Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Inzending Corpse Party Ronde 3 |
Leegte is het eerste wat ik binnen in mezelf voel. Jij bent er nu vast niet meer, mijn liefde. Hoe had ik zo stom kunnen zijn om weg te rennen? Waarom had je me geduwd? Waarom had je jezelf opgeofferd? Dat had ik voor je moeten doen. Te lastige vragen om te beantwoorden. Ze zullen toch nooit opgelost worden, als jij nu in de maag van de spin zit.
Ik schrik op als ik een hand op mijn schouder voel. Het is Destiny. ''Waar is Terry? Ik hoorde voetstappen, dus ik dacht dat er iets aan de hand was, ik ben gelijk jouw richting in gelopen met Angel samen.'' Ze wijst naar het meisje achter zich. Ik twijfel. Moet ik haar vertellen over mijn laffe actie? Misschien zal ze me dan haten, wil ze niets meer met me te maken hebben. Het meisje dat vlucht en niet haar vriend wou beschermen. Zo wil ik niet gezien worden. ''Terry... Hij is...'' Ik voel de tranen al prikkelen in mijn ooghoeken, maar ik negeer ze. ''Terry is dood,'' zeg ik zo stug mogelijk. Destiny deinst van schrik achter uit. ''Waarom reageer je je verdriet af op mij? Zo bedoelde ik het toch helemaal niet. Maar wacht eens... Jij voelde iets voor hem hé?'' Ik kan wel janken. Hoe kan ze dat nu weten? Heb ik me verkeerd gedragen? Kan ze gedachtes aflezen via mijn ogen? Nee, niets van dat alles. Ik heb het gewoon zelf gedaan. Ik zei het net iets te stug tegen haar, dus het zal vast wel overgekomen zijn als een soort liefdesverklaring. ''Ja, dat klopt. Ik voel me nu zo eng. Om te weten dat ik nog steeds iets voor hem voel, maar dat hij er niet meer is.'' Mijn tranen weten nu te ontsnappen uit mijn ooghoeken en langzaam glijden ze van mijn vuile wangen. Destiny geef me een troostende knuffel. ''Demi!'' Eindelijk een stem die mijn echte naam zegt. Het is Chantal, ze heeft kleine Anna op haar rug. Ik glimlach door mijn tranen heen. ''Gaat het wel?'' Ik zie de bezorgde blik op Chantal's gezicht, ik heb haar nog nooit zo gezien. Ze was zo arrogant als maar zijn kan. Nu is het een liefdevol meisje geworden. ''Ja, ik ben oké.'' Niemand heeft meer op Angel gelet. Als we dat wel hadden gedaan, was het dan anders gelopen? Het meisje staat daar maar, ze loopt steeds meer naar achteren. Ik had het pas door toen het al gebeurd was. ''Jongens...'' haar bibberende stem galmt nog na. ''Het is mijn schuld dat...'' ze barst nu bijna in huilen uit. Wat is er aan de hand? Achter Angel verschijnt een blauwe schim. ''Angel, wat is...'' ik kan mijn zin niet afmaken, ik word onderbroken door een stem.''Stilte!'' Het komt van de kant van Angel. De blauwe schim is nu wat duidelijker afgetekend. Het is een geest. ''Angel, is dit een...'' weer word ik onderbroken. ''Stilte zei ik toch!'' Als ik naar de geest kijk, zie ik geen mond of ogen. Alleen wazig een neus. Zou die geest -die vroeger een mens was- zo dood zijn gegaan? Dat lijkt me werkelijk afschuwelijk. Op Angels gezicht verschijnt nu een gemene grijns. Haar ogen kijken boos, ze lijkt totaal veranderd. Heeft de geest... Nee toch. De geest heeft bezit over haar lichaam genomen... Zo snel als ik kan pak ik kleine Anna beet. Zij moet als eerste in bescherming gebracht worden. Chantal heeft als eerste het hazenpad genomen. Wat laf, ze neemt niet eens haar zusje mee. Mijn beeld is snel veranderd van de eerst zorgzame meid. Ik ben benieuwd hoe het zit. Heeft Angel zichzelf opgeofferd voor de geest? Of heeft ze een kwaadaardig plan gesticht en werkt ze samen met de geest? Ze kan natuurlijk ook gewoon de geest per ongeluk tegengekomen zijn. Ik hoor een vage zoef. Zo snel als ik kan kijk ik achterom. Destiny's ogen staan vol met tranen. Ze is toch niet... ''Mijn haar!'' gilt ze. Dan zie ik het. Op de grond ligt minstens de helft van haar bruine haar. Angel komt dreigend dichterbij, met nog een mes in haar handen. Klaar voor de aanval. ''Ik wil dit niet, laat me met rust Sachiko!'' dat is de stem van Angel. Ze gooit het mes naar achteren. De geest heeft nu even geen controle meer over het meisje. ''Demi, het spijt me! Ik heb Terry vermoord en...'' Ze wil naar me toe rennen, maar de gemene grijns komt weer terug. De geest heeft de macht weer. Ze pakt het mes weer van de grond en loopt opnieuw naar Destiny toe. Het lijkt wel alsof ze vastgeplakt is aan de muur van angst. Dit mag ik niet laten gebeuren. Snel denk ik na. Er is geen oplossing voor. Misschien wel, maar ik weet niet of dat een goed idee is. Ik moet het gokken. Nu Terry is er niet meer is, kan ik toch niet meer verder leven? Ook met deze nare herinneringen, deze dagen zal ik nooit vergeten. Ik zal ermee moeten leren leven als ik überhaupt levend thuis kom. Voordat het mes Destiny heeft bereikt, sta ik voor haar. Het mes maakt een snee in mijn arm en een wat diepere in mijn been. Heel even voel ik de felle pijn, maar ik bijt op mijn lip. De echt Angel is weer even terug en ze staart naar mijn wonden. ''Demi, sorry voor dat, ik weet echt niet wat ik doe!'' de tranen staan in haar jonge, heldere ogen. Destiny staat nog steeds achter me. We moeten van dit moment gebruik maken. Ik pak onhandig haar hand en trek haar mee. We kunnen Angel helaas niet meenemen, ze is té gevaarlijk. Kleine Anna staat ons met open mond aan te kijken. Zo snel als we kunnen lopen we het donker in, ik hinkend.  |
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
