Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Disinfect it, bandaids and pain killers, like I said. Look, if u wanna die like this; be my guest," zuchtte hij diep, zijn hoofd schuddend. Hij haalde een van de sigaretten uit het pakje en klemde deze tussen zijn lippen, het vuurtje van de aansteker erbij gehouden. De sigaretten zouden toch een keer opraken, hij kon er maar beter van genieten voor hoe lang het duurde. De rook in zijn luchtwegen was zijn afleiding van alles om hem heen, zijn uitweg om te kunnen ontsnappen aan de werkelijkheid van de apocalypse. Het deed hem denken aan de tijd waarin alles nog normaal was. Voor even leek de wereld weer zoals de oude, al duurde het niet lang voor Ivan het zich besefte dat hij het zichzelf voorhield. Alles was een chaos geworden en er was geen weg meer terug.
Uiteindelijk leek ze dan toch toe te geven, gelukkig. Ze kon echt zo koppig zijn als wat, wat Ivan eigenlijk wel grappig vond. Ze liet zich zeker niet snel overhalen tot iets naar wat hij had gemerkt. Toch wist ze hem nog wel voor een deel op te vrolijken, hoe onmogelijk die taak dan ook was. Een kleine glimlach vormde zich op zijn gezicht, luisterend naar haar gezang. Ze had een zachte stem, zuiver. Het een tijd geleden geweest sinds hij muziek had geluisterd, maar het maakte dat hij ervan kon genieten.
Grinnikend pakte hij een van de gestolen shirts in zijn handen, aangezien het de enige was die nog een beetje schoon was, en druppelde hier wat alcohol op. "A song? Hm.. Can't think of one which fits mine." Zijn blik viel gelijk op de wond, zodra ze haar shirt omhoog trok en het in zicht kwam. Rode plekken hadden zich er rondomheen gevormd. Allesbehalve gezond zag het eruit. Haar ribben kon hij zien zitten, hetzelfde voor de rest van haar botten. Cocaïne aftermath was hoe ze het noemde. Hoe kon ze überhaupt nog levend rondlopen? Even merkte hij op dat hij aan het staren was, waardoor hij zich afwendde en een van de insulinepennen uit de tas tevoorschijn haalde. Langzaam reikte hij haar deze aan, horizontaal voor haar mond gehouden. "Bite on this. It's goin' to burn like Hell."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
''Yeah, whatever... I ain't gonna die like this, man.'' Zeg ik hoofdschuddend, met de sigaret hangend in mijn mondhoek. Voor een moment stond mijn blik gericht op de weg, en de enkele walkers die er rond liepen. Of nou ja, wat je lopen noemende... Ze sleepte hun lichamen eerder met zich mee. Levenloos, gedoemd om voor eeuwig door de wereld de zwerven, tot iemand anders er een einde aan zou maken. Het was deprimerend, echt waar. Voor een moment was ik afgeleid door mijn gedachten, alweer. Het gebeurde me vaker, zo was ik al heel mijn leven. Soms kon ik minutenlang stil voor me uit kijken, slechts door mijn gedachten.
Even lachte ik om zijn opmerking, ''I'll think of one.'' Zeg ik dan, met een zwakke glimlach. Zodra ik de wond zichtbaar maakte, was hij echter afgeleid door het ontstoken stuk huid, wat te begrijpen viel. Ergens zouden de zichtbare botten ook wel een rol spelen, maar voor nu leek hij meer te staren naar de wond. Waarom had ik zijn hulp aangenomen? Dit word een pure hel.
Hij reikt me een insulinepen aan, die ik even vastpak, ''On this? It's plastic... And if it hurts as much as you say, then I will break it, wasting yer precious insuline.'' Mompel ik, waarna ik mijn eigen tas pak en er een drumstok uithaal, ''I knew I would need them someday. Too bad it ain't for drumming.'' Zeg ik een beetje hoofdschuddend, waarna ik de drumstok tussen mijn tanden houd en even naar de wond kijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De sterke walm van de alcohol kwam bij hem binnen, onweerlegbaar. Desondanks ging hij onverstoorbaar verder, niet gedeerd bij de lucht die aanwezig was. Hij nam nog een trek van zijn sigaret en keek op in haar ogen, glimlachend. Verschillende songs had hij nog vaag in zijn hoofd zitten van eerder. Muziek die wat voor hem betekende, maar verder? Velen waren weggevaagd door alles, uit zijn geheugen verdwenen en plaats gemaakt voor een leegte. Ivan dacht er weinig meer bij na en liet het aan Mako over; hij zou het vanzelf wel horen of ze wat bedacht had.
"Hm, I don't think plastic'll break that easy. But I guess you're right," mompelde hij onverschillig. De insulinepen liet hij terug in zijn rugzak op de grond vallen. Drumstokken, zeker geen verkeerde keuze. Ze waren tenslotte stevig, haast onbreekbaar voor zover hij wist. Hoewel hij het niet kon helpen om te denken waarom ze ze nog bij zich had gehouden. Waarom zou ze ze meenemen als ze ze nergens meer voor kan gebruiken? Haar het kwalijknemen kon hij niet; hij zelf had ook enkele persoonlijke spullen meegenomen. Zijn oude bandages en het pistool van zijn vader. Ivan had ze nog snel kunnen grijpen, voor hij zijn weg moest vervolgen om te voorkomen dat ze gepakt zouden worden. Nog altijd lagen ze verstopt in zijn rugzak, zelfs na alle gebeurtenissen. Ivan kon het niet in zijn hoofd halen om ze ergens achter te laten. Het was zijn enige herinnering aan thuis.
"Here we go," murmelde hij schor, het shirt nog stevig vast in zijn greep om zeker te zijn dat het niet in de weg zou zitten. Aan aftellen deed hij niet; hij zou zich er niet aan houden. Ook zorgde het voor zenuwen naar zijn ervaringen, het zou Mako niet helpen. De fles alcohol legde hij naast zich neer, waarna hij de doek naar de schotwond bracht en het er zo zacht mogelijk op depte.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
''I can break everything, trust me.'' Mompel ik. De geur van alcohol, gemengd met die van de sigaretten, maakte voor een herkenbare combinatie. Het was zeker niet de eerste keer dat ik zoiets rook, en het deed me denken aan de backstage ruimte, vooral na de concerten, wanneer iedereen teveel dronk en rookten tot ze erbij neervielen. Het was een vreemde herinnering, maar ergens deed het me goed.
de woorden die hij uitsprak gaven me genoeg informatie om te weten dat het shirt met de alcohol niet ver mee van me was verwijderd. En nog geen paar seconden later voelde ik het vreselijke gevoel van het desinfecterende middel dat ik aanraking kwam met mijn wond. Tranen sprongen in mijn ogen en mijn tanden drukten hard in het hout van de drumstok, om een schreeuw te onderdrukken. Ik toonde pijn, en niet zo'n beetje ook. Maar er iets aan doen ging niet, het deed gewoon zoveel pijn. Ondanks het feit dat ik fluisterde, en de drumstok ervoor zorgde dat mijn stem een stuk minder duidelijk was, kon je me toch horen schelden, voornamelijk van de pijn. Voor een moment keek ik naar Ivan, maar mijn ogen richtten zich al snel op de wond.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Grigory Belikov - 23

Enkel door hard te werken kan je, je doelen bereiken. Dat is de leuze waar Grigory's leven om draait. Toen zijn ouders naar Amerika verhuisden was Grigory zeven jaar oud. Zeker in het begin had hij veel moeite met de nieuwe taal, en spelling was sowieso al niet zijn sterkste vak. Hij ontwikkelde een talent voor wetenschappen. Zijn ouders droomden er altijd van hun kinderen naar de universiteit te kunnen sturen. Grigory ontving een beurs om chemie te gaan studeren in dezelfde universiteit als zijn broer. Hij raakte enorm verdiept in zijn studie, zoveel dat hij weinig tijd had voor vrienden en familie. Hij had niet door in wat voor schunnige zaakjes zijn broer verzeild raakte tot het te laat was. Hij probeerde hem om te praten, zei hem dat hij geld van hem mocht lenen, maar zijn broer was te koppig om zijn hulp te accepteren.
Als beloftevol chemicus kreeg hij een aanvraag om deel te nemen aan een bijzonder project. Dit bleek te gaan om een vaccin tegen walkers. Omdat het volk nog niets mocht weten over dit nieuwe gevaar werden alle opgeroepen wetenschappers vast gehouden. De epidemie brak sneller uit dan verwacht en had desastreuze gevolgen. De wetenschappers kwamen in opstand en ontsnapten. Sindsdien is Grigory op zoek naar zijn familie. Zijn wapens bestaan vooral uit chemische materialen zoals zelfgemaakte bommen en molotovcocktails. Ook maakt en verkoopt hij drugs in ruil voor overlevingsmiddelen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De vochtige doek voelde hij aan zijn handen plakken, de alcohol op zowel haar huid als de zijne. Bij hem was het geen ramp geweest, bij Mako was het een heel ander verhaal. Hij probeerde op te schieten en het zo snel mogelijk te doen, toch moest hij voorzichtig zijn. Het ontsmetten zou haar helpen, maar zou hij te slordig zijn dan bracht het meer nadelen met zich mee. Geconcentreerd ging hij elke plek langs, zijn gedachten op stop gezet en zijn ogen alleen op de wond gericht. De stof was intussen doorweekt van het bloed. Deels bleef het hangen aan zijn handen, waardoor zijn huid op bepaalde plekken was besmeurd met de donkerrode kleur. Haar opmerking was amper tot hem doorgedrongen tot een korte tijd verstreken was. Hij liet zijn aandacht voor geen moment van de schotwond afgaan, hoezeer hij terug wilde antwoorden.
"I don't doubt that, Mako," antwoordde hij kortaf. Vrolijkheid was nergens bij hem af te lezen, geen woede, somberheid of wat dan ook. Gevoelloos zat hij er maar naar te turen, de doek bewegend over de geïnfecteerde wond in de poging om op te schieten. Zijn lippen waren op elkaar gedrukt en weerhielden hem ervan om meer te praten. Gevloek maakte haar pijn kenbaar, sissend maar gedempt. Zacht nog hoorbaar zelfs al hoefde hij er weinig moeite voor te doen.
De doorweekte stof haalde hij gehaast weg van haar wond, het steriel verband er vluchtig om haar zij gewikkeld. Strak om het op zijn plaats te houden. Medische kennis was bij Ivan niet van sprake maar bepaalde dingen had hij opgepikt tijdens de sessies die hij over zich heen had gehad na de gevechten. Zijn ontzegging van hulp werd door bepaalde mensen niet gerespecteerd, om het zo te zeggen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Met betraande ogen pak ik de drumstok vast en kijk even naar de tandafdrukken die in het hout staan. ''Just a quick question, fella, you've got some more of 'em painkillers?'' Vraag ik, met de pijn die van mijn gezicht af te lezen was. Hoe lang duurde het voordat het ontsmet was? Want voor mij leken het uren.
Eindelijk haalt hij het shirt weg, dat onder het bloed en alcohol zit. De pijn stopt daarin tegen niet, het neemt zelfs niet een klein beetje af. Het verband wikkelde hij vrij strak om mijn zij, wat absoluut niet hielp tegen de pijn. ''Next time I get shot, I hope it's through my head.'' Mompel ik, waarna ik even in mijn ogen wrijf, voornamelijk om de tranen weg te vegen.
Nog geen minuut later zat emotieloos voor me uit te staren, met mijn sigaret tussen mijn lippen geklemd. De pijn neemt langzaam af, maar veel laat ik er echter niet van merken. Wat ik over had voor drugs op dit moment... Sinds ik het op heb moeten geven, enkele maanden geleden, voel ik de depressie mijn hoofd weer overnemen. ''I need drugs.'' Mompel ik, zonder verder te bewegen. Mijn ogen staan gericht op dezelfde plek, al lijkt het meer alsof ik een eindeloze diepte in staar. Niet veel later laat ik mijn hoofd wat voorover vallen, tegen de hoofdleuning van de bijrijdersstoel voor me. Starend naar mijn voeten, neem ik een trekje van mijn sigaret. De rook laat ik langzaam ontsnappen uit mijn mond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Not much. I've probably got like one, if you're lucky two, left." Hij zocht rond tussen zijn spullen naar het potje pillen, die in het niets verdwenen leek te zijn. Nergens was het te vinden. Compleet van de aardbodem verwijderd zonder nog een spoor terug te kunnen vinden. Met een zucht zocht hij opnieuw zijn spullen aandachtig door. "Or none," murmelde hij er gefrustreerd achteraan. Was het dan toch onderweg ergens gevallen? Great. Nice job, Ivan.
"Damned," vloekte hij schor voor zich uit. Alle verschillende potjes liet hij door zijn handen glijden, de beschrijvingen scannend opzoek naar het ene woord wat hij zocht. Het was onvindbaar tussen de zee van pillen die hen hadden moeten redden. Het enige wat hem opviel was dat er potje na potje hetzelfde bleef voorkomen. Placebo. Het raadsel over de gevonden medicijnen in het verlaten huis was opgelost. Het waren verdomde placebo's.
"Okay, I'm in. These things aren't goin' to make the pain go away." Ivan was geneigd om ze allemaal het raam uit te gooien. Ze zouden geen effect hebben, al helemaal niet nu hij had gezegd dat ze niet zouden werken. Nu waren het nutteloze antibiotica welke geen bestanddelen hadden wie ook degelijk de pijn konden verzachten. Het genees-gedeelte nog achterwege gelaten. Toch kwam het idee dat ze ze nog konden gebruiken om ze met iemand te ruilen in hem op, en maakte dat hij zich kon inhouden. De meesten hadden geen idee van de zinloze medicijnen en zouden alles, maar dan ook alles, doen om ze in hun handen te krijgen. Geen groot verlies voor hun beide, nu het in hem opkwam. Verder wilde Ivan ook wel weer wat beleven. Met een grijns kroop hij terug achter het stuur, de spullen achterlatend op de achterbank.
"Let's go find ourselves some drugs."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
''None? You sure?'' Vraag ik, toch wel lichtelijk in paniek. Mijn ogen keken op van de grond, naar Ivan, die zoekend de potjes bekeek. ''Fuckin' hell.'' Mompel ik chagrijnig. Misschien vertrouwde ik teveel op drugs. Maar na al die jaren kon ik geen oprechte blijdschap meer tonen zonder onder invloed te zijn van drugs. ''I need it, man.''
Zijn woorden klonken echter wat vreemd in mijn oren, wilde hij helpen? ''I'm glad yer willin' to help and all, but don't blame me if ya get addicted or end up like me.'' Zeg ik nog tegen hem, waarna ik wederom plaatsneem op de bijrijdersstoel en hem even aankijk. Even open ik het raam naast me, om het overblijfsel van mijn sigaret naar buiten te gooien. Al snel sluit ik het raam echter, bang voor de walkers. Mijn wijsvingers drukken tegen mijn slapen en mijn ogen heb ik gesloten. ''I can't fuckin' take this shit, I need another cigarette.'' Zeg ik uiteindelijk, waarna ik mijn ogen weer open en mijn tas van de achterbank haal. Het pakje sigaretten begint leeg te raken, maar veel maakt het me niet uit, het was immers mijn verdovingsmiddel, zeker nu ik niets anders had. Al snel had ik weer een sigaret aangestoken en het pakje met de aansteker weer doorgegeven aan Ivan. Steeds meer begon het op een gewoonte te lijken, om hem ook weer iets aan te bieden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geluid van de draaiende motor overtrof elkander om hen heen, het voertuig opnieuw in beweging over de eindeloze weg. Ivan had geen idee waar ze moesten beginnen met zoeken naar een drugsdealer. Ze waren overal en nergens te vinden; te veel plaatsen om te moeten zoeken of mogelijke locaties. Toch wist hij zich wel wat te herinneren van zijn eerdere dagen tijdens zijn reis. Een aantal keren was hij graffiti tegengekomen op random muren rondom de omgeving. Vaak de kleur rood of zwart, duidelijke blokletters die hem meedeelden dat er op een bepaald tijdstip drugs zou worden verkocht. Voornamelijk rond middernacht, voor zover hij het had kunnen zien en er aandacht aan had besteedt. Overal was hij ze tegengekomen. Op treinen in tunnels, grote gebouwen en wolkenkrabbers tot een of andere verlaten auto. Ze hadden een grote kans om een dealer te kunnen vinden nu hij het zich bedacht.
"Hey, I won't blame anyone, aight?" zei hij haar lachend. Het was zijn keuze wat hij wilde doen, waardoor het onmogelijk was om er ook maar iemand de schuld voor te geven. Evenals maakte het verder weinig uit; zijn leven was toch al verpest. Veel erger kon hij het niet voorstellen dat het kon worden.
Intens oplettend keek hij naar de weg en ontweek hij de auto's die hen in de weg stonden. Ondanks dat ze langs de grote file zijn geweest bleven de meesten onbewoond op de weg staan, stilstaand en dwarsliggend. Enkelen over de kop geslagen om de hele rijbaan in te nemen. Met een zucht draaide hij het stuur wat bij, trappend op het gas om de snelheid wat omhoog te krikken. Vragen naar een sigaret hoefde hij niet, Mako leek hem goed genoeg te kennen om te weten dat hij het niet kon weigeren. Afleiding zo nu en dan was bij Ivan wel nodig. Langzaam nam hij ze van haar aan en stak zelf ook een sigaret op, die binnen de kortste keren tussen zijn lippen hing. De rest van het spul legde hij naast zich neer, glimlachend bij de waarneming van de rook in zijn longen. De kleinstekingen konden hem op dit moment al laten genieten. Zelfs al was het maar een pakje oude sigaretten.
"Ey, can u give me the map?" vroeg Ivan haar uit het niets. "It's in my backpack. I think I know where we have to look for the drugs."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Grigory keek om zich heen om te checken of de kust veilig was. Steden waren riskante plaatsen om in te verblijven. Ze hadden het grootste aantal aan walkers en waren meestal in controle van bendes. Als enkeling was het praktisch zelfmoord, maar voor Grigory was er geen andere optie. Buiten de stad was het veel moeilijker om zijn koopwaar kwijt te raken. Zelf gebruikte hij het niet, dat kon hij zichzelf niet permitteren. Wat als hij aangevallen werd door een walker net wanneer hij aan het trippen was, dat kon niet goed aflopen.
'Ondergrondse parking winkelcentrum, 23:45, drugs in ruil voor levensmiddelen' schreef hij in grote graffiti letters op de muur van een verlaten winkel. Onderaan zette hij de datum zodat mensen wisten dat ze enkel vandaag konden langskomen. Er restte hem nog wat tijd voor het zover was. Eerst ging hij naar de parking om zichzelf ervan te verzekeren dat alle mogelijke uitgangen vrij waren. Het zou niet de eerste keer zijn dat een bende hem stond op te wachten en hij moest genoeg manieren hebben om ongezien weg te raken. Af en toe vroeg hij naar zijn broer tijdens de onderhandelingen. Hij was te weten gekomen dat hij deel had uitgemaakt van enkele bendes, maar tegenwoordig leek hij in het niets verdwenen te zijn. De meesten waren niet bepaald positief over hem, daardoor wist hij zeker dat het over zijn broer ging. Als hij genoeg levensmiddelen had zou hij erop uit gaan, naar een andere stad vertrekken en hopen hem onderweg tegen te komen. Al was de wereld zo groot en de kans dat ze elkaar ooit zouden weerzien zo klein. Hij had weleens zijn naam bij de graffiti willen schrijven, maar dat was te riskant. Sinds hun ontsnapping uit het laboratorium was hij er zeker van dat mensen hem zouden opsporen. Ze zouden hen dwingen verder te werken aan een vaccin dat onmogelijk gemaakt kon werden. Hij was wel iets op het spoor gekomen, maar had zijn bevindingen nooit met anderen gedeeld. Zijn uitvinding zou sowieso niet de hele bevolking kunnen redden, slechts een selecte groep zou veilig zijn en dan nog was er altijd een kans dat het niet zou werken.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Mijn ogen stonden wat levenloos gericht op de weg en mijn gezichtsuitdrukking leek emotieloos. De enige beweging die ik maakte, was mijn arm die de sigaret zo nu en dan naar mijn mond bracht. Alles wat Ivan zei ging vrijwel langs me heen, reageren deed ik ook niet meer. Mijn hoofd was volledig overgenomen door mijn gedachten en het was duidelijk te merken. Vrolijke gedachten waren het niet, eerder ontzettend deprimerend.
Zijn vraag drong pas na enkele seconden tot me door. Even knipperde ik een paar keer met mijn ogen en keek ik opzij, naar Ivan, die nog altijd achter het stuur zat. Zonder een woord te zeggen pakte ik zijn rugzak van de achterbank en zocht ik naar de kaart, die ik na enkele seconden uit de tas haalde. Zijn tas gooide ik terug op de achterbank, waarna ik de kaart aan hem overhandigde.
Al gauw zat ik weer op dezelfde manier als net, starend, levenloos en zonder emoties te tonen. Diep in gedachten verzonken. We waren opzoek naar drugs... Het was een vreemde gedachte na al die maanden. Iemand die vrijwillig wilde helpen om te zoeken naar hetgeen waar ik zo verslaafd aan was. Normaal gesproken wilden mensen mij er juist bij uit de buurt houden, maar Ivan hielp me juist. Ergens was het een fijne gedachte, vreemd, maar fijn. Voor een moment keek ik naar hem, waardoor er een zwakke glimlach op mijn gezicht vormde. Toch keek ik al snel weer terug naar de weg, die eindeloos leek te zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Diep dacht hij na over zijn weg die hem naar alles toe had geleidt. Een hele tocht had hij achter de rug om hier terecht te zijn gekomen. Florida, daar was hij naar onderweg. Miami, om precies te zijn. Zoals hij op had weten te vangen was het de stad van de prizefights. Halverwege was hij al geweest, verre van zelfs. New York was waar het allemaal voor Ivan begonnen was. Nu, honderden kilometers verder, had hij zijn bestemming bijna bereikt.
Opnieuw vulden zijn longen zich met de rook. Een prettig gevoel om te ervaren na alles, ook al was het een korte tijd geleden sinds hij er een had opgestoken. Het maakte dat een glimlach op zijn gezicht stond. De kaart kreeg hij gelukkig aangereikt, die hij snel in zijn handen nam en het overkeek. De route die hij afgelegd had was dun getekend met een pen. Tussen de bloedvlekken en scheuren door was het nog licht zichtbaar gebleven, al zou het niet lang duren voor het onbruikbaar zou worden. Eens om de zoveel tijd liet hij zijn blik over de steden glijden, zoekend naar de plek waar ze terecht waren gekomen. Honderden kleine stadjes waren in zijn weg gekomen. Maar hetgeen welke hij zocht was dichterbij dan ooit tevoren. "Atlanta," mompelde hij voor zich uit. "That's the spot." Haastig vouwde hij de bebloede kaart zo dat enkel de staat Georgia in zicht was en legde deze naast zich neer. De hoofdstad van de staat, en daarbij de enige grote stad in de buurt. Wilden ze aan drugs komen dan was het de beste optie om te kiezen. Ivan trapte wat harder het gas in, zijn blik terugkerend naar de weg. "It's only a couple hours drivin'. We'll be there by evening."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Atlanta
Een stad die me bekend voorkwam, aangezien ik er vaker geweest was. De hoofdstad van Georgia. ''Great.'' Is alles wat ik zei. Opnieuw nam ik een trekje van mijn sigaret en voelde de rook mijn luchtwegen instromen. Na enkele seconden blies ik de rook echter weer uit door mijn neus. Langzaam dwaalde ik weer af in mijn gedachten.

Langzaam opende ik mijn ogen, waardoor ik recht in het gezicht van Saul kijk, die wat bezorgd terug keek. Blijkbaar probeerde hij me wakker te krijgen, want hij haalde opgelucht adem zodra ik mijn ogen opende. ''Debbie's been bitten.'' Zegt hij, lichtelijk in paniek. ''Wait, what?!'' Snel sta ik op van de versleten bank. Hij wijst slechts naar achteren, waar ik twee figuren zie staan. Dimitri en Debbie. Al snel heb ik mijn geweer vastgepakt en loop ik erop af. Dimitri probeert Debbie te kalmeren, die steeds agressiever lijkt te worden. ''Get back.'' Mompel ik, waarna ik mijn geweer op Debbie richt. Dimitri zet snel een stap opzij, waarna ik, na even te aarzelen, schiet.

Mijn ogen worden groot bij de herinnering en het beeld van Debbie. Even schud ik mijn hoofd, om de gedachte letterlijk van me af te schudden. Het was vreselijk om aan terug te denken. Op die manier heb ik Floyd daarvoor ook neer moeten schieten. Waarom ik het moest doen? Omdat de rest het gewoon niet kon. Natuurlijk had ik er moeite mee, maar ik was de enige die gevoelloos genoeg was om ook echt de trekker over te hallen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het was half twaalf. Grigor lag verscholen tussen enkele verlaten auto's. Hij zou niet open in het zicht staan te wachten, dat was veel te riskant. Hij zou wachten tot er klanten kwamen en pas toenadering nemen als het er veilig uitzag. De positie waarin hij zich bevond was alles behalve comfortabel. Hij wilde het liefst een sigaretje roken, maar was bang dat de rook hem zou verraden. De tijd tussen het aanbrengen van de graffiti en nu had hij gespendeerd door het nakijken van zijn voorraad. Die moest dringend nog eens worden aangevuld. Hij had een hele hoop chemische stoffen uit het laboratorium gestolen. Daarna was hij langs universiteiten gegaan. Apothekers waren ook een optie, maar de meesten waren door andere overlevenden leeggeroofd. Het was niet zoals in labo's dat de chemische middelen voor hen die er geen kennis van hadden niet nuttig waren. De geneesmiddelen zelf waren zeer gegeerd, zelfs diegene die niet nuttig of vervallen waren.
Grigor spotte twee gedaantes in het donker. De ene leek van een meisje te zijn, de andere van een jongen. Ze waren bewapend, maar wie was dat niet in tijden zoals deze. Ze zagen eruit als gewone klanten, op zoek naar een ontsnapping uit deze ondraaglijke realiteit. Het was te donker om hun gezichten te zien, dus op dat moment had Grigor nog niet door met wie hij te maken had. Pas toen hij dichter kwam bleef hij verbaasd staan. "Ivan, is that you?" fluisterde hij. Stilte was belangrijk, luide geluiden zouden ongewenste gasten lokken. Hij omhelsde zijn broer stevig. Eigenlijk wilde hij huilen, maar hij moest zich sterk houden tegenover hem. "I thought I would never see you again." Nu pas schonk hij aandacht aan het meisje dat bij hem stond. "And who's this?" de toon van zijn stem was al een stuk minder vriendelijk. Andere mensen hadden zijn broer op het slechte pad gehad. Grigor wist niet hoe dit meisje Ivan had beïnvloedt, maar hij betwijfelde dat het op een goede manier was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld