Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De opeenvolgende dagen hadden volledig in het teken gestaan van rehabilitatie. De immense troep die Simon had veroorzaakt, was langzaamaan weer opgeruimd. Ook hadden beide kolonies ingestemd om nieuwe voorraden naar het kamp te sturen. Ze hadden het ontzettend erg gevonden wat er was gebeurd en ze hadden hen absoluut tegemoet willen komen. Iets waar Shae en Thomas erg blij mee waren geweest. Wat voor Shae vooral een leuke bijkomstigheid was, was dat haar kolonie nu ook de lenzen en brillen zou sturen die Jared in eerste instantie op had moeten halen. Dit zou hen al ontzettend helpen, al was het ongeluk van Simon dus geen ongeluk geweest. Toch vond Shae het een fijner idee dat de gehele groep nu in staat was om goed te kunnen zien.
Ook was er meer tijd besteed aan het leren kennen van elkaar. Dat initiatief was vanuit Thomas en zijn kolonie gekomen. Niemand wilde nog een situatie zoals die van Simon, dus het was van belang dat de twee kolonies elkaar zouden vertrouwen. Dat zouden ze alleen kunnen als er een basis was gelegd. Shae had nu het idee dat die er wel was. Iedereen kende elkaar, maakte een praatje en er heerste een sfeer van gemoedelijkheid. Ondanks dat iedereen nog wat voorzichtig was in zijn woorden, ging iedereen op een normale manier met elkaar om en leek het erop dat de missie weer een kans van slagen had.
Vandaag was de laatste dag dat de voorraden geleverd werden. Vandaag was ook de dag dat de lenzen en brillen werden geleverd en samen met een paar anderen had Shae die in ontvangst mogen nemen. Will was degene die ze was komen brengen, om ook meteen een inventarisatie te maken van hoe het momenteel ging op het basiskamp. Shae had gevraagd aan een ander om Will in te lichten, want zij had de doosjes met lenzen en brillen naar Thomas willen brengen, die bezig was geweest met het verplaatsen van het eten en drinken.
‘Thomas?’ Shae liep de ruimte binnen, waar Thomas en twee anderen van haar kolonie bezig waren om alles op hun plek te zeggen. Glimlachend hield Shae de twee doosjes omhoog. De één bevatte een bril, de ander de lenzen. De glazen en de lenzen zouden zich aanpassen aan de ogen van de drager, waardoor ze niet onnodig veel verschillende versies hadden hoeven te produceren.
‘De anderen hebben allemaal al een paar gekregen. Het is uitproberen wat het beste werkt, denk ik. In de één zit de bril, in de ander de lenzen,’ legde ze uit, terwijl ze de twee doosjes uitstak naar Thomas. Ze was wel nieuwsgierig naar hoe het voor hem zou zijn om nu alles écht te kunnen zien. Ze had hem al eens gevraagd wat hij wel zag, en wat niet. Dat was toen ze samen onder de sterren hadden gestaan. Thomas had haar toen verteld dat hij de hemel lang niet op dezelfde manier zag als zij. Daar zou nu verandering in kunnen komen.
Shae en Thomas lagen zeker nu meer op één lijn. Naast het feit dat ze meer tijd hadden besteed aan het leren kennen van de kolonies, hadden ze elkaar ook meer vragen gesteld over hun gebruiken en manier van leven. De aanleiding daarvan was de begrafenis de herdenking aan Jared, die uiteindelijk niet eens erg veel had verschild van hoe de kolonie van Thomas het aan pakte, als iemand niet een regel had overtreden en werd gestenigd.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het ging steeds beter. Het vertrouwen tussen de twee koloniën, dat in eerste instantie geschaad leek te zijn, herstelde snel. Het leek zelfs alsof de twee groepen alleen maar hechter met elkaar waren geworden door Simon zijn verraad, het tegenovergestelde van wat de man had willen bereiken. Niet dat Simon het nog mee had mogen maken, drie dagen na de steniging was Thomas met een paar mensen naar de hoop stenen gelopen om ze te herschikken, te controleren of de man daadwerkelijk overleden was. Nu was het een echt graf geworden, zonder gedenksteen. Die dag was het laatste afscheid van Simon genomen, er werd daarna geen woord meer over de man gerept. Nu leken de twee koloniën steeds meer één groep te worden, doordat ze steeds meer op elkaar ingespeeld raakten.
Hij herkende de naderende voetstappen direct, nog voordat ze zijn naam genoemd had. Nog snel schoof hij een doos aan de kant, waarna hij overeind kwam en in de richting van Shae keek. De afgelopen dagen was de band tussen hun tweeën alleen maar beter geworden. Hoewel ze beiden nog steeds heel anders op bepaalde dingen keken, werd het steeds makkelijker om met de verschillen om te gaan en Thomas apprecieerde de visie van de vrouw steeds meer. Waar hij haar aan het begin vooral als een wijsneus had gezien, die niet kon hebben dat anderen soms niet bogen voor haar intelligentie, begreep hij nu beter waar die manier van denken vandaan kwam.
De glimlach die ze hem schonk beantwoordde hij, voordat hij zijn aandacht richtte op de twee doosjes die ze mee had genomen. Hij wist heel goed wat dit betekende. De lenzen, de dingen die zijn zicht zouden verbeteren als hij ze gebruikte. De doosjes voelden licht in zijn handen, alsof de inhoud bijna niets woog. Dat was ook logisch, als hij de glaasjes over zijn ogen moest plakken zou het niet praktisch zijn als die dingen een kilo wogen.
Hoewel hij het enthousiasme van de vrouw niet helemaal deelde, was hij zelf ook heel nieuwsgierig naar het effect van de kleine voorwerpen. De eerste keer dat hij zich gerealiseerd had dat ze zulk slecht zicht hadden, had hij direct begrepen dat hij iets van de wereld miste. De beschrijving die Shae had gegeven van de lucht, van de sterrenhemel, had hem er even naar doen verlangen om het ook te kunnen zijn. Natuurlijk, hij kon prima zonder zicht, voelde zich op zijn gemak zonder zijn ogen te hoeven gebruiken, maar dat betekende niet dat hij geen nieuwsgierigheid had. Op zijn minst wilde hij weten hoe de wereld eruit hoorde te zien, al was het maar voor eventjes. 'Ik zou ze graag willen proberen,' antwoordde hij dan ook. Even wierp hij een blik achterom, maar hij wist dat het opruimen hier zo goed als klaar was. Ze hadden hem in ieder geval niet meer nodig, niet voor de laatste twee dingen die nog op hun plek gezet moesten worden.
Voorzichtig opende hij één van de doosjes, maar direct realiseerde hij zich iets. Een ietwat diepere frons verscheen op zijn gezicht, waarna hij weer naar Shae keek. Even lachte hij verontschuldigend, al was het niet iets waar hij iets aan kon doen. 'Ik ben alleen bang dat ik niet zelf in staat zal zijn deze.. lenzen bij mezelf in te brengen,' legde hij uit, 'dus zou je me willen helpen?'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was iets heel simpels, maar de lenzen en brillen zouden de levens van Thomas zijn kolonie zoveel beter kunnen maken. Ze zouden hen kunnen helpen bij het bespeuren van fouten, ondanks dat ze daar hun eigen manier voor hadden. Shae had daar ondertussen wel respect voor. Ze had Thomas te werk zien gaan op een manier die bij haar nooit op was gekomen en het had goed gewerkt, maar dat nam niet weg dat hun zicht niet verbeterd zou kunnen worden, want dat kon het wel en het zou zeker in hun voordeel werken.
‘Natuurlijk,’ antwoordde Shae met een lachje. Het maakte Thomas wel aandoenlijk. Hij was best sterk, had een goed gehoor en was erg goed op verschillende vlakken, maar het dragen van lenzen was zoiets nieuws voor hem dat hij niet eens wist hoe hij ze in moest doen. Heel vreemd was dat eigenlijk ook niet, aangezien zijn kolonie nooit moeite had ervaren met zien en dus ook nooit naar een oplossing had gezocht. Shae had de lenzen zelf niet nodig gehad, maar ze wist wel hoe ze werkten en hoe ze het beste ingebracht zouden kunnen worden. Aangezien ze Thomas ook een goed zicht gunde, wilde ze hem helpen.
Voorzichtig nam ze het doosje weer uit zijn handen. Ze zette een stap naar hem toe, waardoor hun lichamen nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Shae kon alle details zien. De lichte wallen onder zijn ogen, de stoppels op zijn bleke huid en de manier waarop zijn kaak gevormd was. Voor hem was ze waarschijnlijk een vage plek van donkere ogen en donker haar, maar daar zou binnen enkele minuten verandering in komen. Ze vroeg zich af wat hij van haar zou vinden, ondanks dat het haar eigenlijk niks uit hoorde te maken.
‘Eigenlijk is het heel simpel. Je haalt ze uit de vloeistof, met één vinger. Zoals dit,’ legde Shae uit, terwijl ze het aan Thomas liet zien. Al vroeg ze zich af of hij de doorzichtige lens echt zou kunnen zien. Met haar vinger haalde ze er eentje uit. De lens balanceerde op de top van haar wijsvinger. ‘Vervolgens breng je ze naar je oog. Volgens mij kijken de meeste mensen weg, zodat ze geen last hebben van een vinger in hun gezichtsveld. Eigenlijk plaats je het dan gewoon op je oog.’
Dit was slechts het theoretische onderdeel van haar uitleg, aangezien ze Thomas niet wilde laten schrikken door zomaar dicht bij zijn oog te komen met haar vingers. Daarnaast was het ook belangrijk dat ze zijn oogleden iets zou spreiden, zodat ze wat meer ruimte had.
‘Niet schrikken,’ vertelde ze Thomas, waarna ze haar vingers voorzichtig op zijn oogleden plaatste bij zijn rechteroog, zodat ze die iets uit elkaar kon halen. Vervolgens bracht ze de lens wat dichter naar het oog van Thomas. ‘Klaar voor?’
Ze wachtte op de toestemming van de man, die in de vorm van een knikje kwam. ‘Oké, hier komt ‘ie.’ Zo rustig mogelijk plaatste ze de eerste lens in zijn oog. Zodra ze het idee had dat Thomas de tweede ook aan kon, deed ze hetzelfde bij het linkeroog. Ze klapte het doosje weer dicht en gaf die weer aan Thomas. ‘Aan het einde van de dag haal je ze er weer uit en dan plaats je ze terug in het doosje, zodat ze als het ware “goed” blijven.’
Afwachtend keek ze naar Thomas. Ze vroeg zich af wat hij nu allemaal zag. Waarschijnlijk hetzelfde als zij, maar in hoeverre was het een verbetering ten opzichte van wat hij eerst had kunnen zien?
‘En?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze was erg benieuwd naar zijn reactie.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze was zo dichtbij dat hij haar ademhaling op zijn huid kon voelen. Het leidde hem een beetje af, maar toch probeerde hij zich te concentreren op de uitleg die ze gaf. Als dit inderdaad hun oplossing was, als hij deze dingen in het vervolg iedere dag moest dragen, dan was het zeker handig als hij het in het vervolg zelf kunnen. Hoewel hij er nog steeds niet helemaal zeker over was, begreep hij wel dat het voor de andere kolonie, en misschien zelfs voor mensen uit zijn eigen kolonie, een welkome verbetering was. Dat hij er persoonlijk misschien niet zo'n fan van was, deed daar niet aan af.
Eventjes was hij op zijn hoede toen ze haar vinger, met daarop de lens, zo dicht bij zijn gezicht bracht. De vinger was ineens in zijn gezichtsveld verschenen en daarom had het hem even van zijn stuk gebracht, maar het kostte hem niet lang om zich te realiseren wat het was. Dus hij knikte, liet haar de lens aanbrengen in zijn oog. Het schuurde een beetje, dus automatisch begon Thomas te knipperen. Dat leek de lens op zijn plek te brengen, waarna een proces begon waarin de lens zich begon aan te passen aan Thomas' slechte zicht. De tweede lens werd ingebracht, hetzelfde effect.
Het duurde eventjes, Shae had gezegd dat de lenzen zich aanpasten aan hun drager, dus dat was wat nu gebeurde. langzaam maar zeker werd de omgeving scherper, verschenen er meer kleuren, verdween de grijze mist die constant in zijn wereld aanwezig was. De figuur van Shae, zo dichtbij als ze stond, verdween en maakte plaats voor een gedetailleerder beeld. Nog enkele malen knipperde hij, overrompeld door alles wat hij nu zag. Eerst keek hij naar zichzelf, zag zijn eigen lichaam en de ietwat grauwe kleur van zijn huid. Hij zag de haartjes op zijn armen, die hij normaal alleen voelde. Hij zag de lichte groeven in zijn handen, die hij normaal alleen aan kon voelen. Hij maakte vuisten van zijn handen, alsof hij niet kon geloven dat de dingen die hij zag, daadwerkelijk zijn handen waren. Hij had ze nooit zo goed kunnen zien.
Hierna keek hij de ruimte door. Eindelijk zag hij hoe hoog de ruimte was. Hij zag het plafond, zag de verschillende kisten en dozen die bezorgd waren, staan. Hij zag de verschillende opdrukken op de voorwerpen, de felle kleuren. En hij zag Shae.
Ze stond dichtbij, nog steeds. Voor het eerst kon hij haar nu echt aankijken, hij zag haar donkere ogen, het smalle gezicht dat omlijst werd door zachte, bruine haren. Volle, natuurlijke rode lippen. Haar huid was een stuk minder grauw dan die van hem, had een gezonde gloed over zich. Het verschil tussen mensen die wel bovengronds kwamen en mensen die altijd ondergrond waren gebleven. Zachtjes lachte hij. Hij zag haar smalle handen, die hij eerder alleen gevoeld had. De groeven in haar huid, die hij eerder alleen had kunnen voelen. Eindelijk begreep hij wat perfectie was, wat de kolonie van Shae daarmee bedoelde.
Langzaam hief hij zijn hand, het voelde nog steeds raar om zo goed te kunnen zien wat hij aan het doen was. Een beetje onnatuurlijk, zelfs. De hand werd voorzichtig op haar wang gelegd. Nu kon hij de huid ook voelen, zo gaaf als hij ook had gezien. Het was onwennig, om meer op zijn zicht te kunnen vertrouwen dan enkel op zijn tast. Een nieuwe sensatie. Anders.
'Je bent prachtig,' antwoordde hij zachtjes, al was het niet het antwoord wat ze waarschijnlijk had verwacht op haar vraag. Op Thomas' wangen verscheen een lichte blos en hij trok zijn hand weer terug. Dat was ongepast, maar dat maakte het geen leugen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er vielen zoveel dingen te bekijken. Shae had Thomas zijn ogen door de ruimte zien glijden. Ze was zeker niet het eerste object geweest waar hij naar had gekeken, maar zijn ogen waren wel het langste op haar blijven hangen. Zijn hand had zich zelfs een weg gevonden naar haar gezicht en ze had zijn vingertoppen op haar wang gevoeld, terwijl ze zelf iets omhoog had gekeken, recht in de blauwe ogen van Thomas. Zijn woorden complimenteerden haar uiterlijk en hadden een lichte blos op zijn wangen laten verschijnen. Eentje die erg goed zichtbaar was, door de grauwheid van zijn huid. Hij was echter niet de enige wiens bloed naar zijn gezicht was gestroomd.
In haar kolonie was uiterlijk zeker een groot punt. Er werd gekeken naar sterke gelaatstrekken en de bouw van iemand. Op basis van de uiterlijke kenmerken werden mensen bij elkaar gebracht. Toch werd er niet met complimentjes gegooid. Een goed uiterlijk was in Shae haar kolonie de standaard. Iedereen zag er prachtig uit, op wat voor een manier dan ook. Het was als het ware normaal. Ondanks dat Shae zich ook bewust was van haar lichaam dat precies in proportie was, haar gezicht dat bijna symmetrisch was en de glans die haar huid en haren hadden, voelde het anders nu het uit de mond van Thomas was gekomen. Het maakte haar verlegen, waardoor er een wat sullige glimlach rond haar lippen kwam en ze haar ogen afwende. Ook voelde ze kriebels in haar buik, alsof ze zenuwachtig was voor iets.
‘Dankjewel,’ fluisterde ze, terwijl ze een pluk van haar haren achter haar oor streek. Het was belachelijk dat ze als vijfentwintigjarige vrouw tegenover Thomas stond als een verliefd tienermeisje. Zijn complimentje hoorde haar niet veel te doen, maar het feit dat hij letterlijk over alles iets had kunnen zeggen en er voor had gekozen om als eerste haar uiterlijk te benoemen, deed iets met haar.
Ongemakkelijk zette ze een stap naar achteren. Ze had het idee dat ze nu te dichtbij Thomas stond en dat als ze langer naast hem zou blijven staan, er wellicht nog iets zou gebeuren. Ze hadden een momentje gehad en nu was het aan hen om weer terug te keren naar de echte wereld, waar nog een hoop zou moeten worden geregeld. Ze hadden geen tijd om elkaar verlegen aan te kijken, al hadden ze dat wel degelijk gedaan.
‘Ik hoop dat het helpt, al heb je al laten zien dat jij en de anderen op een hele andere manier ermee om kunnen gaan,’ zei Shae, waarna ze haar keel schraapte. ‘Ik eh, ga maar weer eens die kant op.’ Ze draaide zich om en liep vervolgens al weg, al stopte ze na enkele passen weer en keerde ze zich opnieuw om, zodat ze nog een keer naar Thomas zou kunnen kijken. ‘Bewaar het doosje goed. En als je problemen hebt met de lenzen, laat het me weten.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Stom. Hij was zich er terdege van bewust dat zijn woorden stom waren geweest. Ongepast in de situatie, zelfs al was het puur geweest omdat de schoonheid van de wereld, de schoonheid van Shae, hem had overvallen. Stom. Zulke dingen zei je niet tegen mensen met wie je enkel op professionele voet samenwerkte, al helemaal niet op deze manier. Hij kuchte dan ook zachtjes, schraapte zijn keel een paar keer. Het was al lang een goed teken dat ze niet boos leek te zijn om zijn woorden, enkel verlegen leek. Wat ergens ook weer raar was. Hij wist dat ze gekoppeld was aan de bredere man die vandaag mee was gekomen vanuit de koloniën. Samen zouden ze over enkele jaren de leiding over hun eigen kolonie overnemen, aangezien zij blijkbaar de twee meest perfecte wezens uit hun kolonie waren. Nu hij haar goed had kunnen bekijken, begreep hij die beredenering wel. Maar waarom had zij zo op de woorden gereageerd? Eigenlijk had hij boosheid moeten verwachten, of verontwaardiging op zijn allerminst. Maar niets van dat alles. Ze bedankte hem zelfs voor het compliment op een aandoenlijke, bijna onzekere manier. Even zag hij niets van de leider van de kolonie, maar enkel het meisje dat eronder schuilging. Hij sprak er niet over, deed alsof hij het niet had gezien en het moment werd gebroken doordat ze weer afstand van hem nam. Logisch. De stilte die gevallen was, was alles behalve ontspannen geweest en het nemen van een afstand leek daar wel iets in te helpen, al kon hij niet anders dan toegeven dat hij het niet onprettig had gevonden. Voorzichtig knikte hij toen ze zei dat ze maar eens weg moest gaan. Uiteraard. 'Bedankt voor de lenzen,' zei hij nog tegen haar, al liep ze al weer weg. Ze prikten nog steeds een beetje in zijn ogen, maar hij wist niet of dat gewoon kwam door het gebrek aan gewenning of iets anders. Veel tijd om erover na te denken had hij niet, want de man die Thomas herkende als Will kwam de ruimte binnen. Thomas vermoedde dat de man al eventjes om de hoek had gestaan, maar omdat hij zo druk bezig was geweest met zien, had hij het niet aangevoeld. Even fronste hij. Dus hij kon nu perfect zien, maar ten koste van zijn andere zintuigen? Logisch, er kwamen nu veel meer prikkels binnen en blijkbaar werden zijn gevoeligere zintuigen er een beetje uit gefilterd, aan de kant geschoven. Anders had hij wel geweten dat Will om de hoek gestaan had. Wat had de man gezien? Hij leek niet al te tevreden, maar zijn gezichtsuitdrukking was neutraal. Thomas wist nou niet of dat positief of negatief was, maar hij vond het niet erg prettig.
'Je hebt gelijk, Thomas.'
'Hoe bedoel je?' Thomas raakte in de war van wat Will tegen hem zei, kon het niet zo direct plaatsen. Will glimlachte.
'Ze is prachtig.'
'Oh. Ja.'
'Je weet hoe het werkt binnen onze kolonie, toch?'
Thomas knikte langzaam. Hij begon wel te begrijpen waar dit gesprek naartoe ging. 'Ja. De mooiste, meest perfecte mensen worden aan elkaar gekoppeld. Om de kolonie zo sterk mogelijk te houden.'
Will knikte. 'Heel goed. Onthoud dat, Thomas.'
Het voelde als een waarschuwing, liet de haren op zijn arm overeind staan. Thomas knikte. 'Zal ik doen.'
'Mooi. Al moet ik zeggen, ik ben blij dat de samenwerking tussen onze koloniën zo soepel verloopt.' Een vriendschappelijke hand werd op Thomas' schouder gelegd, alsof er hiervoor niets gezegd was. Thomas glimlachte maar gewoon, zich erg bewust van de situatie waarin hij zich bevond. 'Klopt. Het gaat beter dan verwacht.'
Will knikte, waarna hij Thomas weer losliet. 'Ik ga maar eens kijken waar Shae is, we moeten zo weer huiswaarts gaan.' Met die woorden verliet de man de ruimte, Thomas in verbazing achterlatend.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae had zich weer gefocust op het controleren van de laatste kisten die binnen waren gebracht. Achter zich had ze vooral verbaasde kreten gehoord, afkomstig uit de kolonie van Thomas. Iedereen leek blij te zijn met de lenzen en brillen. Sommigen bekeken elkaar, anderen wilden op onderzoek uit gaan zodra alles was geregeld en ze te horen zouden krijgen van hun leiders dat ze even de tijd mochten nemen om zich opnieuw aan te passen aan de omgeving. Shae was blij dat het zo’n succes was, al waren de opmerkingen uit Thomas zijn kolonie heel anders geweest dan die van hem. Hij had zich gericht tot haar, hij had zelfs eventjes haar wang aangeraakt. Als Shae er aan terug dacht, voelde ze zijn vingers nog steeds op haar gezicht.
‘Dit is het laatste, Shae!’ zei één van de bezorgers, die de laatste kist voor haar neerzette. Shae knikte en bedankte de man voor zijn harde werk. Het was immers niet gemakkelijk geweest om alles mee te nemen. Het was niet het geval dat ze grote transportatiemiddelen hadden, dus het meeste hadden ze met de hand moeten vervoeren. Een hele prestatie, vond Shae zelf. Ze was erg blij met de inzet van beide kolonies om hen weer verder te helpen, na de ramp met Simon.
‘Shae?’ de bekende stem van Will klonk achter haar, dus draaide ze zich om. Ze kende Will al jaren en ze kon het, op vriendschappelijk gebied, goed met hem vinden. Hij was zeker een aantrekkelijke man, en ook nog eens slim. Een betere keuze voor haar nageslacht zou ze niet kunnen wensen, maar het bleef iets zakelijks. Hun contact was anders, anders dan het contact tussen Thomas en Shae. Al wist Shae niet eens waarom ze een vergelijking maakte tussen de twee mannen.
‘Alles oké?’ vroeg Will aan haar, waarop Shae haar wenkbrauwen optrok. ‘Ja, vanwaar je vraag?’
‘Ik was net aanwezig bij het gesprek tussen jou en Thomas,’ liet Will weten. Aan de manier waarop hij praatte, kon Shae eruit halen dat hij er niet heel erg blij mee was, al was er vrijwel niets gebeurd. Shae had de man enkel geholpen met de lenzen en het was niet alsof zij controle had wat er uit de mond van Thomas kwam. Ze had het echter ook niet afgewimpeld door te zeggen dat ze al beloofd was aan een ander. Maar was dat wat ze hoorde te doen als iemand haar een complimentje gaf? Dat leek wel erg extreem.
‘Hij had enkel hulp nodig met zijn lenzen. Het zijn vreemde dingen als je ze nog nooit eerder hebt gezien,’ sprak Shae simpel, waarna ze één van de kisten optilde, zodat ze die weg kon brengen. Will versperde echter de weg voor haar.
‘Hij noemde je prachtig.’
‘Ik ga er niet over wat hij tegen me zegt,’ wierp Shae tegen. ‘En hij bedoelde er verder niets mee. Dit is de eerste keer dat hij een volledig zicht heeft, dat hij mijn gezicht kon onderscheiden van de rest van de omgeving. Het is geen vreemde opmerking.’
‘Maar toch. Van alles wat hij voor het eerst ziet, benoemt hij als eerst jou,’ hield Will vol. Het was wel duidelijk dat het hem niet zinde. ‘Maar gelukkig beseft Thomas zich hoe het er in onze kolonie aan toe gaat. Ik denk niet dat je nog veel last van hem zal ervaren.’
‘Thomas is me niet tot last,’ zei Shae, waarna ze om Will heen stapte. ‘Goede reis naar huis, Will. Laat me weten als jullie weer veilig aan zijn gekomen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Niet lang na het vertrek van de bezorgers waren alle spullen op hun plek gezet. Er waren veel nieuwe voorraden bezorgd waarmee ze sowieso weer enkele weken vooruit zouden kunnen en hoewel er geen mensen van Thomas' kolonie mee waren geweest, wist iemand uit de kolonie van Shae te vertellen dat ook zijn kolonie royaal had bijgedragen aan de zending van spullen. Het was simpelweg makkelijker geweest om één kolonie het vervoeren te laten regelen, vooral omdat de andere mensen nog nooit bovengronds geweest waren.
Iedereen van Thomas' kolonie was blij met hun verbeterde zicht en leek gretig om de wereld op een nieuwe manier te gaan verkennen. Thomas had hen dan ook toestemming gegeven om, nadat alles ingeruimd was, het basiskamp te verlaten om de wereld wat meer te gaan verkennen. Wel had hij hen op het hart gedrukt om voorzichtig te blijven, want hij had al direct gemerkt dat er gezocht moest worden naar een nieuwe balans tussen de verschillende zintuigen, nu het zicht een prominentere rol probeerde te spelen. Thomas had al gemerkt dat zijn gevoel voor de omgeving er een beetje door beïnvloed werd, waardoor hij bijvoorbeeld niet had gemerkt dat Will om de hoek had gestaan toen hij Shae prachtig had genoemd. Al kon dat misschien ook komen doordat hij op dat moment even niets anders had kunnen zien dan Shae.
Bijna iedereen had het basiskamp verlaten. Niet alleen de mensen uit Thomas' kolonie waren naar buiten gegaan om de wereld te bekijken, maar de mensen uit Shae haar kolonie waren gevolgd, vertelden dingen over de bomen die ze zagen, de vogels die overvlogen. Ze leken het kinderlijke enthousiasme van Thomas' mensen aandoenlijk te vinden, wat ergens ook wel logisch was. Deze mensen zagen voor het eerst de verschillende kleuren groen die een blad kon hebben. Ze zagen de felle kleuren van een vlindervleugel, de kleurrijke pantsers van insecten. het was mooi om te zien hoe een hele nieuwe wereld openging voor deze mensen en Thomas keek er dan ook naar, keek ernaar, met genegenheid. Zelf was hij niet zo enthousiast meer over de lenzen, maar dat had niet te maken met het feit dat het zijn andere zintuigen leek te belemmeren. In tegendeel, Thomas dacht dat hij er echt wel aan zou kunnen wennen dat hij zijn andere zintuigen minder kon vertrouwen, dat zicht een prominentere rol zou gaan spelen in zijn leven. Dat was het probleem niet. Het probleem was de irritatie, de lenzen die af en toe pijnlijk over zijn ogen leken te schuren. Eerst had hij het erop geschoven dat zijn ogen simpel moesten wennen aan het kleine voorwerp dat nu op de oogbol lag, maar na een paar uur had hij er nog steeds last van en het leek er niet op dat de rest van zijn kolonie hetzelfde probleem had.
Hij was tegen de buitenwand van hun basis gaan zitten en had zijn ogen even gesloten, aangezien dat de irritatie leek te verminderen. Om hem heen klonken de geluiden, soms zelfs nog enthousiaste kreten, van zijn medemensen. Hij was blij voor ze, maar vervloekte de lenzen voor zichzelf. Hij wilde eraan wennen, echt. Maar het ging niet makkelijk, zijn ogen hadden al meerdere malen heftig getraand en zijn ogen waren rood van de irritatie, al was dat niet iets wat hij zelf zou kunnen zien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De woorden van Will waren de rest van de dag nog door haar hoofs blijven spoken. Hoe meer ze er over nadacht, hoe meer ze had gewild dat ze hem eens had verteld waar het op had geslagen. Er was niks tussen haar en Thomas en hij had haar al helemaal niet lastig gevallen. Zoiets zou hij ook helemaal niet kunnen doen. In al die dagen die ze samen door hadden gebracht, waren ze juist vrienden geworden. Vrienden hielpen elkaar. Shae vond zelf dat ze niks slechts had gedaan. Het zou ook nooit gebeuren. Ze was zich immers perfect bewust van de regels uit haar eigen kolonie. Zij en Will waren al aan elkaar beloofd en ze zouden samen voor nageslacht zorgen. Daar hoefde geen liefde bij te komen kijken, maar dat betekende niet dat haar liefde vrij was voor een ander.
Op een gegeven moment had ze haar tijd niet meer aan Will willen besteden. De mensen om haar heen waren immers zo vrolijk geweest. Een groot deel was vertrokken naar buiten, waar de kolonie van Thomas hun nieuwe zicht eens uit had getest. Leden van haar eigen kolonie waren mee gegaan om hen bepaalde dingen uit te leggen. Je zou onmogelijk kunnen zeggen dat ze ooit wat vijandig op elkaar hadden gereageerd. Het was wel duidelijk dat alle acties van Simon het tegenovergestelde hadden bereikt van wat zijn doel was geweest.
Zelf was Shae binnen geweest. Ze had niet verwacht nog iemand te zien, aangezien de meesten naar buiten waren vertrokken. Voor een tijdje had ze ook in alle rust een aantal dingen kunnen opruimen en had ze ook alvast wat zaken kunnen voorbereiden voor als ze er weer op uit gingen. Er waren immers nog steeds plekken die verkend moesten worden en ook het mysterie van de brand was nooit opgelost. Ze hadden nu echter nog maar achttien mensen in plaats van twintig, dus daar moest ook rekening mee worden gehouden.
Toen ze daar eventjes pauze van had genomen en een rondje had gelopen, had ze Thomas aangetroffen. Hij zat aan de buitenkant van het kamp, in zijn eentje. Shae kon zien hoe zijn rug en hoofd tegen het glas rustten. Ze besloot om naar buiten te gaan. Wellicht was hij aan het genieten van de zon, maar het zag er niet uit alsof hij de tijd van zijn leven had en van alles wilde ontdekken, zoals ze dat wel terug had gezien bij de mensen die afkomstig waren uit zijn kolonie.
Ze plaatste haar masker op en ging naar buiten. Ze liep in de richting waar ze Thomas had zien zitten en kuchte een paar keer toen ze op een paar meter afstand van hem was. Ze wilde hem niet laten schrikken, ondanks dat hij een goed gehoor had en haar wellicht al aan had horen komen.
‘Alles oké?’ vroeg ze aan hem. Het hoefde niets te betekenen dat hij daar met gesloten ogen had gezeten, maar Shae wilde het zekere voor het onzekere nemen. Voorzichtig ging ze dan ook naast hem zitten, zodat hij haar het kon vertellen, als er hem iets dwars zat tenminste.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het voordeel van het feit dat hij zijn ogen gesloten hield, was dat zijn andere zintuigen weer een wat beter leken te functioneren. Alsof hij de energie die zijn ogen vergden, nu weer naar de rest van zijn zintuigen kon sturen. Dat was de reden dat hij al had geweten dat Shae eraan kwam voordat hij haar stem hoorde, puur doordat hij de manier van lopen herkend was. Zoals normaal was voor hem. Toch was het anders, want hij had nu een beeld bij haar. Zelfs met gesloten ogen wist hij hoe ze eruitzag. De figuur die hij eerst had aangezien voor Shae, had nu plaatsgemaakt voor een levendig beeld. En om heel eerlijk te zijn.. Thomas had de details goed in zich opgenomen. Hij had dat eerste échte beeld dat hij van Shae kreeg, zo compleet mogelijk willen hebben. Nu twijfelde hij aan zijn eigen wensen. Waarom had hij dat gewild? Zijn eigen standpunt was dat er niets achter had gezeten, dat het puur de perfectie van haar gelaatstrekken was geweest die ertoe had geleid dat hij zichzelf een beetje had laten gaan, zonder na te denken over de consequenties van zijn acties. Juist omdat hij nog nooit zoiets had gezien, iets dat zo perfect leek te zijn, had hij het in zich op willen nemen. En in de ruimte zelf waren weinig andere dingen geweest die hetzelfde effect op hem hadden gehad, weinig prachtige dingen. Hij had er op dat moment weinig achter gezocht, maar sinds zijn korte gesprek met Will had hij getwijfeld. De andere man leek ervan overtuigd te zijn dat Thomas andere bedoelingen had gehad met zijn woorden en daden, zelfs al was Thomas zich daar zelf niet bewust van. Was het zo? Natuurlijk niet. Hij en Shae waren vrienden geworden de afgelopen dagen, weken zelfs. Meer dan dat zat er niet achter. Dat hij eindelijk een echt beeld had gekregen van de persoon die hij toch wel een vriendin zou noemen, stond los van enige rare ideeën die Will eraan had geprobeerd te koppelen. Toch had het Thomas niet losgelaten, nog een reden dat hij hier was blijven zitten, ietwat afgezonderd. Het gaf wat meer tijd om na te denken, zijn gedachten te ordenen.
Ze had al een aantal keer gekucht om haar aanwezigheid aan te kondigen en Thomas opende zijn ogen ten teken dat hij haar gehoord had en zag. 'Hey,' zei hij, bij wijze van begroeting. Een moment twijfelde hij of hij Will ter sprake zou brengen, maar hij besloot het niet te doen. Will had vast ook met Shae gepraat over zijn zorgen en als de andere man dat niet had gedaan, dan was het niet de bedoeling dat Thomas het er met haar over zou hebben. Als Shae het er zelf nog over wilde hebben, zou ze er maar over moeten beginnen. Hij volgde haar met zijn ogen toen ze naast hem kwam zitten, realiseerde zich dat iedere beweging van de jonge vrouw van nature gracieus was, al straalde ze direct een kracht uit. Dat was hem al eerder opgevallen, nog voordat hij haar had kunnen zien, maar nu viel het hem wederom op. Hij begreep wel waarom ze een hoge positie in haar eigen kolonie had.
'Het zijn de lenzen,' legde hij uit. 'Ik had een lichte irritatie verwacht de eerste uren, maar het lijkt niet minder te worden, enkel erger. Alsof mijn ogen er niet zo goed tegen kunnen dat er een klein plaatje overheen ligt.' Misschien kon zij hem geruststellen, dat het kon gebeuren dat het bij iemand wat langer duurde voordat de ogen aan de lenzen gewend raakten. Anders zouden de lenzen voor hem nutteloos worden en dat was zonde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het had er best aandoenlijk uit gezien, hoe Thomas tegen de wand had gezeten. Hij had best kunnen slapen, of in alle rust willen genieten van het mooie weer van die dag. Er was iets stils aan hem geweest, iets vredigs. Iets waardoor Shae alleen nog maar liever naast hem had willen zitten, zodat ze die vrede en rust met hem had kunnen delen. Toch was er ook iets geweest wat weg had gegeven dat Thomas zich niet helemaal op zijn gemak had gevoeld. Ondanks dat het niet haar taak was, had ze het wel beter willen maken. Iets waardoor ze automatisch weer terug dacht aan de woorden van Will, al had hij haar nooit echt beschuldigd van het hebben van gevoelens voor een ander. Hij had het voornamelijk op Thomas gegooid, waardoor Shae zich nu ook afvroeg of dat echt waar was.
Shae probeerde in de blauwe ogen van Thomas te kijken zonder dat het raar, of romantisch, werd. Ze zag dat het wit in zijn ogen wat roder was geworden. Een teken van irritatie. ‘Dat is vreemd. Je zou er niet zo lang last van moeten hebben,’ sprak Shae zorgelijk. Zelf had ze de lenzen niet nodig, maar ze wist hun werking en ze had zich voldoende ingelezen in het ontstaan van het product en de verschillende testen die er mee waren uitgevoerd. Geen van de proefpersonen had na enkele uren nog last ervaren, maar Thomas had dat wel. Als het hem echt pijn deed, dan was het wellicht niet de juiste keuze om hem de lenzen te laten dragen. Iets wat Shae wel jammer vond. Ergens vond ze het fijn om te weten dat hij haar niet alleen zag, maar ook echt kón zien. Dat hij haar aan kon kijken, haar door de ruimte kon volgen. Oogcontact zoals die ochtend hadden ze nog nooit gehad en ze had het erg prettig gevonden. Het zou echter egoïstisch zijn om Thomas om die redenen de lenzen te laten dragen.
‘Ik heb niet gezien dat de anderen er last van hebben. Ik heb ook de rapporten gelezen over de lenzen zelf, van toen ze nog in de maak waren en werden uitgetest, maar langer dan een paar uur heeft nog nooit iemand er last van gehad. Al zijn de lenzen natuurlijk al wel een aantal jaar geleden gemaakt, dus misschien heeft de evolutie voor een nieuwe complicatie gezorgd.’ Iets wat ze eventueel terug zou kunnen koppelen naar haar kolonie, met het bericht dat de lenzen misschien wel aan zouden moeten worden gepast, maar daar had Thomas op dit moment niks aan.
‘Als je er echt veel last van ervaart, dan zou ik ze uit doen,’ zei Shae daarom ook. ‘We hebben er immers niks aan als je er alsnog niet goed door kan zien en ze je ogen irriteren.’ Dat was een logisch argument. Zijn ogen zouden alsnog niet optimaal werken als de lenzen hem zo irriteerden. Het was een beter argument dan hetgeen wat Shae in haar hoofd had gehad.
‘Misschien dat je straks de bril nog zou kunnen proberen, als je ogen weer wat gewend zijn.’ Ze kon het niet laten om het toch nog te opperen. Niet alleen omdat ze het een fijn idee vond dat Thomas haar kon zien, maar ook omdat het wellicht beter zou zijn voor de hele groep. De anderen leken immers erg blij te zijn van het feit dat ze nu alles volledig konden zien en ze gunde Thomas diezelfde blijdschap.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dat geruststellen gebeurde niet. Ze kon hem niet vertellen dat het soms gebeurde, dat het wat tijd kostte en dat de irritaties vanzelf over zouden gaan. Het baarde Thomas een beetje zorgen. Zelfs Shae wist weinig van situaties waarin dit gebeurd was en dat zei nogal wat, aangezien zij bij de kolonie hoorde die de lenzen ontwikkeld had. Het was een alles behalve prettige gewaarwording dat hij zich wel eens in een unieke situatie kon bevinden, eentje die voor haar en haar gehele kolonie onbekend was. Aan de ene kant baalde hij daar direct van. Het zicht was zeker iets waar hij aan kon wennen, al prees hij zichzelf al een gelukkig man dat hij de perfectie had mogen aanschouwen, hoe cliché dat misschien ook mocht klinken. Het was een beeld dat hij zou koesteren, zelfs al zou hij de lenzen niet meer kunnen dragen en dus weer zonder zicht moeten doen.
Het beste idee was om de lenzen uit te doen, van het zicht af te zien. Was dat niet wat hij had gewild vanaf het moment dat ze de lenzen had geopperd? Had hij niet willen bewijzen dat hij, ook zonder zicht, alles zou kunnen wat zij en haar kolonie ook konden? Ja, dat was exact wat hij had gewild. Maar dat was voordat hij haar had kunnen zien, voordat hij de wereld had kunnen bekijken met ogen die normaal waren. Er waren prachtige dingen in deze wereld die hij zonder hulp nooit zou kunnen zien en ergens baalde hij ervan dat dit met zo'n sisser af zou moeten lopen. Dat Shae er teleurgesteld door leek, maakte het alleen maar erger. Ze liet het niet overduidelijk horen, maar Thomas' versterkte zintuigen pikten de toon in haar stem toch op en al helemaal toen ze voorstelde dat hij de bril nog kon dragen, wist hij dat ze er zelf ook een beetje van baalde. Het voelde bijna alsof hij haar een troostende hand aan moest bieden.
Thomas glimlachte dan ook flauwtjes en hief zijn hand, die hij op haar schouder legde. Als een soort troostende, geruststellende beweging. Eerder geruststellend dan troostend. 'Dankjewel,' zei hij eerst simpelweg. 'Voor de eerlijkheid en voor het überhaupt bieden van de mogelijkheid om de wereld eens met normale ogen te bekijken.' Eventjes twijfelde hij, vooral omdat hij even weer dacht aan wat Will had gezegd. Maar waarom zou hij zich inhouden, waarom zou hij bepaalde woorden niet spreken, als Thomas zelf wist dat het wel goed zat? Hij haalde eventjes adem, voor hij verder ging. 'De bril zal soms wel kunnen, maar jij weet net zo goed als ik dat het geen praktisch hulpmiddel is als we aan het verkennen zijn. En dat is niet erg, want ik kan me prima redden zonder zicht.' Hij had de afgelopen zinnen voor zich uit gekeken, maar draaide zijn hoofd nu naar Shae toe, keek haar aan. Nu het nog kon. 'Ik ben blij,' zei hij zachtjes, 'dat ik je écht heb mogen zien, Shae. Zelfs al is het misschien maar eenmalig.' Hij kneep nog eventjes in haar schouder, maar kwam daarna overeind. Als het echt zo was dat de lenzen zijn ogen alleen maar zouden irriteren, kon hij ze beter uit doen en weer opbergen. Het doosje lag binnen, bij zijn spullen, dus dat was zijn volgende bestemming. Dat, en misschien was het beter om deze situatie nu achter zich te laten. Sukkel, Thomas. Zelfs als hij bewust nadacht over wat hij wilde zeggen, kwam het er alsnog op een vreemde manier uit.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik weet het. Je hebt al meerdere keren laten zien dat je je prima redt zonder verbeterd zicht en het zal inderdaad niet handig zijn tijdens het verkennen.’ Brillen waren best bewegelijk en daardoor zou er van alles kunnen gebeuren. Daarnaast zou het best kunnen dat zijn ogen ook daar een negatieve reactie op zouden krijgen. Dat was nu immers ook bij de lenzen gebeurd en dat was voor Shae iets nieuws. Het was het ook niet waard om Thomas in meer pijn te brengen, alleen maar omdat zij het een fijn gevoel vond dat hij haar echt kon zien. Dat zou egoïstisch zijn en ondanks dat Thomas en zijn kolonie dachten dat ze behoorlijk arrogant waren en alleen maar aan zichzelf dachten, dacht Shae hier juist aan de man die naast haar zat.
Er waren iets aan zijn laatste woorden geweest waardoor Shae had gehoopt dat hij zijn gezicht nog dichterbij had gebracht en dat hij haar een kus had gegeven. Verliefdheid was iets in haar kolonie wat een leuke bijkomstigheid was. De sterksten en de mooisten werden aan elkaar gekoppeld en als je geluk had, dan kwam er ook nog wat romantiek bij kijken. Zelf had Shae nog nooit het verliefde gevoel ervaren, zeker niet bij Will. Het was ook niet noodzakelijk voor het produceren van een nageslacht, vond haar kolonie. Dat nam echter niet weg dat ze een natuurlijke reactie in de kop konden drukken. Verliefdheid overkwam je en er was vrijwel niets wat je er tegen kon doen. En als zij Thomas zo hoorde praten, wist ze eigenlijk niet of ze dat ook wilde.
‘Thomas, wacht!’ Shae kwam overeind en liep naar hem toe, zodat ze hem tegen kon houden om naar binnen te gaan. Natuurlijk gunde ze het hem om de lenzen uit zijn ogen te halen, zodat hij verlost zou worden van de pijn. Aan de andere kant voelde het alsof ze hem tegen moest houden. Ze wilde hem nog niet laten gaan, ondanks dat ze hem waarschijnlijk over enkele minuten weer terug zou zien. Het voelde alsof er nog woorden gesproken moesten worden. Toen ze echter voor Thomas stond, wist ze niet zo goed wat ze hem wilde vertellen.
Ze keek iets omhoog naar zijn gezicht, dat zo anders was dan dat was gewend was. Ondanks dat het redelijk symmetrisch was, kon Shae de kleine verschillen opmerken in zijn gezicht. Zijn donkere haren vingen het zonlicht niet op zoals die van Will dat hadden gedaan. Ook de huid van Thomas had een iets grauwe kleur die Shae en haar kolonie zouden bestempelen als ongezond. Er waren vele dingen aan hem die hem verreweg van perfect maakte, als Shae keek naar de normen, waarden en standaarden die ze mee had gekregen uit haar kolonie. Er was echter veel meer aan Thomas. Hij was vriendelijk en rustig. Hij dacht meer na over zijn handelingen en kon er ook op reflecteren op een manier die Shae nog niet kende. Thomas zag het grotere plaatje en kon daden en mensen van elkaar scheiden. Zoals zijn vriend Simon, die iets slechts had gedaan, maar zich daarvoor nooit als een slecht persoon had gedragen. Toch had Thomas de moeilijke beslissing genomen om zijn vriend het einde te geven wat hij op dat moment had verdiend, hoe naar het ook was geweest.
‘Ik…’ Ze wist nog steeds niet wat ze wilde zeggen. Iets waardoor Thomas haar waarschijnlijk een vreemde blik zou geven. Wie hield er dan ook tegen, om vervolgens niks te zeggen, maar wel te blijven staan? Dat sloeg eigenlijk ook helemaal nergens op, dacht Shae bij haarzelf.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eigenlijk wist hij niet wat hij had verwacht. Hij had woorden gesproken, was overeind gekomen en van plan geweest om naar binnen te gaan, maar eigenlijk was hij het niet helemaal van plan geweest. Alsof hij ergens had gehoopt dat Shae overeind zou komen, om hem tegen te houden. Niet dat hij die kans heel groot had geacht, al helemaal niet na het gesprek met Will.
En toch gebeurde het. Ze noemde zijn naam, vertelde hem om te wachten. Bijna automatisch stopte hij, zonder te twijfelen, en hij keek om. Shae was overeind gekomen, liep nu naar hem toe. Vraagtekens spookten door zijn hoofd, maar er was ook een onderbuikgevoel dat hem vertelde dat hij eigenlijk wel heel blij was dat ze overeind gekomen was. Hij wist niet eens waarom, maar toen ze voor hem stond, niet uit haar woorden kon komen, was er eigenlijk maar één ding dat hij wilde doen. En hij wist dat het niet kon, stom was, tegen alle regels indruiste. Diezelfde dag had Will hem nog gewaarschuwd dat Shae off-limits was. Thomas was het niet vergeten, maar het leek allemaal zo onbelangrijk nu ze hier stond. Nu hij haar perfect symmetrische gezicht zo vlak voor zich zag. De donkere ogen, die de aarzeling in zijn lichaam leken te weerspiegelen. De kleine sproetjes rondom haar neus, door de vele uren die ze bovengronds had doorgebracht. Haar donkere, glanzende haren, die haar gezicht omlijstten. Thomas had het zich al eerder gerealiseerd, geweten dat zij de perfectie was. Op dat moment had hij zich nog niet gerealiseerd wat dat exact betekende, maar het begon hem nu te dagen. Zonder dat hij er erg in had, bewoog hij zijn hand naar haar gezicht. Zoals hij eerder ook had gedaan, maar dit keer was het anders. Eerst had hij het gevoel van haar huid gewoon willen verbinden aan wat hij zag; nu wilde hij haar daadwerkelijk aanraken, de zachte huid onder zijn handen voelen.
Er bestond een scherp contrast tussen hun huidskleuren, naast haar gezonde huid leek hij enkel nog grauwer te zijn. En even vroeg hij zich af waarom hij dacht dat dit een goed idee was. Waarom zou zij dit in vredesnaam willen? Ze had Will. Een perfecte man, een goede leider. Al eerder was ter sprake gekomen dat liefde in haar kolonie onbelangrijk was. Ze mocht dan misschien niet verliefd zijn op de andere man, maar hij was wel haar partner. Welke plek kon Thomas in vredesnaam innemen in die wereld, wat had hij haar te bieden? Hij kon haar verdomme niet eens zien zonder daarbij geholpen te worden door de technische snufjes van háár kolonie. En toch maakte het hem niet uit. Niet nu. Er was maar één ding dat juist voelde op dit moment en dat was hetgeen dat hij ging doen. Zijn hand gleed af naar haar nek, bleef daar rusten, terwijl hij zelf iets naar haar toe leunde. Was dit...?
'Shae...' zei hij zachtjes, maar hij maakte de zin niet af. De woorden bleven ergens hangen, waren vergeten voordat hij ze kon spreken. En ze was zo dichtbij, zo dichtbij dat hij de vlekjes in haar ogen kon zien. De plooitjes in haar lippen. Kleine details, die hij alleen met behulp van de lenzen zou kunnen opmerken. Het deerde niet. Slechte een moment later drukte hij zijn lippen op die van haar. Een explosie van gevoelens brandde in zijn lichaam, leek losgebroken te zijn bij deze aanraking. Haar lippen waren zacht, vol, perfect van vorm en smaakten naar meer, veel meer.
Het moment duurde maar heel eventjes. Slechts enkele seconden hadden zijn lippen die van haar mogen beroeren, voordat hij zich terugtrok. Twijfelend. Het had zo goed gevoeld, maar hij had geen idee wat zij ervan gevonden had. En dat was belangrijk.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat ze schrok van de plotselinge zoen, was het geen reden voor Shae om het meteen te stoppen. Vreemd genoeg was dit precies hetgeen waar ze naar had verlangd. Dit was de reden dat ze achter hem aan naar binnen was gelopen en hem had gestopt. Ze had nog geweten waar ze op dat moment naar opzoek was geweest, maar nu ze Thomas zijn lippen op die van haar voelde, en zijn hand in haar hals, klikte het allemaal in elkaar.
Enkele seconden hadden zijn lippen op die van haar gelegen. Hij had zijn gezicht al terug getrokken voordat Shae echt had kunnen bevatten wat zich nu afspeelde. Ondanks de kennis die ze beide hadden en de waarschuwing van Will, was Thomas er voor gegaan. Hij had haar gezoend en nu leken zijn lichte ogen haar om goedkeurig te vragen, of toestemming. Diep van binnen wist ze dat ze hem aan de kant moest duwen, hem er op moest wijzen dat dit een slecht idee zou zijn. Ze hadden nog een hele misse die ze samen moesten leiden, Shae was beloofd aan iemand anders. Er waren genoeg factoren die lieten zien dat ze dit niet zouden moeten doen, maar geen van die dingen deed er nu nog toe voor Shae. Het enige wat ze wilde, was het gevoel terugkrijgen wat ze zojuist had ervaren.
Met haar vingers in zijn shirt gehaakt trok ze hem dichterbij, zodat hun lippen elkaar konden ontmoeten. Dit keer was zij degene die de kus in gang had gezet. Het was een kus zoals ze hem nog nooit had gevoeld. Thomas zijn lippen tintelden vol van passie tegen de hare en ze stuurden gevoelens door haar hele lichaam waar ze nog onbekend mee was. Een zoen had ze wel eens gekregen in haar tienerjaren, maar dat was anders geweest. Niet zoals nu.
Deze zoen stond los van haar toekomst. Will had hier niets mee te maken. Hij had misschien gedacht van wel, en daar had hij zich vandaag ook naar gedragen, maar hij was nu weg. Dat betekende dat hij er noot achter zou komen, zolang Shae en Thomas beide hun mond er over zouden houden. Daarnaast betekende dit alles dat Thomas zich niet af had laten schrikken door de toekomstige leider van zijn buurkolonie. Iets wat Shae zeker kon waarderen, aangezien ze alleen maar had gezien hoe Will boven iedereen had willen staan. Dat was bij Thomas niet gelukt.
Met haar vingers ging ze door zijn haren. Ondanks dat ze nooit de glans hadden gehad die Shae gewend was, waren ze verrassend zacht. Zijn huid was wel iets ruwer en de stoppels op zijn kaaklijn prikten tegen haar huid, maar op een fijne manier.
Na enkele minuten was het nodig om de connectie voor even te verbreken en, letterlijk, op adem te komen. Shae trok zich terug, maar ze hield haar armen om Thomas zijn hals. Haar vingers speelden zachtjes met de haren aan het eind van zijn hals, waar zijn haarlijn ongeveer begon. Met een glimlach keek ze naar hem op. Alsnog wist ze niet de juiste woorden te vinden, maar op dit moment leek dat er niet toe te doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld