Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Camping Amnesia | ORPG | & Varamyr

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Ik: jongen + meisje
Jij: jongen + meisje + begin

Scarlett Lee Middleton - 17

River Foster - 18

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Adoria Robertson - 18 jaar oud

Een speelse grijns stond op haar gezicht geschreven toen haar broer lachend vertelde dat hij van haar hield. ''Oh, meneer Robertson. Wat ben je toch een enorme, gentleman,'' lachte ze, porrend in zijn zij. Haar ouders daarentegen denderden van de trap af met de tas die ze voor haar hadden ingepakt. Ze deed het liever zelf, maar ze wist dat haar ouders er verstand van hadden. Het was niet voor niets dat ze zichzelf ''de overlevers'' noemden. Ze pakte de rugzak aan en richtte op dat moment haar volledige aandacht weer op hen. ''Alles wat je nodig zou kunnen hebben, zit in je tas. Een echte overlever heeft geen nieuwe kleren nodig, dus jij ook niet.'' Met een strak gezicht keek haar vader naar zijn vrouw, ofwel haar moeder. Dat haar vader het ongelooflijk serieus nam, was wel te raden, maar ze had wel verwacht dat haar moeder in ieder geval iets zou vertellen wat 'grappig' was. Ze trok haar wenkbrauwen op en knikte met haar hoofd. ''Want iedereen wil met een jongedame rondlopen die in versleten, vieze, stinkende kleding rondloopt. Ja, sure,'' grapte ze. Iets wat ze niet had moeten doen, want dat haar vader zich ergerde aan haar opmerking, was al af te lezen in zijn ogen. ''Iedereen loopt daar in zulke kleding rond. Ga nu maar, de auto wacht op je.'' Haar vader zette passen voort naar de deur die hij vervolgens met een ruk opende. Hij was niet al te blij, maar ergens wist ze dat het niet alleen kwam door haar opmerking. Hij zou haar missen, maar het verdriet dat hij had, veranderde hij al gauw in 'boosheid'. Het was namelijk niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. ''Ik ga jullie missen,'' zei ze waarna ze zonder om te kijken naar de auto liep.

Jason Blackfield - 18 jaar oud

''Oh, kom hier,'' zei zijn moeder die met open armen in de deuropening stond. Zijn mondhoeken krulden omhoog, ook al vond hij haar hier en daar te bezorgd. Al wekenlang kreeg hij te horen hoe gevaarlijk het wel niet kon zijn en elke keer vertelde hij haar weer dat alles goed zou komen. Hij legde zijn rugzak neer op de grond en bracht zichzelf in haar armen. ''Ik ben enorm trots op je, Jason en ik wil dat je weet ..''
''Dat je van me houdt,'' lachte hij. Het werd al gauw stil, maar het was niet ongemakkelijk zoals al die andere keren. Het was het enige moment waar hij kon verzinken in zijn eigen gedachtes, zonder gestoord te worden door de geluiden eromheen. Na enkele tientallen seconden zo gestaan te hebben, liet hij zijn moeder weer los waarna hij in haar prachtige ogen keek. Hij kon al meteen merken dat ze moeite had om haar tranen binnen te houden, maar hij zei er verder niks over. Anders zou ze juist huilen. ''Ik houd ook van jou.'' Glimlachend greep hij weer naar zijn koffer. De auto die hem zou wegbrengen naar het kamp, stond buiten al te wachten. Echter deed hij geen moeite om zich te haasten. Alles deed hij op zijn gemak, omdat hij er niet zeker van was of hij ooit terug zou keren. Hij liep naar zijn moeder. De tranen rolden over haar wangen, maar onder haar tranen door, zag je een glimlach van trots. ''Dag, mijn kind. Houd je taai,'' vertelde ze hem. ''Dag, moeder.'' Een paar passen zette hij naar voren, voordat hij zijn moeder een laatste blik gunde en de auto instapte.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Scarlett
Ze omhelsde haar vader, die liever niet had dat ze wegging. Ze wist het best, maar de hele vriendengroep ging mee en Scarlett keek er echt naar uit. Niets en niemand zou haar ervan kunnen weerhouden om te gaan. Haar moeder had het misschien gekund, als ze er nog was, maar dat was helaas niet het geval. Scarlett gaf haar vader een kus op zijn wang en keek hem glimlachend aan. "Natuurlijk ga ik je wel missen pap." Ze zag alweer aan zijn blik hoe erg hij baalde, maar dat was gewoon helemaal niet nodig. Ze zou gewoon weer terug komen en alles zou gewoon goed komen. "Ik bel elke dag, beloofd." Beloofde ze hem.

Ze liep naar de taxi die voor haar huis stond en toeterde. Ze legde haar bagage op de achterbank, waarna ze daar zelf ook ging zitten. Ze zwaaide haar vader nog even uit, terwijl de taxi naar het vliegveld reed. Ze was er helemaal klaar voor en had er onwijs veel zin in. Het zou zeker gezellig worden. Ze vond het heel fijn dat Adoria ook meeging. Met de rest van de vrienden was ze niet heel close, maar Adoria kende ze al van jongs af aan.

River
Zijn jongere zusje kwam ook al op hem afrennen en omhelsde hem. "Beau, ik ben niet eens zo heel lang weg, niet zo sentimenteel doen hoor." Zei River met een grijns. Zijn zus schudde haar hoofd. "Nuhuh, ik ben hartstikke blij dat ik van je af ben, kan niet lang genoeg zijn." Hij en zijn zusje wisten allebei dat ze maar grapjes met hem maakte, ze konden het namelijk heel goed met elkaar vinden. "Brengen jullie me samen naar het vliegveld?" Vroeg hij aan zijn ouders. "Sorry kerel, ik moet naar m'n werk, mama brengt je weg." Hij keek zijn vader even aan en trok een wenkbrauw op. Hij had nog helemaal geen afscheid van hem genomen, maar zijn vader was nooit zo van het uiten van gevoelens. Hij was heel gesloten en deed altijd als hij niets erg vond. Alsof niet hem raakte. "Oh." Zei River met een gemaakte glimlach. "Dan zie ik je wel weer." En met dat was het ook gedaan en was zijn vader weg. "Kom je." Zei zijn moeder. Zij konden nog afscheid nemen in de auto en op het vliegveld. Van zijn zusje had hij al wel goed afscheid genomen. "Ja, ik kom." Antwoordde River met een zucht. Hij wist nooit zo goed wat hij met zijn vader aan moest en het bleef hem altijd veel te lang bij. Hij zat er veel te lang mee. Hij liep met zijn moeder mee naar de auto, die rustig wegreed naar het vliegveld, ze hadden nog wel even.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Jason Blackfield

De man die achter het stuur zat, keek voortdurend naar de zijspiegel. Het norse gezicht, het warrige haar en de gekreukelde blouse die hij aanhad. Alles deden hem lijken op een man die totaal geen zin had in deze dag. Jason haalde zijn wenkbrauwen op en richtte zijn blik op de man. ''Doet u dit vaker?'' vroeg hij zo beleefd mogelijk, om te laten lijken dat hij interesse in hem toonde. De chauffeur schudde met zijn hoofd, zei niets en lette weer aandachtig op de snelweg. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen. Hij kwam enorm geesteloos over. De hele rit had hij nog geen woord uitgesproken, maar hij gaf niet op. Althans, dat probeerde hij. ''Wat doet u dan zowel in het dagelijkse..''
''Zou je je mond willen houden? Ik ben hier niet naartoe gekomen om een praatje te maken.'' Hij klonk furieus. Nog nooit had hij zo'n man meegemaakt die al gefrustreerd werd bij het horen van een paar vragen. Rollend met zijn ogen leunde hij naar achteren. Het vliegveld was al in zicht, maar hij wist dat het nog wel enkele minuten zou duren. Dat hij nog enkele minuten in deze ruimte zitten met een ontevreden man. Lichtelijk geïrriteerd wreef hij achterin zijn nek terwijl hij zijn ogen constant gericht hield op het vliegtuig dat bij elke seconden, steeds dichter in zijn buurt kwam.

Adoria Robertson

Haar vader volgde haar stappen, gevolgd door haar broer en moeder. Ze had niet verwacht dat iedereen in het huis mee zou gaan, maar ze verafschuwde het niet. Ze was allang blij dat ze in ieder geval de moeite namen om hun dochter of zus nog uit te zwaaien op het vliegveld, voordat ze voor twee weken zou verdwijnen. Met een glimlach op haar gezicht stapte ze de auto in.
''En wat doet mijn beeldschone zus in de wildernis?'' Lachend rolde ze met haar ogen. ''Ik voel me gevleid,'' zei ze, ''maar ik heb zelf eigenlijk ook geen idee wat ik mezelf heb aangedaan. Ik zit liever twee weken te feesten dan twee weken zien te overleven in een bos met een stel anderen.'' Ergens had ze spijt. Spijt dat ze had geluisterd naar haar ouders die juist vertelden dat ze het zou en moest doen, maar ze zag niet alleen de zovele nadelen. Er waren ook voordelen. Zo waren er geen regels en had je geen mensen die op je zouden letten. Bovendien kenden ze daar niemand dus wat ze van haar zouden vinden, kon haar vrijwel niet tot niets schelen. Ze deed het portier dicht en keek haar broer aan, die met een lichte grijns haar aankeek. ''Je gaat het wel overleven. Het zijn maar twee weken,'' zei hij. Het zijn maar twee weken.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Scarlett
Ze zat in de taxi en ging zuchtend met een hand door haar haar. Het werd een lange reis, want ze had al besloten geen woord tegen de chauffeur te zeggen. Ze was een verlegen meisje en tegen mensen die ze niet kende, praatte ze gewoon niet zo snel. Daarom was ze blij dat ze met vrienden op vakantie zou gaan en niet alleen of alleen met Adoria. Dan zou ze zich echt niet redden. Dan zou het ook helemaal niet leuk worden, maar nu geloofde ze erin dat het hartstikke gezellig zou worden. Eenmaal bij het vliegveld aangekomen, bedankte ze de chauffeur en betaalde hem met het geld dat ze hiervoor van haar vader had gekregen. Ze haalde haar vliegticket uit haar jaszak, waar opstond waar ze heen zou moeten. Toen ze binnen was, stond er gelukkig ook veel goed aangegeven met bordjes. Ze zouden verzamelen bij de juiste airline, toch? Na een paar bordjes gevolgd te hebben, zag ze inderdaad al een paar van haar vrienden staan. Ze gingen met best een grote groep... Scarlett ging er maar rustig bijstaan, toen ze Adoria nog niet zag. Ze wierp een snelle blik op de klok en zag dat ze ook wel een stuk te vroeg was. Ze was al wat blij dat ze in ieder geval niet de eerste was, want dat probleem had Scarlett ook vaak.

River
Zijn moeder had in de auto al een beetje afscheid van hem genomen, zelfs wat excuusjes verzonnen voor zijn vader. River was er een beetje klaar mee en geloofde er niet meer zo in. Het was altijd hetzelfde met zijn vader. Elke zak kon kinderen maken, maar gewoon niet elke man kon een goede vader zijn... Hij zuchtte zachtjes en ging met een hand door zijn haar. De rest van de reis was hij verder stil gebleven.

Eenmaal bij het vliegveld aangekomen, stapten zowel hij als zijn moeder uit. Ze omhelsden elkaar en namen nog even fatsoenlijk afscheid, zoals zijn vader het simpelweg niet kon opbrengen. Hij haalde zijn grote sporttas uit de auto en hing deze over zijn schouder. "Tot over twee weken." Zijn moeder zwaaide naar hem, terwijl River naar binnen liep, Hij zwaaide nog even naar haar toen hij binnenstond. Hij bleef zo staan, tot hij zijn moeder zag wegrijden. Hij sloot zijn ogen even, waarna hij zich omdraaide. Hij besloot bij de deur te wachten, zodat hij met iemand anders mee kon lopen naar de juiste airline. Hij had zelf geen idee hoe vliegvelden werkten en zou geheid verdwalen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Jason Blackfield

Wat voor hem een eeuwigheid duurde, duurde in werkelijkheid slechts enkele minuten. De auto stopte bij een parkeerplaats waar mensen zowel in- als uitstapten. Het was een enorme chaos. Overal zag je wel mensen lopen. Sommigen haastten, anderen liepen op hun gemak het vliegveld binnen, maar de meesten keken zoekend om zich heen. Met een zwakke glimlach pakte hij zijn rugzak beet waarna hij het portier weer opende. ''Weet je waar je moet zijn?'' werd er toen gevraagd. Het klonk niet bepaald enthousiast, maar hij zei wat en dat was wel het laatste wat hij had verwacht. Hij haalde zijn schouders op. ''Ik heb de gegevens van waar ik nu precies moet zijn. Ik vind het verder wel,'' zei hij nog voordat hij het portier weer sloot. Hij wist dat het zoeken zou gaan worden, maar liever dat dan dat hij geholpen zou worden door een man die wat zei
Haastig zette hij passen voort. Enkele keren wurmde hij zich door de mensen die voor een ontstopping zorgde, maar na al dat geloop kwam hij toch ergens uit. Hij zag River, een jongen die hij al langer kende. Glimlachend versnelde hij zijn looppassen totdat hij bij hem aankwam. ''Hé! Sta je al lang hier?'' vroeg hij, waar hij later al spijt van kreeg. Het was niet het beste wat hij als eerste kon zeggen tegen een jongen die zijn vriend was.

Adoria Robertson

Heel de rit vulde de drukte de ruimte van de auto. Misschien waren ze te druk, maar het was beter dan een stilte net voor het 'afscheid'.
Uiteindelijk kwamen ze bij het vliegveld aan. Haar vader parkeerde hun auto netjes binnen de lijnen terwijl haar broer haar tas al van de grond afhaalde. ''Ga je dat vaker doen? Mijn spullen vasthouden?'' Een uitdagende, speelse grijns verscheen op haar gezicht. ''Zal ik daarvoor betaald krijgen?'' Lachend schudde ze met haar hoofd. Elk familielid stapte de auto uit waarna ze een stuk met haar meeliepen. Zo vlak voor de deur, stopten ze met lopen. ''Dan nemen we hier maar afscheid,'' zei haar vader. Hij verwoordde het op een nette manier, maar dat hij moeite had met het uitspreken van zojuist die woorden, was duidelijk te merken. Glimlachend keek ze hen aan. ''Groepsknuffel?'' Iedereen spreidden hun armen en sloegen het bij een ander zijn of haar rug neer. ''Wees je voorzichtig?'' zeiden haar moeder en broer in koor. Ze rolde met haar ogen. Die vraag werd minsten tien keer op een dag gesteld. ''Ik ben altijd voorzichtig,'' spotte ze. Haar armen trok ze weer terug, gevolgd door haar ouders en broer die hetzelfde deden. ''Wel, dan ga ik maar weer. Ik zie jullie over twee weken. Vergeet me niet,'' zei ze en meteen daarna liepen ze de deuren binnen.

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Scarlett
Even praatte ze met de mensen om haar heen, maar omdat het geen vrienden waren waar ze veel mee omging, was het gesprek al snel klaar en gaf ze het op. Ze ging rustig op een hekje zitten en haalde haar oortjes uit haar kontzak, waarna ze deze in haar mobiel deed. Ze zette het nieuwste album van Justin Bieber op en in haar hoofd zong ze mee met de muziek. Ze was nooit echt fan van hem geweest, maar ze moest wel eerlijk toegeven dat zijn laatste album behoorlijk goed was geworden.

Ze keek even op toen ze een belletje hoorde en haalde één oortje uit haar oor, om te luisteren naar wat er gezegd werd. Al snel kreeg ze door dat het niet over haar airline ging, maar toch bleef ze ernaar luisteren. Dat deed ze ook altijd bij meldingen op treinstations. Om de één of andere reden wilde ze het gewoon horen. Dit keer ging het over airline 11. Scarlett dacht dat die naar Portugal ging, dat had ze ergens gezien, maar ze wist het niet zeker. Toen het belletje nog eens klonk, als teken dat het bericht afgelopen was, stopte Scarlett haar oortje weer rustig in haar oor. Nog geen teken van Adoria.

River
Even bleef hij zonder een vin te verroeren zo staan, maar na een tijdje pakte hij toch zijn mobiel en stuurde hij wat berichtjes, omdat hij zich begon te vervelen. Hij twijfelde even of hij zijn oortjes moest pakken en een muziekje op moest zetten, maar hij besloot het niet te doen. Als een bekende tegen hem zou gaan praten, zou hij zijn oortjes dan toch weer moeten opbergen. Hij vond het altijd asociaal als mensen oortjes in hadden met het praten. Hij wist dan nooit of mensen wel naar hem luisterden of eigenlijk gewoon muziek aan het luisteren waren.

Met een glimlach keek hij op toen Jason naar hem toe kwam lopen en vroeg of hij er allang stond. River schudde rustig zijn hoofd. "Nee, net pas." Zei hij met een kleine glimlach. Hij kende Jason al langer dan vandaag, sociaal was hij gewoon niet heel goed, maar dat had River al geaccepteerd en vond hij oké. "Zullen we naar de airline gaan?" Vroeg hij aan Jason. Zonder op antwoord te wachten keek hij al naar de bordjes die hij om de één of andere reden nu pas boven zich zag hangen. "Airline twintig, moesten we... Toch?" Even twijfelde hij, maar al snel had hij het idee dat hij het goed onthouden had.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Adoria Robertson
Mensen stonden waren in rijen te vinden bij borden. Op elk bord stond een getal wat aangaf welke reis het was en wat de bestemming van het vliegtuig was, maar geen enkele rij viel op met mensen die ze herkende. Een zucht rolde over haar lippen waarna ze de brief uit haar zakken haalde. Het was verfrommeld en in elke hoek was er een teken te vinden van inkt, maar het was nog zo duidelijk dat ze de letters kon lezen. Met een glimlach op haar gezicht keek ze weer naar de borden. Airline twintig, dacht ze. De borden stonden 'goed' genummerd. Het liep van nummer één, naar twee enzovoort. ''Wel, daar gaan we dan,'' mompelde ze binnensmonds waarna ze de rijen afliep. Elke rij varieerde. Soms stonden er niet meer dan tien mensen, de andere keer stonden er juist een heleboel. Alsof ze op elk moment het vliegtuig konden binnenstappen.
Na een aantal minuten stond ze bij de juiste rij. Een vriendengroep stond net voor de rij en de geluiden die ze maakten, waren van veraf nog steeds te horen. Glimlachend liep ze naar Scarlett. Het viel haar al snel op dat ze haar oordopjes in had, maar het duurde niet lang of Adoria had ze al uit haar oren gehaald. ''Hé! Sorry dat ik zo laat ben, wist niet dat jij hier al zo vroeg was, maar hoe gaat het verder?''

Jason Blackfield
Toen hij vertelde dat hij er net pas was, rolde een zucht over zijn lippen van opluchting. Het voelde net voor hem dat hij, River, al een kwartier stond te wachten voor hem, maar hij wist echter wel beter. Waarom zou hij überhaupt hier buiten wachten op Jason? Het was niet zo dat hij zo geliefd was dat mensen dat ook daadwerkelijk voor hem zouden doen of wel? ''Oké,'' glimlachte hij zwak waarna hij achter hem aan naar binnenliep. De drukte viel hem al meteen op. Drukte was totaal niet iets waar hij goed tegen kon. Hij zat liever in het park, in de stilte, luisterend naar het gezang van de vogel en het geruis van de wind, maar voor hij het zou weten, zat hij alweer in het vliegtuig.
Hij keek op uit zijn gedachtes toen hij zijn vraag stelde. ''Ja, het is airline twintig. Volgens mij zie ik ze daar al staan,'' zei hij, wijzend naar de mensen die een groep gevormd hadden. De rode en blonde haren van Scarlett en Adoria, was hetgeen waaraan hij kon zien dat ze daar al stonden. Die haren herkende hij uit duizenden.''Heb je er een beetje zin in?'' vroeg hij daarna.

Xlina
Karaoke-ster

xlina schreef:
boekenlegger/onthouden

Anoniem
Straatmuzikant

OnlyOrpg schreef:
Scarlett
Scarlett ging op in haar muziek en bleef met gesloten ogen op het hekje zitten. Ze schrok op toen ze de stem van Adoria hoorde. “Hee!” Zei ze vrolijk. Ze lachte toen Adoria haar oortjes er al bij haar uithaalde. Dat had ze net zelf willen doen, dus het maakte het niet uit. Ze liet haar oortjes achter haar nek langs hangen en keek naar Adoria, die haar excuses begon te maken en vervolgens vroeg hoe het met haar ging. Ze keek even rond, maar zag geen klok, dus pakte ze haar mobiel uit haar kontzak. Zo laat was Adoria nog helemaal niet, Scarlett was er gewoon heel erg vroeg geweest. “Het gaat prima met mij.” Antwoordde Scarlett glimlachend. “Hoe gaat het met jou?” Vroeg ze rustig. Ze keek op toen er een belletje ging en luisterde weer naar wat er gezegd werd. Dit keer ging het wel over airline twintig en werd er gezegd dat de airline straks zou vertrekken iedereen die nog meewilde en er niet in zat, zich nu naar de juiste airline moest bevinden. Scarlett trok Adoria aan haar arm mee, aangezien hun hele groep nu de airline inging. Ze moesten hun tickets laten zien en mochten dan het vliegtuig in via een soort tunnel. Scarlett vond het helemaal geweldig, ze was nog nooit met het vliegtuig geweest. Pas terwijl ze door de tunnel liepen zag Scarlett dat Jason en River er ook al waren - gelukkig wel, anders zouden ze de vlucht nog missen.

River
Rustig liepen de twee jongens samen verder naar binnen, River wachtte even op antwoord, maar Jason bleef een tijdje stil, vast verzonken in gedachten. Na een tijdje gaf Jason toch antwoord en bevestigde het vermoeden van River - het was inderdaad airline twintig. River keek naar waar Jason wees en knikte toen hij de rode haren van Adoria zag. “Absoluut.” Zei hij toen met een grijns. Zo vonden ze hun vriendengroep wel vaker terug. River wist nog wel van een half jaar geleden op een concert, toen waren ze de helft ook kwijt geweest, maar omdat Adoria’s kapsel zo herkenbaar was, hadden ze de anderen gelukkig al snel teruggevonden.
Rustig liepen de jongens er heen, terwijl Jason hem vroeg of hij er zin in had. Meteen knikte hij. “Absoluut.” Was zijn antwoord. Hij had er heel veel zin in, even weg van al het gezeur en gewoon alleen met zijn vrienden weg. Gewoon in een tentje in de wildernis, ergens heel ver hier vandaan, geweldig vond hij het. Hij had het geluid niet eens gehoord, maar toen de jongens er aan kwamen lopen en iedereen het vliegtuig al inging, volgden ze maar. River liet zijn ticket zien en mocht toen rustig doorlopen. Hij was ook blij dat al hun vrienden een beetje stoelen bij en naast elkaar hadden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld