Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De intimiteit van die avond had haar droomwereld positief beïnvloedt. De afgelopen nachten had ze slecht geslapen, had ze zowel overdag als ’s nachts geleefd in een onzekere wereld. Keer op keer verloor ze Dean. De ene keer aan een gruwelijke dood, veroorzaakt door de infectie, een andere keer omdat hij zijn hart gaf aan een ander. Het waren confronterende dromen die haar onzekerheden enkel hadden verergerd. Deze nacht was het anders. Het was een droom geweest over de toekomst. Dean en zij leidden een gelukkig leven. Ze leefden in een woonwijk die langzaam weer begon op te groeien. De infectie was verleden tijd en iedereen droeg zijn steentje bij om de boel op orde te krijgen. De wegen werden schoongemaakt van opgedroogd bloed, resten ingewanden en overige gruwelijkheden die verwezen naar het duistere verleden. Er was echter iets aan de droom geweest wat haar behoorlijk van haar stuk had gebracht vanaf het moment dat ze wakker was en ze begreep wat het daadwerkelijk betekend had.
Ze had gedroomd dat ze een gezin hadden. In hun droom was het Timothy’s gezicht geweest, maar in hun droom was hij hun zoon. Samen hadden ze in de speeltuin gespeeld. Ze waren een perfect gezin geweest, gelukkig en gezond. Ze had er nog niet eerder over nagedacht. Een gezin. Dean en zij. Ze wist niet eens of Dean ooit open zou staan voor kinderen. Hij was niet het type dat van kinderen hield, zelfs niet als het zijn eigen zou zijn. Zijzelf wist ook niet of ze het wilde. Ze hield van kinderen en ze beschouwde zichzelf wel als een moedertype. Maar, wilde ze een kind laten opgroeien in deze moeilijke tijd? Wilde ze zo’n onschuldig leven blootstellen aan deze hel?
Een glimlach vormde zich op haar gezicht toen Dean haar goedemorgen wenste en haar op haar voorhoofd kuste. Het wekte warme gevoelens in haar op, een gevoel van genegenheid. Zijn arm lag nog altijd om haar heen en het zorgde ervoor dat ze zich veilig voelde. Niet alleen veilig voor de geïnfecteerden, maar ook veilig voor haar eigen gevoelens. Alsof zijn aanraking die negatieve gedachten het zwijgen oplegde.
‘Goedemorgen,’ fluisterde ze. Ze verborg haar gezicht in zijn hals en kreunde zachtjes. Ze was niet een ster in het opstaan, maar wist dat ze nodig zouden zijn in de basis. Ze had Chris al een paar dagen niet gesproken, maar wist dat hij haar hulp goed kon gebruiken bij de voorbereidingen. Zou hij zenuwachtig zijn? Hij zou een goede speech voor moeten bereiden en met overtuiging moeten opvoeren. Vervolgens zou het feest in goede orde moeten verlopen, hopend dat er geen grote tegenslagen zouden zijn die de boel zouden verpesten. Het was de uitgewezen mogelijkheid om herinneringen op te halen en ze hoopte dat Dean en zij daar ook de tijd voor zouden nemen. Er waren genoeg herinneringen die haar jaar de moeite waard hadden gemaakt. Hoewel er veel gebeurd was, zou ze het huidige jaar als de beste van haar leven willen bestempelen.
Ineens bedacht Charlotte zich dat Dean en Chris elkaar dan niet meer zouden kunnen ontlopen. Dean had het er niet met haar over gehad, maar ze had het heus wel aan hem gemerkt. Hij ontliep haar broer, wilde de confrontatie uit de weggaan. Charlotte tilde haar hoofd op en keek Dean aan, terwijl ze een hand over zijn wang liet glijden, waar de stoppeltjes tegen haar huid prikten. ‘Laat je niet gek maken door Chris… Hij is al vanaf het begin een beetje bevooroordeeld.’ Charlotte dacht terug aan het moment van hun ontmoeting, waarbij hij een kogel langs haar hoofd had geschoten als een waarschuwing. Nee, Chris was zeker geen makkelijke persoon in de omgang.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Had ze zijn gedachten gelezen? Dat moest haast wel, want ze ging precies door op Christian. Een zucht ontsnapte aan zijn mond en hoewel hij bemoedigend glimlachte, alsof hij er zelf ook wel in geloofde, was dat allesbehalve het geval. Hij legde eventjes zijn eigen hand op die van haar, op zijn wang, maar liet haar al snel weer los en kroop onder de dekens vandaan. 'Hij mocht me al niet vanwege mijn tatoeages. Vanwege het feit dat jij en ik iets... hebben.' Hij sprak het laatste woord langzaam uit, legde de nadruk op het feit dat hij in tegenwoordige tijd sprak. Een verspreking zoals gisteren ging hem niet nogmaals overkomen, al helemaal omdat het niet van toepassing was. 'Maar dat waren dingen die ik kon begrijpen. Dit is anders, omdat hij niet van de juiste feiten op de hoogte is.' Doordat Charlotte verkeerd geïnformeerd was door Jane, Jane die leugens had verspreid over Dean zijn gevoelens, had Christian ook de verkeerde dingen begrepen. De ijskoude houding van de broer van Charlotte was daardoor alleen maar verslechterd. Christian, die dacht dat Dean opzettelijk met Jane had geflikflooid. Charlotte en hij hadden het wel even over Christian gehad, maar wat daaruit bleek was enkel dat de andere man vond dat Dean zich als een zak had gedragen. Logisch ook, het ging om Christian zijn kleine zusje. Alleen was het dus niet waar geweest. De dingen die Jane had gezegd, de dingen die allemaal gelogen waren. Maar hoe ging hij Christian in vredesnaam ervan kunnen overtuigen dat er niets van waar was, al helemaal nu hij zelf nog had zitten twijfelen of het wel juist was als hij bleef? De twijfels waren nu misschien weg, maar gisteren waren ze er nog geweest. Hoe kon hij Christian overtuigen dat hij het beste met Charlotte voorhad, nooit anders had gewild? Dat het voorval met Jane één groot misverstand was? Ja, Dean maakte zich er zorgen om. In het ergste geval zou Christian er iets publiekelijks van maken, een publieke schandpaal van Dean maken. De man die niet bij de Fireflies hoorde. De man die niet alleen buiten de boot viel door zijn tatoeages, maar ook nog eens op een smerige manier met het zusje van de leider omgegaan was.
Een volgende zucht ontsnapte hem. Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij er tegenop zag om Christian onder ogen te komen. Misschien zou hij liever niet naar de basis gaan, het hele feest overslaan. Al wist hij dat hij dat natuurlijk ook niet kon maken, dat zou misschien zelfs een slechtere indruk achter laten. Daarbij, dan was hij er maar gewoon vanaf. Als hij inderdaad wilde blijven, wilde vechten voor Charlotte, moest dit toch gebeuren.
Hij sloeg de dekens van zich af, stond nu eindelijk op. Hoewel hij nog wel iets langer had willen blijven liggen, wilde hij ook zo snel mogelijk door de zure appel heen bijten. De kleding waarin hij gisteren in slaap gevallen was -het was te koud om niet in gewone kleding te slapen- was nog redelijk schoon. Het enige wat hij dan ook hoefde te doen was een hand door zijn haar halen en een stel droge sokken aan te doen. Nu maar hopen dat zijn schoenen een beetje opgedroogd waren.
'Kom je?' vroeg hij aan Charlotte, die altijd wat meer moeite met opstaan had dan hij.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Even kwamen de schuldgevoelens opnieuw naar boven. Onjuiste feiten. Dat was wat Charlotte had veroorzaakt, dat was haar schuld. Tegelijkertijd raakte ze er licht van op haar tenen getrapt. Nam hij het haar kwalijk? Het voelde alsof zij een roddel de wereld in had geholpen. Een roddel waar zijzelf in geloofd had en waar ze bijna aan onderdoor was gegaan.
Nee. Het was niet haar schuld. Het was haar fout dat ze daar op deze manier mee om was gegaan, maar het was Jane die doelbewust had zitten stoken tussen de twee. Ze had leugens verspreidt, zout in de wond gesmeerd door Charlotte wijs te maken dat Dean iets voor het meisje voelde. Natuurlijk was Dean daar niet blij mee. Niet alleen was Christians indruk over Dean daardoor verslechterd, ook had hun relatie er behoorlijk onder geleden. Op een gegeven moment leek het alsof haar gedrag echte twijfels teweeggebracht hadden. Nog altijd was ze bang voor de waarheid wat dat betreft. Wat als dat zo was? Kon ze zichzelf daarover heen zetten en gewoon genieten van hoe het nu tussen hen ging, of zou het haar enkel breken? Ze verlangde naar een geruststelling, beloftes dat er geen enkel momenten twijfels waren geweest. Maar, ze vreesde ervoor dat het een valse belofte zou zijn.
Toch zou het haar dag niet verpesten vandaag. Ze was, wonder boven wonder, haar positieve houding van die avond ervoor nog niet verloren. Met een gespeelde kreun duwde Charlotte de deken van haar af. Net als Dean was ze in haar kleding in slaap gevallen en waren ze nog vrij schoon. Echter kon Charlotte er niet mee weg komen door enkel een hand door haar haren te halen. Veel aandacht aan haar uiterlijk besteedde ze niet. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst make-up had gedragen. Ze zou niet eens weten hoe ze dat spul aan zou moeten brengen. Charlotte haalde snel een borstel door haar haren en plaatste een vlugge vlecht in haar haren terwijl ze Dean achterna de trap af liep. Het was nog vroeg, de zon was nog niet eens op. Ze zouden nog gemakkelijk aan kunnen schuiven bij het ontbijt in de basis en dus namen ze niet de tijd om een ontbijtje voor henzelf klaar te maken. Charlotte was nog steeds blij dat Dean en zij hun eigen plekje hadden. In de basis was dat nooit lang goed gegaan, al helemaal niet na het pestgedrag. Daarnaast was het een stuk moeilijker hun intimiteit daar te delen.
Dean opende de deur nadat ze beiden ingepakt waren. Opnieuw verscheen er een grote glimlach op haar gezicht. Het was een geweldig plaatje. De wereld was bedekt onder een dik, wit deken. Een deken dat al het bloed, alle lijken, verstopte. Het was een winterparadijs en Charlotte kon niet wachten om later deze week een sneeuwpop te maken. Voor ze naar buiten liepen, kwam Charlotte iets dichterbij Dean staan en verstrengelde ze hun vingers. ‘Altijd als ik dit zie, besef ik me dat de winter helemaal niet zo slecht is.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was al helemaal niet meer te zien dat ze gisteren buiten gelopen hadden. Geen sporen, geen afdrukken waar hij Charlotte in de sneeuw geduwd had. Het was de hele nacht blijven sneeuwen, waardoor de hele wereld nu bedekt was in een dik pak sneeuw. De vlokken dwarrelden niet meer uit de lucht, het leek er zelfs op dat vandaag een heldere dag zou worden, maar er lag genoeg sneeuw om iets in weg te zakken toen ze eenmaal buiten stonden. Bijna als van nature moest Dean erom lachen toen Charlotte bijna haar evenwicht verloor doordat ze de dikte van het pak sneeuw onderschatte. Gelukkig waren hun vingers verstrengeld geweest, waardoor hij haar in evenwicht kon houden en tegen zich aan trok. Eventjes maar, daarna sloot hij de deur achter hun en begonnen ze te lopen. Beiden lieten ze een spoor van voetafdrukken achter in de sneeuw. Die van hem groter, verder uit elkaar. Die van Charlotte waren kleiner, stonden dichter bij elkaar. Zelfs dat kleine dingetje, hun voetstappen die naast elkaar in de sneeuw geprent werden, deden hem iets. Het gaf hem een raar, maar niet onprettig gevoel in zijn maag en hij kneep eventjes in de hand van zijn vriendin voordat hij verder liep.
'Behalve de kou, de korte dagen, de extra moeite die het kost om eten te vinden en de extra vermoeidheid die met alle inspanningen gepaard gaat?' vroeg hij aan haar, als reactie op haar woorden, al was zijn toon luchtig. Ze keek hem bijna verschrikt aan, alsof ze bang was dat hij het gemeend had. Als reactie glimlachte hij. 'Het is een mooi seizoen,' beaamde hij, wat haar weer gerust leek te stellen terwijl ze verder liepen. Zelfs de basis was gehuld in een dik pak sneeuw en zag er daardoor een stuk minder imponerend uit.
Charlotte had gelijk. Winter was zo slecht nog niet. De wereld leek er bijna normaal door. Er was minder tijd om je zorgen te maken om de geïnfecteerden. Verlaten straten leken er natuurlijker door en het opgedroogde bloed, dat door de regen niet meer weggewassen werd, was onzichtbaar voor het blote oog. De wereld oogde normaal. Het enige dat miste, waren de kerstlichten die nog niet naar binnen gehaald waren. De jongeren die met vuurwerk aan het stunten waren. De geur van oliebollen.
Dean was één keer in de stad geweest met oud en nieuw, toen hij nog heel klein was. Dat was de enige keer dat hij zo'n feestdag had mee mogen maken en de herinnering was hem altijd bijgebleven. Families die met de hele buurt stonden te praten, dronken, lachten. Herinneringen ophaalden. Kinderen die met onschuldig siervuurwerk speelden. Typische lekkernijen. Dean en Tara hadden allebei een oliebol gekregen omdat een man ze aanbood en het onbeleefd was om het aanbod af te slaan. Hun vader was er niet blij mee geweest, maar het was een smaak die Dean niet meer vergeten was. Hij wist niet eens of hij de oliebol wel lekker gevonden had, maar dat maakte niet uit.
Charlotte zou wel vaker zo'n feest gehad hebben. Haar familie vierde kerst, dus waarschijnlijk ook oud en nieuw. Zouden zij ook met de buren op straat hebben gestaan? Zou zij ook siervuurwerk in haar handen hebben gehouden, zelfs al was het zo koud dat haar handen bijna bevroren? Hadden ze oliebollen gegeten, of was dat een plaatselijk iets geweest? Hij vroeg het niet, hield de vragen voor zich. Misschien wilde hij het wel helemaal niet weten, alsof hij dan een soort afgunst voor haar zou voelen. Een jaloezie, bijna. Zo veel dingen die voor haar normaal waren geweest, had hij nooit als normaal mogen ervaren. Het was allemaal in het verleden, voor de infectie losbarstte. Het moest ook in het verleden blijven.
Er stonden nog steeds twee mensen bij de ingang. Ditmaal hadden ze een lijst, waar ze nu twee namen van wegstreepten. Toen Dean vroeg waar het voor was, kreeg hij als antwoord dat het een lijst was van mensen die nog niet in de basis waren. Wanneer ze alle namen hadden afgestreept, mochten ze de deur sluiten en konden ze zich bij het feest gaan voegen. Of, wanneer het middaguur gepasseerd was, moesten ze de lijst teruggeven aan Christian, die dan zou weten wie er afwezig waren.
Dean en Charlotte wensten het tweetal succes, waarna ze de inmiddels welbekende gangen doorliepen naar de eetzaal op de eerste verdieping, waar de geluiden van het dagelijks ontbijt hen tegemoet kwamen. Bijna uit automatisme scande Dean de ruimte direct voor de broer van Charlotte, om hem daarna te kunnen vermijden. Vandaag was echter een pechdag. Hij en Christian keken elkaar recht aan, vonden elkaars blik en de broer van Charlotte leek het als een uitdaging te zien. Hij kwam overeind en liep in de richting van het tweetal.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Daar waar hun huis soms niet opgewassen was tegen de kou, leek de Firefly-basis daar weinig last van te hebben. Er hing een prettige warmte in het gebouw, waardoor Charlotte zich al lopend ontdeed van haar dikke winterjas. Ze was dankbaar voor het feit dat ze hier konden verblijven, anders was de winter een stuk zwaarder geweest. Als ze het niet had aangedurfd om haar ouderlijk huis op te zoeken, had ze haar broer nooit teruggevonden en waren ze nooit bij de Fireflies aangekomen. Of wel? Ze hadden de informatie immers wel willen delen. Zouden ze zich dan ook aangesloten hebben bij de revolutionaire groep? Dean had het niet zo op hen. Sowieso hield hij al niet van groepen, hij was niet voor niets twee keer weggegaan bij de andere groep. Charlotte was er vrij zeker van dat de enige reden dat hij het een kans had willen geven, was omdat het Charlotte haar broer was wie zich in deze groep bevond.
Dezelfde man die nu op hen af kwam lopen. Hoewel Dean het niet zou willen laten blijken, merkte ze aan hem dat hij er tegenop zag. Een korte blik op zijn gezicht vertelde haar hoe hij zich voelde, ze kon het zien aan de manier waarop hij zijn kaken aanspande. Charlotte pakte zijn hand vast en kneep er bemoedigend in, hopend hem op die manier wat steun te kunnen geven. Helaas duurde dat moment niet lang, aangezien Chris haar begroette met een stevige knuffel. Dean kreeg een minder hartelijke begroeting. Nog minder vriendelijk dan die keer dat Charlotte hem vertelde dat hij haar vriend was. Met enkel een knikje en een blik op Dean was het amper een begroeting te noemen.
‘Fijn dat jullie er al zo vroeg zijn,’ zei hij. Hij keek enkel naar Charlotte, waardoor Dean niet echt betrokken leek te zijn in zijn woorden. Hoewel ze de beschermende houding van haar broer waardeerde, puur om het feit dat ze wist dat ze er nooit alleen voor zou staan, vond ze het vervelend dat hij zo afstandelijk deed tegenover Dean. Helemaal omdat Dean gelijk had: zijn vooroordelen waren gebaseerd op pure roddels. Als Christian zou zien dat het weer goed tussen hen ging, zou hij dan bijdraaien of zou hij Dean daarvoor nooit kunnen vergeven? Wat Dean ook deed, niets leek goed genoeg. Wanneer Dean haar beschermde, vond Chris dat hij haar ruimte moest geven om haarzelf te ontwikkelen. Wanneer Dean haar mee liet vechten in een strijd tegen de geïnfecteerden, nam Chris het hem kwalijk om het feit dat het fout af had kunnen lopen. Dat was een van de vele voorbeelden die er te noemen viel.
‘Wij ook,’ zei Charlotte, die iets dichter tegen Dean aan kroop en haar arm om zijn middel sloeg. ‘Ik ben heel benieuwd naar jullie traditie.’ Ineens kwam Charlotte tot het akelige besef dat dit misschien wel de eerste keer was dat Dean oud en nieuw vierde, dat hij überhaupt een feestdag vierde. Met kerst hadden ze hun kans gemist, wat maakte dat dit de eerste keer zou zijn dat ze samen zoiets vierden. Zou hij het moeilijk vinden? Hij had het met zijn verjaardag wel moeilijk gevonden. Was dat puur om de dingen die ze hem gegeven had of had dat ook te maken met zijn verleden, waarin verjaardagen als onzin gezien werden? Misschien dat ze er later die dag nog naar zou vragen. Alleen als ze met z’n tweeën waren. Het leek haar niet dat Dean erop zat te wachten als Christian zo’n gevoelig gesprek zou bijwonen.
‘Daar kom je gauw genoeg achter. Ik ben vooral heel blij dat je ons gevonden hebt en dat jullie besloten hebben om te blijven. Hoe lang dat ook moge zijn.’
Oeps, ja. Dat was een onderwerp waar Dean en zij het nog niet eerder over gehad hadden, waar zijzelf nog niet eens over nagedacht had. Ze hadden besloten om in elk geval te blijven tot de winter voorbij zou zijn. Wat de plannen waren voor na die tijd, was nog onbekend. Het was een moeilijke keuze. Charlotte hield van de luxe hier en bovenal was ze blij haar verloren broer terug te hebben. Ze was zelfs gehecht geraakt aan de kleine familiedrama’s. Tegelijkertijd miste ze het rondreizen, het zien van de wereld, de momenten waarbij Dean en zij volledig aan zichzelf toegeworpen waren en ze naast elkaar lagen en de immense sterrenhemel konden bewonderen. Het reizen had zoveel nadelen, maar droeg een charme met zich mee die de Fireflies misten.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Christian sprak niet tegen hem. Natuurlijk sprak hij niet tegen hem, het zou Dean niet verbazen als Christian zich afvroeg waarom Charlotte überhaupt zo dicht bij Dean stond. Hoewel de man wel woorden als "jullie" gebruikte, was dat de enige indicatie dat hij in gesprek was met meer dan één persoon. Maar op dit moment was Dean al moe door enkel de gedachte aan het conflict, al leek Christian er wel zin in te hebben om even te bekvechten. Alles wat de man zei leek erop gericht te zijn om een reactie bij Dean uit te lokken, maar Dean vermeed het, probeerde zich zelfs af te sluiten voor het gesprek dat de twee voerden. Wat hij daarmee bereikte was misschien juist het tegenovergestelde: Hij leek koel en afstandelijk, zelfs al had Charlotte een arm om hem heen gelegd. Hij had de beweging gevolgd, maar dat was dan ook het enige. En natuurlijk was het Christian opgevallen.
Er was een stilte gevallen, viel hem ineens op. Wat was er gezegd? Iets over blijven. En hoe lang dat nog zou zijn. Oh ja. Ze zouden voor de winter blijven, daarna wel verder zien. Dean en Charlotte hadden het er nog niet over gehad, hadden andere dingen aan hun hoofd gehad. Nu was hij wel bij het gesprek betrokken en hij legde zijn hand iets steviger om Charlotte heen, alsof hij op die manier een duidelijker teken van affectie kon afgeven. 'We hebben het nog niet over een eventueel vertrek gehad,' antwoordde hij langzaam, omdat het er niet op leek dat Charlotte er iets op zou antwoorden. Nu kreeg hij wel aandacht van Christian, al was het niet in de positieve zin.
'Niet? Ik dacht dat dat wel hoger op je prioriteitenlijstje zou staan, Dean.'
Natuurlijk dacht hij dat. Toch liet Dean zich niet uit de tent lokken. 'In tegendeel. Het is überhaupt nog niet ter sprake gekomen.'
Het leek alsof Christian het oneens was met het antwoord dat hij kreeg en hij zocht naar bevestiging van Charlotte, alsof hij bijna niet kon geloven dat het tweetal niet uit elkaar was. Even aarzelde Dean. Moest hij dan toch het conflict maar gewoon aangaan? Hij wilde deze dag niet van tevoren al verpesten, maar toch. 'Luister, Christian. Ik weet dat ik veel dingen heb gedaan waar je het niet mee eens bent, maar ik heb Charlotte nooit opzettelijk pijn gedaan. Wat gebeurd is berust allemaal op een groot misverstand en roddels, dus ik hoop dat we dat achter ons kunnen laten. We hoeven geen vrienden te worden, maar geloof me alsjeblieft gewoon.'
Zijn woorden leken weinig indruk te maken. Christian sloeg zijn armen over elkaar, keek Dean aan met een nadenkende blik. Geloofde hij het? Nee. In plaats daarvan keek hij naar Charlotte, in de hoop dat zij de woorden van Dean kon ontkrachten of kon zeggen dat ze waar waren. Het moest moeilijk zijn voor de man, om te accepteren dat Dean niets fout gedaan had, in ieder geval niet opzettelijk, maar het was de waarheid. Het was oudjaar. Een moment om dingen af te sluiten en naar een nieuw begin te kijken. Een nieuwe start, nieuwe kansen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Oh nee, daar begon het al. De opmerking die Chris plaatste was gemeen. Zelfs als Dean en Charlotte wel uit elkaar waren gegaan en de roddels wel waar bleken te zijn, was het niet nodig hem daar zo mee te confronteren. Wederom waardeerde Charlotte het gebaar, maar niet als het op Dean aankwam. Het was alsof zij net zo hard geraakt werd door de opmerking als Dean. Daarbij, hoewel Charlotte geen ster was in het oplossen van haar eigen problemen, was ze oud genoeg om zelf op te draaien voor haar fouten.
Echter, de woorden die Dean vervolgens uitsprak had ze niet verwacht. Op een volwassen en kalme toon liet hij zijn ongenoegen blijken. Het bracht haar van haar stuk. Niet zozeer omdat hij op zo’n toon sprak, maar om de dingen die hij zei. Een groot misverstand en roddels. Hij had haar nooit opzettelijk pijn gedaan. Ze geloofde hem, wist dat hij haar nooit iets kwaad zou doen. Toch had hij haar meerdere keren onbewust gekwetst. Toch had ze haarzelf bijna de dood ingejaagd omdat ze niet om kon gaan met haar gevoelens. Was hij zich daarvan bewust? Niet dat ze het in zijn gezicht wilde wrijven, allesbehalve zelfs. Ze zou zich extreem schuldig voelen als hij het wist. Maar, in zekere zin had hij haar, bewust of onbewust, pijn gedaan. Chris had het gezien en ze zag aan zijn blik dat dat iets was wat hij hem nooit zou vergeven. Zij wel. Zij gaf haarzelf de schuld en misschien zou ze het daar met Christian over moeten hebben, maar betwijfelde of hij daar ooit bereid toe was.
Na een eindeloze stilte die in werkelijkheid slechts een paar seconden duurde, liet Christian een zucht horen. Was dit het moment dat ze het voor Dean had moeten opnemen? Had ze moeten aangeven dat wat Dean zei waar was en zou ze haar excuses moeten aanbieden voor alle misverstanden die zij verspreid had? Waarschijnlijk. ‘Het zal wel, Dean. Ik sta achter Charlotte hierin, wat er ook gebeurt.’
Dat was zo lief en zo onredelijk tegelijkertijd. Zelfs als Charlotte de meest erge dingen zou doen, zou hij haar kant kiezen? Dat kon niet eerlijk zijn. Dit was haar moment om er iets van te zeggen, om iets te doen aan de grote barrière die tussen de twee mannen instond. Het moeilijke was dat zij die barrière was. ‘Chris,’ verzuchtte Charlotte, ‘ik waardeer het heel erg dat je me steunt, maar wat Dean vertelde is waar. Ik heb de situatie compleet verkeerd ingeschat en heb er een zooitje van gemaakt. Het belangrijkste is dat Dean en ik het achter ons hebben gelaten en het nu weer goed gaat tussen ons. En, om in te haken op wat Dean net zei, jullie hoeven geen vrienden te worden, maar het zou fijn zijn als jullie bij elkaar aan tafel konden zitten zonder verwijtende blikken uit te wisselen.’ Om eerlijk te zijn hoopte ze dat een vriendschap tussen de twee er wel in zat, ooit. De twee leken meer op elkaar dan ze zouden toegeven, maar Charlotte hoopte dat de dag ooit zou aanbreken waarbij de twee samen lachten en een biertje zouden delen.
Het ging niet van harte, maar Christian knikte. Hij leek het niet helemaal te vertrouwen, haast alsof hij dacht dat Dean de woorden in haar oor gefluisterd had. Had gekund, aangezien het een van de eerste keren was dat ze niet stamelde en de woorden als vanzelf naar buiten kwamen. Een kwaliteit die Dean beter afging dan haar.
‘Mooi. Dan kunnen we dit gedoe voor nu mooi achter ons laten en ons focussen op het feest.’ Charlotte keek opzij naar Dean en glimlachte opbeurend. Ze hoopte niet dat het gesprek de dag zou bederven. Niet alleen hoopte ze dat vandaag hun relatie goed zou doen, ook hoopte ze dat ze Oudjaarsdag tot een bijzondere dag kon maken voor Dean.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean had ergens zo zijn twijfels of hij en Christian inderdaad zonder verwijtende blikken tegenover elkaar zouden kunnen zitten. Dean zou het de man niet kunnen vergeven dat hij, als leider zijnde, zo'n gigantisch vooroordeel tegen hem had en dit blijkbaar niet van zich af kon zeggen. Dean kon hem niet vergeven dat hij de schuld gaf van een situatie waar hij niet de enige schulddragende was. Allemaal omdat Christian bevooroordeeld was. Op zijn beurt kon Christian niet vergeven voor de pijn die Dean zijn zusje had gedaan, al was dat niet opzettelijk. Toch zouden beide mannen hun persoonlijke gevoelens aan elkaar moeten zetten voor elkaar. Ze hoefden geen vrienden te worden, geen knuffels aan elkaar te geven. Ze hoefden elkaar niet eens de hand te schudden. Enkel een knikje van de kant van Christian. Charlotte probeerde de sfeer er een beetje in te houden, maar het was duidelijk te merken dat beide mannen licht gespannen waren. Toch deed Dean zijn best om het nare gevoel van zich af te schudden, in de hoop dat zijn voorbeeld goed zou doen volgen en dat Christian ook wat zou ontspannen. Dean was niet echt het vergevende, vriendelijke type dat over zich heen liet lopen, maar voor Charlotte wel. Vandaag wel. Hij wilde oprecht dat vandaag een goede dag zou worden, een goede avond en een goede nacht. Een gezellige dag, waar hij later met een glimlach op terug zou kunnen kijken. Een mooie herinnering, een van de eerste feestdagen die hij daadwerkelijk zou vieren. Met Charlotte. De liefde van zijn leven, al leek de rest van de wereld er alles aan te willen doen om dat kapot te maken.
Hij liet haar los, maar niet omdat hij haar niet meer vast wilde houden. Even wierp hij een blik langs Christian, zag dat er inderdaad nog voldoende eten was voor het ontbijt. Een nauwelijks opvallende zucht verliet zijn mond, waarna hij Christian weer aankeek. 'Als er iets is waar me nog mee kunnen helpen, qua voorbereiding van het feest, laat het ons weten. Ik denk dat wij eerst even moeten ontbijten...' Hij wierp een blik op Charlotte, al verwachtte hij niet dat ze het met hem oneens zou zijn; het was immers juist vanwege het ontbijt dat ze hier nu al stonden. '... Maar aangezien we er dan toch al zijn, kunnen we best helpen waar nodig.'
Christian leek ietwat verbaasd door het aanbod en twijfelde misschien zelfs aan de oprechtheid eraan. Maar een blik op Charlotte leek de man weer bij zinnen te brengen. Het was voor haar, omdat zij belangrijker was dan de vete tussen Dean en Christian. De man knikte. 'Als jullie willen helpen, kom maar naar de trainingsruimte na het ontbijt.' Met die woorden liep de man weg en kregen Dean en Charlotte eindelijk de mogelijkheid om te gaan ontbijten.
Het ontbijt op zich was niet heel bijzonder: Je kon zelfs stellen dat het een lichtere maaltijd was dan normaal, omdat door de festiviteiten in de middag er toch meer geconsumeerd zou worden later op de dag. Was zijn aanbod aan Christian misschien over de top geweest? Waarschijnlijk wel. Toch leek het niet meer dan logisch: Ze waren er nu toch en hoewel Dean zijn tijd normaal zou vullen met trainen, ging dat nu toch niet in verband met de wond op Charlotte haar been. Terwijl ze plaatsnamen, knikte hij ernaar. 'Hoe gaat het met die wond? Beter, al?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij deed zijn best. Voor haar probeerde hij de negatieve opmerkingen van Christian te negeren. Voor haar was hij bereid om te helpen bij de voorbereidingen van het feest. Een zet die Christian verbaasde, maar wel leek te waarderen.
Dean begon over de wond op haar been. Het was slechts een paar dagen geleden, de hechtingen zaten er nog in. Gister had ze voor het eerst weer kunnen douchen. Hoewel de warme stralen van de douche haar goed deden, was het niet heel prettig om met de wond onder de douche te staan. Ze moest nog altijd uitkijken welke bewegingen ze maakte en soms brandde de stof van haar broek tegen de wond, maar buiten dat genas het verrassend goed. Gister bij het sneeuwballengevecht had ze er amper last van gehad. Misschien kwam het door de euforie van het moment, maar tijdens het gestoei had ze er amper naar omgekeken. Het was pas na die tijd dat ze merkte dat het opspringen tegen Dean niet de meest praktische actie was geweest.
‘Wel oké,’ antwoordde ze. Onbewust keek Charlotte naar het litteken op haar arm. Dat was een litteken die hen bij elkaar had gebracht. Door die wond, door de schoten die ze had afgevuurd, had Dean haar gevonden. Het was een wond waar ze niets tegen had kunnen beginnen. Een wond waarvan Dean zelfs bang was geweest dat het van een geïnfecteerde af kwam. De wond op haar been was echter een heel ander verhaal. Ze schaamde zich ervoor. Ze schaamde zich voor het feit dat ze zichzelf zover had laten gaan dat ze dat winkelcentrum was binnengetreden, dat ze de wond had gecreëerd en dat ze het niet in haar eentje af had kunnen handelen. Zachtjes zuchtte ze, waarna ze haar schaamtegevoelens verbloemde onder een kleine glimlach. ‘Ik denk dat de hechtingen er binnenkort wel uit kunnen. Gister na het sneeuwballengevecht was het niet opnieuw gaan bloeden.’ Dat moest een goed teken zijn, toch?
Dean knikte. Zou hij door hebben dat het haar dwarszat? Ze hoopte van niet. Vandaag was niet het moment. ‘Ik zal er morgen even naar kijken.’
Het ontbijt was vrij mager, maar smaakte goed. Het was een van de luxes waar ze van konden profiteren in de basis. Ze praatte nog wat over koetjes en kalfjes. Geen diepe onderwerpen. Charlotte had nog even getwijfeld of ze bepaalde onderwerpen aan moest kaarten. Ze had hem willen complimenteren voor hoe hij het zopas had aangepakt. Ze had hem willen vragen naar zijn oudejaarstradities. Toch wilde ze niet dat de sfeer zou omslaan en besloot ze het bij vrij oppervlakkige gespreksonderwerpen te houden voor nu.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Gisteren was zo leuk geweest dat Dean niet eens aan de wond op Charlotte haar been had gedacht. Naderhand was het misschien niet de beste handeling geweest, aangezien het heel goed mogelijk was geweest dat de wond weer was gaan bloeden, maar het was gelukkig niet gebeurd. Dat was inderdaad een goed teken, de wond heelde sneller dan Dean had gedacht. Het betekende dat ze binnenkort hun trainingen weer op konden pakken, het liefste op een goede manier. Natuurlijk waren de laatste trainingen tussen hem en Charlotte niet al te soepel verlopen, maar nu een aantal dingen opgehelderd waren, had Dean er eigenlijk wel weer zin in om met haar te graan trainen volgend jaar.
Nadat ze het ontbijt hadden weggewerkt, liep het tweetal naar de trainingsruimte. Het was, op de garage na, de grootste ruimte in de basis en niet meer dan logisch dat Christian had besloten om die ruimte te gebruiken voor het oudjaarsfeest.
Tegen de tijd dat Dean en Charlotte bij de ruimte aankwamen, waren een aantal mensen al hard bezig met het ombouwen van de ruimte. Om de sfeer zo normaal mogelijk te houden, moesten alle trainingsspullen opgeruimd worden. Geen targets, afgezette ringen of andere, losse items die normaal voor de trainingen gebruikt werden. Er werden tafels neergezet, hoge statafels en lagere, lange tafels waaraan gezeten en gegeten kon worden. Hoewel er nu nog geen etenswaren in de ruimte waren, zouden ze in de keuken nog hard bezig zijn met de laatste voorbereidingen voor een waar feest.
Christian was een eind verderop bezig met het geven van instructies aan mensen die bezig waren met het ophangen van decoraties. Dingen aan de trainingsruimte die niet verholen konden worden, zoals donkere vlekken op de muren of kogelgaten, werden zo veel mogelijk onder decoraties verscholen. Er werden lichtjes opgehangen, kaarsen neergezet. Dean vroeg zich af waar de man al die dingen vandaan haalde, maar wist dat hij er niet naar zou vragen. Dat nam niet weg dat hij onder de indruk was, al was het misschien nog helemaal niet zo bijzonder. Voor Dean, die nog nooit een feest zoals dit had meegemaakt, was het wel bijzonder.
Al snel werden ze opgemerkt en aan het werk gezet. Luchtige gesprekken werden gevoerd en het was duidelijk dat iedereen enthousiast was over de komende uren. Zelfs de sneeuw, waar niet iedereen blij mee was, leek geen domper te zijn. Net zoals Dean en Charlotte zagen ze het vandaag als een mooi, onschuldig iets dat de wereld net een beetje beter maakte.
De uren verstreken en mensen kwamen binnendruppelen terwijl de laatste voorbereidingen afgemaakt werden. Dean zag Jane, negeerde de vrouw vakkundig, maar begroette Jared uitgebreid. Ook Aïsha, de leider van de andere basis, was vandaag van de partij. Blijkbaar waren de nabije Firefly-basissen ook uitgenodigd voor dit feest, zo lang ze maar zorgden dat ze hun gebouwen goed afgesloten achterlieten. Niet dat ze nu veel tijd hadden om met elkaar te praten, want alles stond nu op zijn plek en het uur leek aangebroken te zijn. Christian verhief zijn stem, maande iedereen tot stilte. Er was een kleine verhoging tegen een muur aan geplaatst, waar hij nu op ging staan. Het deed Dean een beetje denken aan de keer in de eetzaal, waar hij plaats had genomen op een tafel. Dit keer was het echter anders, officieuzer.
Toen iedereen eenmaal stil was, knikte Christian kort. ‘Dank jullie wel. Over enkele minuten zullen de mensen van de keukendienst binnenkomen met het feestmaal dat ze voor ons gemaakt hebben, dus ik wil jullie nu alvast vragen ze dan hartelijk te applaudisseren. Voordat we zo ver zijn, wil ik echter nog even een moment nemen om met jullie terug te blikken op het afgelopen jaar.’ Hij liet even een moment van stilte vallen, leek met zijn blik de zaal af te zoeken. Zijn blik bleef hangen op Charlotte, waardoor een flauwe glimlach op zijn gezicht verscheen voordat hij verder ging met praten. ‘Overleven in een wereld zoals deze is voor niemand makkelijk. Al helemaal als je er alleen voor staat. Gelukkig, en met gepaste trots, kan ik zeggen dat het afgelopen jaar exact 139 mensen zich bij onze organisatie hebben aangesloten. Niet alleen bij deze basis, maar ook bij andere, kleinere basissen. Hierdoor komen we, vandaag de dag, tot een aantal Fireflies van 1576. Lang niet allemaal kunnen zij hier zijn vandaag, maar iedereen is een even waardevol lid.’
Dean betwijfelde dat laatste. Christian gaf een braaf, algemeen overzicht van feiten van het afgelopen jaar. Hij zag om zich heen mensen die hun hand op hun ketting legden, een teken dat ze bij de organisatie hoorden waar Christian nu zo trots over sprak. Akelig duidelijk werd dat hij nog steeds niet bij die groep hoorde. Hij wist ook nog steeds niet of hij wel zo’n ketting zou willen, aangezien het hem zou binden aan de organisatie. Zou Christian hem meegerekend hebben bij het aantal leden? Of expres erbuiten gelaten hebben? Dean kreeg het akelige gevoel dat er sprake was van dat laatste.
‘In het begin van dit jaar hebben we zware verliezen geleden door een onverwachte aanval van een andere groep. We hebben veel mensen verloren in de strijd tegen deze barbaren, maar uiteindelijk hebben ze het onderspit gedolven tegen de kracht die wij als organisatie hebben. Uiteindelijk zijn wij er alleen maar sterker door geworden, omdat we samengewerkt hebben. Ondanks de zware verliezen die we geleden hebben, wil ik benadrukken dat wij als groep sterker staan. Samen.’
Er werd instemmend gemompeld, Dean voelde enkele blikken op hem gericht. Het was niet lastig te bedenken dat deze aanvallers mannen met tatoeages geweest moesten zijn, waardoor Dean direct als vijand gezien werd. Christian ging er verder niet op door. ‘Ook hebben we dit jaar een doorbraak gemaakt in ontwikkeling van een medicijn tegen de sporen. Hoewel ik niet op de details in kan gaan, wil ik graag een applaus voor Ingrid en haar team, die dag en nacht werken voor een betere wereld.’
Iedereen applaudisseerde. Ook Dean sloeg zijn handen tegen elkaar. Hij mocht dan niets met Ingrid hebben, het werk dat zij en haar team deden was daadwerkelijk bewonderenswaardig en het was een goed iets dat Christian het noemde.
‘We hebben veel missies gedaan het afgelopen, het grootste deel zonder problemen. We zijn maar weinig mensen verloren en dat is waardevol, al helemaal als je bedenkt hoe gevaarlijk onze levens op dit moment zijn.’
Christian richtte zijn blik weer op Charlotte, die hij natuurlijk al eerder gevonden had in de groep mensen. ‘Persoonlijk was dit voor mij het jaar waarin ik mijn zus weer terugvond. Of liever gezegd, zij vond mij terug. En niet alleen dat, haar vriend Dean heeft vier van onze mensen gered tijdens een missie enkele tijd nadat ze hier aangekomen waren. Daarbij heeft hij zelfstandig een Bloater om het leven gebracht en daar zijn wij hem nog steeds dankbaar voor.’
De woorden klonken merkwaardig hol, maar Dean leek de enige te zijn die het merkte. Misschien kwam het simpelweg door het gesprek dat hij en Chris eerder die dag gevoerd hadden, dat hij het daarom niet helemaal kon geloven. Misschien was het puur zijn verbeelding, maar de rest van de toespraak van Christian ging aan hem voorbij. Pas aan het einde, toen er luid geapplaudisseerd werd, kwam hij weer terug bij zinnen. Blijkbaar was de keuken klaar geweest voor hun entree, want beladen met heerlijk geurend eten kwamen er mensen de trainingszaal binnen. Christian moest moeite doen om eroverheen te kunnen komen. ‘Dames en heren… Ik wens jullie allemaal een hele prettige middag en avond. Geniet ervan, haal herinneringen op. Dat volgend jaar maar een nóg beter jaar mag worden dan het voorgaande. En vergeet niet… wanneer je je verloren voelt in de duisternis, zoek naar het licht.’
Met die woorden sloot de man zijn toespraak af en na een enthousiast applaus leek het voorbij te zijn. Ontspannen gesprekken ontstonden, mensen liepen nieuwsgierig naar het eten toe. Dit was het dan. Dit was het oudjaarsfeest.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een gevoel van trots trok door haar lichaam. Het begon al bij de voorbereidingen, waarbij alles tot in de puntjes uitgewerkt leek. Ze hadden een hoop opzij moeten zetten om het feest te verwezenlijken, maar hadden daarbij ook wel alles uit de kast getrokken. De decoratie, het voedsel, het veiligstellen van de verschillende gebouwen. Geen wonder dat Christian de afgelopen tijd er zo moe uit had gezien.
Haar trots groeide zodra hij zijn toespraak begon. Niet alleen was ze trots om de dingen die hij vertelde, alle succesverhalen, maar ook op de manier hoe hij haar daar stond. Hij was aan zijn lot overgelaten, had er alleen voorgestaan, maar moest je nu eens zien! Hij was uitgegroeid tot een van de belangrijke leiders van de Fireflies en dat op zo’n jonge leeftijd. Hij had de top bereikt, had gevochten voor zijn status. Hij was niet zomaar een leider, maar iemand die oprecht gaf om zijn mensen en dat was te merken. De Fireflies leken gehecht te zijn aan de man, aan hun leider, haar broer.
Ook was ze trots op het feit dat Dean afzonderlijk benoemd werd in de toespraak. Hij leek zich er zelf niet heel gemakkelijk bij te voelen, maar waarschijnlijk zou Dean de daad ook niet gezien hebben als bijzonder. Hij had vier levens van de Fireflies gered, maar nog vele meer. Niet te vergeten was dat hij haar al meer dan een tiental keer gered had. Charlotte sloeg dan ook een arm om hem heen en liet haar hoofd tegen zijn schouder leunen. Voor hem was het misschien vanzelfsprekend geweest, maar de daden werden wel degelijk gewaardeerd.
De omschrijving ‘feestmaal’ deed geen recht aan het eten dat ze voorgeschoteld kregen. Na al het lang houdbare eten, alle prutjes die ze dagelijks op hun bord gegooid kregen, was bijna alles een luxueus diner te noemen. Maar dit sloeg echt alles. Er lagen gevulde eieren, salades, gevulde paprika’s, verschillende vleessoorten, zelfs vissoorten! Charlotte nam zichzelf voor om van alles wat te proeven, al zou dat nog een uitdaging worden gezien het brede aanbod. Dean en zij vulden hun bord met verschillende hapjes, zodat ze ook wat van elkaar konden stelen, waarna ze aan een van de tafels plaatsnamen. De twee hadden weinig vrienden en waren vrij op zichzelf gericht, maar toen ze zagen dat er naast Jared en Aïsha nog een plaats vrij was, hadden ze al gauw besloten daarbij aan te sluiten. Godzijdank zat Jane op een totaal andere plek. Hoewel het beter ging, was Charlotte er nog niet aan toe om Jane te vergeven voor wat ze gedaan had.
Charlotte plaatste haar bord op tafel en bleef nog even staan. ‘Zal ik even wat te drinken halen?’ Dat voorstel werd door zowel Jared als Aïsha warm onthaald. Dean knikte enkel, vroeg zelfs of ze nog wat hulp kon gebruiken. Dat aanbod wees ze vriendelijk af. Een paar drankjes ophalen moest ze nog wel kunnen, toch?
Zelfs het drankaanbod was uitgebreid. Er stond een tafel vol met drankjes. Er was zelfs iemand die de taak had gekregen om het drinken in te schenken voor de mensen. Er stonden verschillende wijnen, bier en zelfs de duurdere, sterkere drankjes zoals wodka en whisky. Charlotte had nog maar één keer eerder drank op gehad en dat was haar al snel teveel geworden. De volgende ochtend stond haar geheugen vol gaten. Deze avond was ze niet van plan het zo bond te maken. Ze besloot om voor het gemak gewoon wat bier mee te nemen. De vorige keer had ze wat anders gehad, toch? Ze wist het niet zeker meer, maar was benieuwd of ze de smaak zou herkennen. Met vier flessen liep ze terug naar de tafel, waar Aïsha vertelde over hoe het afgelopen jaar bij hen verlopen was. Ze onderbrak haar verhaal met een grote grijns. ‘Bier!’
Alle vier namen ze een fles in hun handen, waarna ze deze tegen elkaar lieten klingen. ‘Proost op een welvarend en gezond nieuwjaar!’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Bier was niet iets dat hij vaak dronk. Net zoals een feestmaal zoals dit niet iets was wat hij vaak at. Het was overduidelijk dat Christian en de mensen die in de keuken werkten alles uit de kast getrokken hadden om vandaag onvergetelijk te maken. Hoewel Dean de andere man het niet zo makkelijk zou vergeven, kon hij niet anders dan een bepaald respect opbrengen voor de manier waarop alles georganiseerd was. Mensen praatten met elkaar onder het genot van een hapje en een drankje en, precies zoals de bedoeling was geweest, het leven leek even normaal. Alsof er geen geïnfecteerden waren. De meeste mensen hier zouden zich die wereld nog wel herinneren. Een aantal echter niet. Hoewel de Fireflies strikt gezien enkel een militaire organisatie waren, liepen er hier ook gezinnen rond. Niet in de zachte zin van het woord, maar er waren zeker vrouwen met kinderen. De vrouwen waren allemaal vaardige vechters, maar hadden er blijkbaar voor gekozen om toch kinderen te krijgen in een wereld als deze. Misschien was zoiets ook wel mogelijk in een omgeving zoals deze, waar de Fireflies op elkaar letten. Normaal waren de kinderen niet zo zichtbaar in de basis, omdat ze vooral in een deel van de basis leefden waar ze niemand in de weg liepen, maar op een dag als deze renden ze door de trainingszaal. Het waren er niet veel, misschien een stuk of vijf, waarvan de jongste zeven jaar oud was. Zo jong dat ze de wereld voor de infectie nooit meegemaakt hadden. Een feestdag zoals deze was het enige normale dat deze kinderen mee zouden maken. En hoewel Dean niets met ze had, brachten ze wel een beetje extra sfeer mee.
Aïsha, die naast Dean zat, had de kinderen ook gezien en zuchtte. Niet van ergernis, maar van verlangen. Jared en Charlotte zaten tegenover hen en konden de kinderen niet zien, maar wel horen. Blijkbaar begreep Jared direct waar de zucht van Aïsha vandaan kwam en hij glimlachte naar de vrouw. Dean had al vaker vermoed dat er tussen die twee meer speelde en eigenlijk werd dat nu alleen maar bevestigd. Hij mocht dan niet zo’n subtiele man zijn, Dean kon hier wel een gesprek mee aanstuwen op zijn eigen, ietwat ongemakkelijke manier. ‘Kinderen?’ vroeg hij aan de vrouw naast hem, die even verbaasd keek en toen knikte. ‘Jared en ik…’ Even twijfelde ze, maar de twee verstrengelden hun vingers over de tafel heen en Jared glimlachte bemoedigend. Het leek alsof Aïsha daardoor weer wist hoe ze verder moest gaan met haar zin. Ze vulden elkaar perfect aan. ‘… Wij zijn al een hele lange tijd samen, voor zo ver je het zo kunt noemen. Onze wegen zijn echter gescheiden en het was puur toeval dat we uiteindelijk beiden bij de Fireflies terecht kwamen. Dat is ook een herinnering van dit jaar,’ zei ze, waarmee ze het afsloot. Jared knikte, ging vanaf daar verder. ‘Begin dit jaar moest ik naar de andere basis voor een paar boodschappen. Aïsha was toen net gepromoot tot leidster en zo vond ik haar weer terug. Kort gezegd waren onze gevoelens nog even sterk als vroeger en wie weet is volgend jaar eindelijk het jaar dat we onze eigen familie kunnen beginnen.’
Ze waren oprecht een schattig stel. Dean kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn om je geliefde te verliezen, weer terug te vinden en dan een familie met haar te willen starten, maar dat kwam misschien ook doordat zulk soort gevoelens voor hem vreemd waren. Het bracht wel andere vragen bij hem naar boven. Zou hij ooit kinderen willen? Het antwoord was eigenlijk heel simpel: Nee, dat wilde hij niet. Hij was niet goed met kinderen. Hij dacht terug aan Timothy, in het andere kamp. Charlotte was wel goed met kinderen, zou zij zoiets wel willen? Dean schudde zijn hoofd, alsof hij daarmee de gedachte uit zijn hoofd kon schudden. Gelukkig wist Jared hem iets af te leiden. ‘En hoe is het met jullie?’ Zijn stem was iets omgeslagen, bezorgder dan eerder. Charlotte had hem natuurlijk verteld over hun eerdere situatie toen ze niet meer wist wat ze moest doen, maar Jared wist niet exact hoe het afgelopen was. Dean glimlachte zwak. ‘Beter, denk ik. Het was even iets minder natuurlijk, maar volgend jaar gaat een beter jaar worden. Al hebben we afgelopen jaar ook een heleboel leuke dingen meegemaakt, toch?’ Dat laatste richtte hij specifiek op Charlotte, in de hoop dat ze de sfeer wat kon verlichten met een verhaal. Hij wist niet of hij nog over relaties en kinderen wilde denken of praten en nam dan ook een grote slok van het bier, dat prima smaakte. In het kamp van Sam en Evan hadden ze zelfgestookte rum gehad, veel sterker dan dit spul, maar dat dronk je meer voor de alcohol. Hier zat daadwerkelijk smaak aan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Kinderen. Charlotte had de schaterlachen en de opgewonden stemmen allang gehoord. Het verbaasde haar dat Dean erover was begonnen. Het was een onderwerp waar zij het nog nooit over gehad hadden. Het had ook nog niet gehoeven. Hun relatie was nog pril geweest en ze hadden andere zaken aan hun hoofd gehad. Na haar droom van die nacht was het idee nog niet eerder in haar opgekomen. Kinderen. Hùn kinderen. Ze wist hoe Dean erover dacht. Puur om praktische redenen zou hij het niet willen. Daarnaast was hij geen ster met de jonge dreuzels. Toch was ze ervan overtuigt dat hij een goede vader zou zijn. Hij was streng, maar rechtvaardig. Geduldig wat betreft het trainen, bemoedigend wanneer iets tegenzat. Met name dat laatste was een eigenschap wat hij niet veel mensen toonde. Zij had het gezien, zelfs ervaren. Ze had het ook gezien bij Jane, al was daar ook een stukje competitiviteit bijgekomen. Hij liet die kant niet snel zien, maar ze was ervan overtuigt dat die kenmerken sterk naar voren zouden komen wanneer hij zijn eigen kind zou trainen. Hij bezat precies de juiste kenmerken om een goede vader te zijn, hij moest er alleen zelf nog in gaan geloven. Hij moest er eerst nog de wil voor vinden. Misschien zou ze het er binnenkort met hem over hebben. Niet eens de kinderwens, maar wel het feit dat ze risico liepen. Niet dat ze veel intiem waren geweest de laatste tijd, maar ze gebruikten geen enkele vorm van voorbehoedsmiddelen. De kans dat ze zwanger zou raken, was niet klein.
Daarbij kwam het feit dat zijzelf ook niet zeker was over het idee. Ze hield van kinderen en ze had haarzelf altijd voor zich gezien in een gezin. Toch vroeg ze zich af of ze eraan toe was. Niet alleen moest ze hard aan haarzelf werken, haar zelfvertrouwen aansterken en de toxische gedachten uitdovend. Ook moest ze fysiek sterker worden. Charlotte kon steeds meer aan. Ze was niet meer bang om alleen buiten rond te lopen. Het kostte haar misschien meer tijd dan een ander, ze kon zichzelf verdedigen. Echter was die kostbare tijd gevaarlijk in het bijzijn van een kind. Ze zou haarzelf eerst als een goede soldaat willen zien voor ze het hebben van een kind zou overwegen. Dan was er nog het feit of ze wel wilde of een kind in deze wereld zou opgroeien, wetende wat voor impact het op haar gemaakt had. Ze verlangde niet direct naar een eigen kindje, maar zou wel graag met de jonge doelgroep om willen gaan. Misschien zou ze ooit kunnen voorstellen om een kleine klas te beginnen op de basis, waarin ze de kinderen dingen leerde als lezen en schrijven.
De vraag van Jared was niet heel onverwachts. Hij was op de hoogte van haar onzekerheden en haar twijfels. Een paar dagen geleden hadden ze erover gesproken en had hij haar ervan overtuigt dat Dean meer om haar gaf dan ze toen geloofde. Toch vond Charlotte het aandoenlijk dat hij ernaar vroeg, dat het hem niet in de koude kleren ging zitten en hij zich wel degelijk zorgen leek te maken over het tweetal. Ze had kort het gevoel gehad dat zij had moeten antwoorden, dat ze met een grote glimlach zou moeten toegeven dat alles wel goed was. Maar, was dat zo? Het ging beter. Een stuk beter, maar was alles weer goed? Ze hoopte van wel, maar het was zo’n korte periode dat er amper een uitspraak over gedaan kon worden. Ze was ook best nieuwsgierig toen Dean zijn antwoord begon. Hij dacht er hetzelfde over, blijkbaar. Toch voegde hij er iets moois aan toe, wat goed paste bij de hele sfeer van die avond. Als vanzelf verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze moest stoppen haarzelf zo onzeker te maken. Ondanks dat ze werkten aan hun relatie, kon ze zien dat hij zich om haar bekommerde. Ze zag het aan de twinkeling in zijn ogen.
‘Absoluut,’ antwoordde Charlotte. Ietwat ongemakkelijk staarde ze naar haar handen. ‘Op de dag dat de muur viel, zag ik mijn toekomst in duizenden stukjes vallen. Ik verloor mijn hoop en zag mezelf nou niet bepaald overleven in die buitenwereld. Ik weet nog dat het hele appartementencomplex waarin ik leefde in de brand stond. Tijdens mijn weg naar buiten kwam ik een Stalker tegen, maar met mijn onervarenheid kon ik niks anders doen dan verstijfd stil blijven staan en hopen op een wonder. Ik was echt verschrikkelijk afhankelijk.’ Ze grinnikte. ‘Uiteindelijk hebben de vlammen ervoor gezorgd dat het wezen doodging en ik naar buiten kon vluchten. Niet dat het daar veel beter was. Ik kwam uitgeput buiten en was niet voorbereid op eventuele wilde geïnfecteerden – iets wat niet heel slim is als er net een ramp heeft plaatsgevonden en er tientallen van die monsters rondrennen door de stad. Dat was het moment dat ik Dean voor het eerst tegenkwam. En, hoewel ik me nog steeds behoorlijk wanhopig en zwak voelde… hij heeft er wel een soort van voor gezorgd dat ik mezelf begon te vertrouwen in deze wereld?’ Charlotte beet even kort op haar wang, raapte haar moed bij elkaar en wendde haar blik van haar handen tot Dean. ‘Jij hebt ervoor gezorgd dat ik weer een beetje hoop kreeg en…’ Ineens werd het verhaal persoonlijk en werd het moeilijk de juiste woorden te vinden. ‘En nja… eerlijk gezegd is dat wel…’ Charlotte zuchtte en besloot het eerdere voorbeeld van Aïsha en Jared op te volgen en hun vingers te verstrengelen. Ze nam diep adem voor ze de woorden eruit gooide: ‘Eigenlijk is dit alles het mooiste wat me is overkomen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean en Charlotte hadden het niet vaak gehad over de uren voordat ze elkaar ontmoet hadden. Hij had nooit aan haar gevraagd hoe ze op de straat terecht gekomen was, recht tegenover een Clicker. Het leek niet relevant, dat was het ook nooit geweest. Hun levens voordat ze elkaar ontmoetten deden er maar voor een deel toe. Dean wist dat ze lerares was geweest in de stad, maar daar nog nooit een wapen had aangeraakt. Logisch dat ze geen idee had gehad hoe ze zich moest redden toen de muren eenmaal gevallen waren.
Dean herinnerde zich de dag dat hij Charlotte had ontmoet nog wel. De vlucht die hij had gemaakt, de stad uit. Alle mensen, die zich dieper en dieper de stad in hadden begeven, in de hoop op die manier aan de geïnfecteerden te ontsnappen. Ze waren nu allemaal dood, daar was hij van overtuigd. Enige voorraden die nog in de stad aanwezig waren, zouden besmet geraakt zijn met de sporen. Onbruikbaar zelfs. Of zouden ze uiteindelijk de plaag onder controle gekregen hebben, alle geïnfecteerden uitgeroeid hebben en de stad weer beveiligd hebben? Eigenlijk had Dean daar geen idee van. Nog zoiets wat hij eigenlijk niet hoefde te weten.
Een warme sensatie verspreidde zich door zijn lichaam toen Charlotte haar smalle vingers met de zijne verstrengelde. Nog steeds was het een opmerkelijk verschil tussen de twee, de zwaar getekende huid van Dean en de veel lichtere, effen huid van Charlotte. Een mooi contrast. Zacht kneep hij in haar vingers en hij glimlachte naar haar toen ze eenmaal uitgesproken was, hoe stotterend het ook ging. 'Ik weet nog hoe je keek toen ik je zei dat je de stad moest verlaten,' zei hij zacht, terugdenkend aan de herinnering. 'Je leek zo geschokt, je hele leven ging overkop in die paar seconden die het mij kostte om je voor het blok te zetten. Maar de blik die je in je ogen had toen je eenmaal knikte, dat is een blik die me voor altijd bij zal blijven.' Ze was zo vastberaden geweest, zo zeker van haar keuze. Ze wilde de wildernis ingaan om te leren overleven, zonder te weten wat haar allemaal te wachten stond. Dean herinnerde zich zo veel dingen: De blijdschap toen haar duidelijk werd dat ze samen zouden blijven. De eerste kogel die ze afschoot, hoe scheef hij ook was gegaan. De dag dat hij haar een tatoeage had aangeboden, om hun ruzie weer bij te leggen. Of die ene keer dat ze naast elkaar hadden gezeten in het kamp van Sam en Evan, toen hij haar plagend had geduwd en zij had gelachen. Hij herinnerde zich ook andere dingen. De kus die zij met Ryan had gedeeld voor zijn neus. De woorden die ze onder de invloed van alcohol had gesproken. De hondenbeet toen ze achter hem aan was gereisd. Goede en slechte dingen, herinneringen die hem voor altijd bij zouden blijven. Jared en Aïsha waren even vergeten, maar die twee leken maar al te blij te zijn dat Dean en Charlotte het goedgemaakt leken te hebben. Dean zocht de blik van Charlotte met zijn ogen, kneep nog eens in haar hand. 'Ik houd van je, Charlotte,' zei hij, op een toon die zowel zacht als overtuigd was. Het waren geen woorden die hij had verwacht zo snel te kunnen uitspreken. Ze hadden zo veel problemen gehad de afgelopen dagen, hij had zo veel twijfels gehad gisteren en de dagen ervoor, maar nu hij irrationeel terugdacht aan alles, nu hij haar weer kon zien zoals ze was, waren al die twijfels vergeten. Hij hield van haar, dat was het enige dat belangrijk was. Ze had zijn leven overhoop gehaald dit jaar, hem duidelijk gemaakt dat hij haar aanwezigheid miste als ze er niet was. Al die jaren dat hij alleen had gereisd, waren weggevaagd door haar aanwezigheid. Ze wist het niet, zou het nooit helemaal begrijpen, maar ze had zo veel invloed op hem gehad, hem zo erg veranderd.
En dat was oké. Zo lang ze maar begreep dat hij van haar hield en dat er niets op deze wereld was dat hij nog tussen hen zou laten komen. Geen Ryan. Geen Jane. Geen getreiter. Hij hield van haar en enkel van haar.
Nu nog hopen dat zij die woorden ook terug kon zeggen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Die woorden. Oh god, die woorden. Hoe kreeg hij het voor elkaar? Meerdere gevoelens stroomden als een wirwar door haar lichaam. Ze was verrast door de woorden, vond eerlijk gezegd dat ze het niet verdiende na de puinhoop die ze veroorzaakt had na de afgelopen paar dagen. Ze was ontroerd, wist dat deze woorden precies omschreven wat hij in zijn tekening geïllustreerd had. De tekening die haar een eerste zet in de goede richting gegeven had. Ze raakte verliefd. Opnieuw en opnieuw. Hij wist met een paar woorden, met een simpele blik of glimlach, haar opnieuw voor zich te winnen. Ze was enthousiast. Het liefst dook ze over de tafel heen, nam zijn gezicht tussen haar handen om haar lippen op de zijne te drukken. Niet de zachte, tedere kusjes die ze sinds gister weer deelden, maar een gepassioneerde zoen vol verlangen. Niet dat ze dat zou doen. Het zou behoorlijk abrupt en ongepast zijn, maar haar blik moest enigszins verraden hoe ze zich voelde. Haar ogen waren groot van verlangen, een lichte blos lag op haar wangen. Haar mondhoeken stonden omhoog gekruld en een laag tranen glansde voor haar ogen. Nu was het haar beurt om zacht in zijn handen te knijpen. 'Oh Dean,' fluisterde ze, waarna een opgelaten lach zich als een zucht kenbaar maakte. Het was waar, Charlotte zou nooit echt begrijpen wat voor invloed ze op hem had. Ze zou nooit begrijpen waarom hij liever koos voor haar dan voor Jane. Maar, dat maakte niet uit. Op dit moment was het maar al te duidelijk dat de twee bij elkaar hoorden, dat de liefde al vanaf het begin onbewust in de lucht gehangen had. Ze hielden van elkaar. Zolang ze zich dat bleef herinneren, deed het er niet toe of ze het begreep. Charlotte richtte haar blik op hun handen, streek zacht met haar duimen over de tekeningen op zijn huid. 'Ik houd ook van jou,' begon ze zachtjes. Bij haar volgende woorden keek ze hem in de ogen aan, met een vastberaden maar eveneens verliefde blik. 'Heel veel zelfs.'
Al sinds de dag ervoor had Charlotte weer het vertrouwen teruggevonden in hun band en relatie. Ze had het vertrouwen teruggewonnen dat ze uit hun dipje zouden komen, dat het uiteindelijk weer goed zou komen. Het was sinds dat moment aan tafel dat ze geloofde dat het weer goed was tussen hen, dat hun relatie niet zomaar zou breken. Er waren een hoop dingen gebeurd in de afgelopen paar maanden. Meerdere keren waren ze op de proef gesteld en beiden hadden ze met verlies om moeten leren gaan. Het was niet makkelijk geweest, maar ze hadden veel steun aan elkaar gehad.
Jared en Aïsha hadden zwijgend naar het tafereel gekeken, maar leken het alles behalve erg te vinden. Sterker nog, ze leken aangedaan door het moment, blij dat de twee elkaar teruggevonden hadden. Even leek de vrouwelijke leidster te twijfelen of ze iets zou kunnen zeggen. 'Hoe hebben jullie uiteindelijk besloten om samen verder te reizen?' vroeg de vrouw die duidelijk geïnteresseerd was in het liefdesverhaal van de twee. Het was ook niet gek. In eerste instantie zou het tweetal helemaal niet bij elkaar passen en toch leek het daardoor een perfect balans.
Charlotte keek naar Dean. Hij was degene die met het voorstel was gekomen. Toen al had ze niet begrepen waarom en heel eerlijk gezegd was ze zelf ook wel nieuwsgierig wat hem daartoe had aangezet. Als hij die keuze niet gemaakt had, was dit alles waarschijnlijk nooit gebeurd. Dan had ze niet alleen nooit haar broer teruggevonden, maar had ze ook nooit geweten dat Dean de liefde van haar leven was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld