Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ivy draaide zich weer om naar de jongen en liep weg van de deur. "Nou, aangenaam. De naam is Ivy Raven Darkfairy." zei Ivy tegen de jongen en ze keek naar hem. Hij zat te spelen met zijn dolk en hij had duidelijk weinig zin om hier te zijn, en dat mocht Ivy wel aan hem. Eigenlijk had ze het niet hoeven vragen; Het was wel duidelijk dat dit een kind van een schurk was. Voor Ivy was dat alleen maar fijn; minder gedoe, geen lange preken over hoe vaak ze de regels breekt en misschien had ze zelfs wel iemand gevonden om haar wraakplannen uit te voeren. Ze grijnsde duivels naar Dorian toen ze luisterde naar zijn gepraat over de kinderen van schurken. Nu ze wist dat zijn vader Gaston was, kon Ivy wel zien dat dit het kind van Gaston was. Ze zou er niet gelijk aan denken, maar het bevredigend om te weten dat Dorian een kind van een van de slechteriken was en dat hij misschien nog wel wat wrok koesterde tegenover de helden. Een extra paar handen zou haar goed kunnen helpen, vooral omdat ze dat meisje genaamd Blaire had geloofd om haar te helpen met haar magie. "Nou Dorian je hebt geluk, mijn moeder is ook niet de winnaar van het verhaal geworden. Ook al had ze het wel moeten zijn" zei Ivy en ze wierp even een blik op het nachtkastje waar ze haar magische spreukenboeken had opgeborgen. Ze pakte er eentje uit en zwaaide hem heen en weer. "Ik neem aan dat je nog wel wraak wilt nemen om iemand hier. Als je hulp van magie nodig hebt, hoef je alleen maar te roepen" zei Ivy en ze borg het boek weer veilig op. "Mijn moeder is Maleficent, vandaar". Ze liet zich op haar bed vallen en ging fijn zitten. Ze keek van de jongen bij de deur naar Dorian. Misschien kon dit jaar nog wel wat gaan worden, nu ze wist dat haar kamergenootjes nog wel mee zouden kunnen vallen. Toen Dorian vroeg over het bal snoof Ivy even geïrriteerd. "Ik heb echt geen zin om mee te doen met zo'n heldenritueel. Vooral niet omdat een bal voor mij altijd heeft gestaan voor iets dat ik moet haten. De enige reden dat ik ga is om te kijken welke heldenkinderen en schurkenkinderen er zijn. Zo kan ik wat beter plannen hoe ik voor wat onrust ga zorgen" zei Ivy en ze grijnsde uit zichzelf, het idee van was snode plannen beviel haar wel.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Kenna had al vrij snel door dat ze erg doelloos door de gangen liep. Ze leek zich de eerste dag nog niet eens te kunnen vermaken in dit gebouw, ze had dan ook geen idee hoe ze dat moest gaan doen voor de rest van de tijd dat ze hier op school zat. Ondanks ze hier niet op school zat om aardig gevonden te worden hoopte ze dan toch wel dat ze wat vrienden zou kunnen maken om de dagen mee te doorkomen want ze kon maar zo vaak rondjes lopen door het gebouw zonder helemaal gek te worden van de verveling. Desnoods zou ze met wat kinderen van de schurken samen komen om de kinderen van de zogenaamde helden te plagen, iets wat volgens Kenna misschien toch wel als een goed plan klonk en ze dacht dat ze vast wel wat mensen op deze school kon vinden die het daar in met haar eens waren. Misschien kon ze vanavond op het bal alvast een beetje peilen hoe sommigen mensen op de school waren. Tot nu toe had ze eigenlijk nog maar een interactie gehad met twee mensen, 1 was zeker beter dan de ander. Het leek Kenna dan ook geen toeval te zijn dat ze het tot nu toe beter leek te kunnen vinden met iemand die van een schurk kwam en dat de persoon die ze ontmoet had die van een goeierik leek te komen vrijwel meteen op haar zenuwen leek te zitten. Dit maakte voor haar vrijwel meteen duidelijk dat Kenna het simpelweg gewoon beter kon vinden met de mensen van ‘haar eigen soort’. Zelf wist ze ook wel dat ze niet meteen iedereen moest vooroordelen maar toch kon ze het niet laten om elk kind van de helden over één kam te scheren.
Net wanneer Kenna begon te twijfelen of ze terug zou gaan naar haar kamer of dat ze misschien buiten eens moest kijken wat daar te doen was werd ze aangesproken en hierdoor eigenlijk ook gelijk tegengehouden. Voor haar stond een meisje, korte bruine haren en met een toch wel vrolijke uitstraling. Dit allemaal deed er meteen voor zorgen dat Kenna ervan uitging dat ze hier te maken had met één of ander kind die van een held kwam. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand die opgevoed werd door iemand die werd gezien als een schurk zo was, het leek haast onmogelijk in het hoofd van Kenna. Met opgeheven wenkbrauw keek Kenna naar de hand die naar haar uitgestoken werd en vrijwel meteen besloot ze deze hand niet aan te nemen. Er was een duidelijke arrogantie terug te zien in haar blik. Met een langzame beweging keek Kenna weer op naar de persoon voor haar, die zich zojuist voorgesteld had als Blaire Ryder. De achternaam kwam bij Kenna toch wel lichtelijk bekend voor maar het plaatsen kon ze niet. “Kenna Hook.” Was het enige wat ze in de eerste instantie zei, nog steeds de hand die bedoeld was om geschud te worden niet aangenomen te hebben.
Nog nooit eerder had Kenna het meegemaakt dat ze zomaar werd aangesproken, zelfs als iemand het leuk vond om nieuwe mensen te leren kennen. Dit zorgde er dan ook voor dat ze zich iets overvallen voelde. “Doe je dit vaker? Gewoon zomaar iemand aanspreken?” Het was duidelijk te horen aan de stem van Kenna dat ze niet onder de indruk was van wat er zojuist gebeurd was.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Blaire had het meisje, die zich voorstelde als Kenna Hook, even stil aangekeken waarna ze haar hand dan maar liet zakken. Oké, dat viel even tegen. Ze wilde gewoon aardig doen, dus waarom schudde Kenna haar dan niet de hand? En echt vrolijk leek ze ook al niet te kijken. Had Blaire dan iets verkeerds gedaan hiermee? Ze zou het echt niet weten.
'Nou, ehm... Ik wil niemand gaan achtervolgen of laten schrikken, dus dan maar direct op mensen afstappen en kennis maken,' glimlachte ze zwak. 'Maar had ik dat niet moeten doen dan bij je? Dan echt sorry daarvoor,' zei ze zacht.
Het had wel gelijk effect op Blaire gehad. Zij was altijd de vrolijkheid zelve en wanneer ze dat niet terug kreeg, dan trok ze dat zich soms nog best wel aan. Alsof zij er schuldig aan was dat de ander niet vrolijk was. Maar nu ze sprak met een schurkenkind, kon het ook gewoon zijn dat Kenna niet in een beste stemming was. Wie weet...
'Maar gaat het wel met je? Je ziet er niet echt vrolijk uit, dus als er iets gebeurd is dat je kwijt wilt?' probeerde Blaire toen. 'Of misschien dat we gewoon wat leuks moeten doen zodat je wat opbeurt,' sprak ze met weer een zichtbare glimlach.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Nog snel richtte Diana haar donkere ogen op haar moeder. “Beloof me dat je niets zegt over je vader,” Sprak ze tegen haar dochter. Ze stapte naar voren en duwde een leren tas in haar dochter haar armen. Diana richtte haar blik op Hercules die zijn schouders ophaalde. “Waarom niet?” Ze trok een wenkbrauw op. “Ik vind dat de anderen best mogen weten dat Hade-” Ze werd onderbroken door Megara. “Zodra ik er achter kom dat je het over hem hebt gehad met iemand laten we je meteen terug komen.” Diana ademde diep in en knikte kort. Ze hoefde natuurlijk niets te weten over wat er op die school zou gebeuren. Ze gooide de tas over haar schouder en liep richting Pegasus, die al klaar stond met nog een tas vol spullen. Dit zou een lange… hele lange rit worden. “Ik zal jullie wel schrijven,” mompelde ze, waarna ze diep inademde en opstapte. Meteen begon Pegasus te galopperen, klapte hij zijn vleugels uit en zweefden ze in de lucht. Diana klemde zich vast aan zijn nek en sloot haar ogen. “Ik zeg het je nu al, als je me laat vallen zal ik uit de dood herrijzen om je terug te pakken,” Sprak ze terwijl ze zich nog steviger vast klemde.

Toen ze aankwamen bij de school landde hij extra hard, zodat Diana over zijn nek rolde en op de grond belandde. Meteen opende ze haar ogen. Ze stond op en draaide zich om. Pegasus keek trots naar de school en draaide zich om, zodat hij weer weg kon gaan. “Wacht even.” Ze pakte snel de andere tas en keek hem nog strak aan. “Als je dat nog een keer flikt zorg ik ervoor dat er een kooi voor je gemaakt wordt.” Ze pakte de andere tas en draaide zich om richting de school. Ze nam het gebouw in zich op en besloot er heen te lopen. Toen ze aankwam merkte ze dat ze een stuk later gearriveerd was. Te laat zelfs. De speech had ze volledig gemist. Niet dat ze er echt naar geluisterd had als er wel bij was geweest. Ze liep het grote gebouw in en keek naar de lijst waar de kamers stonden. “408.” Ze keek het gebouw rond. “Oh. Mijn. Zeus.” Zuchtte ze toen ze in het gebouw keek. Hoe moest ze die kamer vinden? Ze had nog niet eens gekeken met wie ze er zat. Het enige waar ze mee zat was dat ze haar tas moest dragen richting de kamers. Al kon ze hem ook door de hal laten zweven met behulp van een klein beetje rook. Er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. Haar moeder zou het geen goed plan vinden, maar waar was ze? Ze zette de tassen op de grond en keek er naar. Ze wilde ze wel laten zweven, maar dacht snel terug aan de woorden van haar moeder. Als mensen er achter zouden komen moest ze meteen terug. Dan was er niet eens tijd voor een beetje chaos. Ze zuchtte, pakte de tassen en liep de gangen door, nog steeds op zoek naar die kamer. Zodra ze een paar mensen zag staan stapte ze er op af. “Sorry hoor, maar weten jullie waar kamer 408 is?” Ze liet haar tassen weer op de grond zakken en wachtte op een antwoord.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was duidelijk dat de reactie die Kenna aan Blaire gegeven had ervoor gezorgd had dat het blije en enthousiasme gevoel wat er eerder plaatsvond bij haar nu toch wat meer was weggetrokken blij Blaire. Niet dat Kenna zich daar nu schuldig over voelde, het had haar heel eerlijk niet heel veel kunnen uitmaken. Ze was eerder blij met het effect dat ze op Blaire had dan dat ze zich er slecht over voelde. Niet dat ze iets gedaan had om het te verdienen, behalve dan misschien dat ze Kenna had aangesproken maar meer dan dat had ze niet gedaan en zelfs het aanspreken van Kenna kon je niet zien als iets wat ze fout gedaan had, al dacht ze daar zelf natuurlijk weer anders over. Het liefst was ze gewoon langs Blaire gelopen zoals ze langs elk ander persoon gelopen had, elkaar niet aankijken en gewoon in stilte door lopen. Nu was het daar dus al te laat voor. Al kon Kenna dus wel iets plezier halen uit het kunnen zien van Blaire die duidelijk minder vrolijk werd. Dit echter verdween toch al redelijk snel weer wanneer Blaire opnieuw haar mond opendeed en doodleuk verder ging met praten. Al zat ze niet op hetzelfde level als enthousiasme als dat ze zojuist gezeten had, het was alsnog genoeg geweest om Kenna alsnog erg geïrriteerd te laten zijn. Ze wist niet wat het was maar Kenna had het gewoon nooit zo met zulke vrolijke mensen en Blaire was hier dus ook zeker geen uitzondering op. “Nouja, laten we zeggen dat ik niet zo ben van dat zo vrolijk op mensen afstappen.” Sprak ze, gevolgd met een duidelijk neppe en haast sarcastische glimlach. “Maar het is je vergeven.” Ging Kenna verder, vooral omdat ze het sowieso niet echt nodig vond dat Blaire haar excuses aan moest bieden. Ze had Kenna dan wel geïrriteerd maar dat was dan nog niet meteen genoeg om meteen sorry voor gezegd te moeten hebben.
De irritaties bij Kenna leken alleen maar erger te worden wanneer Blaire ineens het idee leek te krijgen dat er iets was met Kenna, alsof ze iets kwijt moest of het nodig had om iets leuks te gaan doen. Dit leek bij Kenna toch wel in het verkeerde keelgat te behandelen. “Alles is meer dan prima hoor.” Zei ze vrijwel meteen. “Ik hoef niks kwijt.” Zelfs als Kenna zo nodig met iemand moest praten dan zou het niet zij met de persoon waarvan ze nu net een paar seconden de naam wist. “En ik heb op het moment ook geen zin om bellen te blazen of de vogels te voeren of wat je dan ook van plan was om überhaupt te gaan doen.” Kenna kon zich niet voorstellen dat welke activiteit Blaire ook in haar hoofd had, dat het iets geweest was waar zij zelf blij mee geweest zou zijn, laat staan dat het iets was waar Kenna zich mee zou kunnen vermaken. Hun interesses zouden waarschijnlijk erg verschillend van elkaar zijn en niet alleen dat, het leek er ook niet op dat Kenna het erg gezellig kon hebben met iemand zoals Blaire. Overal leek het Kenna dus geen slim idee om serieus in te gaan op het verzoek om samen iets te gaan doen.
Alsof het nog niet erg genoeg was dat de rustige wandeling van Kenna werd verstoord door één persoon, nu leek er ook nog een ander persoon bij te komen die het nodig vond om de twee aan te spreken. Lichtjes geïrriteerd rolde Kenna met haar ogen en keek naar de persoon door wie ze zojuist aangesproken werden. Kamer 408? Kenna wist vrijwel zeker dat dat niet haar kamernummer was en behalve haar eigen kamer kende ze de school absoluut niet. Eigenlijk wist ze niet eens zeker of ze nu de weg naar haar eigen kamer überhaupt wel kon vinden. “Ik zou het niet weten.” De woorden kwamen er kalm en erg droog uit. Kenna deed vrij duidelijk niet haar best om vriendelijk over te komen op mensen.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Blaire was in eerste instantie opgelucht dat Kenna haar excuses accepteerde, maar de vrolijkheid leek weer wat in te zakken toen Kenna het weigerde om samen wat te gaan doen en ze wilde ook niks kwijt. Goed, dat laatste kon ze op zich nog wel begrijpen, maar dat eerste? Kon een manier zijn om haar beter te leren kennen, maar dan dus niet?
Blaire schudde haar hoofd. 'Bellen blazen en vogels voeren zal ik ook niet snel doen. Liever zoek ik naar meer uitdaging. Daarstraks heb ik hier op het dak gezeten, zelfs,' zei ze, deels om zich weer wat te herpakken nadat al haar ideeën zo'n beetje de grond in waren geslagen. 'Ik hou van avontuur. Maar als jij niks doen wilt, dan is dat ook oké,' zei ze zacht. Goed, poging tot aardig doen was dus mislukt. Diep ademhalen en jezelf herpakken, Ryder.
Ze keek even op toen er plots een ander meisje naar hen toe kwam lopen. Kamer 408, vroeg ze? Ging Blaire een nieuwe kamergenoot erbij krijgen? 'Kamer 408 weet ik wel! Daar zit ik, toevallig,' wist ze weer iets te glimlachen. 'Dus als je wilt, dan loop ik met je mee.'

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Sitka liep de kamer binnen. 'Ja, als het goed is hoor ik hier te verblijven,' zei hij en liep naar het bed waar hij zijn zak met spullen op gooide. 'Mijn naam is Sitka.' Zei hij en bond zijn lange haren vast met een touwtje. De twee waar hij mee op de kamer was beland waren allebei niet bepaald de vrolijkste mensen die er rond liepen. De jongen, die Dorian moest zijn, zat wat met zijn dolk te klooien en het meisje, Ivy, was bezig met haar spullen had hij gezien voor hij binnen kwam. De kamer was erg kil en ongezellig. In zijn tijd had hij allemaal tekeningen op de tentdoeken gemaakt en has dierenvellen opgehangen van de jacht. Dat hield het ook wat warmer binnen. Maar dat was zeker niet nodig hier, hij verging van de hitte...
Toen Ivy begon over een bal, trok hij zijn wenkbrauwen op. 'Wat is een bal?' Vroeg hij rustig.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick knikte nog even glimlachend naar Blaire en zei nog een "tot ziens", voor ook zij vertrokken was. Goed, nu hij de kamer twee tellen voor zichzelf had, moest hij misschien toch maar eens nadenken over wat híj die avond aantrekken zou, want hij had oprecht geen idee wat er van hem verwacht werd. Misschien had hij Blaire moeten stoppen en haar moeten vragen, maar het idee dat hij straks niet alleen bekend stond als "de Atlantean" maar als "de Atlantean die niks van mensen weet" stond hem eigenlijk niet zo aan. Aan de andere kant had hij ook niet echt zin om zichzelf misschien wel gelijk voor de hele school voor schut te zetten.
Uiteindelijk besloot hij dat hij het zijn kamergenoot vragen zou, als ze hopelijk op tijd terug was. En zo niet, dan kwam hij er zelf vast ook wel aardig uit. Met die instelling vond hij dat het misschien tijd werd dat ook hij eens ging kijken hoe de school nu precies in elkaar stak. Hij was zijn voornemen om niet te erg te verdwalen immers nog niet vergeten. Merrick verliet zijn kamer na de rebus terug op zijn kussen te leggen.
Hij leek niet de enige te zijn die het idee had de school wat te verkennen; de hallen waren flink vol. Niet verwonderlijk ook. Iedereen was natuurlijk nieuw en was of nieuwsgierig, of wilde graag weten waar ze aan toe waren. Na een mentale noot gemaakt te hebben van waar zijn kamer ongeveer was, begon hij te lopen.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
“Ik zou het niet weten.” werd er op een droge manier geantwoord. Diana trok een wenkbrauw op. Al snel kwam ze er achter dat de sfeer niet geweldig was. "Kijk..." Begon ze. "Ik weet niet precies wat zich heeft afgespeeld voordat ik hier kwam, maar als jij graag de 'slechterik' wilt uithangen, doe het dan buiten deze school," Ze zuchtte even. 'Kamer 408 weet ik wel! Daar zit ik, toevallig,' hoorde ze het andere mens zeggen. 'Dus als je wilt, dan loop ik met je mee.' Diana glimlachte kort. Aan vrienden deed ze niet echt, maar ze vond dat mensen haar in ieder geval normaal konden aanspreken. Goed, ze wisten niet wie haar ouders waren, echter gaf dit ze niet een reden om kortaf te zijn. Ze pakte haar tassen op. "Zullen we dan maar gaan?" Vroeg ze en nog zonder ook maar iets te zeggen tegen die andere meid begon ze te lopen, niet eens wetend of ze wel de goede kant op liep. "Dus, met hoeveel zitten we op een kamer?" Ze keek kort naar de persoon naast haar, nog steeds wist ze niet wat haar naam was. "Zijn de kamergenoten een beetje oké?"

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Kenna snapte zelf niet zo goed waarom ze zo veel plezier kon halen uit het omlaag brengen van andere mensen maar het leek toch iets te zijn wat te vaak leek gebeuren. Zelf wist ze ook wel dat dat niet geheel de bedoeling was maar het kon haar tegelijkertijd ook niet genoeg interesseren om er verandering in te brengen. Heel eerlijk gezegd bekeek ze het zo, zij zelf haalde er plezier uit en dat was toch uiteindelijk waar het om ging? Haar blijdschap en of zij het naar haar zin wat. Dat het niet ten koste moest gaan van andermans gevoelens leek ze dan toch wel even te vergeten. Nu viel Blaire dus slachtoffer tot de pesterijen van Kenna en het was duidelijk te merken dat het toch wel iets met haar deed. Ondanks ze nog steeds wel iets van enthousiasme leek te hebben, nog steeds proberen vrolijk en aardig te doen. Het feit dat ze dat deed leek dan alleen maar meer op Kenna haar zenuwen te werken. “Dat is erg indrukwekkend.” Er was een sarcastische toon in haar stem te horen, al was deze op het eerste oog niet erg duidelijk, een beetje verborgen door een zogenaamde vriendelijke houding. Het had Kenna eigenlijk niet heel veel kunnen interesseren of Blaire op het dak gezeten had, een gat gegraven had, 10 kilometer gezwommen had of wat dan ook. Vooral omdat het niet zeker was hoeveel deze twee met elkaar te maken zouden hebben, voor hetzelfde geld zouden de twee elkaar absoluut nooit weer zien, iets waar Kenna misschien toch wel op hoopte. Van wat Kenna tot nu toe meegekregen had van Blaire was ze veel te hyper en blij, iets wat erg snel op de zenuwen werkte van Kenna. Wat nu dus ook al gebeurd was, al van de eerste woorden die Blaire overenthousiast gesproken had was Kenna geïrriteerd geraakt en klaar geweest met het gesprek en elk antwoord wat Blaire op Kenna gegeven had was er dan ook niet echt beter door geworden, eigenlijk alleen maar erger.
Het was misschien dan ook maar beter dat er een tweede persoon bij gekomen was, vooral omdat het bleek dat ze een kamer deelde met Blaire en dat dus betekende dat Blaire met deze andere meid weg kon lopen naar kamer 408. Daarvoor echter, leek de persoon die zich had toegevoegd niet tevreden te zijn met het antwoord van Kenna. “Pardon?” Kenna had haarzelf eigenlijk nog aardig gevonden wanneer ze antwoord gegeven had, ze had op een kalme toon antwoord gegeven. Zeker, het was misschien iets te droog maar om daardoor zo’n reactie te krijgen leek Kenna toch wel erg onnodig. “Volgende keer zal ik wel met een grote glimlach antwoorden, een gat in de lucht springen wanneer ik je zie. Is dat misschien wat je verwacht?” Kenna had haar armen over elkaar gevouwen en de meid even in haar opgenomen. Qua uiterlijk kon Kenna niet meteen plaatsen van wie ze een dochter was.
Kenna moest toch wel lachen wanneer ze te horen kreeg dat de nieuwe meid bij de kamer van Blaire in zat. “Succes daarmee.” Zei ze tegen de nieuwe meid, uiteraard doelend op het feit dat een kamer delen met Blaire niet bepaald ideaal was. De twee hadden dan wel een verkeerd begin gemaakt maar toch had Kenna het wel nodig gevonden om de meid succes te wensen als ze een kamer moest delen met iemand zo hyper. Zelf had ze niet graag in de schoenen gestaan van de kamergenoten van Blaire. Al had het niet lang geduurd voor de tassen die de andere meid op de grond gezet had weer opgepakt waren en ze begon te lopen en ervan uitgaande dat Blaire haar achterna zou lopen maakte dit dat Kenna weer alleen gelaten werd.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het was niet geheel verbazend dat Ivy Darkfairy een dochter van een slechterik was. Zoals hij al vermoedde gaf de naam en de jurk het al weg. Maar Maleficent, dat was een bijzondere. "Jij hebt dus magische krachten?" De vraag was wat overbodig, maar Dorian had nog nooit echt iemand ontmoet die magie kon gebruiken. Misschien konden de jongens die hij eerder had ontmoet dat ook, maar die hadden dat niet toegegeven tegen hem. Toen Ivy aannam dat hij nog wraak wilde nemen op iemand, snoof hij. "Dat is de enige reden dat ik hier ben, verder heb ik hier weinig te zoeken,'' gaf hij toe. "Sowieso heb ik nog een appel te schillen met een dorpsgenoot van mij en verder heb ik een jongen ontmoet vandaag die misschien wat hulp nodig heeft om zijn meerdere te erkennen." Met een magische bondgenoot was hij onverslaanbaar. Als het dan niet om hoge gebouwen ging. Of ravijnen, of hoogte op zijn algemeen. Toen richtte Dorian zijn aandacht op de andere jongen in de kamer. Vol verbazing keek hij naar hem. "Waarom heb je zo veel aan?" vroeg hij. Die jongen zag eruit alsof hij van de noordpool was gekomen, met al die vellen aan. "Waar kom je vandaan?" Het zou vast niet zo mooi zijn als waar hijzelf vandaan kwam. Er was geen mooier land dan Frankrijk, al zei hij het zelf. Misschien was hij wat bevooroordeeld als een Fransman, wiens éénnamooiste land Quebec zou zijn en dat was niet eens een land. "Een bal is een feest, waar vooral helden naartoe gaan om te dansen en om te praten met elkaar. Iedereen is op zijn of haar best gekleed en eigenlijk heeft niemand er zin in, maar moet iedereen er toch zijn, om een of andere idiote reden. En ik wil niet per sé weten wat mijn concurrentie is, maar ik zou wel willen weten of er een vijand van mij op het bal gaat zijn," voegde hij na zijn uitleg toe. Het liefst wilde hij op de achtergrond blijven, op de roddels en geruchten afgaan en zelf uit de picture blijven. Als jager wilde hij er juist voor zorgen dat zijn tegenstanders zo min mogelijk op de hoogte van hem waren en ook dat zij niet zouden weten wat hij wel en vooral wat hij niet kon. Maar door Ivy had hij tenminste een reden om naar het bal te gaan en dat was al heel wat voor hem.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het gebeurde niet vaak en als je Ray hier later over zou vragen, zou hij het absoluut ontkennen, maar voor heel even stond Ray met zijn mond vol tanden. Hij liet het niet merken, maar nog nooit had iemand zo op zijn gedrag gereageerd. Zijn beledigingen op een heel andere manier opgevat, alsof hij een filter had die sarcasme en dat soort dingen weg filterde en altijd beleefd bleef. Wie was die jongen? Hoe kon hij zo beleefd blijven? Ray was best geïnteresseerd in hem en wie hij was. Zelfs een heldenkind zou gek worden door zijn opmerkingen. Hij merkte het al aan het meisje dat bij de jongen zat en hem net nog had gestoord. Hoewel Ray een hekel had aan heldenkinderen en goede manieren, had deze jongen een deel van zijn respect al gewonnen. Hij liet zich niet uit het veld slaan zoals de meeste zwakkelingen hier. Liet zich niet zo gemakkelijk gek maken als Ray had verwacht. En hij bedankte hem zelfs voor zijn sarcastische antwoord. Ongelooflijk. “Succes met je zoektocht” zei Ray sarcastisch om zijn verbazing te verbergen en haalde een hand door zijn haren heen, maar besloot toen zonder nog iets te zeggen verder te lopen .De jongen had indruk op Ray gemaakt. Hij wilde meer van hem weten. Op de een of andere manier was hij niet zo irritant als Ray dacht. Misschien kwam dat omdat hij zich niet gek liet maken door Ray zijn opmerkingen, misschien door iets anders. Toen hij hem voor het eerst zag, toen hij op Kenna viel, had Ray hem niet zo hoog zitten. Nu nog steeds niet, maar wel een paar treden hoger. Hij zou deze jongen in de gaten houden. Wie weet had hij er in de toekomst nog wat aan.
Terwijl hij rustig verder liep door de lange gangen, besefte Ray al snel dat hij verdwaald was en zuchtte zacht. “Hoe kan het dat ik nooit in de zee verdwaal, maar in dit kasteel wel? De zee is zoveel groter” mompelde hij zachtjes in zichzelf en keek om zich heen. Elke gang leek ook op de vorige gang. Af en toe een schilderijtje of een harnas verschillend, maar verder? Het waren allemaal lange saaie gangen die langzaam aan steeds voller raakten met leerlingen die net als hem de school aan het verkennen waren. Het was hier veel te druk. Wat Ray er wel niet voor over had om erover heen te zwemmen. Hij had graag een spreuk gebruikt om iedereen in een poleip te veranderen, maar ja dat ging momenteel helaas niet. Daarnaast was dat ook niet een goede oplossing. Hij zou dan diep in de problemen raken. Hij zou gegarandeerd wel in de problemen komen dit schooljaar, maar de eerste dag was nog niet zo handig. Hij zou dan veel beter in de gaten gehouden worden en dan zou hij nooit zijn magie kunnen gebruiken. Hij moest in elk geval nog wraak nemen op die knul met zijn dolk dus hij had zijn magie nodig. Het was een nadeel, in de zee kon hij veel hebben. Zelfs zonder magie was hij gevaarlijk. Op het land daarin tegen? Daar was hij afhankelijk van zijn magie. Hij kon niet eens fatsoenlijk hard rennen. Hij had nog moeite met lopen. Iemand hoefde hem maar een zacht tikje te geven en hij knalde al languit op de grond, zoals die Atlantean zo leuk demonstreerde. Over die Atlantean gesproken, terwijl Ray rustig door de gangen liep, kwam hij hem weer tegen in een gang waar niet extreem veel mensen rondliepen. Fijn, hopelijk keek hij nu wat beter uit zijn doppen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick probeerde bij elke hal die hij in liep te onthouden waar hij vandaan kwam, en welke afslagen hij genomen had. Soms was het lastig, omdat sommige hallen vol stonden met leerlingen, maar dan waren andere hallen weer zo goed als leeg. Toch had hij nog een aardig idee van waar hij was. Nu hoopte hij dat dat zo zou blijven.
Hij aarzelde even toen hij de jongen van eerder zijn kant op zag lopen - de jongen die hij omver gelopen had. Moest hij hem maar gewoon met rust laten? Nogmaals zijn excuses aanbieden voor die morgen? Toen Merrick zich bedacht dat hij niet eens wist hoe de jongen heette, besloot hij hem toch maar aan te spreken. 'Hey, eh...' Goed, dat was een begin. Soort van. 'Ik wilde nogmaals mijn excuses aanbieden voor vanmorgen en... Nou ja... We zijn gewoon niet zo goed gestart, hm?' glimlachte hij licht.
Dat was misschien een beetje een understatement. Ze waren absoluut niet goed gestart. Maar goed, geen van hen had een wapen getrokken, zoals de derde jongen die bij hen stond. 'Dus ik dacht dat we misschien een soort van opnieuw konden beginnen...?' begon hij voorzichtig, waarna hij een hand naar de jongen uitstak. 'Merrick Thatch.'

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Blaire begon zo'n beetje het gevoel te krijgen dat Kenna er duidelijk geen zin in had. Ze leek alles af te keuren wat Blaire ook maar deed of zei en voor iemand als Blaire was dit een enorme tegenvaller. Zij deed juist zo haar best om aardig gevonden te worden en vrolijk te zijn naar anderen toe, maar dat werkte dan toch niet bij iedereen. Blaire beet even op haar lip en had Kenna een paar tellen stil aangekeken. 'Ik zal je wel met rust laten dan,' zei ze zacht.
Blaire draaide zich om en wilde met het nieuwe meisje meelopen, maar zij was al wat verder gelopen en Blaire ging achter haar aan. 'Oh, hey! Je loopt verkeerd. We moeten déze kant op,' zei ze en trok het meisje zacht aan haar arm mee de juiste kant op. 'Kamergenoot. We zitten met drie op één kamer nu, maar Oliver is best aardig,' glimlachte ze weer. 'Onze ontmoeting was op het dak van de school begonnen zelfs. Maar zeg eens; hoe heet je eigenlijk? Wel zo leuk om van onze nieuwe kamergenoot te weten hoe ze heet. Mijn naam is Blaire Ryder.'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Beetje bij beetje leek het schooljaar voor Ivy steeds beter te worden. Haar kamergenootjes, of in ieder geval één daarvan, bleek erg mee te vallen en Ivy had al een snood plannetje in haar hoofd voor een van de leerlingen op de school. Een grijns verscheen daardoor automatisch op haar gezicht terwijl ze naar de nieuwe jongen keek die de kamer in liep. De jongen stelde zich voor als Sitka. De naam was voor Ivy niet bekend en ze kon niet afleiden wie hij was aan zijn kleding, dus ze vroeg zich ook af wie de ouders van deze jongen zouden zijn en het belangrijkste; aan wiens kant hij stond. Dat was nog wel het belangrijkste, want dat zou bepalen of Ivy rustig haar gang kon gaan of dat deze jongen potentieel voor problemen zou kunnen zorgen. Niet dat dat haar plannetjes zou laten stoppen, maar het zou het toch wel makkelijker voor zowel Ivy als haar kamergenoten maken. Ivy keek weer op naar Dorian toen hij haar een vraag stelde, waardoor een sluwe glimlach op haar gezicht verscheen. "Zeker, ik kan magie gebruiken. Mijn moeder had ervoor gezorgd dat ik al begon met oefenen toen ik een klein meisje was" zei Ivy, "En ik ben trots om te zeggen dat ik er nog best goed in ben geworden". Het was waar; Ivy is erg trots op haar magische krachten. Ze zijn over de jaren sterk ontwikkeld en ze heeft een brede kennis van spreuken en vloeken, het perfecte arsenaal om tegen een aantal mensen op deze school te gebruiken. Ivy luisterde aandachtig naar Dorian die vertelde dat hij nog wel een paar vijanden op deze school had, en dat vond Ivy wel wat. Ze was hier overigens gekomen om voor wat onrust te zorgen, dus als deze jongen hulp nodig had dan kon ze wel kijken of ze wat uit kon voeren. Als de andere persoon maar niet te krachtig was in zijn magie, want ze had weinig zin in een groot gevecht. "Wraak? Dat lijkt me wel wat. Als je hulp nodig hebt, roep je maar. Ik kan kijken wat ik tegen die persoon kan doen" zei Ivy tegen Dorian, waarna ook zij zich weer richtte op de jongen genaamd Sitka die vroeg over het bal. Hij kwam echt niet hier vandaan, in de leefwereld van Ivy en vele anderen waren zulke feesten normaal geworden. Echter had Ivy een hekel aan een bal, omdat het een overdramatische heldentraditie was, waar ze niet aan mee hoefde te doen. Het was alsof Dorian haar gedachten kon lezen toen hij vroeg waar Sitka vandaan kwam en waarom hij zo veel aan had. Dat zou Ivy in ieder geval een inzicht geven wie deze jongen zou kunnen zijn. Ivy keek Dorian weer aan toen hij aan het uitleggen was wat een bal was en waarom hij zou gaan. "Naar het bal gaan voor je wraakplannen, hm? Dat lijkt me wel wat. Ik help je er graag mee" zei Ivy en de bekende grijns kwam weer op haar gezicht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld