Hey dit is een kortverhaal dat ik zelf geschreven heb:

CULTUURLIEFDE

Emily liep weg. Ze opende de deur, stormde de regen in en rende weg terwijl ze achter zich haar moeder 'Emily' hoorde wenen. Maar ze keek niet om, ze bleef lopen.

Ze koos voor het park. Daar voelde ze zich het veiligst. Snikkend zakte ze neer op een bankje, terwijl de beelden van die avond zich afspeelden in haar hoofd. De regen druppelde op haar gezicht en maakte haar doornat, maar het kon haar niet schelen. Flitsen kwamen en gingen, zij en Mohammed die hand in hand lopen, zij en Mohammed die stoeiden op de speelplaats, zij en Mohammed op zijn fiets,.... was het nu allemaal voorbij? En dat allemaal omdat haar ouders haar verboden met hem om te gaan? Stomme cultuurverschillen! Emily rukte de ketting die ze voor haar verjaardag van haar ouders had gekregen van haar nek en smeet hem weg. Hij landde iets verder in de struiken. Daarna zakte ze in elkaar op de bank.

Ze wist het, ze wist wat ze moest doen. Emily sprong van de harde bank waarop ze de nacht had doorgebracht en rende vliegensvlug het park uit, richting de straat van Mohammed. Ze was er altijd welkom, had zijn moeder haar eens gezegd en dat had een spoor in haar hart achtergelaten en een brok in haar keel opgeleverd, want Mohammeds ouders hadden het helemaal niet breed. Aarzelend klopte ze op de deur. Zijn moeder deed open. Toen ze Emily zag, verscheen de glimlach, alleen die o, zo vriendelijke glimlach.

De deurbel ging. "Ik ga wel!" Mohammeds jongere broertje Ismaël van 5 liet zijn blokken waarmee hij bezig was, vallen en holde naar de deur. Hij opende hem. Een schreeuw. Ismaël racete de woonkamer in. "Mama, mama! De politie staat voor de deur!" Emily schrok op. Nee! schoot er door haar gedachten. Ze liet de kopjes thee die ze uit de keuken had gehaald, vallen en draafde de woonkamer uit, via de achterdeur de tuin waar Mohammed en zijn vader aan het werk waren, in. "Mohammed!" Eén blik op haar gezicht was voor Mohammed voldoende om te weten wat er aan de hand was. Hij pakte haar hand beet en samen renden ze weg, naar het geheime steegje achter de tuin. Nog een houten schots overklimmen en ze waren op straat. Hoffelijk als hij was, hielp hij Emily en toen ze eenmaal op straat waren, zetten ze het op een lopen, hand in hand, de wijde wereld en vele avonturen tegemoet.