Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Goed zo. Het is een serieuze zaak," zei Ambrose plechtig. Over haar voorstel dacht hij even na. Dronken worden op een rustig bankje was eigenlijk wel de beste manier om de avond door te brengen. Was hij al dronken genoeg om een doolhof te gaan doen?
"Zolang je me niet nog een keer laat schrikken, vind ik het best," besloot hij uiteindelijk. Het kon vast geen kwaad. De meeste studenten waren toch te druk met elkaar op de dansvloer, het zou vast rustig zijn in het doolhof. Alhoewel, een afgezonderde plek terwijl iedereen dronken en op zoek naar een one night stand was? Misschien niet de beste plek om op te zoeken. Nou ja, het zal wel. Als Blair er graag heen wilde, ging hij wel mee. Zij was ten slotte ook met hem een afgelegen plekje op komen zoeken.
Hij stond op en stak theatraal zijn hand op om Blair omhoog te helpen. "Mevrouw Blair, zou u mij de eer willen doen mij te vergezellen?" zei hij met een grijns.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Dat beloof ik. Plechtig. Denk ik,' zei Blair. Hem laten schrikken was namelijk wel erg leuk geweest, maar goed, als hij gelukkiger zou zijn zonder adrenaline in zijn systeem, dat moest hij weten.
Toen hij vervolgens opstond en haar verzocht mee te gaan... wow, had ze gegiecheld? In ieder geval gelachen. 'Een moment,' zei ze, waarna ze de rest van haar cocktail opdronk. 'Wauw, ze kunnen hier echt geen mixdrankjes maken, vreselijk. Maar ja, meneer Ambrose, ik zal jou de eer doen om mij te vergezellen. Jou te vergezellen? Om mee te lopen. Naar het doolhof. Dat.' Ze schoot in de lach. Dit was misschien een beetje raar, maar ze gingen in ieder geval iets leuks doen? Dat maakte het al een stuk beter. En Ambrose was gezelliger met alcohol.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ook Ambrose schoot in de lach. Alles was grappig als je aangeschoten was. Vooral Blair. Blair was eigenlijk gewoon best wel gezellig, zolang ze vrolijk was. Hij was ergens toch wel blij dat hij die avond mee was gegaan, kostuum of niet.
"Ik zal het onthouden, volgende keer geen cocktail maar gewoon meer shots," lachte hij. "Zal ik de feedback meteen aan Estelle doorgeven?" plaagde hij.
Samen liepen ze naar het doolhof. Ondertussen wees hij nog een paar mensen aan. "Ik snap gewoon niet hoe ze het allemaal niet koud hebben," verzuchtte hij, terwijl hij haar wees op een vent die als holbewoner verkleed was, wat eigenlijk inhield dat hij een klein lapje stof om zijn middel had en verder niets. Hij kreeg al stress als hij erover nadacht om zoiets te moeten dragen. "Of zij dan," zei hij, wijzend naar een meisje in haar bikini. "Wat moet dat kostuum überhaupt voorstellen? Ze heeft gewoon een badpak aan?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair rolde lachend met haar ogen. Een echte Halloween newbie was hij. 'Iedereen heeft het koud hier, Ambrose, dat hoort erbij! Het is een deel van de Halloween magie: gezamenlijk zuipen en hopen dat je niet onderkoelt raakt, maar dan op een creatieve manier. Of in je bikini, als je geen hersencellen meer over hebt.' Ze hield de arm van Ambrose stevig vast, voornamelijk vanwege de warmte van zijn lichaam. Ze had immers alleen wat stroken stof om haar lichaam gebonden. Het verhulde dan wel het meeste, maar qua kou-bescherming was het niet veel beter dan de bikini.
'En ik zou Estelle pas morgen vertellen hoe slecht de cocktails waren. Of niet. Laat mensen volgend jaar net zo lijden als ik. Dat vind ik een goed plan.'
Voor de ingang van het doolhof bleef ze even staan. 'Wil je het interessant maken?' vroeg ze. Want dan konden ze dat natuurlijk doen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ineens fronste hij. "Heb jij het ook koud? Wil je m'n jas lenen? Hij past niet zo goed bij je kostuum, maar hij is wel warm," zei hij. Waarom deden mensen dit voor de lol? Nogmaals, het was oktober! Hij was er nog steeds niet van overtuigd dat Halloween niet de raarste feestdag van ze allemaal was. Misschien moest hij zelf maar het feestcomité in en een regel instellen dat iedereen warm gekleed zou komen. Zou ook betere kostuums oplever, had hij zo'n vermoeden.
"Laten we Estelle maar onwetende houden. Wat ons betreft was de avond een enorm succes en is Estelle de beste partyplanner die deze school ooit heeft gekend, oké?" hij keek haar indringend aan.
Ze kwamen aan bij het doolhof. "Hoe interessant bedoel je precies?" vroeg hij argwanend.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Een beetje, dus als je zonder jas kan, wil ik die best lenen,' gaf Blair toe. Vervolgens knikte ze. 'En eens. Het was fantastisch, gezellig, zo goed dat we niet eens gemeen zijn geweest tegen elkaar. Op jou laten schrikken na, maar dat hoort eigenlijk gewoon bij Halloween.'
Blair haalde diep adem en keek het doolhof in. Het was best donker, maar sporadisch verlicht, wat het extra spannend maakte. 'De eerste die buiten het doolhof geraakt, wordt getrakteerd door de verliezer. Een drankje, of een film of zo. Iets gezelligs, in ieder geval. En natuurlijk een jaar lang opschep-rechten.' Meestal was het dat laatste waar mensen nog het meest gepassioneerd over waren. Het recht om op te scheppen verdiende je namelijk niet zomaar, daar moest je voor vechten.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij had meteen zijn jas uit. Hij had ook meteen spijt van zijn t-shirt met korte mouwen. Maar hij overleefde het wel, hij had alsnog warmere kleding aan dan Blair. Daarnaast deed de alcohol in zijn bloed ook goed zijn best om hem op te warmen.
"Ik kan dat laten schrikken best vergeven. Ik weet nu al dat Estelle dit voor de rest van mijn leven tegen me gaat gebruiken," grinnikte hij, terwijl hij zijn jas aan Blair gaf. "Elke keer als ik ergens niet heen wilt, zal ze over vanavond beginnen." Hij deed een stap naar het doolhof toe. Hoe moeilijk kon het zijn? De enige magie die hij had verbond hem met de natuur. Het doolhof was van planten gemaakt. Appeltje eitje, toch?
Hij deed zijn haar in een staart als voorbereiding. "Deal. Vooral voor de opschep-rechten, dat snap je wel," grijnsde hij. "Zullen we beginnen?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair nam de jas dankbaar aan en hing deze over haar schouders. Het liefst had ze haar armen door de mouwen gestoken, maar aangezien daar aarde en make-up op zat, leek haar dat niet zo'n goed idee. 'En terecht,' zei Blair. 'Feestjes als dit zijn hartstikke leuk. Als je met de juiste mensen bent, natuurlijk.'
Voor beter zicht haalde ze de stof voor haar andere ook vandaan. Ze wilde dit winnen verdorie, en als Ambrose zijn haar in een staart mocht doen dan mocht zij haar normale zicht hebben. Zo bleef het tenminste eerlijk.
Vervolgens begon ze te rennen. 'Ik zie je bij de uitgang!' riep ze achter haar schouder om. Elke kleine beetje telde in deze serieuze strijd om opscheprechten. De een zou het een valse start noemen, maar in Blairs ogen was het eerder een slimme start. Waarom wachten met gaan wanneer mensen het verwachten? Verwacht het onverwachte!

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Hé!" riep Ambrose, "Dat is niet eerlijk!" Hij begon ook te rennen, maar al snel merkte hij dat hij daar toch te dronken voor was en hij verminderde zijn snelheid. Beter om op te letten waar hij heen ging, zo had hij toch het meeste kans om eruit te komen. Ineens wenste hij dat hij beter had opgelet toen Estelle hem over de voorbereidingen had verteld. Misschien had ze wel een hint gegeven over het doolhof en had hij het volledig gemist.
Het duurde even, maar, als zei hij het zelf, hij was toch met redelijke snelheid door het doolhof gekomen. Toen eenmaal de uitgang in zich was, sprintte hij erheen. Hij keek haastig rond, maar hij zag Blair nog niet. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij op een van de bankjes voor het doolhof ging zitten. Die opschep-rechten waren voor hem. Hopelijk liet ze niet te lang op zich wachten, het was nou niet bepaald warm in zijn t-shirtje.
Toen hij een tijdje in zijn eentje had gezeten, stond hij op. Mensen kijken was een stuk minder leuk zonder Blair. Hij had besloten een drankje te halen voor hun beide, om zijn overwinning te vieren als ze eindelijk haar weg naar buiten had gevonden. De bar was dichtbij, dus hij kon altijd een oogje houden op de uitgang.
Na nog langer gewacht te hebben, begon Ambrose maar aan zijn whiskey. Hij begon zich toch een klein beetje zorgen te maken. Was ze serieus verdwaald? Of was ze al eerder dan hem klaar? Nee, dat kon niet, besloot hij. Ze had sowieso op hem gewacht om haar overwinning in te wrijven.
Uiteindelijk kwam iemand naast hem zitten. Estelle. Ze bibberde een beetje en Ambrose sloeg een arm om haar heen. "Ben je er nog?" vroeg ze, "Bijna iedereen is alweer terug in hun kamers, ik had verwacht dat je al lang weg zou zijn."
"Blair en ik hadden een weddenschap afgesloten, wie het eerst door het doolhof zou komen, maar ze is er nog steeds niet."
Aeve, die met Estelle mee was gelopen, mengde zich in het gesprek. "Joh, waarschijnlijk was ze al eerder dan jij eruit en had ze geen zin meer om te wachten. Kunnen we terug naar de kamer, Estelle? Ik heb het koud."
Ambrose fronste. "Ik wacht nog even, maar jullie mogen alvast gaan."
"Wil je anders het doolhof een keer doorzoeken?" vroeg Estelle. "Ik kan wel hier blijven, voor het geval ze er alsnog uitkomt, en dan kan jij zoeken. Dan weten we zeker dat we haar niet missen." Daar stemde Ambrose mee in, maar na het hele doolhof doorgekamd te hebben, had hij haar nog steeds niet gevonden.
Hij haalde zijn schouders op naar Estelle, die een geruststellende hand op zijn arm legde. "Ze komt morgen wel weer tevoorschijn, maak je geen zorgen," zei ze. "Misschien was ze gewoon moe en is ze naar bed gegaan."
Het zat Ambrose toch niet helemaal lekker, maar alsnog liep hij met Estelle mee naar de faciliteiten. Ze had waarschijnlijk wel gelijk, toch? Morgen zou ze gewoon op het plein zitten met verse croissants en alles zou weer als normaal zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had geen idee hoe ze de volgende dag in haar bed was terechtgekomen. Haar hoofd knalde van de koppijn, haar keel was droog en ze was misselijk, dus ze wist wel dat ze een flinke kater had. Ze kreunde en duwde zichzelf uit bed. Ze had immers een afspraak gemaakt, hoe brak ze ook was vandaag.
Met moeite kleedde ze zich om. Blijkbaar had ze haar kostuum gisteren al vervangen voor een joggingbroek en een shirt, want ze hoefde zichzelf niet meer los te wikkelen van tientallen stroken stof, maar het voelde raar. Het was waarschijnlijk de kater, maar toch.
Wie had normale kleding nodig, toch? Met veel moeite trok Blair een paar gympen aan, pakte ze haar favoriete oranje trui en stapte ze naar buiten. Ze had beloofd om croissants te halen, dus ging ze dat doen ook. Hopelijk zou Ambrose niet zijn vergeten om koffie te halen. Ongeveer een half uur later zat Blair op de afgesproken plek met een zakje croissants en hoofdpijn. Ze had misschien beter nog een aspirine kunnen nemen, maar goed, dat was nu te laat. Ze ging niet terug om dat nu te halen.
Blair haalde diep adem en liet de ochtendzon haar huid verwarmen. Het was nog steeds frisjes, maar de zon hielp wel. Ze keek naar boven naar de klokkentoren. Het was net tien uur geweest, dus misschien was Ambrose allang weg. Ze hadden immers niet een specifieke tijd afgesproken. Ze zuchtte en nam een van haar croissants. Als ze niet iets at, dan zou ze dadelijk nog flauwvallen ook.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
De volgende ochtend was Blair niet op het plein verschenen. Hij had er een uur gezeten met zijn koffie. Hij voelde irritatie opbouwen. Eerst had ze hem op Halloween laten zitten en nu ook weer? Ze had maar beter een heel goed excuus kunnen hebben ervoor. Aan de andere kant maakte hij zich zorgen. Dit was niets voor haar. Nou ja, eigenlijk was hem ontwijken precies iets wat zij zou doen. Maar het was zo gezellig geweest, ze hadden niet een keer iets gemeens tegen elkaar gezegd. Waarom zou ze hem dan ontwijken? Hij besloot haar kamer te bezoeken, daar was ze niet. Hij en Estelle hadden samen opnieuw het doolhof doorgezocht, waar Estelle bijna met tranen in haar ogen alleen met zijn jas kwam aanlopen. Degene die Blair had gedragen. En toen werd het echt serieus. Hij had haar op alle plekken waar hij wist dat ze graag kwam gezocht. Hij had Miv om hulp gesmeekt. Maar er kwam niets van terecht.
Toen ze twee dagen erna nog steeds mistte, had hij met Estelle een zoektocht van tientallen studenten over de hele campus georganiseerd. Hoe meer tijd verstreek, hoe schuldiger hij zich voelde. Hij had haar nooit alleen moeten laten in het midden van de nacht. Wat dacht hij wel niet? Nou ja, dat was dus het punt, hij was te dronken geweest om na te denken. Hij had haar meteen moeten gaan zoeken die avond. Er waren zoveel dingen die hij had moeten doen, maar heel weinig opties voor hem om nu te doen.
Hij stond erop om de zoektocht uit te breiden naar buiten de campus, naar de omliggende bossen en dorpen. Niks. Ze leek wel van de aardbodem verdwenen. Het enige wat ze achter had gelaten was zijn jas, maar daar had niemand iets aan. Hij voelde zich hele dagen kotsmisselijk. Hij kon niet eten of slapen. Aan het eind van de week was hij een wrak.

Tot op één ochtend. Hij had zich voorgenomen om nog een keer rond de campus te zoeken. Alle plekken waar hij wist dat ze wel eens was geweest, maar toen hij over het plein liep, verstijfde hij. Zijn hart bonsde in zijn keel. "Blair?" stamelde hij, terwijl hij naar haar toe liep. Daar zat ze gewoon, alsof er niets aan de hand was. Was het er echt wel? Was hij ondertussen gek geworden en verbeeldde hij het maar? Hij snelde naar haar toe. Het was haar echt. "Waar was je? Wat is er gebeurt? Mijn god, ik heb me zo'n zorgen gemaakt. Is alles goed met je?" Hij legde zijn handen op haar schouders, alsof hij toch nog bevestiging zocht dat ze niet alleen in zijn verbeelding hier zat.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was toch opgelucht toen ze Ambrose hoorde. Hij was ook een mens, na een avond zuipen kwam hij niet om acht uur zijn bed al uit. Gelukkig maar, anders had ze te veel croissants gekocht.
'Hey!' groette ze hem enthousiast, ondanks dat haar stem wat schor was. In plaats van een normaal hallo en een kopje koffie, kreeg ze echter een golf van bezorgdheid om haar heen. Ze trok haar wenkbrauw op en staarde hem even aan.
'Ik... was croissants halen?' Ze hield de zak met de desbetreffende croissants omhoog. 'Ik heb er wel al een op, maar ik heb echt een koppijn van jewelste, ben misselijk, dus ik moest iets eten voordat ik ook maar iets van koffie kan drinken.' Blair zocht naar koffiebekers in zijn handen, maar vond niets. Wat ze wel zag, was de aanhoudende bezorgdheid in zijn blik.
'Ambrose, gaat het? Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien.' Het was dan misschien wel Halloween geweest, maar echte spoken bestonden niet.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Koffie en croissants? Serieus? "Blair," zei Ambrose, nog altijd met een brok in zijn keel. "Je bent een week weggeweest, waar was je? Even serieus, ik heb al dagen niet geslapen, dit is niet het moment voor grapjes." Hij kon het nog steeds niet geloven. Hele zoektochten hadden ze georganiseerd voor haar en hier zat ze gewoon. Hij bekeek haar van top tot teen, op zoek naar sporen van geweld of iets wat daar op leek, maar hij zag niets. Ze klonk niet helemaal top en ze zei dat ze misselijk was, maar aangezien hij zichzelf er al dagen geleden van had overtuigd dat ze ergens dood in een greppel lag, viel dat allemaal wel mee. Hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, maar daar was geen beginnen aan. Aan de ene kant was hij opgelucht dat ze er weer was, maar er klopte niks van wat ze zei en hoe ze zich gedroeg, dus van zijn bezorgdheid was hij nog lang niet af.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair lachte even. 'Heel grappig, Ambrose. Het geeft niet dat je de koffie bent vergeten, die kunnen we later nog wel halen. Voor nu wil ik vooral genieten van het uitzicht.' Ze klopte naast haar op het bankje, maar hij ging niet zitten. Was hij pissig over iets? Ging het over dat ze hem had laten schrikken gisteren? Ze snapte het niet.
'Oké... ik weet dat ik je heb laten schrikken, want, nou ja... je ziet er geschrokken uit, en ik weet dat ik misschien iets te veel shots op had, maar het is niet alsof ik daar een week-'
Ze knipperde even met haar ogen. Wacht, waar was ze? Oh ja, het plein. En Ambrose was hier. Waar was de koffie? Ach, die konden ze dadelijk nog wel halen. Zij had in ieder geval croissants. 'Sorry, ik viel even weg, waar hadden we het over?' Ze pakte haar zak met croissants en hield die uit naar Ambrose. 'Wil je trouwens een croissant? Ik heb ze vanochtend gehaald.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose deed een stap van haar weg, zijn gezicht vol ongeloof. "Hoe kun je hierom lachen, Blair?" zei hij zacht. "We hebben naar je gezocht. We hebben de hele campus overhoop gehaald. Estelle was er kapot van en ik..." Maar hij maakte zijn zin niet af. Het boeide haar helemaal niet. Hij kon het niet geloven. Hij kon haar niet geloven. Het was alsof hij een stomp in zijn maag had gekregen. Hij schudde zijn hoofd. Bijna moest hij er van lachen. "Nee, ik wil geen croissant, Blair," snauwde hij, "Ik wil weten waarom je een week bent verdwenen en ineens weer op komt dagen alsof er niets aan de hand is." Hij praatte steeds luider. "Hoe kun je ons dit aandoen?!" riep hij uiteindelijk. "Ik dacht dat we vrienden waren, hoe kun je zomaar verdwijnen en dan niet eens uitleggen wat er gebeurt is? Waar was je!?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld