou voorkomen, zelfs in deze afgrijselijke wereld. Charlotte betwijfelde of de vrouw nog zou leven. Misschien was ze geïnfecteerd. Misschien was ze wel gedood door een van haar grootste fans, zonder dat die het door had gehad.
Terwijl haar hand langzaam omhoog streelde, begonnen haar heupen in een traag tempo te bewegen op een ritme die enkel terug te vinden was in haar zang. Met haar hand schoof ze de stof van haar vest opzij, waardoor haar schouder ontbloot werd. Ze zwaaide haar haren over haar andere schouder, terwijl ze haar arm op een soepele en tergend langzame manier uit haar mouw haalde. Haar stem al die tijd amper onderbroken. Ze liet haar vest op de grond vallen en zette een stap dichterbij, boog zich met een geholde rug naar voren, waardoor Dean een goede blik kreeg op gaar borsten. Borsten waar ze niet mega zelfverzekerd over was, maar zeker genoeg om het nu met zelfvertrouwen te vertonen. Kort gleden haar vingers over zijn kaaklijn, hield ze haar lippen vlak voor de zijne, maar net toen het leek alsof hun lippen elkaar zoude raken, kwam ze vlug weer overeind. Haar handen zakten omlaag naar haar heupen, openden haar broek en ze maakte korte, zwaaiende heupbewegingen, waarna ze zich omdraaide. Opnieuw boog ze naar voren op precies dezelfde manier als net, alleen nu had hij uitzicht op haar achterwerk. Ze raakte opgewonden van haar eigen handelingen. Ondanks dat ze bang was dat ze rare dingen deed, aangezien ze geen idee had waar ze mee bezig was, raakte ze opgewonden en genoot ze ervan om Dean te plagen met haar handelingen. Ze wilde zijn verlangen aanwakkeren, wilde telkens opbouwen naar een hoogtepunt dat niet zou komen, net zoals ze net gedaan had toen ze naar hem toegebogen was. De handen op haar heupen brachten haar broek omlaag, waardoor haar witte slipje zichtbaar werd. Soepeler dan verwacht stapte ze uit haar broek. Haar handen gleden langs haar heupen omhoog naar haar heupen, tot haar blote huid werd onderbroken door de stof van haar hemd. Ze zwaaide opnieuw met haar heupen, maakte een korte uithaal in haar zang alvorens ze het shirt in een snelle beweging over haar hoofd trok. Zou hij het mooi vinden? Leuk? Opwindend? Had dit hetzelfde effect op hem als op haar?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Toen ze de badkamer uitkwam, had hij zijn schetsboek gesloten. Er was direct al iets aan de manier van lopen, haar manier van bewegen, waardoor ze zijn aandacht trok. Nu trok ze sowieso al zijn aandacht, puur doordat ze zo belangrijk voor hem was. Hij vermoedde dat dit met de verrassing te maken had die ze eerder vanmiddag genoemd had. De rest van de dag was hij er nieuwsgierig naar geweest en even was hij bang geweest dat het feest niet doorging, maar blijkbaar was het moment dan eindelijk aangebroken.
En fuck, ze was zo opwindend. Dean hoopte dat ze doorhad hoe opwindend ze was. Dit was anders dan die keer dat ze hem in de bergruimte had tegengehouden. Dit was intiemer. Het maakte hem niet verlegen, maar direct opgewonden. De manier waarop ze bewoog, steeds meer naakte huid liet zien, maakte hem gek, als je dat zo kon noemen. Het zingen erbij maakte het helemaal af. Nog niet vaak had hij Charlotte echt horen zingen, maar hij vond dat ze een fijn stemgeluid had en in dit geval was het een goede aanvulling op de show die ze opvoerde. Want dat was het: een show. Een opwindende, prachtige show.
Meerdere malen wilde hij haar aanrakingen. Toen ze zichzelf eenmaal had ontdaan van haar shirt, enkel nog in het mooie, witte setje voor hem stond, had hij gehoopt dat hij haar eindelijk aan mocht raken. Dat ze hem eindelijk zou geven waar hij nu naar verlangde. Meerdere malen had ze hem al uitgelokt. om telkens op het laatste moment haar lichaam weg te trekken. Nu ze eindelijk geen kleren meer over had om uit te trekken, stak hij een hand naar haar lichaam uit. In plaats van hem zijn gang te laten gaan, glimlachte Charlotte slechts uitdagend. Ze moest de opwinding hebben kunnen aflezen uit zijn ogen, of anders zijn lichaamstaal, want hoe langer ze bezig was, hoe zelfverzekerder ze leek te worden. Nu ook, ze sloeg zijn hand weg en draaide zich weer half bij hem vandaan, waarna ze haar hand op haar been legde en in een soepele beweging haar eigen huid streelde, waarbij ze tegelijkertijd haar heupen in Dean zijn richting heel en weer wiegde. Ze daagde hem uit. God, ze daagde hem uit. Hij wilde zo graag overeind komen, haar tegen zich aan trekken en zorgen dat ze ophield met het uitdagende gedrag, maar tegelijkertijd genoot hij van haar. Ze deed dit voor hem. Ook voor zichzelf, maar de show die ze opvoerde, de bewegingen die ze maakte en de blikken die ze op hem wierp, waren enkel voor hem bestemd. Wist ze hoe ongelofelijk graag hij haar wilde? Wist ze wat ze met hem deed? Hij hoopte dat ze het wist. Hij dacht van wel, zo onbewust kon ze zich niet zijn van waar ze mee bezig was. Maar hij moest wachten, wachten tot zij hem toestemming gaf om aan haar te komen. En God, wat was hij slecht in wachten. De bewegingen die ze maakte, maakten het niet beter.
Eindelijk zong ze de laatste tonen van het liedje. Hij kende het nummer niet, maar merkte wel dat het op zijn einde liep. Ze boog zich nu eindelijk naar hem toe, nog dichterbij dan eerst. Ze moest wel begrijpen dat hij haar begeerde, haar lichaam nu eindelijk wilde voelen. Zoiets deed ze niet per ongeluk. En hij zag zijn kans schoon. Dean kwam iets overeind, drukte zijn lippen op die van haar. Een explosie die het verlangen alleen maar erger maakte. Zijn handen legde hij om haar heupen, waarna hij haar tegen zich aan trok. Hierdoor verloor ze haar evenwicht, landde ze naast hem op het matras. Als ze had gedacht dat hij niets zou doen, zich in zou houden, zat ze er verdomd ver naast. Hij wilde zich niet inhouden, kon zich ook niet inhouden. Zijn handen drukten op haar naakte huid, verlangend naar meer en meer. Altijd maar meer. Ze had hem gek gemaakt, zo opgewonden. Hij duwde haar plat op het matras, ging boven haar hangen. God, Charlotte. Als je eens wist wat er in zijn hoofd omging...
Hij wilde haar. Dat was duidelijk. Hij wilde haar huid voelen. De kreunen van genot horen. Hij wilde haar lichaam voelen, de spieren die zich aanspanden als ze haar hoogtepunt bijna bereikte. God, hij wilde haar laten komen, het overduidelijke genot in haar lichaam en stem terughoren. Hij wilde haar laten gillen van plezier. Van genot. Hij wilde haar, verdomme. Nu. Ze had hem zo lang uitgedaagd, haar lichaam zo naar hem geëtaleerd, dat hij niet anders kon.
Nog even hadden zijn lippen die van haar hongerig vastgehouden, maar nu ademde hij zwaar in haar hals, voordat hij de zachte, gevoelige plek in haar hals kuste. En zoog. Dit keer zou hij zeker weten een zichtbaar aandenken achterlaten, maar het deerde niet. Zelfs al zou Charlotte het niet willen, het was niet iets waar hij nu nog bewust over nadacht. God, het enige wat hij wilde waren haar geluiden van genot. Hij wilde haar. Begeerde haar. Drukte zijn onderlichaam tegen het hare aan, alsof ze op die manier beter zou begrijpen wat ze met hem gedaan had. Zijn vingers drukte in haar huid, zijn lichaam strak gespannen van opwinding. Fuck, Char.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was anders. Anders dan normaal. Wilder. Vuriger. Gulziger. Daar waar hun liefdesspel normaal teder begon, wennend aan het gevoel, gunden ze elkaar daar deze keer geen tijd voor. En eerlijk? Charlotte vond het heerlijk. Ze hield van de tederheid die ze normaal toonden, van de liefdevolle manier waarop zijn vingers over haar huid gleden, maar de vurigheid was precies wat ze nu nodig had gehad. Aan alles wat hij deed merkte ze dat hij haar wilde, dat ze hem gek had gemaakt met haar handelingen en dat was een goede confidence boost. Precies wat ze nu kon gebruiken. Voor een moment waren alle twijfels verdwenen, wetende dat dit was wat zij bij hem teweeg kok brengen. Dierlijke instincten die omhoog kwamen en hem naar haar lieten verlangen.
Hijgend liet Dean zich naast haar neervallen, nadat ze beiden een sterk orgasme bereikt hadden. Charlotte had haar handen boven haar hoofd liggen en sloot haar ogen, nog nagenietend van het gevoel van extase. Dit was perfect. De tedere momenten die afgewisseld werden met lust, daarbij een perfect balans creërend. Het was fijn elkaar liefkozend te strelen en liefdevol de liefde te bedrijven. Evengoed was het fijn om lust in elkaars ogen te vinden, om de zachtheid te vervangen door ruw verlangen, resulterend in een hevige vrijpartij. Met een liefdevolle zucht draaide Charlotte zich naar haar vriend. Háár vriend. Het was niet eens gek lang geleden dat hij haar gevraagd had om zijn vriendin te zijn. Hoe had ze dan al zo snel twijfels kunnen hebben? Waarom maakte ze haarzelf zo gek terwijl dat nergens voor nodig bleek te zijn. Hij was van haar en zij was van hem. Charlotte legde haar vingers op zijn wang en kuste hem zacht, teder en lang. ‘Dat was geweldig,’ fluisterde ze tegen zijn lippen aan, nog nagloeiend van het moment dat ze zopas gedeeld hadden.
’Jij bent geweldig.’ Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht. God, ze hield van hem. Ze hield zo verschrikkelijk veel van hem. Van de scheve grijns, de tatoeages over zijn hele lichaam, zijn donkere haren en ogen. Ze hield van zijn soms nukkige karakter, van de lieve woorden die hij naar haar uitsprak, de zorgzaamheid die hij naar haar toonde en ze hield van soms wat onschuldige karakter wanneer ze hem weer eens plaagde. Evengoed hield ze van zijn vaardigheden. Zijn vaardigheden in het vechten, het tekenen en zelfs zijn vaardigheden in bed. Hij was geweldig, niet zij. Charlotte glimlachte, kuste hem opnieuw. Ze zou nooit genoeg kunnen krijgen van die lippen. Ze liet haar hand op zijn torso rusten. Zijn met tatoeages bedekte torso, waaronder zijn hart nog hevig klopte van de inspanning. ‘Jij ook, Dean.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eerste kerstdag brak aan, al was dat nergens aan te merken. Kerst werd niet gevierd in deze basis en Dean had de dagen niet exact genoeg bijgehouden om te weten dat vandaag de dag was. Voor hem was het een dag als alle andere dagen. Wakker worden, Charlotte een kus geven. Opstaan, nog een kus delen. Ontbijten, trainen.
De afgelopen dagen leek het wederom weer even beter te gaan. Na de wilde vrijpartij leek Charlotte opgewekter, oprecht weer blij. Alsof het rauwe verlangen dat ze die nacht getoond hadden, net was wat ze nodig had gehad. Nog steeds had ze het niet met Dean gedeeld, niet aan hem verteld wat er nou aan de hand was geweest en Dean had, bijna angstvallig, afgewacht tot het weer mis zou gaan. Niet omdat hij pessimistisch was, maar omdat hij niet geloofde dat het realistisch was om aan te nemen dat Charlotte ineens weer helemaal oké was, simpelweg door een goeie vrijpartij. En uiteindelijk was zijn vermoeden ook daadwerkelijk uitgekomen. De sfeer was twee dagen geleden weer helemaal omgeslagen en Dean begreep niet waarom. Hij had alles gedaan wat hij kon, maar het leek erop dat hij niet meer tot zijn vriendin door kon dringen. Hij begreep het niet. Ze was afstandelijk, stil en leek permanent bedrukt te zijn. Dean wist het niet meer en hij durfde er eigenlijk al niet meer naar te vragen. Nog steeds leefde hij in de veronderstelling dat kerst over enkele dagen zou zijn en hij hoopte dat hij dan weer tot haar door zou kunnen dringen. Charlotte had hem de afgelopen tijd meerdere malen verrast en hoewel hij een iets ander soort verrassing voor haar geregeld had, dacht hij wel dat hij op die manier weer tot haar door kon dringen. Hij hoopte het met heel zijn hart, want anders wist hij echt niet meer wat hij nog kon doen.
De sfeer had ook invloed op de trainingen. In plaats van dat Charlotte beter leek te worden, ging het enkel slechter. Ze was fel, maar Dean had het gevoel dat ze er ongecoördineerd door raakte. Hoewel hij zijn best deed haar training in goede banen te sturen, ging het allemaal niet meer zo soepel. Soms voelde het alsof hij tegen haar moest vechten om haar te dwingen om te pauzeren, gas terug te nemen, in plaats van dat ze samenwerkten om haar vaardigheden te verbeteren. Hij maakte zich zorgen.
Vandaag ging het ook niet zo lekker. Hoewel het schieten altijd wel redelijk ging, was ze al een tijdje niet meer zichtbaar vooruit gegaan en Dean wist dat het haar niet helemaal lekker zat. Het sparren was zelfs nog erger. Ze vocht vaak tegen hem, wat frustrerend voor haar was omdat hij moeilijk te verslaan was. Sparren met Jane of met anderen had ze niet echt gedaan. Dean had er nog even aan gedacht om Jared te vragen, maar de man was vaak druk.
'Nog één keer,' zei hij tegen Charlotte, waarna hij haar overeind hielp. Hij kon haar felheid makkelijk tegen haar gebruiken, maar hield zich vandaag zelfs nog in.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een korte tijd was het goed gegaan. Een korte tijd had Charlotte geloofd dat hij enkel naar haar verlangde. Een korte tijd waren het niet haar twijfels die de overhand leken te hebben. Ze had zich beter gevoeld, begon langzaam haar vertrouwen en waardigheid terug te vinden, als Jane haar niet op was komen zoeken. De weinige positieve gevoelens doe Charlotte nog voor het meisje had gehad, waren op slag verdwenen. Haar woorden hadden haar twijfels bevestigd. Ze was niet goed genoeg voor hem. De enige reden dat hij nog bij haar was, was omdat ze het anders niet zou overleven. Het ergste was nog dat ze wist dat het waar was. Zonder Dean zou ze het nog geen week volhouden. Misschien in de basis wat langer, maar daarbuiten had ze geen schijn van kans. Ze was niet goed genoeg voor hem. Vaardig niet, maar qua uiterlijk ook niet. Na de kleine show die ze hem had gegeven had ze voor korte tijd met tevredenheid naar haar lichaam kunnen kijken. Nu kon ze amper wat moois aan haarzelf noemen. Het enige wat ze mooi vond, was de tatoeage op haar arm.
Haar twijfels, haar frustraties, waren duidelijk terug te merken in de training. Ze was fel en ondoordacht. Ze viel aan, zonder te wachten op het juiste moment. Vandaag nog erger dan de andere dagen en daar had ze een goede reden voor. Dit was niet zoals ze deze dag had voorgesteld. Kerst. Ze had een ontbijt met Dean willen maken, die ze samen in hun bed zouden opeten. Ze had iets speciaals willen doen, misschien had ze zelfs wel een boom willen uitzoeken en die met de kerstspullen in het huis willen versieren. Maar, ze kon het niet. Het brak haar hart nu ze wist van Jane dat zijn gevoelens voor haar niet hetzelfde waren als dat ze ooit geweest waren. Ze wilde geen medelijden. Ze wilde niet anders behandeld worden. Ze gooide al haar frustraties in een stoot die Dean met gemak ontweek, waarna hij haar met een simpele beweging vloerde. Nukkig kwam Charlotte overeind. ‘Nog een keer,’ zei ze. Ze was buiten adem en haar hele lichaam deed pijn van de spierpijn. Daarnaast had ze last van een akelige steek in haar zij. Allemaal tekenen dat het beter zou zijn om te stoppen, maar dat wilde ze niet. Niet voordat ze iets van verbetering zag. Ze stond al dagenlang stil. Godverdomme, waarom leek alles haar tegen te zitten?
Dean schudde zijn hoofd. ‘Eerst een pauze.’Zonder te wachten dat hij klaarstond, schoot ze opnieuw in de aanval. Natuurlijk was dat een domme zet. Ze had Dean zelf zien trainen. Hij was altijd voorbereid op dat soort acties. Iets ruwer dan normaal, wat waarschijnlijk te wijten was aan de abrupte actie, vloerde hij haar. Met een harde klap kwam Charlotte op de grond terecht en ging er een steek door haar lichaam. Dit was niet hoe ze haar kerst had voorgesteld. Dean leek niet bepaald blij met haar actie. De nukkige frons die ze met name in het begin bij hem had gezien, was teruggekeerd. Het was haast dezelfde blik als toen ze de bunker in gegaan was. Ondanks dat stak hij toch een hand naar haar uit. ‘Waar sloeg dat op?’
Charlotte greep zijn hand vast. ‘Ik heb nog geen pauze nodig.’ Oké. Nu was ze gewoon kinderachtig aan het doen. Haar twijfels en onzekerheden brachten haar slechtste kant naar boven. Ze had de behoefte tegen hem te schreeuwen. Waarom kon hij niet verdomme eerlijk naar haar zijn? Charlotte beet op haar wang, vocht tegen de opkomende tranen. Nou, vrolijk kerstfeest.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze viel hem alsnog aan, verdomme. Ze hield niet op, hield geen pauze zoals hij had aangegeven. Dat vond hij niet alleen vervelend, maar hij begreep het ook niet. Hij kon aan haar zien dat haar lichaam aan een pauze toe was, dat ze kapot ging van de spierpijn en andere verwondingen, kneuzingen die ze had opgelopen tijdens de trainingen. Dit was het perfecte voorbeeld van waarom hij zich zorgen maakte. Ze zei geen pauze nodig te hebben, maar was roekeloos en deed zichzelf alleen maar meer pijn. Als zij zo'n agressieve uitval deed, terwijl hij dat niet verwachtte, dan zou ze harder op de grond landen. Harder geduwd worden, rake klappen krijgen. Niet dat hij het opzettelijk deed, maar het gebeurde er wel door.
Hij zuchtte diep. Misschien wel iets te diep. Twee flesjes water pakte hij op, waarna hij er haar eentje aanreikte. Even kruisten hun blikken, hij zag de tranen die ze weg probeerde te knipperen. Ze nam het flesje van hem aan, maar zei niets. Zo erg was het nog nooit geweest. Moest hij iets zeggen?
'Charlotte..' begon hij zachtjes, maar ze gaf hem de kans niet om zijn vraag af te maken.
'Ik moet nog even naar Chris. Je hoeft niet op me te wachten.' Abrupt draaide ze zich van hem weg, waarna ze de trainingsruimte verliet. Hij begreep er niets van. Maar dan ook echt helemaal niets. Had hij iets verkeerd gedaan? Hij liep zijn acties van de afgelopen dagen af, dacht aan dingen die hij vanmorgen misschien gedaan had om ervoor te zorgen dat Charlotte zo deed zoals ze deed, maar kon niets bedenken. Hij begreep het oprecht niet.
Enkele slokken uit zijn waterflesje later, besloot hij om maar gewoon de spullen hier op te ruimen. Charlotte had aangegeven dat hij niet op haar hoefde te wachten, dus dan zou hij dat ook maar niet doen. In plaats daarvan zou hij wel iets anders gaan doen. Een middag vrij nemen, of zo. Snel ruimde hij dan ook de spullen op die ze voor hun training gebruikt hadden. In de bergruimte bleef hij heel eventjes staan, maar nu was het lastig om überhaupt de herinneringen aan de gevoelens van die ene keer terug te halen. Het enige wat hij voor zich zag was Charlotte, nukkig en koppig. De tranen die ze zojuist bijna in haar ogen had gehad. De felheid, haar ongecoördineerde manier van trainen. Dean snapte er niets van.
Met langzame voetstappen verliet hij de ruimte weer. Nu Charlotte weg was, wist hij niet meer zo goed wat hij nou met deze dag aan moest. Vroeger was er altijd wel iets geweest om te doen. Vroeger, als in voordat hij haar had leren kennen. Nu leek het alsof zijn leven voor een groot deel om haar draaide en hoewel hij dat alles behalve erg vond, was het in deze situatie een beetje lastig. Zeg maar gerust, vervelend. Misschien moest hij vandaag maar eens een dagje naar buiten gaan, alleen. Dat klonk aanlokkelijker dan in de trainingshal blijven, waar hij niets meer te zoeken had. Hij slingerde zijn tas over zijn schouder en liep de ruimte uit, richting de uitgang.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zodra de deur achter haar dichtviel, kon ze de tranen niet langer tegenhouden. Met haar rug tegen de deur die ze op slot gedraaid had, liet ze haarzelf op de grond zakken. Ze was een zooitje. Ze genoot nergens meer van. Zelfs wanneer Dean haar wakker kuste, voelde ze een leegte. Niet dat de aanrakingen onprettig waren geworden, maar omdat het ineens niet geloofwaardig meer voelde. Net leek hij er ook behoorlijk klaar mee te zijn. Hij was oprecht boos op haar. Zou hij haar gedrag tegen haar gebruiken? Ze was niet goed genoeg voor hem, dat wist zij ook wel. Dat was waar ze al een hele tijd onzeker over was geweest. Al vanaf het begin dat ze hem leerde kennen had ze zich afgevraagd waarom hij haar een kans had gegeven. Die twijfels zouden nooit verdwijnen, maar Dean had ze wel naar de achtergrond kunnen verplaatsen. Hij had haar kunnen overtuigen van het feit dat het onnodig was, maar nu ze wist dat het een grote act was… Het brak haar. De gepassioneerde vrijpartij van laatst stelde ineens niets meer voor en Charlotte had zelfs de angst dat hij niet haar voor zich had gezien, maar de dame met het opgeschoren kapsel.
Nadat ze een paar minuten had zitten janken in de wc-kabine en de tranen na enkele tijd gestopt waren met lopen, kwam ze overeind. Ze wierp een vluchtige blik in de spiegel, veegde de laatste restanten van haar tranen weg. Haar neus was nog steeds wat roodgekleurd en haar ogen zagen er ook nog wat gevoelig uit, maar ze had geen zin om langer te wachten. Ze ademde diep in en liep de toilettenruimte uit. Natuurlijk liep daar de persoon die ze niet wilde tegenkomen. Ze wisselden geen woorden, maar hun blikken kruisten wel. Charlotte betrapte zelfs een glimlach op haar gezicht, alsof de vrouw genoegen nam met de nukkige verschijning van Charlotte. Tuurlijk, die vrouw leek op deze manier alleen maar dichterbij Dean te komen, precies zoals ze wilde. Nou, nog even en het zou haar nog lukken ook.
Driemaal klopte Charlotte op de deur. Nog eenmaal ademde ze diep in, probeerde ze al haar negatieve gevoelens aan de kant te zetten.
‘Kom binnen,’ klonk er vanachter de andere kant van de deur.
Charlotte opende de deur en trof Chris aan bij de tafel waarop de plattegrond op uitgestrekt lag. Kort keek hij op, waarna hij zijn volledige aandacht op zijn bezoek richtte. ‘Charlotte?’
Ze glimlachte, maar het voelde allesbehalve oprecht. Ze hoopte dat haar acteerprestaties deze keer beter waren dan normaal. Ze liep naar haar grote broer en omhelsde hem. ‘Vrolijk kerstfeest, broertje.’
Die woorden leken hem te verbazen. Hoewel hij de omhelzing niet verbrak, trok hij zichzelf wel iets naar achter om haar aan te kijken. ‘Je houdt de dagen bij?’
Charlotte probeerde opnieuw te glimlachen en knikte.
Chris grijnsde en schudde zijn hoofd. ‘Dat verbaast me niks. Sinds ik hier de leider ben houd ik…’ Hij stopte zijn zin en keek haar onderzoekend aan. De grijns verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor een bezorgde frons. ‘Wat is er gebeurd?’ Hij vroeg niet naar een bevestiging of er iets aan de hand was, want daar leek hij het antwoord al op te hebben.
Zou hij het begrijpen? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk zouden zijn vooroordelen over Dean enkel negatiever worden. Aan de andere kant zou het misschien goed zijn om het er even over te hebben met iemand. Iemand die haar kon vertellen dat het begrijpelijk was hoe ze zich gedroeg en hoe ze zich voelde. Was het überhaupt wel begrijpelijk of stelde ze zich ontzettend aan?
Christian trok haar tegen zich aan, sloot haar opnieuw op in zijn omhelzing. ‘Weetje wat? Anders halen we even een frisse neus, dat zal je misschien goed doen.’
En dat deed het. Het was koud, maar juist dat zorgde ervoor dat ze zich even vrij voelde, minder benauwd nadat ze haar gevoelens al de hele tijd opkropte. Zelfs daarin had ze gefaald. Dean leek de tranen in haar ogen gezien te hebben en daarna had ze de tranen de vrije loop gegeven. Een actie die aan Chris verraden had dat er iets aan de hand was.
Het begin hadden ze in stilte naast elkaar gelopen. Een korte tijd die Charlotte nodig had om haar gedachten op een rijtje te krijgen. Of nou ja, niet dat dat zou lukken, maar ze kon haar negatieve gedachten wel voor een groot deel op de achtergrond plaatsen.
Uiteindelijk was het Charlotte die de stilte doorbrak. Ze waardeerde het dat hij haar de ruimte gaf. ‘Je wilde binnen iets vertellen over toen je net begonnen was als leider?’
Hij glimlachte. ‘Ja. Voor ik leider was, maakte ik me nooit echt druk om de dagen. Sowieso waren de eerste dagen na de uitbraak een grote chaos, waardoor de start al verkeerd was. Daarna zag ik er nooit echt de waarde van in om het bij te houden, maar mijn voorganger vond het haar taak om het bij te houden. Er was een dag in het jaar dat ze liet blijken dat de tijd werd bijgehouden en dat was wanneer het nieuwe jaar aanbrak. Op de laatste dag van het jaar wordt er een uitgebreid diner geserveerd, wordt het afgelopen jaar besproken en worden de plannen voor het nieuwe jaar voorgedragen. Toen ze doodging en ik de nieuwe leider werd, heb ik de dagen geteld tot ik het boekje vond waarin ze de dagen bijhield. Sindsdien houd ik het elke dag bij, om de jaarlijkse traditie voor te zetten.’
Het voelde als een extra connectie. Ondanks dat hij het nut er eerder niet van had ingezien en geen van de feestdagen vierde, hield hij de dagen bij, net zoals zij dat deed. Alleen hechtte Charlotte iets meer waarde aan data. Ze vierde verjaardagen, probeerde data te onthouden die belangrijk waren voor haar. En feestdagen zoals deze probeerde ze te waarborgen, al was dit misschien wel de ergste kerst ooit. ‘Wauw,’ zei Charlotte met een kleine glimlach. ‘Ik vind het mooi dat je dat van haar hebt overgenomen. Je had een goede band met haar, of niet?’
Christian stopte zijn handen in zijn jaszakken en zuchtte, waardoor er een witte dampwolk in de lucht verscheen. ‘Haar naam was Olivia, maar die naam haatte ze, dus iedereen noemde haar Liv. Niemand wist ervan, maar de laatste paar maanden voor haar dood hadden we iets.’
Dat had ze niet direct zien aankomen. Als ze het zich goed herinnerde, was de voormalige leidster een aantal jaar ouder geweest. Niet dat daar iets mis mee was, maar het verbaasde haar wel. ‘Dus je verloor niet alleen je leider, maar ook je vriendin.’
‘Bij alles wat ik doe, vraag ik me af of ik het goed doe. We waren het niet over alles eens, maar ik probeer haar visie te respecteren en de Fireflies te leiden zoals zij het gewild had.’
‘Maar…?’
‘Zij wilde zich verzetten tegen de overheid. Zij wilde de steden binnendringen, de muren slopen en de machtspositie van de staat tegengaan. Ik ben het met haar eens dat de quarantainezones niet de oplossing zijn, maar ik sta er ook niet achter om een groep soldaten op een dergelijke missie te sturen, wetend dat niet iedereen levend terug zal keren.’
Nu Charlotte erover nadacht, was het er vrij rustig voor zo’n grote basis. Het onderzoek was volop gaande en ze zorgden ervoor dat alles naar behoren functioneerde: stroom, eten, bunkers voor vluchtelingen. Maar, ze voerden niet de revolutie uit die ze beoogden. In de tijd dat Dean en zij er verbleven, hadden ze nog geen enkele keer geprobeerd om tegen de overheid te werken en nu begreep ze waarom. Het was niet waar Christian in geloofde. Hij wilde een geneesmiddel, hij wilde een veilig onderdak, maar hij wilde geen zinloos geweld uitoefenen.
‘Het spijt me. Ik weet dat jij jarenlang in de stad hebt gewoond en dat het jou ook steun heeft geboden, maar…’
‘Het geeft niet,’ onderbrak ze hem. ‘Ja, ik ben blij dat ik een groot deel van mijn jeugd ben opgegroeid in de quarantainezone, maar als ik kijk naar hoe kwetsbaar dat me nu maakt… Hoewel het er veilig lijkt, is het alleen maar gevaarlijker.’ En het maakt je zwakker. Kwetsbaar. Ongetraind. Ze was niks waard in vergelijking met de rest van de Fireflies.
Christian stopte met lopen. ‘Is dat wat je dwarszit? Dat je niet dezelfde training hebt gehad als iedereen en daardoor achterloopt op de rest?’
Dat was het verwijt dat ze iedereen wijsmaakte. Het was ook wel iets wat haar dwarszat en wat haar gevoelens versterkten, maar het was niet de oorzaak van het probleem. Misschien ook wel. Misschien was dat waarom Dean zijn gevoelens voor haar verloor. Charlotte beet op haar wang en schudde haar hoofd.
‘Wat is er dan aan de hand? Ik heb je dan misschien niet zien opgroeien tot wie je nu bent, maar ik ken mijn zusje heus wel een beetje. Vertel.’
Onbewust welden de tranen weer in haar op, kwam de brok in haar keel weer naar boven. Ze wilde wel iets zeggen, maar wat moest ze zeggen? Waar moest ze beginnen? Het begon met een beetje jaloezie, maar al gauw escaleerde het tot enorme twijfels.
‘Het gaat over Dean, nietwaar? Wat heeft hij gedaan? Doet hij je pijn?’ Oplaaiende woede klonk door in zijn stem.
Resoluut schudde Charlotte haar hoofd. ‘Nee! Nee, dat is het niet. Het is gewoon… Jane wil graag een tatoeage, maar ik werd er een beetje onzeker van toen ik hoorde waar ze haar tatoeage wilde hebben. En, ze kunnen het goed vinden en Dean lijkt het maar al te leuk te vinden om met haar samen te trainen en…’ Zou hij nu met haar aan het trainen zijn? Zou hij klagen over het feit dat hij zich nooit zo zou kunnen laten gaan bij Charlotte? Een pijnlijke steek trok door haar borst.
‘En hij zet de tatoeage alsnog terwijl hij weet dat jij het niet leuk vindt?’
Charlotte zuchtte. ‘Hij weet het niet, want het voelde stom dat ik me er zorgen over maakte.’
Bedenkelijk keek Christian voor zich uit. ‘Als je wilt kan ik Jane overplaatsen? Niemand hoeft te weten waarom. Ze is een goede soldaat, ik kan haar zonder al te veel moeite overplaatsen.’
Opnieuw schudde ze haar hoofd. ‘Nee, dat hoeft niet. Als Dean haar leuker vindt, dan moet hij dat doen.’
‘Vindt hij haar leuk?’
Opnieuw brandde de tranen in haar ogen. ‘Ik denk het? Jane vertelde me dat hij in elk geval geen gevoelens meer voor mij heeft en dat de enige reden dat hij nog bij mij is omdat ik anders niet zou overleven.’
‘Wacht, wat?’ Christian ging voor haar staan, legde zijn handen op haar bovenarmen. ‘Charlotte… Ten eerste, ik weet dat Dean je heel erg geholpen heeft in het begin en dat je al je vaardigheden van hem geleerd hebt, maar je kunt echt wel zonder hem overleven. Je maakt goede vooruitgangen en dat heb je laten zien in die tunnel. Ten tweede, ik ken Dean lang niet zo goed als jij, maar ik weet zeker dat hij wel degelijk om je geeft. Hij is degene die mij heeft overgehaald je mee te sturen op die missie en dat deed hij omdat hij wist wat het voor je betekende. Ik geloof niet dat al die gevoelens ineens verdwenen zijn.’ Ondanks dat Christian hem niet mocht en er ook geen fan van was dat de twee samen in het ouderlijk huis van Christian en haar woonde, nam hij het toch op voor de jongeman. Waarschijnlijk had hij gelijk. Waarschijnlijk had Dean toen wel degelijk van haar gehouden. Niet voor niets had hij haar tijdens die missie gevraagd om zijn vriendin te zijn. Maar, wat als de twijfels na die tijd pas gekomen waren? Wat als hij nog steeds van haar had gehouden, maar zij het nu verpeste met haar stomme jaloerse gedrag? Het was van kwaad tot erger gelopen en vandaag leek hij wel degelijk geïrriteerd door haar handelingen. Niet gek ook. Dat was nog het stomste van alles. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. De afgelopen dagen begon Charlotte steeds meer haatgevoelens voor haarzelf te voelen. Ze ergerde zich aan alles dat mislukte, gedroeg zich als een idioot en kon niet met tevredenheid naar haar spiegelbeeld kijken.
‘Hé,’ fluisterde Christian op een warme, broederlijke manier. Pas toen hij met zijn duim over haar wang streek, besefte ze zich dat ze aan het huilen was. Alweer. Christian trok haar naar zich toe en streelde sussend door haar haren. Huilebalk dat ze was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
‘Geen vrolijk kerstfeest?’
Dean, die buiten op een steen had gezeten, enkele honderden meters bij de basis vandaan, keek verbaasd om. Jane kwam aanlopen. Van haar normale, heupwiegende manier van lopen was niets te zien en ze leek zowaar bedrukt. Toch was dat niet hetgeen dat zijn aandacht trok. ‘Hoe bedoel je?’
‘Oh. Dean, het is kerst vandaag.’
Dean fronste. Dat kon niet. Vandaag kerst? Hij keek voor zich uit, alsof hij aan de wereld zou kunnen zien dat vandaag een dag voor saamhorigheid en gezelligheid was. Van cadeautjes, mooie verhalen delen en lekker eten. Niets wees erop. Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat kan niet. Dan had Charlotte het me wel verteld.’
Jane beet aarzelend op haar lip. ‘Weet je dat zeker? Ze zag er niet heel erg gelukkig uit toen ik haar bij de toiletten zag.’
Dat maakte dat de twijfels bij Dean insloegen. Hoewel hij de tranen heus wel bij Charlotte had zien opwellen, had hij niet verwacht dat het zo erg was. Was het zo erg? Zo extreem dat ze niet eens kerst met hem wilde vieren, een feest waarvan ze echt wel op de hoogte was? Hij geloofde niet dat ze het vergeten was. Ze hadden het zelfs een aantal keer terloops over de feestdag gehad, al hadden ze nooit concrete plannen gemaakt. Het stak dat ze hem niet had verteld dat het vandaag die dag was. Had ze verwacht dat hij het onthouden had, was ze daarom zo terneergeslagen en opstandig geweest tijdens de training? Had ze het hem wel verteld, maar was hij het vergeten? Hij ging zijn herinneringen langs, maar er stond hem er niets van bij. Dan was de enige mogelijke conclusie dat ze het niet met hem wilde vieren en dat deed heel veel pijn.
Jane merkte de gevallen stilte op en aarzelde eventjes, voordat ze een hand op Dean zijn schouder legde. ‘Het spijt me,’ zei ze zachtjes. ‘Ik… Ik wilde het niet erger maken dan het al is.’
Dean perste een glimlach op zijn gezicht. ‘Dat is niet jouw schuld, Jane. Ik snap gewoon niet wat er aan de hand is.’
‘Met Charlotte, bedoel je?’ Dean knikte. Jane zuchtte. ‘Liefde is dan ook iets onbegrijpelijks, Dean. We doen dingen die voor andere mensen onbegrijpelijk zijn, vanuit verliefdheid.’
Dean keek naast zich, naar de vrouw die hij de afgelopen weken toch wel een vriendin was gaan noemen. Het was gek, hoe hij vroeger nooit iemand een vriend genoemd zou hebben. Zelfs Sam en Ethan waren niet zijn vrienden geweest, tenminste, niet voor zijn gevoel. Nu had hij Jane, Jared en Charlotte, al was die laatste veel meer dan dat. En het kwam natuurlijk ook allemaal door haar. Als hij Charlotte nooit ontmoet had, was hij nooit in deze situatie terecht gekomen. Had hij nooit vrienden gemaakt. Als je het zo bekeek, was hij haar ook een hoop schuldig. Maar op dit moment kon hij zich die gedachte niet permitteren. Het deed pijn wanneer hij zich realiseerde dat het meisje de datum opzettelijk voor hem verzwegen had. Ze zou niet weten dat hij oprecht zijn best had gedaan om van kerst iets bijzonders te maken, wat nu verpest was doordat hij geen dagen had geteld, maar ervan uit was gegaan dat Charlotte het hem wel zou vertellen. Het deed pijn.
Hij glimlachte naar de vrouw. ‘Dankjewel, Jane. Ik hoop gewoon dat het bijtrekt.’
Ze beantwoordde zijn glimlach bemoedigend. ‘Vast wel. Als zij net zo veel van jou houdt als jij van haar, komt het wel goed.’
Was dat zo? Hield Charlotte net zo veel van hem als hij van haar hield? Als hij naar haar gedrag van de afgelopen dagen keek, betwijfelde hij het. Hij wilde die twijfels niet uitspreken richting Jane, maar ze moest aan zijn gezicht hebben gezien dat er iets was en gaf hem een stevige duw, waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor. ‘Kom op, Dean. Het heeft toch geen zin om er de hele dag over in te blijven zitten. Laten we wat leuks gaan doen.’
‘Zoals?’
Jane knipoogde. ‘Dat is een verrassing. Maar ik beloof dat het je gedachten een beetje af zal leiden van Charlotte.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was de dag waar ze voor gevreesd had. Dat de dag zou komen, had ze geweten. Al enkele tijd had het idee haar dwars gezeten, maar nu zou het echt gaan gebeuren. Dean had zichzelf laten overhalen door Jane en vandaag zou het meisje eindelijk haar lang verwachte tatoeage krijgen. Een tekening onder haar borsten, waardoor ze topless voor Dean zou liggen. Dat was een idee dat Charlotte sowieso al niet leuk vond, maar al helemaal niet na de afgelopen paar dagen. Nu Charlotte wist welke bij bedoelingen Jane had, kon ze er niet op vertrouwen dat er niets zou gebeuren. Nu ze wist dat Dean geen gevoelens meer voor haar had, was ze er ook niet zo zeker van of Dean dergelijke handelingen zou tegenwerken. De band tussen hen was na kerst alleen maar slechter geweest. Charlotte en Christian waren na een wandeling van ongeveer een uurtje weer terug, maar ze had Dean nergens kunnen vinden. Na het gesprek met Chris had ze zelfs op het punt gestaan hem van haar gevoelens te vertellen, iets wat Jared haar al eerder had aangeraden. Maar, toen Dean lachend terugkwam met en giebelende Jane naast zich, zakte de moed haar in de schoenen. Beiden waren ze afstandelijker geworden. Ze deelden ’s avonds hun bed, maar waar ze elkaar in het begin elke ochtend wakker kusten, leek die liefkozende handeling compleet verdwenen te zijn uit hun levens. Het maakte het des te moeilijker om Dean gewoon met het meisje mee te zien lopen, met alle benodigde spullen in zijn tas. Hij glimlachte, keek uit naar het zetten van de tatoeage. Ze wist waarom. Na alle pesterijen die hij hier had gehad, was het een enorme eer om gevraagd te worden om een tatoeage te laten zetten. Maar, Charlotte zocht er natuurlijk meer achter. Zou hij uitkijken naar het moment dat ze haar shirt uit zou doen? Of zou hij het zelfs al een keer gezien hebben, op het kerstfeest dat ze het liefst zou vergeten? Het maakte haar gek. Alles maakte haar gek. Die twijfels om Dean. Het idee niet goed genoeg te zijn. Het idee om minderwaardig te zijn, wetende dat er een kern van waarheid in zat. Het was de reden dat ze haarzelf had omgedraaid nadat ze Dean en Jane uit het zicht verloor. Zonder er verder bij na te denken was ze de basis uit gegaan. Doelloos en in gedachten verzonken had ze door de stad gelopen. Haar stad. De plek waar ze was opgegroeid. De plek waar ze met moeite naar was teruggekeerd en dat had ze alleen kunnen doen met Dean aan haar zijde. Wat moest ze zonder hem? Ze was inmiddels in staat om een geïnfecteerde te doden. Dat was het probleem niet zozeer. Maar, wat moest ze zonder hem? Zonder hem zou ze niet hetzelfde doorzettingsvermogen hebben. Zonder hem zou ze in een diepe put raken. Ze zou graag willen dat het anders was. Dat ze een sterke onafhankelijke vrouw was. Maar, de waarheid was hard en pijnlijk: Charlotte was allesbehalve onafhankelijk.
Met trillende handen – of het kwam door de kou of de emoties kon ze niet zeggen – stond ze voor het verlaten winkelcentrum. Urenlang had ze er met haar moeder boodschappen kunnen doen. Vaak gingen ze ook langs de kledingwinkels, maakten ze er een echt dagje uit van. De gezellige sfeer van toen, was volstrekt verdwenen. De overdekte hal was gehuld in een dikke mist. Ze kon in de verte een tweetal geïnfecteerden zien. Een stond stil, met zijn handen tegen zijn slapen gedrukt. De ander dwaalde zinloos rond. Ze zou eens laten zien wat ze waard was. Ze zou het hele winkelcentrum ontruimen, waarmee ze toegang kregen tot een hoop nieuwe voorraden. Met name de kleding zou welkom zijn. Vastbesloten zette Charlotte het gasmasker op haar gezicht, waarna ze de deur opende en haar pistool in twee handen vastnam. Kom maar op.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Vandaag was de dag. En hoewel Dean er zin in had, kon hij zijn gedachten niet geheel op de activiteit van die dag focussen. Hij dacht aan Charlotte. Aan haar houding de afgelopen twee dagen. Het was alleen maar erger geworden na die rampzalige training. Alle tekenen van affectie leken verdwenen en iedere ochtend was een strijd om op te kunnen staan. Hij had het geprobeerd. Tenminste, hij had het gevoel dat hij het had geprobeerd. Hij had geprobeerd om de affectie tussen hen weer een beetje op te laten bloeien, maar Charlotte leek zo afstandelijk dat zelfs dat niet hielp. Het ontmoedigde hem al voordat hij überhaupt iets geprobeerd was. Dus ze sliepen nu naast elkaar, werden naast elkaar wakker, maar verder zou niemand kunnen zien dat ze een stel waren. Niemand zou kunnen vaststellen dat die twee meer van elkaar waren dan trainingspartners, al was zelfs dat de afgelopen dagen niet echt goed gegaan. Niets ging goed. Behalve dan Jane.
Jane en hij hadden die kerstdag plannen gemaakt voor de tatoeage. Er was een ruimte geregeld waar Dean kon werken, een tijd en dag gepland. Dat soort kleine afspraken, dingen die ze geregeld hadden, hadden er wel voor gezorgd dat Dean er zin in had gekregen. Hij wilde deze tatoeage zetten, laten zien dat zoiets niet iets was om voor weg te kijken, maar juist een kunstwerk kon zijn. Ergens hoopte hij dat de actie van Jane ervoor zou zorgen dat meer mensen overstag gingen en ook tatoeages zouden willen, al wist hij niet of hij er echt zo serieus mee aan de slag zou willen gaan. Het leek hem in ieder geval leuk als er meer mensen interesse in hadden.
Die ochtend had hij kort afscheid genomen van Charlotte, die er niet bij wilde zijn als de tatoeage bij Jane gezet werd. Hoewel de twee vrouwen aan het begin vrienden waren geweest, was die band nu ongelofelijk verslechterd. Volgens Jane was daar geen specifieke reden voor en Dean had er verder niets achter gezocht, maar hij vond het wel jammer. Nou ja, Charlotte leek de afgelopen dagen met niemand meer echt close te zijn, zelfs met hem niet, dus misschien zou het vanzelf wel bijtrekken.
Jane had al plaatsgenomen op het matras dat ze er voor het comfort hadden neergelegd. Het zou best een lange zit zijn en hoewel Dean haar liever schuin had, was daartoe geen mogelijkheid. Dus ze zou plat op haar rug liggen, terwijl hij de lijnen tekende en tatoeëerde. Terwijl Dean zijn spullen uit zijn tas haalde, trok zij alvast haar shirt uit, en bh. Toen Dean opkeek, realiseerde hij zich eindelijk waarom Charlotte zich de afgelopen tijd zo afstandelijk gedragen had. Eindelijk viel het puzzelstukje op zijn plek, terwijl hij naar de stevige borsten van Jane keek. Ze deden hem niets, maar het verbond wel een aantal puntjes met elkaar die hij eerder niet met elkaar had kunnen verbinden. Of willen verbinden?
Oh. Charlotte was jaloers. Misschien niet jaloers, maar bang voor wat er zou kunnen gebeuren. Ze was onzeker, dat wist Dean al tijden. En nu zat hier Jane, borsten ontbloot, op een matras. Afwachtend totdat hij, Dean, zijn handen op haar huid zou zetten om de perfecte tatoeage te zetten. Eindelijk begreep hij het, maar het was te laat om terug te trekken. Hij kuchte, alsof er niets aan de hand was. ‘Eerst zet ik de lijnen met stift, zodat je een idee krijgt van hoe het eruit zal komen te zien. Dan kunnen we nog wat dingen aanpassen als dat nodig is, anders begin ik daarna met inkten. Oké?’
Jane knikte, zich duidelijk van geen kwaad bewust. ‘Oké.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘Hier is het dan.’
In stilte gleed de blik van het kleine meisje door de grote winkel. Verschillende instrumenten stonden door de winkel verspreid. Vol bewondering liep ze door het gangpad, waarbij haar vingers over het gladde hout streelden dat zich onder de snaren bevond. Wit, zwart, donkerbruin en lichtbruine gitaren straalden haar tegemoet. Ergens aan het einde van het gangpad kwam ze tot stilstand. Ze legde haar platte hand op de kast van het instrument. Haar vader kwam achter haar staan, legde zijn handen op haar schouder.
‘Voor kinderen raden we vaak aan een kleiner formaat te nemen. Daarnaast heeft deze gitaar stalen snaren. Kinderen leren vaak gitaarspelen op snaren van nylon. Die zijn wat flexibel en minder pijnlijk voor de vingertjes.’ De verkoper stond naast de gitaar en keek met een gemaakte glimlach naar het kleine meisje.
‘Dat zal geen probleem zijn. Charlotte geeft niet zo snel op.’
Vastberaden liep Charlotte het winkelcentrum in, liep ze op het tweetal geïnfecteerden af terwijl ze het pistool vast vollaadde. Haar mes had ze achter haar riem geklemd, zodat deze in handbereik lag. Ze nam het steekwapen in haar hand zodra ze een vijftal meters van de Stalker verwijderd was. Zonder aarzeling boorde ze het lemmet in zijn nek. Onvoorzichtig en roekeloos. Ze had het wezen niet beslopen, het had haar van een afstandje aan komen horen en had dan ook een kreet losgelaten voor Charlotte hem had kunnen doden. Dat had de Clicker verderop gealarmeerd. In een vlugge handeling borg Charlotte het mes weer op en richtte ze het vuurwapen met twee handen op de Clicker. Een kogel verliet het wapen. De kik van adrenaline stroomde door haar aderen. Met een doffe klap viel de Clicker op de grond, met een dodelijke wond in zijn borst. Met een bijna kille blik staarde ze naar het dode lichaam van het wezen. Ik houd van je, Charlotte. Niet vergeten, oké? Een vlaag van woede en frustratie verblindde haar. Ze klemde haar kiezen op elkaar, terwijl ze in een soepele beweging de demper van het wapen haalde en deze achter haar riem plaatste. Hoe had hij dat kunnen zeggen? Hoe had hij haar kunnen laten vastklampen aan die woorden, terwijl het een grote leugen was? Ze was hem niet waard. Hij was alleen bij haar omdat ze zo hopeloos was. Dit was het moment om te laten zien dat dat niet het geval was. Charlotte liet een viertal nieuwe kogels los op de al dode Clicker. Elke kogel voelde aan als een ontlading van haar woede. Maar, die ontlading was van korte duur, want al gauw werden de emoties enkel intenser. De kogels echoden ditmaal na in het gebouw. Het moest elke geïnfecteerde alarmeren. In de verte kon ze het wilde gekrijs van de Clickers al horen. Ze ademde diep in. Het was tijd de woorden van haar vader waar te maken: Charlotte geeft niet zo snel op.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De tekening was al snel goedgekeurd. Dean had het ontwerp dat ze samen gemaakt hadden, exact gevolgd. De met stift gezette lijnen en punten op Jane haar lichaam kwamen vrijwel exact overeen met die schets, dus veel kon er niet fout aan gaan. En hoewel Dean zich nu heel erg bewust was van de ronde, stevige borsten die hij af en toe aan de kant moest duwen om de huid strak te trekken, liet hij zich er niet door afleiden. Tenminste, hij deed zijn best om er niet door afgeleid te raken. Nu hij eindelijk wat dingen begreep, wilde hij naar Charlotte toe. Maar hij wist ook dat hij dat niet kon maken tegenover Jane, die niets fout gedaan had.
‘Klaar voor?’
Jane knikte, misschien iets bleker dan daarvoor. De stift stond nu op haar huid en ze had de lijnen helemaal goedgekeurd, aangegeven dat ze konden beginnen, maar ze leek nu toch een beetje nerveus te worden voor het apparaat dat haar huid zou gaan doorboren. Dean glimlachte bemoedigend. ‘Het komt wel goed. Je zult even schrikken waarschijnlijk, maar na een tijdje raak je eraan gewend.’ Daarbij, hij zou haar waarschijnlijk gewoon afleiden. Dat was iets wat standaard was bij zo’n tatoeage. Als degene die de tatoeage zette, was je ook degene die de ander afleidde van de pijn, bezighield.
Dean begon met de lijn tussen de twee borsten. Met zijn vrije hand moest hij daarvoor een borst aan de kant duwen, met zijn arm leunde hij iets op de andere borst, die meegaf onder zijn gewicht. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Jane op haar lip beet. Drukte hij te hard? Dat viel wel mee, toch? Eventjes twijfelde hij of hij het moest vragen, maar het voelde überhaupt gek om het onderwerp ter sprake te brengen. Dus focuste hij zich in plaats daarvan maar op zijn werk en hoopte hij dat Jane het zelf aan zou geven als hij te hard duwde.
Ze haalde sissend adem toen de naald zich door haar huid boorde. Geen vreemde reactie, het was altijd een schrik als je voor het eerst zoiets voelde. En het deed pijn, vooral op de plek waar hij nu was begonnen met de eerste lijnen. Hij maakte de lijn rustig af, waarna hij pas opkeek en de vrouw rust gunde. ‘Nog steeds oké?’
‘Het is zeker even wennen,’ gaf ze toe, met een flauwe glimlach, ‘maar het gaat.’
Dean knikte, ging door. Het zoemende geluid vulde de ruimte weer. ‘Je hebt ook echt geen makkelijke plek uitgekozen, maar dat had ik je al verteld. Heb je al een idee wat je hierna zou willen? Of word je nu zo bang van de pijn dat je niet meer durft?’ Hij grijnsde erbij, een teken dat hij slechts een grapje maakte en met wat moeite beantwoordde Jane die lach. ‘Natuurlijk durf ik nog wel. Maar nee, ik heb nog niet over de volgende nagedacht. Eerst hier maar eens aan wennen, denk je niet?’
‘Helemaal waar.’ Dean was nu klaar met de lijn tussen haar borsten en ging door onder de linkerborst. Nog steeds een pijnlijke en gevoelige plek, maar minder erg qua uitzicht dan waar hij zojuist had gezeten. Hij kon nu gewoon op het matras leunen in plaats van op haar lichaam. Beter.
Na enkele tijd waren ze dan eindelijk klaar. Jane had nog enkele malen geluiden van pijn gemaakt, maar het ergste leek al snel voorbij te zijn. De tijd hadden ze gevuld met praten over ditjes en datjes, om Jane af te leiden van de pijn en om Dean af te lijden van de borsten, die nog steeds wel zeker aanwezig waren.
‘Zo,’ zei hij uiteindelijk, waarna hij de naald voor de laatste keer van haar huid af haalde. Het potje zalf, waar ze zo hard voor gestreden hadden, werd opgepakt en open gemaakt, waarna Dean begon met het insmeren van de rode, gevoelige huid. Jane maakte een zacht geluidje, alsof de verkoeling heftige emoties bij haar losmaakte. Dean beet op zijn wang, terwijl hij de zalf voorzichtig in bleef smeren op de huid. ‘Ik zou je afraden om strakke kleding te dragen de komende tijd. De huid is kapot en moet herstellen, dus het beste is losse kleding. En meerdere malen per dag insmeren, als het even kan.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Natuurlijk ging dat niet zoals gepland. Het waren er meer dan ze verwacht had. Dat, terwijl ze vrij roekeloos en onvoorbereid te werk was gegaan. Ze had slechts twee wapens bij zich, maar die waren niet bepaald bruikbaar voor grote groepen. Ze had vuur nodig, misschien zelfs een kleine bom. Daarbij was haar munitie ook vrij beperkt. In een opwelling was ze deze kant op gegaan, zonder tas. Ze had slechts een half pakje munitie bij zich en met haar nog lang niet perfecte richtvermogen, zou dat niet voldoende zijn.
Charlotte had het op een rennen gezet. Af en toe draaide ze zich om, liet ze een twee- of drietal kogels los, waarna ze haar vluchtpoging vervolgde. Hoe groot was de groep achter haar? Ze wierp een blik over haar schouder, telde de verschillende koppen. Minstens tien. Misschien wel het dubbele?
Een golf van misselijkheid overspoelde haar. Haar ademhaling stokte en voor korte tijd werd het zwart voor haar ogen. Door de plotselinge pijn die door haar lichaam stak, viel ze met een klap neer op de grond. Ze draaide haarzelf direct op haar rug, schoot de twee voorste geïnfecteerden neer. Ze wilde de plek waar de pijn afkomstig van was controleren, maar er was geen tijd. Charlotte krabbelde op haar rug naar achter, voelde nieuwe pijnscheuten door haar been trekken. Via de muur trok ze haarzelf omhoog, al zakte ze bijna direct door haar rechterbeen. Een kreun verliet haar mond en ineens werd de woede vervangen door paniek en spijt. Ze was een achterlijke idioot dat ze dacht dat dit goed zou gaan. Dat alles omdat ze het niet kon hebben dat Dean die stomme kuttatoeage bij Jane zette. Want, eerlijk was eerlijk, daar was alles mee begonnen. Als Dean inderdaad geen gevoelens meer voor haar had, moest dat gebeurd zijn nadat hij haar gevraagd had zijn vriendin te zijn. Tot die tijd geloofde ze erin dat zijn gevoelens oprecht waren. Daarna was het misgegaan en dat was waarschijnlijk te wijten aan haar stommiteiten. Charlotte klampte zich vast aan een van de sierpalen die in de muur gemonteerd was, terwijl ze met haar andere hand haar wapen vasthield. Ze had al wel eens getraind om te richten met een hand, maar de terugslag was een stuk groter en ze was een stuk minder nauwkeurig. Op dit moment was dat echter haar enige mogelijkheid. Het kostte haar vijf drie kogels om de dichtstbijzijnde Clicker te doden. De rest was op een klein afstandje. Vluchtig keek ze naar haar rechterbeen, waar alle pijn van afkomstig was. Een nieuwe golf van misselijkheid ging door haar heen. Bloed sijpelde over haar been, doordrenkte haar broek waar een grote scheur in terecht was gekomen. Ze kon de wond niet goed bestuderen, maar aan de hoeveelheid bloed te zien was het een beste snee. Een deel van de bar waar ze nu naast stond was ingestort. Waarschijnlijk was ze met een behoorlijke klap tegen een stuk pijn aangelopen toen ze over haar schouder had gekeken. Charlotte keek naar de groep geïnfecteerden die akelig dichtbij kwamen. Ze moest hier weg. Fuck. Ze klemde haar kaken op elkaar en begon te rennen. Bij de eerste stap die ze zette zou ze bijna opnieuw vallen. Een kloppende pijn trok door haar been, maar die probeerde ze te negeren. Ze was wel een stuk trager. Shit. Charlotte draaide zich om, nam het pistool met twee handen vast en richtte in paniek en met een waas van tranen voor haar ogen op de dichterbij komende geïnfecteerden. Na vier dode geïnfecteerden werd ze geconfronteerd met een klik, afkomstig uit het vuurwapen. Ineens zakte alle moed haar in de schoenen. Ze was door haar munitie heen. Ze had nog een klein beetje in het pakje zitten dat ze bij zich droeg, maar er was geen tijd het wapen te herladen. Hoe kon ze zo stom zijn geweest? Ze moest zich verstoppen. Ze had tijd nodig om haar wapen te herladen en het bloeden te stoppen voor ze duizelig zou worden. Vluchtig keek Charlotte om haar heen. Iets. Een plek waar ze voor korte tijd werd veiliggesteld. Haar blik viel op de muziekwinkel. De plek waar haar gitaar van afkomstig was. De plek waar ze eigenlijk voor gekomen was, tot ze ineens tot het idee kwam om het gebouw te ontruimen in een mislukte poging haarzelf te bewijzen. Opnieuw klemde ze haar kiezen op elkaar en vervolgde ze haar tocht, deze keer met een eindbestemming.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Jane was erg blij met haar nieuwe aanwinst en de pijn leek al bijna vergeten te zijn toen ze in een stuk spiegel naar haar huid keek. De glimlach op haar gezicht was breed en het deed Dean goed om het te zien. Toch zat het hem niet helemaal lekker. Hij wilde Charlotte spreken. Er waren zo veel dingen die ze moesten bespreken. Zo veel dingen die hij nu moest zeggen. Hij begreep het eindelijk. Voor een deel. Nog steeds niet alles, maar het was in ieder geval helderder. Het duurde hem dan ook veel te lang totdat Jane klaar was met zichzelf bewonderen. Hij moest met Charlotte praten.
Eindelijk, na veel te lange tijd, waren hij en Jane klaar in de ruimte. Ze had haar shirt in alle voorzichtigheid weer aangetrokken, zonder bh. Die zou alleen maar op de tekening drukken, had ze aangegeven en hoewel Dean het met haar eens was, had hij er verder niet over gesproken. Het was bijna een verademing toen hij de gang op liep.
Waar zou Charlotte zijn? Zijn eerste ingeving was de trainingsruimte, maar toen hij daar aangekomen was, realiseerde hij zich al snel dat ze daar niet te vinden was. Waar dan? Eetzaal? Ook daar bleek ze niet te zijn en Dean voelde een knoop in zijn maag trekken. Dit was niet goed. Dit was zelfs zeer fout. Waar kon ze nog meer zijn? Christian.
Dean liep in de richting van het kantoor van de andere man, maar hoefde niet eens aan te kloppen om de broer van Charlotte te spreken te krijgen. Ze liepen bijna tegen elkaar aan in de gang en aan de boze blik van Christian te merken, was er iets goed fout. Toch liet Dean zich er niet door stoppen. Hij pakte de andere man bij zijn schouder vast. ‘Christian… waar is Charlotte?’
‘Te druk geweest met Jane, Dean?’
Hij beet op zijn lip. Dus zelfs Christian was ervan op de hoogte. Niet het moment, Dean. ‘Christian, ik weet niet wat je denkt of gehoord hebt, maar dit is niet het moment. Ik kan Charlotte nergens vinden en heb er een slecht gevoel bij.’
Nog steeds leek de man niet heel erg onder de indruk. ‘Misschien heeft ze zich eindelijk gerealiseerd dat ze je hulp niet meer nodig heeft, Dean.’
Waar sloeg dat op? Dean liet hem los en Christian leek alweer door te willen lopen. Maakte het hem dan niets uit wat er met Charlotte was. ‘Christian, alsjeblieft…’
Nog een keer keek de andere man op, een bedenkelijke blik op zijn gezicht. Kom op, Chris. Geef antwoord. ‘Je zou het overdekte winkelcentrum kunnen proberen. Daar zit een gitaarwinkel waar Charlotte haar eerste gitaar gekregen heeft van onze vader. Al zou ik niet al te veel hoop hebben als ik jou was, Dean. Je hebt het goed verprutst.’
Dat leverde alleen maar meer vraagtekens op. Hij, hij had het verprutst? Was het zo erg geweest, dat hij met Jane om was gegaan? Hij had het zich niet gerealiseerd, dat begreep hij nu, maar hij kon er niet helemaal in komen dat Charlotte zo extreem had gereageerd op jaloerse gevoelens. Echter, er was geen tijd om Christian om meer uitleg te vragen. Iedere minuut telde nu, want als ze in het winkelcentrum was, waren er geïnfecteerden. Ze had de plek aangewezen toen ze de eerste keer in de stad kwamen, zelfs nog iets gezegd over de muziekwinkel die er zat. Zelfs toen had Dean al geweten dat het een gevaarlijke, afgesloten plek was waar waarschijnlijk vele geïnfecteerden zaten. Een afgesloten winkelcentrum was een waar paradijs. Zonder verder nog woorden aan Christian vuil te maken, liep Dean weg. Hij zou snel moeten zijn. Zijn wapens lagen nog thuis, die zou hij moeten ophalen. Gelukkig lag het huis van Charlotte tussen de basis en het winkelcentrum in. Als hij maar op tijd was…

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De deur zat op slot. Natuurlijk. Het zou ook eens een keer meezitten. Ze had haarzelf goed ingesloten. De geïnfecteerden waren te dichtbij om nog van weg te rennen, al helemaal nu ze gewond was. Charlotte verstevigde haar greep rond het wapen en ademde een keer diep in. Met alle kracht die ze had sloeg ze tegen het raam van de etalage. Er was een barst zichtbaar, maar niet genoeg. Nog een keer. Een spinnenweb aan barsten verscheen. Nog een keer. Scherven vielen naar beneden en vielen met een luid gekletter op de grond. Zonder nog een keer achterom te kijken klom ze naar binnen, wat minder soepel ging dan ze had gehoopt. Een nieuwe steek trok door haar been en bijna viel ze daardoor op de grond. Door kort te leunen op de vleugel die in de etalage stond, wist ze dat te voorkomen. Vluchtig gleed haar blik door de ruimte. Ze zag haarzelf opnieuw door het gangpad lopen. Op de plek van haar gitaar hing nu een nieuwe. Eentje die donkerbruin van kleur was.
Een deur. Ze zag een deur aan het einde van datzelfde gangpad. Daar kon ze schuilen, als ze maar snel genoeg was. De eerste geïnfecteerde klom al door het raam. Het zou niet lang meer duren voor hij zijn tanden in haar zou zetten als ze niet op zou schieten. Moeizaam, met weinig hoop achter de hand, rende – al leek het meer op hinkelen – naar de deur. Als het maar niet op slot zou zitten…
Een rilling gleed door haar heen toen ze de hand voelde van de geïnfecteerde. Met een ruk draaide Charlotte zich om en stak ze het wezen in zijn nek. Net op tijd, voor zijn tanden naar haar hals hadden kunnen reiken. Hij viel op de grond, blokkeerde daarmee de weg deels voor de andere geïnfecteerden die ook langzaam naar binnen begonnen te stromen. Snel liep Charlotte verder. Ze klemde haar hand om de deurklink en trok hem met een ruk omlaag. Haar hart maakte een sprongetje toen ze tot de conclusie kwam dat er geen slot op zat. Niet dat ze uitgebreid de tijd nam dat te vieren. Ze rende naar binnen en trok de deur achter zich dicht. Voor zover ze wist waren geïnfecteerden niet in staat deuren te openen, tenzij ze per ongeluk op de deurklink zouden leunen en de deur op die manier open zou gaan. Om die reden zocht Charlotte een verstopplek in de ruimte. Het was een werkplek waarin verschillende kapotte instrumenten stonden. Daarnaast stonden er grote dozen, hoogstwaarschijnlijk met materialen waarvan de instrumenten gemaakt werden. Achter een van deze stapel dozen, liet Charlotte haarzelf op de grond zakken. Ze trok haar jas uit en trok een stuk van de mouw, die ze vervolgens gebruikte om het bloeden te stelpen. Ze bond het strak rond haar bovenbeen, iets boven de wond. Oké, goed. Dat was stap een. Ze pakte het pakje munitie en laadde haar pistool ermee. Zeven kogels. Hoeveel geïnfecteerden waren erover gebleven? Meer dan zeven. Het zou onmogelijk zijn om hen allemaal te doden. Misschien als ze wachtte? Dan zouden de geïnfecteerden weer ronddwalen en zou ze er een paar met het mes kunnen doden, als ze wat voorzichtiger zou zijn. Ze keek naar haar been. Hoe moest ze dit uitleggen aan Dean? Hij zou woest worden. Waarom? Omdat hij niet wilde dat er iets met haar gebeurde. Waarom niet? Hield hij dan toch nog steeds van haar? Was al haar woede onterecht, al die twijfels?
Charlotte tilde de stof van haar gescheurde spijkerbroek op, bestudeerde de wond. Het was een vrij lange en diepe snee, die waarschijnlijk gehecht zou moeten worden. Niets ernstigs. Hoewel het flink bloedde, had ze niet het idee dat haar slagader geraakt was, noch had ze het vermoeden dat haar spierweefsels aangetast was. Het was de schrik en de pijn die ervoor gezorgd hadden dat ze bijna onder haar eigen gewicht bezweken was. Charlotte leunde met haar hoofd tegen de dozen. Wat was ze toch een achterlijke idioot.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld