Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had geprobeerd om zich op de pijn voor te bereiden, maar dat ging niet helemaal zoals gepland. Iedere vorm van druk op de blauwig paarse enkel deed ongelofelijk veel zeer en hoewel het kletsnatte shirt ook verlichting bracht, deed het erop leggen belachelijk veel zeer. Hoezeer hij ook zijn best deed om de pijn te verbergen, zijn gezicht vertrok toch van pijn en hij siste door zijn tanden heen toen de natte doek op zijn enkel werd gelegd en hij moest in eerste instantie de neiging om het ding er direct weer af te trekken, onderdrukken. Na een paar seconden werd het gelukkig al beter en hij nam het aanbod van de tas dankbaar aan. Ietwat onhandig schoof hij het ding onder zijn enkel, die hevig protesteerde bij iedere beweging. Toen hij uiteindelijk zichzelf gepositioneerd had, was hij dan ook uitgeput en hij liet zich achterover op de boomstam vallen. Nou ja, niet echt vallen, maar hij ging liggen met zijn ene enkel op de tas van Charlotte. Dean sloot zijn ogen, niet zo goed wetend hoe nu verder. Dit was klote. Een andere omschrijving voor de situatie had hij niet. Het was een uur of drie en ze konden minstens drie dagen niet meer reizen. Hij kon nauwelijks lopen. Charlotte zou alles moeten doen en hoewel het goed voor haar zou zijn om actief bezig te zijn, was dit niet de manier waarop hij dat had willen bewerkstelligen. Hij kwam weer overeind, keek het meisje aan. 'Dank je,' zei hij tegen haar en hij probeerde een oprechte glimlach op zijn gezicht te persen, wat niet helemaal lekker ging. Hij baalde als een stekker dat dit hem overkomen was. Als het Charlotte geweest was, zou de situatie anders geweest zijn. Zij mocht nog fouten maken. Ze was niet het voorbeeld van de twee en hij behoorde dat wel te zijn. Dat hij een domme fout als deze had gemaakt, door gewoon zijn voet verkeerd neer te zetten, nam hij zichzelf kwalijk.
Hij schudde zijn hoofd, om de gedachtes van hem af te zetten. Ineens realiseerde hij zich dat hij halfnaakt op de boomstam zat en hij voelde hoe een lichte blos op zijn gezicht verscheen. Een kuchje, waarna hij zich zo manoeuvreerde dat hij bij zijn eigen tas kon, waar nog een shirt met korte mouwen in zat. Niet optimaal, maar beter dan met ontbloot bovenlijf hier zitten. 'Sorry,' zei hij snel, waarna hij het kledingstuk over zijn hoofd trok. In geen geval had hij de situatie op die manier ongemakkelijk willen maken, dus daarom probeerde hij het zo snel mogelijk op te heffen. 'Ik heb een cadeautje voor je, trouwens.' Nu keek ze hem met lichte verbazing aan en hij pakte het wapen dat hij aan zijn zij had gehangen en reikte het haar aan. 'Voel eens,' beval hij haar bijna. Eens zien of ze het verschil zelf aan kon voelen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een cadeautje? Ze was oprecht verrast. Eerlijk was eerlijk, Charlotte hield van cadeautjes, net zoals ze van haar verjaardag hield. Niet dat haar verjaardag de afgelopen jaren actief gevierd werden, want mensen hadden genoeg andere dingen aan haar hoofd gehad. Het was vooral in haar kinderjaren dat het uitgebreid gevierd werd. Waarschijnlijk hadden de mooie herinneringen ervoor gezorgd dat ze zo van het feest was gaan houden. Echter had ze had de afgelopen twee jaar niet meer gevierd. Met wie had ze het moeten vieren? Ze had wel wat vriendinnen gehad, maar die leken de tel kwijt zijn geraakt wat betreft de dagen van het jaar. Charlotte hield het keurig bij, wist precies welke dag van het jaar het was. Het was onnodig en misschien zelfs beschamend, maar het gaf haar een stukje houvast. Ondanks dat de datum van vandaag vrij weinig zei.
Een wapen. Natuurlijk had het cadeau de nodige functionaliteit, maar dat maakte het gebaar niet minder. Met een glimlach nam Charlotte het pistool aan, waarna ze in de kleermakerszit op de grond plaatsnam. Ze voelde zich al een stuk minder ongemakkelijk nu hij weer een shirt droeg. Hoe stom eigenlijk. Haar vingers gleden om het handvat, wat iets smaller was dan de vorige. Sowieso was het hele montuur iets aan de smallere kant, waardoor het ook een stuk lichter was. Ze verstevigde haar grip om het apparaat en tilde vervolgens haar hand op, waarna ze richtte op een willekeurige boom. Misschien was met een hand nog iets te ambitieus, maar ze voelde al direct dat dit pistool een stuk minder zwaar was. Als ze door bleven gaan met de conditietraining en er uiteindelijk iets van krachttraining aan toe zouden voegen, durfde ze te wedden dat ze het over een paar maanden met een hand prima kon volhouden. Charlotte liet haar hand weer zakken en legde het wapen naast haar neer. Vervolgens deed ze iets waarvan hij het waarschijnlijk te enthousiast zou vinden. Maar, ze was ook enthousiast! Ze kwam overeind en gaf Dean kort een dankbare knuffel. ‘Dankjewel.’ Ze pakte het wapen er weer bij en bleef overeind staan. ‘Mag ik het uitproberen.’ Charlotte schuifelde een beetje heen en weer, als een kind dat vroeg om snoep en eigenlijk al wist dat snoepgoed niet goed voor haar was.
Dean, die zich ietwat ongemakkelijk leek te voelen bij haar vorige actie, knikte. ‘Maar plaats wel de demper erop.’
Charlotte pakte haar andere geweer er ook bij en hield haar hoofd ietwat scheef terwijl ze naar het zwaardere pistool keek. ‘Eh…’
Dean grinnikte. ‘Geef maar.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was blij dat ze het verschil opmerkte en er tevreden mee leek te zijn. De knuffel kwam als een verrassing, maar dat was voor hem niet de eerste keer dat ze hem daarmee verraste. Noch de laatste, vermoedde hij zo. Hij raakte er wel aan gewend uiteindelijk. Voor nu beantwoordde hij de knuffel zelfs, al ging het een beetje onhandig omdat hij met zijn lichaam half gedraaid zat. Het was wel aandoenlijk hoe graag ze het wapen wilde proberen, terwijl ze een week geleden nog volkomen hulpeloos was geweest met iedere soort wapen. Het was leuk om te zien, al klonk dat een beetje raar omdat het om een vuurwapen ging. Hij pakte de twee wapens van haar aan en legde ze neer. 'Als je nu goed oplet, kan je het in het vervolg zelf,' zei hij, waarna hij liet zien hoe je de demper van een wapen verwijderde. Het was niet moeilijk, er zat een systeempje achter dat je even door moest hebben en met datzelfde systeempje zette je de demper zo op het andere wapen. Voordat hij het weer teruggaf, opende hij het magazijn om de kogels te checken. Zoals hij had verwacht, zaten alle kogels er nog in. Het wapen was nooit gebruikt. Hij sloot het magazijn en gaf het lichtere pistool weer terug aan Charlotte, die het dankbaar aanpakte. Het tweede wapen borg hij weer op, al zou hij het waarschijnlijk niet al te veel meer gebruiken in de toekomst. Het was meer een reservewapen, voor wanneer de eerste verloren raakte of kapot ging. Je wist maar nooit.
Aangezien hij ongelofelijk nutteloos was vanaf nu, probeerde hij niet te veel advies te geven toen Charlotte het wapen weer in haar handen had. De afgelopen dagen had hij haar al een heleboel advies gegeven en nu moest ze met een lichter wapen weer opnieuw beginnen. De techniek was hetzelfde, maar de terugslag en de druk op haar armen zou vele malen lager zijn dan tijdens de eerdere trainingen. Hij knikte dan ook gewoon naar haar. 'Richt maar op iets, liefst niet op mij, en kijk hoe het aanvoelt. Schiet een paar keer, merk het verschil op.' Dat was het enige advies dat hij haar ging geven en Charlotte kon het verder echt wel alleen af. Ze had een Bloater om zeep geholpen. Dan moest dit een koud kunstje zijn, al was het niet helemaal hetzelfde. Ze boekte in ieder geval vooruitgang op het gebied van overleven.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Tevreden met zijn antwoord nam Charlotte iets verderop plaats. Ze besloot om voor het oude vertrouwde te gaan en weer op een boom te richten. Niet dat het uitmaakte, als het maar stilstond. Alle tips die Dean eerder al gegeven had, probeerde ze mee te nemen. Eerst zocht ze de veiligheidspal op van het huidige wapen, die er iets anders uitzag dan bij de vorige. Toch lukte het haar vrij snel om het palletje eraf te halen. Een mengelmoes van adrenaline ging door haar lichaam, de roest van wat er net in de bunker gebeurd was en een nieuwe vanwege het nieuwe wapen dat in haar handen lag, klaar voor gebruik. Met twee handen hief Charlotte het pistool, kneep ze een oog dicht en volgde ze het kleine zwarte puntje op de voorkant. Ze merkte al gauw dat het haar een stuk beter lukte om het puntje stabiel te houden, gewoonweg doordat het wapen een stuk minder zwaar was. Zonder er verder nog een keer over na te denken, loste ze een eerste kogel. Niet op de plek waar ze wilde, maar wel op de boom die ze geraakt had. Niet slecht. De terugslag was minder zwaar dan de vorige en het koste haar dan ook minder moeite het op te vangen. Een tweede schot volgde. Beter, maar nog niet waar ze het wilde hebben. Een derde, een vierde en een vijfde schot volgden. Alle vijf raak op de boom, maar met een duidelijke afwijking. Ze was niet ontevreden, aangezien ze wel het object raakte dat ze had willen raken. Echter zou het nog lang niet voldoende zijn om het in de praktijk te gebruiken. Het zesde schot was het schot waar ze pas echt tevreden over was. Misschien zelfs trots. Een grote grijns verscheen op haar gezicht en meteen keek ze naar Dean. Het was niet perfect, zeker niet, maar het scheelde niet veel. Enthousiast liet ze het wapen zakken, terwijl ze de veiligheidspal er weer op klikte. Ondanks dat het wapen al een stuk lichter was, waren haar armen wel iets verzuurd. Plus, het afvuren van zes oefen-schoten was wel voldoende. Munitie bleef een schaars middel. Ze stak het wapen in de buidel aan haar zij, terwijl ze terugliep naar Dean. ‘Het wapen werkt echt een stuk fijner, dankjewel!’ Nogmaals had ze hem een knuffel willen geven, als teken van dank, maar ze besefte zich dat dat misschien wat teveel van het goede was. Ze hoopte dat haar grote glimlach haar dankbaarheid genoeg terugkoppelde.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was een duidelijk merkbaar verschil. Met het ene wapen had ze zo veel meer moeite gehad dan met deze, dat Dean even vergat hoe nutteloos hij was en gewoon oprecht blij kon zijn dat hij aan zo’n simpele verandering van wapen had gedacht. Ze loste zes schoten die allemaal op ongeveer dezelfde plek terecht kwamen, in de boom. Het laatste schot, iets dichter naar het midden toe. Hij grijnsde breed toen hij zag hoe blij Charlotte leek met dat laatste schot. Ze hadden best veel geoefend de laatste dagen, maar het had er altijd op geleken dat de jongedame ontevreden was met haar resultaten. Nu was dat anders, heel anders. De snelle vooruitgang en de goede resultaten leken haar humeur ten goede te komen terwijl ze haar best deed hem niet nogmaals te knuffelen. Het maakte niet uit. ‘Ik ben blij dat dit helpt,’ zei hij oprecht. Even boog hij voorover om de natte doek iets te verleggen: het shirt was wel helemaal nat, maar begon toch weer op te warmen door de hitte die van zijn enkel af straalde. Leek het alleen maar zo of nam de zwelling al iets af? Het was waarschijnlijk zijn verbeelding, maar een mens moest toch hoop houden?
Dean wierp een blik op de lucht, die langzaam maar zeker begon te verkleuren. Het zou niet lang meer duren voordat het donker werd en eigenlijk had hij de gore geur van de sporen van zich af willen wassen. Charlotte waarschijnlijk ook wel. En er moest weer eten opgewarmd worden. Blikvoer was niet het meest gezonde of het meest diverse maaltje, het was in ieder geval makkelijk op te warmen. Dat deed hem ergens aan denken en hij keek het meisje aan. ‘Had je nog lucifers over? Of misschien nieuwe gevonden in die bunker zojuist? Anders ben ik bang dat we zo koud moeten eten.’ Hij lachte erbij, maar hij zou wel balen als dat laatste het geval was. Het zou ook betekenen dat ze geen vuur hadden voor de warmte en het kon ‘s nachts echt nog wel eens koud worden in deze omgeving.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ineens bekroop een gevoel van schaamte haar. Drie stokjes had ze gehad. Een klein aantal, die hen meerdere avonden zou kunnen voorzien van een goede maaltijd en een warme nachtrust. Een van die stokjes was goed benut en had een Bloater om zeep geholpen, maar de andere lucifer had Charlotte verspilt. Onaangedaan lag het op de grond, waarschijnlijk nat van de benzine en daardoor onbruikbaar. Waarom had ze niet gewoon in een keer het stokje kunnen aansteken? Hoe moeilijk kon het zijn om een lucifer aan te steken? ‘Eh,’ stamelde Charlotte, terwijl ze bij haar tas hurkte. Zonder de tas bij te draaien, opende ze het voorvakje en hoopte ze dat Deans enkel geen last had van de beweging onder hem. Ze haalde het doosje lucifers dat Dean had overhandigd eruit en schoof het open om vervolgens Dean de inhoud te laten zien. ‘Ik heb er nog één over, maar ik heb niet echt gelet op nieuwe doosjes of wat dan ook,’ gaf ze ietwat beschaamd toe. Waarom had ze daar zelf niet aan gedacht? Het was een bewijs dat Charlotte nog niet klaar was voor deze wereld. Ze zag belangrijke zaken te snel over het hoofd en dat zou haar maar zo haar kop kunnen kosten.
‘Well… shit.’
Zie je? Charlotte voelde zich nog dommer dan ervoor. Niet alleen omdat ze een waardevolle lucifer verspild had, maar ook omdat ze niet had nagedacht over het meenemen van een nieuw pakje. De reactie van Dean deed haar onzekerheid niet ten goede, maar ze kon hem geen ongelijk geven. Wat ongemakkelijk schoof ze het doosje weer dicht en keek ze er bedenkelijk naar. Had ze echt niks zien liggen? Een stom idee kwam in haar omhoog. Was het echt zo stom? Nee, maar het was niet een idee dat ze graag zou uitvoeren. Of wel. Het was een beetje tegenstrijdig. Enerzijds wilde ze het doen om haar stomme fout recht te kunnen zetten, maar tegelijkertijd ging ze liever niet terug in dat… ding. Aarzelend keek Charlotte over haar schouder. Alle geïnfecteerden waren dood, dat moest wel. Anders waren ze wel op het geluid af gekomen, want ze waren niet bepaald zachtjes geweest. Waar was ze dan bang voor. Ze ademde diep in, gooide het idee eruit zonder het verder nog een keer te overdenken. ‘Ik kan opnieuw de bunker ingaan, kijken of ik nog iets van een lucifer op pijnstillers kan vinden?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nog eentje. Één lucifer. Hij nam het haar niet kwalijk, ze had er maar drie gehad en dat het een keer niet lukte, was goed mogelijk. Hij had niets te klagen, hij was verdomme gevallen en had daardoor voor heel veel vertraging gezorgd. Als er iemand was die zich schuldig moest voelen, was hij het wel en niet zij. Één lucifer. Het was weinig, heel erg weinig zelfs. Genoeg voor één avond, mits het vuur direct zou branden. Misschien twee avonden, als hij de lucifer tijdig weer uit kon blazen zonder het kopje er helemaal af te branden. Het zou kunnen. Er zat niets anders op. Het was kut, dat dit de situatie was, maar ze moesten er maar mee dealen.
Ze deed een voorstel dat hij niet eens in overweging ging nemen. 'Absoluut niet,' reageerde hij direct, haar daarmee de mond snoerend. Even leek Charlotte nog wat te willen zeggen, maar Dean keek haar streng aan. 'Je gaat onder geen enkel beding naar beneden, Charlotte. Er is daar niets meer.' Ook al wist hij dat laatste niet zeker, hij wilde gewoon niet dat ze het ging doen. Niet dat hij haar niet vertrouwde, maar omdat hij het gewoon niet wilde. Hij reikte naar zijn eigen tas, waar een aantal blikken eten nog in zaten. Ze zouden wel met een oplossing komen, maar voor nu betekende het dat ze zo min mogelijk vuur moesten gebruiken. Hij wierp het blik naar haar toe en ze ving het op, al leek ze het niet helemaal te begrijpen. 'Die zooi kun je ook eten zonder het op te warmen,' legde Dean uit. Hoewel het meisje er niet al te enthousiast over leek, knikte ze toch. Een voordeel van blikvoer was dat het allemaal al gaar gekookt was en het dus aan de consument zelf lag of hij of zij het koud of warm wilde nuttigen. Vaak was het warm een stuk lekkerder, maar het kon erger. Hopelijk werd het vanavond niet al te koud, dan konden ze met alleen de slaapzakken die ze mee hadden genomen volstaan en was een vuur overbodig. Shit, hij wilde zich ook nog wassen. Met wat moeite haalde hij zijn pijnlijke enkel van de tas af en hij zette deze neer. Direct schoot er pijn door zijn lichaam, maar hij beet op zijn kiezen. Direct kwam Charlotte ook overeind. 'Ik weet niet wat je gaat doen, maar er is geen sprake van,' zei ze streng.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Nu was het haar beurt om hem te vertellen wat hij wel en niet moest doen. Zijn enkel zag er allesbehalve goed uit en hij had het al veel te lang belast. De dikte van het gewricht gaf dat al meer dan genoeg weg. Dean leek het echter niet eens te zijn met haar bezwaar en maakte nog een keer aanstalten om overeind te komen. ‘Het gaat best,’ loog hij.
Charlotte ging met haar armen over elkaar voor hem staan en schudde haar hoofd. ‘Zit,’ beval ze, verwachtend dat dat de enige manier was om tot hem door te dringen. ‘Je enkel heeft rust nodig. Wat wilde je doen?’
Hij leek haar strenge houding niet geheel te waarderen. Wat geïrriteerd zuchtte hij, terwijl hij weer ging zitten. ‘Ik moet me echt even wassen. Het voelt net alsof er een laag mist op mijn huid geplakt zit.’
Charlotte besloot dat dit niet het juiste moment was om te zeggen dat er inderdaad smerige vegen op zijn gezicht zaten. Zijzelf zou er vast ook niet al te fris uitzien, al was zij niet in de vieze schimmel gevallen. ‘Dat kan geregeld worden,’ zei ze. Wat verward trok hij zijn wenkbrauw, waardoor de tattoo erboven ook wat omhoog gelift werd. Ze graaide naar haar tas, liet het blik eten dat Dean naar haar gegooid had erin vallen en haalde er een stuk doek uit. ‘Blijf,’ zei ze streng. Ze liep richting het beekje en keek onderweg nog een keer achterom of hij naar haar luisterde. Volgzaam bleef hij zitten, al leek hij er niet al te blij mee. Nadat Charlotte het doek goed nat had gemaakt, kwam ze met het druipende stofje teruglopen. Nu kwam het ongemakkelijke deel van haar idee. ‘Shirt uit,’ zei ze, minder overtuigend dan haar vorige commando’s. Dat was iets waar hij het niet eens mee leek te zijn. Een grote frons vormde zich op zijn gezicht en nog voor hij er een opmerking over kon maken, onderbrak ze hem. ‘Jij wilde gewassen worden,’ verdedigde ze haarzelf. ‘Ik kan je helpen. En, ik wil niet dat je naar het beekje gaat.’
Hij zuchtte luid, om nog eenmaal aan te duiden dat hij het er absoluut niet mee eens was. Toch trok hij zijn shirt over zijn hoofd, terwijl hij met tegenzin verbaal toestemming gaf. Het stemde haar tevreden dat hij naar haar luisterde, dat ze toch enigszins invloed op hem had. Nadat hij haar voorstel net zo resoluut had onderbroken, zonder dat ze zichzelf had kunnen verdedigen, had ze kort gedacht dat hij niet snel over te halen was. Dat hij nu toch zijn shirt uittrok, was voor haar een teken dat hij wel degelijk naar haar luisterde.
Ietwat ongemakkelijk ging Charlotte achter hem staan. Zacht legde ze het natte doek tegen zijn getekende huid en begon ze kleine, schrobbende bewegingen te maken. Voorzichtig, omdat ze hem geen pijn wilde doen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Heel misschien had hij nog een opmerking willen maken over het feit dat hij helemaal niet gewassen wilde worden, hij had zichzelf willen gaan wassen. Klein detail, maar het leek erop dat hem toch weinig keuze gelaten werd in deze situatie. Het verraste hem dat Charlotte zo streng tegen hem was, maar het zorgde er ook voor dat hij niet tegen haar in ging, maar (redelijk) gewillig deed wat ze van hem vroeg. Hij was er niet blij mee, maar hij kon niet ontkennen dat ze een redelijk punt had. Daarbij, als hij wilde dat ze zijn mening respecteerde, moest hij haar woorden ook respecteren zo af en toe. Nu was zo'n moment, blijkbaar. Dat daarbij zijn shirt uit moest, vond hij dan weer wat minder, al was het wel logisch als ze zijn rug wilde wassen. Dat klonk raar.
Hij vond het niet prettig dat ze hem zo bemoederde. Hij had vijftien jaar voor zichzelf gezorgd en dat kon hij ook prima, haar ingrijpen was eigenlijk echt niet nodig gewoon. Gewoon niet. De eerste keer dat hij de koude doek op zijn rug voelde, schrok hij even. Een koude doek op je enkel was een ander verhaal dan op je rug en de haartjes op zijn armen gingen van de kou overeind staan. Toch klemde hij zijn kaken op elkaar en gaf hij geen krimp. Het zou ook zo koud geweest zijn als hij zichzelf had kunnen wassen, hield hij zichzelf voor. Daar zat geen verschil in. Echt niet.
'Zit nou eens stil,' mopperde Charlotte achter hem.
'Ik zit stil!' antwoordde hij, waarna hij expres nog even verschoof. Dit bracht een zucht teweeg bij de jongedame achter hem en in zijn jongensachtige opstandigheid haalde hij daar net iets te veel voldoening uit. Dat het ergens ook wel fijn was dat ze dit deed, negeerde hij volkomen. Vooral omdat hij degene zat die hier halfnaakt zat, niet zij. Ineens kwam er een héél vervelend idee in hem op. 'Je snapt wel dat ik dit nu ook bij jou mag doen hè?'
'Wat?'
'Nu mag ik ook jouw rug wassen.' Niet dat hij daar nou ongelofelijk veel behoefte aan had, maar het was op deze manier wel beter. Hij mocht dan niet zo goed zijn in dit soort situaties, hij wist wel dat hij dit niet over zijn halfnaakte lijk liet gaan. Al zou hij, op het moment dat het echt ging gebeuren, zeker weten terug willen krabbelen en zichzelf vervloeken dat hij haar ooit op deze manier had uitgedaagd, op dit moment leek het wel grappig.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was maar goed dat ze achter hem stond, aangezien er een duidelijke blos op haar wangen verscheen. Waar sloeg dat nu weer op? Hij meende dat toch zeker niet? Dat was echt de stomste compromis die ze ooit gehoord had. Sloeg werkelijk nergens op. Charlotte rolde met haar ogen, al kon hij dat natuurlijk niet zien. ‘In je dromen,’ reageerde ze grinnikend, al wist ze niet of dat wel de meest gepaste opmerking was. Ze wilde helemaal niet dat er een soort spanning tussen hen zou komen. Dat was precies de reden waarom ze zich in eerste instantie mega ongemakkelijk had gevoeld bij zijn halfnaakte lichaam. Ze waren reisgenoten. Niet meer dan dat, en dat zou het ook niet worden. Sterker nog, dat mocht het niet worden. Dat zou alleen maar voor drama zorgen. Daarbij, wie zei dat er iets van spanning moest ontstaan tussen hen? Dean was niet direct het type waar ze op zou vallen, al kon ze niet ontkennen dat hij aantrekkelijk was.
Deans rug was zo goed als schoon, waardoor ze nu misschien aan de nog ongemakkelijkere kant moest beginnen: zijn borst en gezicht. Nu hadden ze elkaar blikken nog kunnen vermijden, maar dat werd lastiger nu ze voor hem stond. Charlotte zocht naar een gespreksonderwerp, maar niks nuttigs kwam in haar op. Ondanks dat Charlotte best tegen stiltes kon, hield ze niet van ongemakkelijke stiltes en was zij vaak degene die de stilte zou doorbreken. Misschien moest ze vertellen over een van haar ervaringen in de stad. Maar wat? Daarbij was het de vraag of Dean daarop zat te wachten. Charlotte was niet bepaald een ster in het vertellen van verhalen. Soms maakte ze vreemde sprongen of was het een onsamenhangend verhaal. Terwijl Charlotte de wat geïrriteerde ellenbogen van Dean schoonmaakte, schoot haar een verhaal te binnen. ‘Ik weet nog dat mijn broer een keer was gevallen tijdens het voetballen. Het was voor de uitbraak en ik was nog maar zes jaar oud of zo. Hij had een schaafwond op zijn knie en ik als zesjarige-snotaap dacht wel te weten hoe je dat schoon moest maken. Dus, nou ja, toen had ik zeep op de wond gesmeerd en was het ontzettend gaan ontsteken.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij lachte hartelijk. Oh schat, als je eens wist waar hij over droomde, dan zou je wensen dat het over jou was. De nachtmerries die hij soms had zou hij met liefde inruilen voor wat dan ook, zelfs al was hetgeen hij tegen haar gezegd had slechts om haar te plagen. ‘Kon het altijd proberen,’ mompelde hij nog, maar de woorden gingen verloren toen Charlotte klaar leek te zijn met zijn rug en overstapte naar de voorkant. Laten we even duidelijk wezen, dit was dezelfde Dean die enkele dagen geleden zo rood als een tomaat was geworden bij enkel de gedachte aan Charlotte die naakt zou zijn. Er was geen mogelijkheid dat hij het ongemak van deze situatie niet zou voelen, al speelde er tussen hun tweeën niet meer dan een stilzwijgende overeenkomst om samen te reizen. Hij viel dan ook stil en stelde zich gewillig op toen Charlotte met zijn armen bezig was, die inderdaad wat geïrriteerd waren van de val die hij had gemaakt. Hij luisterde zwijgend naar haar verhaal, maar lachte wel oprecht toen ze het over de zeep had. Hij de schudde zijn hoofd. ‘En moet je jezelf nu eens zien, een ervaren Bloater-vernietiger,’ reageerde hij, een stuk minder opstandig dan eerst. Misschien was het doordat hij haar nu aan kon kijken, dat hij het niet meer zo goed aandurfde om brutale opmerkingen te maken. Het was ineens toch een stuk anders. Al helemaal omdat ze nu niet meer kon vermijden aan zijn borst of gezicht te zitten, want zijn armen waren schoon geschrobd. Het was wel fijn, trouwens. Hij voelde zich met de minuut schoner worden en hoewel hij het uiteraard liever zelf had gedaan, was die optie er niet geweest en had hij zich er voor nu bij neergelegd.
’sorry, de wát-vernietiger?’ Charlotte haalde hem weer uit zijn gedachten. Hij glimlachte, soms vergat hij zelfs dat ze zo weinig wist eigenlijk. ‘Bloater. Vraag me niet hoe je het schrijft want dat weet ik ook niet, maar zo noemen we de geïnfecteerden die zich in het laatste stadium van besmetting vinden. Verreweg het meest gevaarlijk en ranzig, er zijn er weinig, maar niet veel mensen kunnen zeggen dat ze een gevecht met zo’n ding hebben overleefd.’ Als zij er niet was geweest, had zelfs hij het niet kunnen navertellen. Maar dat deel hield hij wijselijk voor zich.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een Bloater dus. Het vreemde, met schimmel overgroeide monster had eindelijk een naam gekregen. Het voelde niet als een hele prestatie dat ze het wezen gedood had. Het was Dean die de zwakke plek had geweten. Zonder die kennis was ze nooit op het idee gekomen om benzine op de grond te gooien. Daarbij had zij weinig gedaan. Het was Dean die het vreselijke ding had moeten afleiden en verschillende kogels had moeten loslaten. Wie weet had het monster de vlammenzee overleefd als hij niet verzwakt was door de vele schotwonden. Toch was het fijn de waardering te krijgen, helemaal nadat ze zich zo schuldig voelde om de lucifers. ‘We zijn een goed team,’ zei Charlotte tevreden, terwijl ze een vieze groengele veeg bij zijn sleutelbeen weg probeerde te schrobben. ‘Als ik daar alleen was geweest had ik waarschijnlijk als een kip zonder kop rondgerend.’ Ze grinnikte. Het was niet helemaal waar. Charlotte dacht wel degelijk ba alvorens ze iets uitvoerde. Het probleem was echter dat ze haarzelf liet leiden door haar angst, waardoor ze soms dingen over het hoofd zag. Daarbij was ze te onbekend met dit leven om er goed naar te kunnen halen.‘Ik meen het. Je hebt het goed gedaan, Charlotte.’‘Ach, hou op. Jij en ik weten best dat ik het hier geen week zou volhouden in mijn eentje, laat staan dat ik een Bloater – of hoe het ook heet – zelfstandig zou kunnen doden.’ Charlotte begon aan zijn gezicht, wat misschien nog wel het meest ongemakkelijk was. Het was bijna intiem te noemen. ‘Maar, hoe lang duurt het voor een geïnfecteerde zo’n Bloater-ding wordt?’ vroeg Charlotte snel, om het vorige onderwerp af te sluiten.‘Het gebeurd gradueel, dus ze zijn niet ineens een Bloater. Maar, van wat ik gehoord heb is een geïnfecteerde een Bloater te noemen na ongeveer tien jaar besmet te zijn.’ Tien jaar. Er waren verrassend veel geïnfecteerden in de eerste dagen na de uitbraak. De schimmel had veel slachtoffers gemaakt in de eerste periode. Als zij allemaal nog leefde, betekende dat dat er een grote groep Bloaters zou moeten zijn, al waren ze misschien niet in grote groepen te vinden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nu was ze met zijn gezicht bezig. Lastig, want als hij iets wilde zeggen moest hij rekening houden met het feit dat zij daar met een doek aan het werk was. Hij deed dan ook zo goed mogelijk zijn best om haar ogen te vermijden, die waarschijnlijk héél geconcentreerd naar hem aan het kijken waren op dit moment. Het kon dan ook niet anders of hij had de zorgen op haar gezicht gezien. ‘Een heel groot deel van die geïnfecteerden is al dood, Charlotte,’ zei hij, al kon hij slechts raden naar wat ze daadwerkelijk dacht. Hij had dezelfde gedachten gehad toen hij voor het eerst van de wezens hoorde, maar was ervan overtuigd geraakt dat er niet zo veel waren als je misschien zou denken. ‘Dat was de eerste die ik ooit gezien heb en veel verhalen van andere reizigers heb ik er niet over gehoord. Stom toeval dat wij er hier eentje tegen kwamen.’ Ze knikte, maar leek niet helemaal overtuigd.
’Klaar,’ stelde ze toen ze de laatste vegen van zijn gezicht had geveegd. Nu ze weer afstand nam, glimlachte hij dankbaar naar haar, alvorens zijn shirt weer aan te trekken. Dit had hem in ieder geval eventjes afgeleid van de pijn in zijn enkel, die sowieso wel weer terug zou komen als hij vannacht probeerde te slapen. Nu haalde hij weer een blik eten tevoorschijn en trok deze open. Vanavond maar koud eten, was ook prima. ‘Neem jij vannacht de eerste wacht?’ vroeg hij Charlotte. Ze had zijn voorbeeld gevolgd en had ook een blik gepakt, maar knikte nu. Dean hoopte een paar uur slaap te kunnen pakken voordat zijn enkel weer te veel pijn ging doen en op dit moment leek dat wel een redelijke optie te zijn. Hij haalde een hand door zijn haar en keek even naar de inhoud van het blik. ‘Eet smakelijk.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Sprankelende sterren stonden aan de hemel, alsof er niks aan de hand was. Door de heldere nacht, koelde het flink af. Met moeite was het gelukt om Dean in de slaapzak te krijgen, waarbij een been op zijn rugtas leunde. Zelf had Charlotte haar slaapzak opengeritst en over haar schouders geslagen, terwijl ze op de boomstronk zat waar Dean eerder die dag nog op had gezeten. Ondanks de pijn die hij moest hebben, was hij (na een hoop gewoel) uiteindelijk in slaap gevallen. Ze hoopte dat de kou hem niet wakker zou maken, hij kon de slaap goed gebruiken. Als iemand het zwaar had de afgelopen dagen, dan was het Dean. Hoewel ze probeerden de nachtrust eerlijk te verdelen, was Dean vaak langer wakker dan zij. Nu zijn enkel verstuikt was, kon hij alle rust gebruiken die hij nodig had. Een paar pijnstillers waren ook niet overbodig. Al vanaf het moment dat hij in slaap was gevallen, had het idee door haar hoofd gespookt. Wat kon er gebeuren? Daarbinnen zou niet veel zijn, maar Dean zou wel extreem kwetsbaar zijn. Niet dat zij hem goed kon beschermen, maar ze zou hem in elk geval kunnen wekken als er iets was. Het was nog maar een keer gebeurd dat ze ’s nachts een geïnfecteerde tegen waren gekomen, al had Dean haar daar niet wakker voor gemaakt. Pas de dag erna had hij het haar verteld. Zijzelf had dat probleem nog geen enkele keer ervaren. Maar de kans bestond wel en ze zou het haarzelf nooit vergeven als hij gebeten zou worden in de tijd dat zij weg was. Aan de andere kant, het zou enkel kouder worden de komende periode. Plus, het koude eten was echt niet te eten. De lucifers waren een grote aanwinst en ze wist haast zeker dat daarbinnen nog een pakje te vinden zou zijn.
Met een zucht kwam ze overeind. Hoewel Dean onder geen beding had gewild dat ze naar binnen zou gaan, wist ze dat dat de juiste keuze was. Als ze aan zou komen met een sterke pijnstiller, zou hij haar wellicht dankbaar zijn. Althans daar hoopte ze op. Toch wilde ze hem niet volledig kwetsbaar achterlaten. Om die reden had ze het touw onderuit haar tas gehaald, had ze vier dikke takken opgeraapt en die in een vierkant in de grond gestoken, met Dean in het midden. De twee lege blikken had ze aan het touw gebonden, in de hoop dat het zou dienen als een soort alarm als iemand er tegenaan liep. Het was geen perfect systeem, maar het voelde beter dan helemaal niks. Ze hoopte dat het niet nodig zou zijn.
Charlotte hees haar rugzak over haar schouders en deed het gasmasker alvast op. De zenuwen gierden door haar lichaam, terwijl ze haarzelf verzekerde dat daarbinnen niks meer was. Voorzichtig opende Charlotte de deur, die ondanks de behoedzame actie toch iets kreunde onder de beweging. Haastig keek Charlotte naar de jongen verderop. Hij sliep nog. Mooi. Ze ademde diep in en liep de bunker in. De Sporen leken nog dikker dan eerder die dag, wat waarschijnlijk haar verbeelding was. Terwijl ze de gang doorliepen, scheen Charlotte over de muren heen, alert op een verborgen deur of iets dergelijks. Onder de schimmel kon ze enkele graffiti-werken onderscheiden, voornamelijk bestaande uit het logo van de Fireflies – wat gek genoeg meer leek op een libelle dan een vuurvliegje.
Opnieuw schrok Charlotte van het halve lichaam, ondanks dat ze wist dat het er lag. Ze bedacht zich dat dit het werk kon zijn van een Bloater. Een pijnlijke en brute dood. Een rilling gleed over haar rug. Voorzichtig liep Charlotte verder. Na een tijdje kwam ze aan bij de grote hal, waar een dode Clicker op de grond lag. Gruwelijke beesten. Met een vies gezicht stapte ze over het monster, waarna ze verder naar de stelling liep. ‘Oké dan,’ fluisterde ze tegen haarzelf. ‘Pijnstillers, drukverband of lucifers.’ Met haar hand gleed ze over de stelling, terwijl haar ogen elke plank afgingen. Niets bruikbaars, niet wat ze echt konden gebruiken. Volgende stelling. Een EHBO-doos. Met een vies gezicht pakte ze het met schimmel bedekte doosje uit de stelling. Hoopvol opende ze de boks, waarna ze het geschrokken liet vallen en een paar grote stappen naar achter zette. Een handeling die gevolgd werd door het gekrijs van een Clicker. Met grote ogen keek Charlotte in de richting waar het geluid vandaan kwam. Haastig liet ze haar zaklamp door de ruimte gaan, controleerde ze elke hoek. Er was niks. Maar waar kwam het geluid dan vandaan? Charlotte liet de EHBO-doos waar een kakkerlak uit kroop voor wat het was en liep behoedzaam in de richting van geluid. Uit voorzorg reikte haar hand naar haar pistool. Alsof ze wist hoe ze het moest gebruiken. Pas toen ze dichterbij kwam, zag ze het. Tussen de stapelbedden was een gesloten deur. Wat als daar nog meer voorraad lag? Wie wist was daar een ziekenruimte, waar alle medicatie opgeslagen stond. Misschien was het wel een keuken, met dingen als lucifers of iets dergelijks.
Maar, dan moest ze wel eerst een Clicker doden. Charlotte bonsde een keer luid op de deur, terwijl ze haar oren spitste. Het luide, klikkende geluid voelde verdacht dichtbij, maar het leek er maar van een afkomstig te zijn. Een zou ze toch wel aankunnen? Het richten met haar pistool ging al zoveel beter! Maar wat als het niet lukte? Dan bracht ze ook Dean in gevaar. Niet dat ze goed voor hem kon zorgen op het moment, maar als hij er alleen voor stond met zo’n enkel, maakte hem dat een stuk kwetsbaarder. Ze kon ook op een later moment terugkomen, maar wanneer was een geschikt moment? Ze wilde niet dat Dean nog een keer zo’n heel stuk zou lopen, de eerstkomende weken niet in elk geval. Zouden ze een week zonder vuur kunnen overleven. Vast wel. Maar, misschien was dit een juist moment om te testen tot wat ze in staat was?
Nog voor Charlotte de deur opentrok, bedacht ze zich iets. Ze graaide in het voorvakje van haar tas en haalde er het doosje lucifers uit, met slechts één stokje erin. Ze bedacht zich dat de benzine nog niet op was en dus kon ze hetzelfde trucje nog een keer uithalen. Maar wat als ze daarmee hun laatste lucifer verspilde? Het schieten was vanmiddag vrij goed gegaan, maar het richten op een levend wezen in paniek was toch wel een heel ander verhaal. Aan de andere kant, die oefening kon ze goed gebruiken. Het nadeel was alleen dat wanneer haar oefening faalde, ze er niet levend uit zou komen. Of in elk geval niet als een mens. Uiteindelijk besloot Charlotte het vuur-idee als plan B te houden. Uit voorzorg goot ze het laatste beetje brandstof voor de deur en plaatste ze het doosje met lucifers in de zak van haar vest. Ze pakte haar pistool, haalde de veiligheidspal eraf en trok, zonder er verder nog een keer over na te denken, de deur open.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het had inderdaad eventjes geduurd voordat Dean in slaap gevallen was. De pijn, die met de minuut heviger was geworden, had het zo gemaakt dat hij niet stil kon blijven liggen. Urenlang had hij liggen draaien en woelen, totdat hij uiteindelijk in een onrustige slaap gevallen was. Nog wat later, leek hij eindelijk rustiger geworden te zijn. Dat was het niet.
Hij sliep niet veel. Daar had hij een reden voor, die hij niet aan zijn reisgenote verteld had. De nachtmerries. De dromen die net geen nachtmerries waren, maar er te veel op leken. Dromen over dingen die gebeurden. Konden gebeuren. Gebeurd waren. Vandaag droomde hij over een bunker. Een met schimmel overgroeide bunker. Maar hij had geen masker op en de persoon die naast hem liep, ook niet. Hij keek naar haar, glimlachte. Charlotte. Ze was dapper geworden in de korte tijd dat ze elkaar kenden. Samen liepen ze door de brede gang heen, waar geen einde aan leek te komen. Ineens stapte Charlotte verkeerd, gleed ze uit over iets. Met een doffe klap landde ze op de grond en Dean liep direct naar haar toe, om haar overeind te helpen. Ze glimlachte toen hij haar een hand toestak, pakte deze aan en kwam overeind. Even keek hij, om te zien waar ze over gestruikeld was. Voor hij dat echter kon zien, sprak ze. 'Dean,' zei ze, haar stem zacht en angstig. Hij keek haar weer aan. In haar hals een enorme wond, die bloedde. Er stonden tranen in haar ogen. 'Dean, ze hebben me gebeten,' fluisterde ze, waarna ze de tranen vrijelijk over haar wangen liet rollen. Hij was verstard. Dit kon niet. Er was geen geïnfecteerde hier. Ze kon niet gebeten zijn. Het kon niet.
Hij sloeg zijn armen om haar heen, liet haar uithuilen op zijn schouder, terwijl hij over haar rug streek en sussende geluiden maakte. Het zou goed komen. Hij zou haar redden, ze zou niet veranderen. Na enkele minuten liet hij haar los, keek haar weer aan. Zijn hart stond een minuut stil. In plaats van Charlotte, stond zijn zus daar. Ze droeg de kleren die ze had gedragen op de laatste dag dat hij haar gezien. De bijtwond was er nog steeds, straaltjes bloed liepen over haar kleding. 'Dean, je moet me doodmaken.'
Hij schrok wakker en zat kaarsrecht overeind. Zijn rug was kletsnat van het zweet en hij voelde hoe zijn hart in zijn keel klopte. Een snelle inspectie vertelde hem dat Charlotte er niet was. In plaats daarvan stond er een vreemde constructie van takken en een touw om hem heen, met daaraan de lege blikken van die avond. Dat kon maar één ding betekenen. Hij klom zijn slaapzak uit, controleerde nog één maal of Charlotte echt weg was, maar haar slaapzak bewees dat wel. In stilte vloekte hij, waarna hij over het draad stapte, daarbij -per ongeluk- zijn volle gewicht op de bezeerde enkel zette. Nu vloekte hij hardop, maar hij ging er vanuit dat niemand dat kon horen. Zelfs Charlotte niet, want Dean was niet achterlijk. Ze was die bunker ingegaan, in de hoop nog wat te vinden. Straks ging ze nog dood, omdat ze iets over het hoofd hadden gezien eerder die dag. Dat ging dus niet gebeuren.
Met moeite pakte Dean zijn pistool en zaklamp, hing deze aan zijn zij en daarna greep hij het gasmasker van zijn tas. Verdomme, Charlotte. Hij pakte ook nog een stevige, lange tak van de grond af. Niet optimaal, maar het bood iets steun toen hij in de richting van de bunker begon te strompelen. Zijn gevoel was overduidelijk correct geweest, want Charlotte had de deur op een kier open laten staan, alsof ze bang was geweest dat het sluiten van het zware object te veel geluid zou maken. Hij haalde nog één keer diep adem, waarna hij het masker opzette. Verdomme, Char.
Diep vanuit de bunker hoorde hij ineens schoten. De pijn in zijn enkel vergetend, greep hij zijn pistool en zaklamp, waarna hij naar binnen rende. De afstand was binnen no time afgelegd en zonder al te veel problemen kwam hij aan in de grotere ruimte waar ze eerder die dag hun voorraden hadden aangevuld. 'Char?' zei hij, waarbij hij met zijn zaklamp de ruimte door scheen. De lichte paniek in zijn stem was niet te onderdrukken, tot hij op de deur scheen die ze eerder die dag gemist hadden. Opluchting ontsnapte aan zijn mond terwijl hij zijn wapen liet zakken. Hij was geschrokken, voelde zich verraden maar was bovenal bezorgd. 'Gaat het?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld