Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Loving and fighting. Accusing, uniting.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De dagen die volgden waren lang en eenzaam. Twijfels beknelden haar, zorgen groeiden. Meerdere keren per dag gingen haar gedachten uit naar Nathan, de jongen die warme gevoelens bij haar teweegbracht. De persoon die haar pijn verdoofde, die negatieve emoties kon laten verdwijnen alsof ze er nooit waren geweest.
In gedachten verzonken zat ze achter haar harp. Haar vingers gleden over de snaren. Zacht en ongepland, een onbekende melodie creërend. De rustige noten ontspanden haar. Ze had niet door hoe gespannen ze was, tot ze muziek begon te maken. Ondanks dat, waren haar gedachten nog altijd bij haar problemen. Haar verdriet, woede en angst sijpelden door in de muzieknoten, een weerspiegeling van haar ziel.
Nathan zou haar haten. Hij zou haar verachten als hij wist dat ze zich vrijwillig had opgegeven als huurling. De exacte reden was zelfs voor haarzelf een raadsel. Waarschijnlijk was het ook niet terug te brengen naar slechts een reden, maar waren het meerdere oorzaken die ertoe hadden geleid. Het vluchten van haar emoties, het willen ervaren van macht.
Abrupt stopten haar vingers.
Een zacht gestommel had haar aandacht gewekt, had haar laten stoppen met het bespelen van de harp. Haar hart leek te stoppen met kloppen. Ze ving zijn blik, niet in staat zich te kunnen bewegen. De jongen in de deurpost leek eveneens gegrepen door het wederzien. Zijn hand leunde op het houten kozijn. Zijn lippen zakten van elkaar, maar het duurde enkele seconden voordat er geluid uit kwam.
‘Dat was prachtig.’ Zijn stem was hees, alsof hij gegrepen was door emoties. Er was iets mis. Er was meer aan de hand en Kayra vreesde voor het ergste.
Ze moest haarzelf inhouden. Het liefst stormde ze op hem af om hem een knuffel te geven, om zijn warmte opnieuw te mogen ervaren. Ze was bang dat als ze dat deed, ze ontroostbaar zou zijn. In plaats daarvan kwam ze met voorzichtige voetstappen dichtbij. ‘Wat is er aan de hand?’ Haar stem klonk sterker dan ze had verwacht, en ze was er dankbaar voor.
Nathan zuchtte en wierp zijn blik op de grond. ‘Het spijt me… Ik wilde je eerder bezoeken.’
‘Je bent er nu,’ suste ze hem. Hoewel ze haar woorden meende, betekende dat niet dat het haar acties van afgelopen week zou kunnen veranderen. Wat betekende het dat hij hier nu was? Feit bleef dat zijn vader het niet eens was met hun samenzijn, evenals het feit dat Kayra’s bloed nu verbonden was met het huurlingcontract.
‘Ik weet dat het moeilijk voor je geweest moet zijn.’ Hij keek haar aan, onderzocht haar, alsof er iets mis moest zijn.
‘Ik heb je gemist.’ Haar stem was slechts een zachte fluistering, maar Nathan had de woorden gehoord en zijn blik verzachte. Hij doorbrak de kleine afstand tussen hen en nam haar stevig in zijn armen.
‘Ik heb jou ook gemist.’
Kayra voelde haar keel dichtknijpen, tranen brandde in haar ogen. Ze voelde zich klein en kwetsbaar in zijn armen, maar tegelijkertijd voelde ze zich veilig. Ze wist dat Kayra zichzelf misschien beter kon verdedigen in een gevecht dan Nathan, wat vooral kwam doordat Kayra geen genade zou tonen en Nathan het beste in de mensheid zag. Genade die hij haar had getoond, zelfs nadat ze een pijl op hem gericht had. En toch voelde ze zich veiliger in zijn armen, dan wanneer ze alleen was. Een gevoel van geborgenheid, warmte.
Hij liet haar los en ving haar blik op. ‘Ik heb me zorgen om je gemaakt. Ben je oké?’
Daar kon ze geen eerlijk antwoord op geven. Hij leek zich al schuldig genoeg te voelen, hij hoefde niet te weten hoe zwaar de week voor haar was geweest. Hij hoefde al helemaal niet te weten van haar uitje naar de bar. Maar ze wilde ook niet tegen hem liegen. Hij verdiende de waarheid, ook al zou dat hem bij haar wegdrijven. Niet nu, later. ‘Nu jij er bent wel,’ antwoordde ze daarom. Niet gelogen, ook niet de complete waarheid. ‘En jij? Leah?’
Zijn blik stond triest. Kayra voelde een knoop in haar maag. Er was inderdaad iets aan de hand, Nathan was duidelijk van slag. ‘Kayra… Ik moet je wat vertellen.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zo snel als Nathan had gekund had hij zijn moment gegrepen. De paar minuten dat niemand op hem had gelet, had hij het paard van zijn familie opgezadeld en was hij het bos in gereden. Hij wist wat voor een straffen hij zou riskeren als hij weer thuis zou komen, maar de aankomst van het legioen naderde en hij ko niet zomaar verdwijnen. Hij kon Kayra niet achterlaten met het idee dat hij niet eens had geprobeerd om haar te zien.
Eindelijk had hij Kayra in zijn armen, maar de boodschap die hij haar moest brengen maakte hem somber. Naast de somberheid voelde hij ook de woede in zijn lichaam. Hij wist dat hij zich moest inhouden, dat schreeuwen naar zijn ouders het niet beter zou maken, maar hij haatte wat hem overkwam. Hij wilde niet vechten, hij wilde niet weg van Leah en hij wilde al helemaal niet dat Kayra alleen achter zou blijven.
‘Oké…’ zei Kayra bedenkelijk, alsof ze probeerde in te schatten wat hij haar in godsnaam moest vertellen. Voorzichtig nam ze zijn onderarm vast, zodat ze hem mee kon nemen naar haar smalle bed en hem daar op de rand neer kon zetten. Ze nam naast hem plaats en keek hem afwachtend aan.
Nathan zuchtte en staarde naar zijn handen. Hij wist niet eens waar hij moest beginnen, of hoe hij dit aan haar moest vertellen zonder boos te worden over wat zijn vader had gedaan. Het idee dat hij zo lang zonder Kayra zou moeten, maakte hem misselijk. Het was zo oneerlijk.
‘Mijn vader wil dat ik me bij het leger voeg,’ wist hij uit te brengen. Hij keek naar de grond, te bang voor haar reactie. Hij wist eigenlijk niet goed wat hij moest verwachten. Kayra was een begripvol persoon en ze zou vast niet tegen de wensen van zijn vader durven in te gaan, maar diep van binnen wilde hij dat ze zich net zo boos en verraden zou voelen als hij.
‘Het leger?’ herhaalde Kayra ongelovig. Uit haar mond klonk het nog vreemder. Nathan wist dat het geen plek voor hem was. Hij beheerste geen enkele vaardigheid, niet in dat veld. Hij kon niet vechten, of een zwaard hanteren. Ze zouden het hem kunnen leren, vast, maar het zou hem geen garantie geven op een goede afloop.
Nathan knikte, zijn blik nog steeds gericht op de grond. ‘Er komt binnen dezer dagen een legioen langs om te vragen om mankracht. Ze betalen goed, dus mijn vader wil dat ik met ze mee ga. En ondanks dat het geld goed van pas komt, weet ik dat dat niet de grootste reden is.’
Voor hem was het vrij duidelijk dat dit een poging was om hem weg te houden bij Kayra. Zijn vader dacht vast dat als hij maar lang genoeg weg zou blijven, hij Kayra vanzelf zou vergeten. Dat terwijl Nathan vrij zeker wist dat hij iemand als Kayra nooit uit zijn geheugen zou kunnen wissen. Haar lach, haar geur en haar wilskracht waren in zijn gedachten gegraveerd en niets, zelfs de tijd, zou dat kunnen veranderen.
‘Zou hij… Zou hij dat echt doen?’ Haar toon klonk voorzichtig en het ging gepaard met een zachte hand op zijn schouder. Moedeloos trok hij zijn schouders op. Hij had nooit gedacht dat zijn vader daar toe in staat zou kunnen zien, maar de ontmoeting van Kayra had hem echt van zijn stuk gebracht. Op sommige momenten kon Nathan inzien dat zijn vader het ook zwaar had, maar nu voelde het alsof hij de dupe werd van alles.
Hij moest harder werken, beter zijn best doen. Hij moest extra geld verdienen, voor Leah zorgen, zijn familie verzekeren dat ze er weer bovenop zouden komen. En hetgeen wat hij echt wilde, of wie hij wilde, deed er niet meer toe.
Voor het eerst tijdens hun gesprek keek Nathan naar haar op. De blik in haar ogen was moeilijk te beschrijven, maar toch wist hij dat zij precies hetzelfde voelde als hem. Dat ze het liefst de wereld wilde vervloeken en dat als het kon, ze hem dit alles zou besparen.
‘Ik wil niet gaan,’ bekende hij haar zacht. Hij had honderden redenen om niet te willen gaan, maar de grootste reden zat naast hem. Kayra, die hem afleidde van de dagelijkse sleur en hem aan het lachen maakte, en zo prachtig op de harp speelde dat hij kon afdwalen in een fantasievolle wereld waar geen van dit alles er toe deed.
‘Ik wil ook niet dat je gaat,’ verzuchtte ze.
Nathan knikte en draaide zich naar haar toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen en legde zijn hoofd op de plek waar haar hals en schouder elkaar ontmoetten. Hij sloot zijn ogen en nam haar geur in zich op. Als hij weg zou gaan, wilde hij haar zo goed mogelijk herinneren.
Kayra reageerde op zijn omhelzing door haar armen stevig om hem heen te leggen. Hij voelde haar vingers over zijn schouderbladen strijken. Het was geruststellend, maar het zou niets oplossen.
‘Ik ben bang, Kayra.’ Hij slikte. Plots voelde het alsof zijn keel werd dichtgeknepen. Als de angst hem nu al verteerde, dan zou het dat al helemaal doen als hij in een gevecht zou belanden. Hij maakte geen schijn van kans.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn woorden knepen haar keel dicht. De emotie van Nathan was aanstekelijk. Het was alsof ze zijn pijn overnam, alsof ze dezelfde angsten voelde, hetzelfde verdriet. Het waren de emoties die zijn afscheid met zich meebrachten. Bang dat ze het niet alleen zou overleven, verdrietig dat ze vaarwel zou moeten zeggen tegen de jongen die op dit moment alles voor haar betekende. Tevens voelde ze zich schuldig. Ze had zijn belofte in twijfel getrokken en daarmee een deal gesloten die niet om te draaien was.
In gedachten verdronken, streelden haar vingers door zijn haren. Met haar kin rustte ze op zijn hoofd. Ondanks de emotie, voelde ze zich rustig. Dat was het effect wat hij op haar had. Hij wist haar gevoelens te kalmeren. Onbewust begon ze te neuriën, dezelfde zachte melodie die ze eerder op de harp gespeeld had. De greep van Nathans armen werd strakker, een handeling die haar hart een warm gevoel bezorgde. Het voelde alsof hij haar vasthield alsof zijn leven ervan afhing.
Als ze meer tijd hadden gehad, had ze hem kunnen helpen. Dan had ze eindelijk iets voor hem terug kunnen doen. Ze had hem kunnen leren vechten. Als hij de pijl en boog goed had kunnen beheersen, hoefde hij waarschijnlijk vooral op afstand te vechten. Het idee dat hij een gevecht niet zou overleven, bezorgde haar kippenvel over haar hele lichaam. Ze stopte met haar zachte zang, haar gezicht in zijn haar verbergend. Ze was niet van plan te huilen, maar de tranen brandde vurig in haar ogen.
‘Beloof me dat je terugkomt,’ fluisterde ze. Haar woorden deels gesmoord onder zijn haar.
Nathan tilde zijn hoofd op. Tranen stonden in zijn ogen, en het brak haar hart. Zijn schouders zakten moedeloos toen hij de woorden uitsprak: ‘Kayra… Dat kan ik niet beloven.’
‘Anders beloof ik het ook niet,’ zei Kayra met een zwakke lach, in de hoop de spanning iets te kunnen breken.
Zijn hand reikte naar haar wang, zijn glimlach verloor al zijn betekenis toen er een traan over zijn wang gleed. ‘We weten allebei dat jij hier de overlever bent.’
Zijn woorden voelden als dolken die haar borst spietsten. Ze schudde haar hoofd. ‘Zelfs als dat waar is, beloof het me. Beloof me dat je er alles aan zal doen om terug te komen.’ Ik wil niet ervaren hoe het leven zonden jou is, maakte ze haar zin af in gedachten.
Nathan ademde diep in en rechtte zijn rug. ‘Ik zal er alles aan doen,’ zei hij, iets zekerder dan hij hiervoor had geklonken. ‘Maar alleen als jij hetzelfde beloofd.’
Kayra had een lange tijd geleden een belofte met haarzelf gesloten, ze zou vechten voor het leven. Zelfs als de toekomst uitzichtloos zou zijn, zou ze ervoor blijven strijden. Niemand zou haar zomaar uit de weg kunnen ruimen, niet zonder slag of stoot. En hoewel ze niet stond te wachten op een leven zonder Nathan, knikte ze. ‘Dat beloof ik. Ik zal op je wachten.’ Ik zal voor altijd de jouwe zijn, maakte ze de zin opnieuw af in gedachten. Kwetsbare woorden die ze nog niet hardop durfde uit te spreken.
Hoewel Kayra onbekend was met het begrip liefde, kon ze zich voorstellen dat het vergelijkbaar was met de emoties die tussen Nathan en haar speelde. Een gevoel van genegenheid, het gevoel de rest van je leven met die persoon te delen. De zorgen die erbij kwamen kijken, bang de ander uit het oog te verliezen. Onzekerheden en onbegrip; hoe kon een jongen als Nathan geïnteresseerd zijn in een meisje als zij?
Nathan schudde zijn hoofd. ‘Nee, Kayra. Dat kan ik niet van je vragen. Ik wil dat je een leven voor jezelf opbouwt. Je kan niet jaren op me blijven wachten. Wat als ik overlijd in het leger?’ Zijn stem kraakte bij zijn laatste zin.
Kayra pakte zijn handen vast. ‘Je gaat niet dood in het leger. Je bent sterker dan je bent. Ik geloof in je.’
Haar aanmoedigende woorden leken niet te helpen. Hij leek zich even verloren te voelen als enkele minuten geleden. Ze kon hem geen ongelijk geven. Hij had geen vechtervaring en ondanks dat had zijn vader hem opgegeven voor het leger. Alleen omdat hij niet wilde dat zijn zoon met het meisje uit het bos omging. Haatte de man haar dan zo erg?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij wilde haar geloven. God, hij wilde haar zo graag vertellen dat hij dat deed. Hij wilde sterk zijn, zijn rug rechten en hardop zeggen dat hij dit zou overleven. Dat wat er ook zou gebeuren, hij na een bepaalde tijd weer terug zou keren en dat hij haar dan voor eens en altijd in zijn armen kon sluiten, maar hij kon het niet.
Iedere keer als hij dat wilde, was er weer een nieuwe, verscheurende gedachte die angst in hem aanwakkerde. Wat als hij gewond zou raken in het eerste gevecht? Wat als hij plots langer zou moeten blijven, of naar een ander gedeelte van het land zou moeten vertrekken en Kayra niet kon bereiken? Wat als hij terug zou keren en Kayra zou hier niet meer zijn?
Nathan bleef stil, met zijn handen in het haar en zijn ogen gericht op de grond. Kayra bleef naast hem zitten. Ze week niet van zijn zijde. Zo nu en dan voelde hij haar hand over zijn rug glijden, of naast zijn arm. Ze vroeg hem of hij iets te drinken wilde, of te eten. Beide keren schudde hij zijn hoofd.
Zijn gedachten wilden niet stoppen. Ze bleven hem herinneren aan al et vreselijke wat er zou kunnen gebeuren. De stilte was verschrikkelijk, maar hij wist ook niet hoe hij hem moest verbreken. Het enige wat hij kon doen, was zich focussen op zijn tranen die langs zijn wangen stroomden, de zachte ademhaling van Kayra en op de plekken waar ze hem aan had geraakt.
‘Ik weet niet wat ik moet doen,’ zei hij uiteindelijk, nadat hij zijn mond had gehouden voor een lange tijd. Hij liet zijn handen uit zijn haar zakken en hij keek opzij naar Kayra. Zijn stem klonk ruw en de huid onder zijn ogen en neus was schraal. ‘Of er wel iets is wat ik kan doen.’
Kayra keek hem vol medelijden aan. Ze leek te zoeken naar de juiste woorden, maar ze kon ze niet vinden. Hij nam het haar niet kwalijk. Wat moest iemand ook zeggen op een moment zoals dit?
‘Ik zou willen dat ik weg kon,’ bekende hij. Met jou.
Weg van zijn verplichtingen, weg van de pijn en de onrechtvaardigheid die hij nu voelde. Maar zijn realistische kant wist dat hij dat nooit zou doen. Niet echt. Want dan zou hij Leah voorgoed moeten verlaten, en hij zou haar de kans afnemen om beter te worden omdat zijn familie het geld mis zou lopen. Dat zou hij haar niet aan kunnen doen.
Kayra haar hand gleed in die van hem. ‘Waar zou je naar toe willen?’
‘Overal. Nergens.’ Nathan schudde zijn hoofd vanwege zijn eigen verwarrende woorden. ‘Een plek waar ik even niet hoef na te denken. Waar er geen gevolgen zijn.’
Het liefst wilde hij de tijd bevriezen. Hij wilde een paar uur met Kayra, zonder te beseffen dat hij afscheid van haar zou moeten nemen. Hij wilde een paar uur waar hij zorgeloos door de straten zou kunnen zwerven, zonder dat de ochtend dichterbij zou komen.
Ze bewoog naast hem op het bed. Haar benen verschoven iets, haar grip rond zijn hand werd strakker. Hij keek opzij en hij zag hoe haar lippen iets van elkaar vielen, maar vervolgens weer dichtklapten. Ze aarzelde.
‘Wat is er?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Ik weet dat wat ik net zei belachelijk klonk.’
Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht en ze schudde haar hoofd. ‘Dat is het niet. Ik wilde alleen voorstellen… In een dorp verderop is een muziekfestival vandaag.’
‘Een muziekfestival?’ herhaalde Nathan. Hij had ze wel eens meegemaakt in zijn eigen dorp, maar hij was nooit lang genoeg blijven hangen om naar de muziek te luisteren. Meestal hadden zijn vrienden hem meegesleurd naar een bar.
Kayra haalde haar schouders op. ‘Het is maar iets kleins, en het is niet alsof we daar lopend naar toe kunnen.’
‘Ik heb een paard,’ floepte Nathan eruit. Hij was hier te paard gekomen. De hengst was sterk genoeg om hen allebei te dragen en het zou de reistijd naar het festival verkorten. Hij kwam overeind van het bed. ‘We zouden kunnen gaan.’
‘Nathan.’ Kayra sprak zijn naam zacht uit. Ze volgde zijn voorbeeld en kwam van het bed. Ze ging voor hem staan en keek naar hem op. ‘Weet je het zeker? Is het niet verstandiger als we hier blijven?’
Hij schudde zijn hoofd. Misschien was het wel de verstandige keuze, maar dat zou niets veranderen aan het lot dat hem al was opgelegd.
‘Ik wil gaan.’ Hij gebaarde naar de deur, naar de buitenwereld. ‘Met jou. We kunnen er een tijdje blijven en dan weer terugreizen. Maar als ik moet vertrekken, dan wil ik er nog een herinnering voor terug. Een herinnering met jou die ik met me mee kan dragen totdat we samen nieuwe herinneringen kunnen maken.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het voorstel van Kayra had veel goeds gedaan. Nathan herpakte zichzelf, was oprecht enthousiast over het muziekfestival. Hoewel Kayra haar twijfels had, was zijn lach aanstekelijk. Hij had zijn tranen ruw van zijn wangen geveegd en was direct in de benen gekomen. Zelfs met Kayra’s weinige bezittingen, had hij een goed reispakket samen kunnen stellen. Een dekentje en wat eten en drinken voor onderweg.
Toen hij alles klaar had liggen, wierp hij een blik op Kayra, die weifelend op haar voeten schuifelde. Niets liever ging ze zorgeloos met hem mee. Maar hoe kon ze al het gevaar negeren? Nathans leven lag in gevaar in de toekomst. Zij had een contract gesloten waar ze niet onderuit kon komen. Daarnaast zou ze moeten leven zonder Nathan voor onbepaalde tijd. En dat laatste was juist waarom ze het muziekfestival had voorgesteld. Een laatste mogelijkheid om samen op pad te gaan. Een romantische afspraak.
Onbewust bloosde ze bij dat idee. Een date. Onbekende gevoelens stroomden door haar lichaam. Ze had geen ervaring op het gebied van liefde en haar voorbeeldfiguren hadden haar lange tijd geleden al alleen gelaten. Kayra voelde zich enthousiast, geïntrigeerd en tegelijkertijd onzeker. Onzeker over wat de toekomst zou brengen, maar ook wat de avond met haar en Nathan zou doen.
Kayra hield van hem.
Dat besef was de afgelopen tijd langzaam naar binnen gesijpeld. En het maakte haar doodsbenauwd. Zeker nu ze wist dat Nathan het leger in moest en het verlies van hem net zo dichtbij kwam als dat het afgelopen week had gedaan. Ze wilde en kon hem niet nog een keer verliezen. En ze was bang wat er gebeurde als ze nog dichter naar elkaar toe zouden trekken.
En dan nog die onzekerheid. Waarom koos Nathan voor haar? Hij zag klaarblijkelijk genoeg meisjes in het dorp. Genoeg vrouwen die zouden vallen voor het charmante en toch onschuldige karakter van Nathan, met zijn speelde krullen en warme ogen. Waarom settelde hij zich voor haar? Het vreemde, schuwe meisje uit het bos. Een keuze die ze niet begreep, maar we ze hem eeuwig dankbaar voor zou zijn.
‘Wat is er?’
Kayra ademde diep in en overbrugde de afstand tussen hen. Ze pakte zijn handen, op zoek naar het comfort dat zijn warmte bood. Hoe confronterend het ook voelde, Kayra zocht zijn blik op en hield deze vast. ‘Ik doe dit nooit.’ Haar stem was slechts een zachte fluistering.
Nathans blik verzachte. Hij streek een pluk van haar haren uit haar gezicht en plaatste deze achter haar oor. Haar huid tintelde onder zijn aanraking en een vreemde explosie vond plaats in haar buik. ‘Het is oké. Ik weet dat het nieuw voor je is, maar ik ben bij je.’
Als hij er was, dan was het oké. Ondanks dat Kayra misschien beter in staat was hen te beschermen, voelde ze zich bij Nathan veilig op een manier die ze zelf nooit kon veroorzaken. Ze voelde zich geaccepteerd en niet eenzaam. Ze voelde zich haarzelf.
Kayra knikte kort.
‘We maken van vanavond iets moois. Iets wat we nooit zullen vergeten. Beloofd?’
Kayra glimlachte. Hoewel zwak, was de krulling oprecht en voelde ze een last van haar schouders glijden. Oh, Nathan, ik zal je sowieso nooit vergeten, dacht ze. ‘Beloofd.’
Hij kwam nog iets dichterbij en drukte kort zijn lippen op haar voorhoofd. De gevoelens van daarvoor overweldigden haar. Haar hart kneep zich samen in haar borst en een warmte spreidde zich door haar lichaam. Het waren vreemde en toch fijne lichaamssensaties. Gevoelens die ze wilde laten verlengen.
Nathan hield haar hand vast, terwijl hij haar naar zijn paard begeleidde. De tas bevestigde hij aan het zadel. ‘Heb je ooit eerder op een paard gereden?’
Kayra schudde haar hoofd. ‘Mijn ouders wilden het me leren, maar toen was ik nog te jong om een wild paard te beklimmen.’
Nathan klom op het paard en schonk haar een geruststellende glimlach. Opnieuw diezelfde woorden die zich als een verslavingsmiddel in haar lichaam verspreidde: ‘Ik ben bij je.’
Hij stak zijn hand naar haar uit om haar op het paard te helpen. Hoewel het hoger was dan verwacht, ging het vrij soepel. Wat onwennig schoof ze tegen Nathan aan.
‘Hou me maar goed vast.’ Die uitnodiging zou ze niet afslaan. Voorzichtig liet ze haar armen rond zijn middel glijden, waardoor ze nog dichter tegen elkaar aan kwamen zitten. ‘Klaar voor?’
‘Ik denk het?’
Dat liet Nathan zich geen tweede keer zeggen. Hij schopte met zijn voeten tegen de buik van het paard, die daarna in een rustig tempo begon te lopen. Onbewust verstevigde haar grip om Nathans middel, bang voor de onvoorspelbare bewegingen van het paard. Ze maakte de fout om een blik op de grond te werpen, die toch hoger was dan ze had gedacht.
Nathan grinnikte. ‘Alles oké?’
‘U-hu,’ mompelde Kayra.
‘Ben je bang?’ De vraag had een speelde, uitdagende ondertoon.
Defensief verzwakte ze haar greep. ‘Ik ben helemaal niet ba–,’ haar woorden werden onderbroken door een klein afstapje, waardoor ze iets verplaatste op de rug van het paard. Als vanzelf omarmde ze Nathan steviger, haar gezicht in zijn jas verstoppend. ‘Misschien een beetje,’ mompelde ze.
Nathan kon er enkel om lachen. Een geluid waar ze nooit genoeg van zou krijgen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een beeld wat hij nooit eerder in zijn hoofd had gehad: hij en Kayra samen op een paard, haar armen stevig om hem heen geslagen omdat ze bang was van het paard te vallen. Hij had nooit gedacht dat hij ooit aan Kayra zou merken dat ze ergens bang voor was. Iedere keer dat hij haar zag, keek ze de wereld zo onverschrokken in. Alsof er niets was dat haar kon raken. En toch hield ze zich zo stevig aan hem vast. Alsof hij de enige was die haar zou kunnen behoeden van een ongelukkige val.
Iedere keer als het paard een onverwachte beweging maakte, reageerde Kayra achter hem. Ze nam hem steviger vast of duwde haar hoofd tegen zijn rug, zodat ze de omgeving niet hoefde te zien. Enkele keren maakte ze een klein geluidje, waardoor de glimlach op zijn gezicht alleen maar breder werd. Hij wilde haar niet expres bang maken, maar stiekem genoot hij er van dat ze hem zag als haar beschermer.
‘Hoe kom je eigenlijk aan een paard?’ vroeg Kayra aan hem, waarschijnlijk om haarzelf af te leiden.
‘Deze is van mijn familie,’ antwoordde hij. ‘Mijn vader gebruikt hem soms voor het reizen naar andere dorpen, of het vervoeren van zijn producten. Vroeger heeft hij me er op leren rijden.’
Die gedachte was vreemd. Nathan wilde zijn vader niet zien als de slechterik in zijn leven. Hij wist ook wel dat de man het zwaar had en probeerde te roeien met de riemen die hij had, maar toch voelde het alsof zijn vader hem expres aan de kant probeerde te zetten. En dat nam hij hem wel kwalijk. Om dan te denken dat zijn vader hem op het paard had gezet en hem had geleerd hoe hij het aan moest sturen, was vreemd en verwarrend.
‘Ik weet niet of ik het wel zou willen leren,’ bekende Kayra. Nathan dook weg voor een laaghangende dak en hij voelde Kayra achter zich de beweging kopiëren.
‘Ik kan het je wel leren, als ik terug ben,’ beloofde hij haar. ‘Nieuwe dingen zijn altijd eng. Maar als je het samen leert, dan is het veel gemakkelijker. En leuker.’
Kayra bleef stil, waardoor Nathan realiseerde dat hij had gesproken over hun tijd hierna. Het hielp hem om te denken dat hij terug zou komen. Hij wilde in ieder geval graag dat het hem zou helpen. Toch dacht hij nu ook dat er een veel grotere kans was dat hij niet terug zou keren.
Kayra streek zachtjes met haar hand langs zijn zij. Een kleine beweging die de kalmte en zekerheid meteen terug wist te toveren. Ze hoefde hem niet eens te vertellen dat zij ook wilde dat hij terug zou komen. Dat ze het samen wilden geloven, en dat het daardoor misschien ook wel uit zou komen.
‘Wat voor muzikanten zijn er eigenlijk op het festival?’ vroeg Nathan, zodat hij het onderwerp kon veranderen.
‘Van alles, volgens mij. Het schijnt tot laat in de nacht door te gaan en iedereen danst mee, of luistert aandachtig.’ Nathan zag al voor zich hoe mensen dansend rondsprongen, of juist rustig op een kleedje zaten. Zouden hij en Kayra ook dansen Hij hoopte eigenlijk van wel. Als zij liever zou willen blijven zitten, dan zou hij dat respecteren, maar nu hij voor zich zag hoe hij samen met haar over het plein kon dansen, wilde hij het erg graag.
‘Misschien kunnen we ook wel wat te eten halen. Ik heb wel geld bij me.’ Er zouden vast een aantal kraampjes staan met zoetigheden en andere lekkernijen.
‘En het eten dat we nu dan mee hebben genomen?’ vroeg Kayra, hem herinnerend aan de tas die hij zelf in had gepakt.
‘Dat kunnen we erbij op eten. Misschien hebben ze wel wat lekkers voor op het brood.’ Nahtan haalde zijn schouders op. Het zou zijn laatste avond worden met Kayra. In zijn ogen was dat speciaal. Dat betekende dat hij ook wilde dat het speciaal zou worden. Lekker eten, goede muziek en bovenal het beste gezelschap dat hij zich maar kon wensen. Alleen met Kayra zou hij lachend door de straten kunnen dansen. En alleen met haar zou hij samen op een kleedje kunnen zitten, met zijn armen om haar heen en haar lichaam tussen zijn benen.
‘Ik ben benieuwd,’ zei Kayra, zachter dan eerst.
‘Naar?’
‘Alles. Ik ben nog nooit naar zoiets gegaan.’
‘Je gaat de muziek vast geweldig vinden,’ zei hij. ‘En zo niet, dan trekken we ons eigen plan. Als we maar samen zijn.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was nog beter dan Kayra zich had voorgesteld. Groter en drukker dan ze verwacht had, maar op een prettige manier. Het dorp was rijkgevuld met kraampjes. Voedsel, kleding, manden, bloemen, sierraden. Het was anders dan de markt waar ze Nathan op had bezocht. Groter, maar ook knusser opgezet. Vrolijke kleuren versierden de straten, fakkels en kaarsen stonden paraat om de schaduw van de nacht te verdrijven.
Maar hetgeen wat pas echt sfeer creëerde, was natuurlijk de muziek. Nathan en Kayra stonden aan de rand van het dorp en konden slechts een kleine blik werpen op het festival, maar ze hoorde de verschillende instrumenten al op de achtergrond. Een twinkeling verscheen in haar ogen, een glimlach lag op haar gezicht. Kayra wierp een blik opzij, om de reactie van Nathan te pijlen. In plaats daarvan betrapte ze hem erop dat hij naar haar had gekeken. Hij had hetzelfde idee gehad; hij had haar reactie geobserveerd. En de blik in zijn ogen liet haar hart sneller kloppen.
‘Zullen we?’ vroeg hij, een hand naar haar uitstekend.
Kayra knikte en liet haar hand in die van Nathan glijden, de warmte van hun aanraking zorgde voor een gevoel van veiligheid. Als we maar samen zijn.
Ze lieten het paard achter bij een van de stalplaatsen en betraden samen het festival. Kayra merkte dat ze zich wat ongemakkelijk bewoog ten opzichte van de andere mensen. Ze had weinig ervaring met zo’n groot gezelschap. Hoewel de sfeer anders was dan in het andere dorp, voelde het onwennig om omringd te zijn door zoveel mensen. Mensen bewogen om haar heen alsof het de normaalste zaak van de dag was, soms porde een ellenboog in haar zij, andere momenten werd ze gedwongen dichter tegen Nathan aan te staan – een positief gevolg van de drukte.
Zuivere, herkenbare noten trokken de aandacht van Kayra. Het geluid werd voor een deel geblokkeerd door een groep mensen. Kayra kwam tot stilstand en ging nieuwsgierig op haar tenen staan, om een blik te kunnen werpen op het instrument en de muzikant. Nathan trok zacht aan haar hand, wenkte haar dat ze hem moest volgen. Voorzichtig baande ze zich een weg door de kleine mensenstoet, tot ze bijna vooraan de cirkel stonden. De persoon in het midden was wat ouder dan Nathan en zij. Haar rode haren blokkeerden een groot deel van haar gezicht, terwijl haar vingers over de snaren van het instrument streelden. Het instrument tussen haar benen was de mooiste harp die Kayra ooit gezien had. Een subtiel design, in perfecte proporties en afgewerkt in zachte kleuren. De snaren leken van echt zilver, bijna breekbaar. En de muziek die het duo produceerde, was mooier dan Kayra zich ooit had kunnen voorstellen. Perfect zuiver, een melodie die haar kippenvel bezorgde.
Voorzichtig gleed de arm van Nathan om haar middel, een handeling waarbij hij haar dichter tegen zich aan trok. Haar wangen kleurde roze van de plotselinge – en toch zeer welkome – intimiteit. Hoewel het gevoel onwennig, beantwoordde ze de handeling door haar hoofd tegen zijn schouder te laten leunen. Ze sloot haar ogen en even was het alsof Nathan en zij alleen op de wereld waren. Omringd door de prachtige muziek, geen dreigingen van buitenaf die hen uit elkaar wilde drijven. In die fantasie waren ze samen, gelukkig, onafscheidelijk. Kayra had weinig verhalen gehoord over liefde, had weinig voorbeelden gezien, maar zoals ze zich op dit moment voelde, was ze ervan verzekerd dat dit echte liefde moest zijn. Het was iets moois, en tegelijkertijd iets breekbaars. Ze bleef doorvechten om bij Nathan te kunnen zijn. Maar, ze zou ook voor hem doden. En dat was een gedachte die haar angstig maakte. Een duistere gedachte die schaamte teweegbracht, wetende dat Nathan zo’n gedachte nooit goed zou keuren.
Kayra draaide zich naar Nathan toe, zijn nieuwsgierige blik opvangend. De warmte in zijn donkere ogen voelde als thuis. De tedere glimlach op zijn gezicht wilde ze de rest van haar leven kunnen zien. Het idee dat dit mogelijk de laatste dag was samen, brak haar hart.
Er waren tientallen dingen die ze hem wilde vertellen, maar moed ontbrak om de woorden te verwezenlijken. Niet omdat Nathan het zou afwijzen – gek genoeg geloofde ze dat de gevoelens wederzijds waren – maar omdat het zinloos zou zijn.
Zijn hand omlijste haar gezicht, de opkomende blos verbergend. ‘Kayra.’ Zijn stem werd overstemd door luide omgevingsgeluiden, toch hoorde ze hem luid en duidelijk. Er lag in blik in zijn ogen die ze niet kon omschrijven, een blik die haar lichaam op holt liet slaan. Ze verlangde naar dingen die ze niet begreep. ‘Je bent prachtig.’ Met die woorden boog hij naar voren en drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd. Kayra sloot haar ogen. Huid tintelde onder zijn aanraking. Een hongerige stem in haar schreeuwde naar meer. Hun blik kruiste opnieuw. Een kort moment volgde waarin Kayra gehoor wilde geven aan de hongerige stem. Maar ze werd geblokkeerd door schaamte. Ze had geen idee wat normaal was, wat ze moest doen, wat Nathan verlangde.
Hij leek haar twijfels feilloos op te merken en doorbrak de ongemakkelijke situatie zoals geen ander dat kon. ‘Zou je zelf ooit zo durven op te treden als zij?’
Kayra’s ogen werden groot en ze schudde haar hoofd. ‘Met al die ogen op mij gericht? Ik word misselijk als ik eraan denk.’
‘Ze zouden bij je weg zwijmelen.’
‘Oh, hou op. Je hebt me amper horen spelen.’ Toch tekende zijn compliment een verlegen glimlach op haar gezicht.
‘Ik meen het. Van wat ik vanmiddag heb gehoord ben je minstens zo goed als zij.’
Dat was gelogen. Kayra bezat niet dezelfde technieken, ze zou nooit zo foutloos kunnen spelen als deze jongedame. En zelfs al was ze goed, dan nog zou Kayra niet de persoon zijn die vele toeschouwers zou trekken. Uitstraling en uiterlijk waren bijna net zo belangrijk als het spelen zelf.
‘Niet zo onzeker,’ zei Nathan met een glimlach. ‘Ik zal eerlijk zijn. Ik genoot meer van jouw optreden deze middag.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was de perfecte fantasie. Hij, Kayra en een groep mensen die hen niet eens wisten wie ze waren. De groep om hen heen had geen enkel weet van hun bestaan, of wat deze avond voor hen betekende. Ze gingen op in de groep, weg van hun verplichtingen en levens die zodanig voor hen uit waren getekend. Als het kon, zou hij hier voor de rest van zijn leven blijven.
Samen met haar.
Na het zien van de harpist trokken ze verder de stad in. Ten alle tijden hield hij Kayra haar hand vast. Hij probeerde haar te leiden door de groepen mensen, die soms zo opgingen in hun eigen pad dat ze niet eens door hadden dat Kayra er ook nog liep. En ook zij besteedde nauwelijks aandacht aan de mensen die voor haar liepen. Haar donkere ogen schoten naar ieder detail, ieder nieuw plaatje dat ze waar wilde nemen.
Het drukbezochte festival liet ook niets over aan de verbeelding. Overal waar Nathan keek zag hij rijke kleuren en lampionnen. Hij rook al het lekkers en op iedere straat was er wel iets te beleven: theater, muziek of dans.
Ze arriveerden op een groot plein. Groepen mensen draaiden rond een fontein. In het water dreven lichtjes en kinderen speelden op de stenen rand. De herbergen en barren die zich aan het plein bevonden hadden hun deuren geopend en mensen liepen hongerig naar binnen.
Een grote man beende met twee bierpeulen langs hem en Kayra. De man struikelde over zijn eigen voeten en Nathan kon haar nog net op tijd opzij trekken. Het bier belandde in een grote plas op de grond en had Kayra net gemist.
‘Dat ging nog maar net goed,’ zei Nathan lachend. Hij legde zijn handen op haar schouders en controleerde of hij op tijd was geweest en er geen bier over haar heen was gegooid. ‘Mensen kijken soms echt niet uit.’
‘Het geeft niets,’ antwoordde Kayra zachtjes. Ze wierp een blik op de man, die niet eens doorhad dat hij bijna iemand onder had gegooid. Hij liep stug door, waarschijnlijk van plan om de halflege glazen weer opnieuw aan te vullen.
Nathan wees naar één van de kraampjes, die net voor de barren stonden. ‘Wil je iets eten? Ik weet dat we ook al wat mee hebben, maar ik heb gehoord dat de honingcakejes hier het beste zijn.’
Zelfs al had ze zijn idee afgewezen, had hij haar toch meegetrokken naar het kraampje waar de zoetigheden werden verkocht om haar te overtuigen. Gelukkig knikte Kayra en liet ze zich door hem meetrekken naar de korte rij die voor het kraampje was gevormd. Ze ging op haar tenen staan om over de schouders van anderen te kijken naar de gebakjes.
Nathan lachte en legde zijn arm weer rond haar middel. Nu hij haar een kus had gegeven, hoe klein deze ook was geweest, durfde hij wat meer. Zeker omdat hij merkte hoe Kayra tegen hem aanleunde en ontspande onder zijn aanraking. Hij wilde niets doen om haar ongemakkelijk te laten voelen.
‘Wellicht kunnen we bij de fontein zitten om ze op te eten,’ stelde hij voor, terwijl hij met zijn kin op haar schouder leunde. Hij voelde Kayra knikken.
De rij bewoog langzaam iets vooruit, maar zijn arm bleef rond haar middel.
‘Ik kan nog steeds niet geloven dat we hier zijn,’ fluisterde, zodat alleen hij haar hoorde. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij moest toegeven dat ook hij het niet helemaal geloofde. Hij was niet de ongehoorzame zoon. Hij had nog nooit de orders van zijn vader genegeerd. Het had nooit gehoeven. Maar nu vertelde iedere cel in zijn lichaam dat hij niet kon vertrokken zonder een avond als deze met Kayra te beleven.
Wat er ook zou gebeuren, hij moest weten dat hij het in ieder geval had geprobeerd.
‘Ik begrijp het. Ik sta er ook een beetje versteld van,’ bekende hij aan haar. ‘Maar ik ben blij dat we hier samen zijn. Dit is zoals het zou moeten zijn.’
En zoals het nooit meer zou kunnen zijn, maar die gedachte duwde hij snel weg. Daar wilde hij niet aan denken. Niet vanavond.
Ze waren eindelijk aan de beurt. Nathan duwde haar voorzichtig iets naar voren en begroette vervolgens de vrouw die achter het kraampje stond. Hij wees naar de met honing geglazuurde cakejes. ‘Twee van deze graag.’
Hij overhandigde haar de muntstukken en knikte naar Kayra dat zij de cakejes aan kon nemen. De vrouw glimlachte naar haar en gaf haar een knipoog. ‘Je hebt geluk, meisje. De liefde gaat door de maag, zeggen ze altijd. En als iets goed is voor de liefde, dan is het wel een vleugje honing.’
Nathan zag de aanhoudende blos op Kayra haar wangen verergeren, waardoor hij lachte. Het maakte niet uit wat ze deed. Al haar kleine bewegingen konden hem betoveren.
‘Dankuwel,’ zei Nathan nog snel, waarna hij samen met Kayra uit de rij stapte. Hij nam de cakejes van Kayra over en liep met haar naar de fontein. Ze namen plaats tussen een paar spelende kinderen die de uitdaging aan hadden genomen om de drijvende lichtjes te pakken te krijgen vanaf de rand.
Met een glimlach hield hij het cakeje omhoog in zijn handen. Hij gebaarde naar Kayra om hetzelfde te doen. ‘Proost? Op een perfecte avond.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘Ik heb nog nooit een honingcakeje gehad,’ mompelde Kayra, terwijl ze het voedsel bekeek. Het cakeje was nog warm en dat versterkte de zoete honinggeur. Het gebeurde weinig dat Kayra zichzelf kon trakteren op zoetigheid. Het was een onnodige luxe die Kayra zich niet kon veroorloven. Vroeger haalden haar ouders nog wel eens honing op de markt. In de winter voegden ze het toe aan een kruidenthee om haar keel te verzachten. Daarnaast bracht het vleugje honing een extra gevoel van warmte met zich mee. Later had Kayra het zelf nog eens willen halen, om haarzelf te trakteren na een zware herfst. Maar blijkbaar was honing een gewild product, zeker richting de winter, en dat was zichtbaar aan het prijskaartje. Kayra had het wel kunnen kopen, maar zou zich vervolgens schuldig voelen bij elk kleine beetje honing dat ze zou gebruiken, wetende wat voor andere dingen ze daarvan had kunnen maken.
‘Proef het. Ik weet zeker dat je het lekker zal vinden.’
Voorzichtig nam ze een hap van het lauwe cakeje, waarbij een explosie aan smaak zich uitvouwde op haar tong. ‘Oh wauw,’ zei Kayra met volle mond. ‘Je hebt gelijk.’
Nathan lachte toen Kayra gewillig nog een hap nam. Plotseling begon schaamte zich te verspreiden door haar lichaam. Ze zag er vast uit als een holbewoner die in geen dagen voedsel had gehad. Daarnaast kwam het misschien ondankbaar over omdat hij haar had getrakteerd op het cakeje?
‘Wanneer je terug bent, zal ik je terugbetalen,’ zei Kayra, terwijl ze haar rug rechtte.
Nathan schudde zijn hoofd. ‘Dat is echt niet nodig.’
‘Tuurlijk wel,’ zei Kayra. ‘Ik weet dat jullie het thuis goed kunnen gebruiken.’
‘Dat zijn mijn zorgen. Ik geef je dit als een vriend, daar hoef je me niet voor terug te betalen. Daarbij, het was mijn idee.’
Kayra keek naar het cakeje. ‘Ik zal een manier vinden om je te bedanken.’
‘Ik weet wel een manier?’ suggereerde hij.
Direct ving ze zijn blik op, blij verrast met het idee dat er misschien een manier was om haar dankbaarheid kenbaar te maken. ‘Hoe?’
‘Door je cakeje op te eten zonder schaamte,’ zei hij met een knipoog.
Dat maakte haar aan het lachen, en ze besloot dat aanbod met open armen aan te nemen.
De sfeer van het festival deed hen goed. Continu waren ze aan de praat en regelmatig moest een van de twee lachen. Ze deelden verhalen met elkaar, zowel herinneringen als volksverhalen, discussieerden over de meest verschillende onderwerpen en leerden elkaar zo nog beter kennen. Hoewel subtiel, had Nathan tijdens het gesprek zijn arm om haar middel geslagen en haar dichter tegen zich aangetrokken. Het bracht haar in verlegenheid, maar toch leunde ze lichtjes tegen hem aan, ten teken dat ze het fijn vond wat hij deed.
‘Ah, een jonge liefde,’ zei een wat oudere man die hen passeerde. Hij wierp een blik op de vrouw naast hem met een blik die boekdelen sprak, de passie was duidelijk nog aanwezig bij het oude stel. ‘Niets mooiers dan dat.’
Hoewel de man en vrouw hen verder niet meer stoorden, hadden zijn woorden een stilte laten vallen tussen het tweetal. Een jonge liefde. Kayra vermoedde het al een tijdje, maar na vandaag wist ze het zeker. Ze was verliefd op Nathan, hij was de man waarmee ze een toekomst wilde opbouwen. En, hij wilde hetzelfde. Ze kon niet goed begrijpen waarom, maar hij had haar vandaag duidelijk laten zien dat hij om haar gaf.
‘Kayra?’ Zijn stem klonk kwetsbaar. ‘Ik wil wat zij hebben.’
Haar hart klopte in haar keel. Ik ook. ‘Maar, je familie?’
‘Het maakt me niet uit wat mijn familie ervan vindt. Als ik terugkom, zal ik ze overtuigen.’
Kayra had weinig hoop. Zijn vader zou haar nooit accepteren. ‘Nathan… Ik geef ook om jou, maar ik wil niet tussen jou en jouw familie instaan.’
‘Hij zal het maar moeten accepteren.’
Ze zou willen dat het zo simpel was. Niets liever zou ze bij Nathan blijven, voor de rest van haar leven. Maar ze kwamen uit verschillende werelden. In het dorp zou ze nooit geaccepteerd worden, maar Nathan kon zijn familie niet achterlaten.
‘Ik wil niets liever, maar voor ons is het niet zo simpel als voor anderen…’
Kayra had een verleden, een schaduw hing over haar leven die haar altijd zou beïnvloeden. Niet voor niets was ze naar Daneyon toegestapt om voor hem te gaan werken. Niet bewust wilde ze het geheim voor hem houden, maar ze was bang dat zijn mening over haar compleet zou veranderen. Voor nu wilde ze vasthouden aan het idee dat hij om haar gaf. Als hij terug zou komen, zou ze hem eerlijk vertellen wat er gebeurd was.
Kayra pakte Nathans hand en kneep er zachtjes in. ‘Het is een zorg voor later. Vanavond vieren we het heden, zonder zorgen over wat nog komen gaat. Vanavond is het belangrijkste dat we samen zijn.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nathan wenste dat de avond een eeuwigheid zou duren. Hij wenste dat zijn gesprekken met Kayra nooit ten einde zouden zijn, dat de muziek zou blijven spelen en dat wie er ook bepaalde wanneer de zon opkwam en een nieuwe dag zou beginnen, voor één keer genade zou tonen aan de mensheid.
Jammer genoeg werd geen van wensen werkelijkheid. De avond vorderde en langzaam maar zeker verlieten mensen het festival. De muziek stierf weg en zowel hij als Kayra kregen slaap in hun ogen. Nathan wilde niet toegeven aan de moeheid die hij voelde. Als hij zijn ogen zou sluiten, zou zijn onvermijdelijke toekomst dichterbij komen.
Hij wist dat hij de tijd niet langer kon rekken, maar er was nog één ding wat hij wilde doen.
‘We hebben nog helemaal niet gedanst,’ zei Nathan terwijl hij samen met Kayra door de leeglopende straten wandelde. Hij had Kayra wel verlangend naar de groep dansende mensen zien kijken, maar hij had ook gemerkt dat ze zich er niet helemaal comfortabel bij had gevoeld. Hij had haar niet willen dwingen om tussen de mensen te staan, maar nu er bijna niemand meer was, hoopte hij dat ze nog een kans zouden krijgen.
‘Ik ben bang dat we onze kans hebben gemist,’ verzuchtte Kayra en ze knikte naar de muzikanten die bezig waren om hun instrumenten te verzamelen. Als Nathan niet snel zou zijn, zou hun kans inderdaad verdwijnen.
‘Wacht hier.’ Hij liet Kayra los en haastte zich naar de muzikanten aan de overkant van de straat.
‘Goedenavond,’ begroette hij ze. ‘Jullie hebben werkelijk prachtig gespeeld. Ik vroeg me af of jullie nog één nummer in jullie hebben?’
Een man die zijn fluit opborg, bromde. ‘Het festival is voorbij, jongen.’
‘Alstublieft?’ smeekte Nathan hem. ‘Ik wil er zelfs voor betalen. U berijpt toch ook wel dat ik mijn vriendin niet zomaar teleur kan stellen?’
Nathan wees naar Kayra, die haar ogen neersloeg toen ze merkte dat de muzikanten zijn hand in haar richting volgden. ‘Ze wil graag nog één keer dansen.’
Een andere muzikant leek aan Nathan zijn kant te staan. ‘Kom op, we willen allemaal onze geliefde tevreden houden, toch?’
Het bracht Nathan in verlegenheid om zo over zichzelf en Kayra te denken. Zelfs na deze avond voelde het vreemd om toe te geven dat hij verliefd op haar was. Dat hij, net zoals het oude koppel dat ze tegen waren gekomen, samen met haar zijn leven door wilde brengen.
De man met de fluit zuchtte. ‘Hoeveel heb je nog?’
Nathan zocht in zijn zakken en liet een muntstuk zien. Hij had nog meer, maar dat geld liet hij liever achter bij Kayra of zijn familie. ‘Genoeg voor één lied, hoop ik?’
Met tegenzin nam de man het geld aan en knikte hij, waarna hij de anderen een seintje gaf. ‘Ik ben gek dat ik dit doe. Eén lied, jongen. Zorg dat je er goed gebruik van maakt.’
‘Natuurlijk, dankuwel!’ Blij dat het gelukt was, rende hij naar Kayra en nam hij haar handen vast. Hij draaide al een rondje met haar.
‘Waar ging dat over?’ vroeg Kayra.
‘Ze spelen nog één keer iets, speciaal voor ons.’ Nathan glimlachte. ‘Tenminste, als je met me wil dansen.’
De muziek zwol aan en Nathan keek hoopvol naar Kayra, zijn handen stevig om die van haar.
Kayra keek om zich heen, alsof ze er zeker van wilde zijn dat er niemand anders in de buurt was. ‘Ik weet niet zo goed hoe, bekende ze.’
‘Dat geeft niks,’ verzekerde hij haar. ‘Ik heb je vast. En ik weet zeker dat je een natuurtalent bent.’ Hij haar een rondje draaien onder zijn arm door. Daarna plaatste hij zijn hand op haar rug en leidde hij haar de dans in.
Kaya volgde hem nauwkeurig en hield haar eigen voeten in de gaten, bang om te struikelen of om op zijn tegen te staan. Nathan verplaatste zijn hand naar haar gezicht en tilde haar kin omhoog. ‘Ik zal je niet laten vallen, beloofd.’
Ze glimlachte naar hem en Nathan wist dat dit de glimlach was die hij zich iedere avond zou inbeelden, wetend dat zij op hem zou wachten totdat hij weer terug zou zijn.
Ze dansten door de hele straat, waar de lampionnen nog zachtjes branden. Ze dansten tot de laatste noten van de fluit wegstorven en de laatste snaar van de viool werd aangeslagen. Ze eindigden in het midden van de straat, met hun armen stevig om elkaar geslagen.
Waar hij eerder die avond had getwijfeld om haar te zoenen, was alle twijfel nu verdwenen. Hij kuste haar, zacht en voorzichtig, maar met alle liefde die hij in zich had.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De zachte aanraking zorgde voor een explosie aan gevoelens. Vreemde, fysieke sensaties en een hoop onverklaarde gevoelens kwamen naar boven. Fijne, weggestopte herinneringen. Het was een teder gebaar, een die ze meerdere keren bij haar ouders gezien had. Gevolgd door een glimlach en een dolverliefde blik in elkaars ogen. Kayra was nog jong geweest bij die herinneringen, maar wist dat het krijgen van een kus enkel in ontvangst genomen werd van iemand die dierbaar voor je was. Vroeger had ze niet begrepen wat er zo speciaal was aan het geven van een kus op elkaars lippen.
Nu was het haar meer dan duidelijk.
De zachte beweging straalde intimiteit uit, genegenheid. Haar lichaam vertelde haar op verschillende manieren hoe bijzonder dit gebaar was. Haar verhoogde hartslag, de warme tinteling die zijn handen op haar huid achterliet, de vreemde maar prettige knoop in haar maag.
Het overviel haar.
En dat merkte Nathan. Na de enkele zachte strelingen van zijn lippen over de hare, stopte hij. Zijn lippen hingen enkele centimeters voor de hare, zijn blik neergeslagen. ‘Het spijt me, ik had niet…’
Impulsief, een eigenschap die Kayra niet vaak liet zien, dempte ze zijn woorden door haar lippen op die van hem te leggen. Onzeker over haar handelingen, probeerde ze de fijne aanraking van Nathan te imiteren. Ze voelde hoe er een glimlach op zijn gezicht vormde, en dat was de fijnste bevestiging die ze kon krijgen.
Dit was zoals het hoorde te zijn. Een eerste kus, met iemand die speciaal voor je was, met iemand met wie je de rest van je leven samen wilde zijn. De gedachte dat dit laatste onmogelijk was, leek voor nu onbelangrijk.
Na enkele seconden staakte Kayra de kus en leunde haar voorhoofd tegen die van Nathan. Responsief gleden Nathans armen rond haar middel en omhelsde hij haar stevig.
‘Nu is deze avond pas echt perfect.’ Zijn glimlach werd gevolgd door een korte kus, een aanraking waar ze zich nu beiden comfortabeler bij leken te voelen. Een blik in zijn ogen bevestigde voor Kayra dat dat gevoel wederzijds was.
Nadat ze de muzikanten nogmaals bedankt hadden voor het laatste nummer, besloten ze op zoek te gaan naar een slaapplaats voor de avond. Het liefst was Kayra teruggegaan naar haar eigen huisje, het was immers jaren geleden dat ze buitenshuis geslapen had en dat voelde onwennig. Toch had Nathan haar overtuigt dat het laat was en het bos misschien gevaarlijk was. Hoewel Kayra niet bang was, had het idee dat ze de nacht met Nathan zou doorbrengen haar overgehaald.
Het was echter niet makkelijk om een slaapplek te vinden. Het festival had veel kijkers getrokken, die hetzelfde idee hadden als zij. Veel van de herbergen zaten vol. Uiteindelijk vonden ze een kleine herberg aan de rand van de stad waar nog een enkele kamer vrij was. Nathan overhandigde de eigenaresse een paar muntstukken, waarna ze naar hun kamer begeleid werden. De simpele uitstraling van de kamer deed Kayra goed, het deed haar denken aan haar eigen plekje. De kamer bestond uit een stoel met een klein tafeltje, een kapstok, een vloerkleed op de grond en een eenpersoonsbed.
‘Het ontbijt wordt bij zonsopgang opgediend.’
‘Dank u wel,’ zei Nathan, waarna hij haar een fijne avond wenste.
Hij zette zijn spullen neer en legde zijn jas op de grond, in plaats van deze op te hangen aan de kapstok. Hij streek het kledingstuk uit en ging erop zitten.
‘Wat doe je?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Jij mag in het bed slapen.’
Kayra knielde voor hem neer, met een verlegen glimlach op haar gezicht. De rode blos op haar wangen verraadde haar komende woorden al. ‘We kunnen het bed ook delen?’
Nathans wangen kleurden rood, waarna hij snel zijn hoofd schudde. ‘Nee, nee. Ik wil niet dat mensen… dat jij… ik wil geen verkeerde ideeën geven.’
Kayra pakte zijn handen vast. ‘Dat weet ik. Maar ik zou je graag dichtbij hebben vanavond.’
De twijfel was zichtbaar in zijn ogen. ‘Weet je het zeker?’
Met een kneepje in zijn handen en een duidelijk knikje, stemde ze in. ‘Zolang je belooft om niet te spieken terwijl ik me omkleed,’ zei ze plagend.
De blos die langzaam wegtrok op Nathans gezicht, keerde direct terug. ‘Beloofd.’
Voordat ze haar kleding uitdeed, keek ze nog eenmaal over haar schouder om te zien of Nathan inderdaad met zijn rug naar haar toegekeerd zat en zijn handen voor zijn ogen hield. Ze ontdeed zich van de simpele, tweelaagse jurk, om vervolgens haar nachtjurk aan te trekken. Ze haalde de vlecht uit haar haren en plaatste haar kleding terug in haar tas. Vervolgens nam ze plaats op het bed, om Nathan te laten weten dat hij weer mocht kijken. Toen ze allebei klaar waren om te gaan slapen, trokken ze de deken over zich heen.
Wat ongemakkelijk keerde Kayra haar rug naar Nathan, die voorzichtig zijn arm om haar heen sloeg. ‘Weet je zeker dat je dit oké vindt?’
Meer dan oké. Zijn arm om haar heen bood een soort warmte die ze in geen jaren had gevoeld. Een gevoel van veiligheid. Als antwoord nam ze zijn hand vast. ‘Ik kijk nu al uit naar onze volgende avond samen.’ Geen ‘als’, op dit moment wilde Kayra geloven in het feit dat hij terug zou komen. Dat dit een mogelijke toekomst was. Hun toekomst.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De nacht met Kayra spenderen was wellicht het meest schandalige wat Nathan ooit had gedaan.
Als iemand er achter zou komen dat ze het bed hadden gedeeld voordat ze waren getrouwd, dan had hij Kayra haar reputatie vernietigd. Hij, hij zou er nog wel bovenop komen. Voor mannen was het niet ongebruikelijk, maar voor vrouwen? Als hun eigen dorp hier achter zou komen, dan zou men nog minder met Kayra te maken willen hebben dan dat nu al het geval was.
En toch was het de beste nacht van zijn leven.
Er was niet eens iets gebeurd. Natuurlijk was er niets gebeurd. Ze hadden samen onder de dekens gelegen, dicht tegen elkaar aan om de warmte vast te houden. Hij had zijn arm om haar heen gelegd en had gewacht totdat ze in slaap was gevallen. In stilte had hij geluisterd naar haar comfortabele, rustgevende adem. Nog een geluid dat hij toe zou voegen aan zijn mentale lijstje, zodat hij het niet zou vergeten als hij ver weg zou zijn.
Hij had met haar donkere haren gespeeld, zachtjes, zodat hij haar niet wakker zou maken. Ondertussen had hij de hele nacht nogmaals in zijn hoofd af laten spelen, tot aan de kus toe. Hij had niet gedacht dat hij ooit zo dapper zou zijn om haar te laten zien hoe hij zich voelde, zeker niet vlak voordat hij weg ging. Misschien had hij het daarom juist gedaan. Zodat hij weg kon gaan met een gerust gevoel in zijn hart, wetende dat Kayra echt op hem zou wachten.
Ook hij was uiteindelijk in slaap gevallen. Een slaap die veel te snel was gegaan, maar hij was niet langer in staat om de tijd tegen te houden. Het was ochtend en hij en Kayra moesten terug naar huis, zodat Nathan zich klaar kon maken voor zijn vertrek.
Ze aten hun ontbijt in stilte. Niet omdat ze niets tegen elkaar te zeggen hadden. Nathan zag in haar bruine ogen dat ze zoveel wilde vertellen, maar niet goed wist hoe. Een gevoel waar hij ook last van had. Zijn vertrek hing als een donkere wolk boven hen en ze merkten het allebei.
Zelfs tijdens de reis terug naar huis werd er niet veel gesproken. Toch was het geen vervelende stilte. Hij was gemakkelijk, alsof het zo hoorde te zijn. Nathan kon zich inbeelden dat hij, nadat hij terug zou zijn van het leger, samen met Kayra in een huis kon zitten en dat ze uren samen door konden brengen zonder iets te zeggen. Dat ze, uiteindelijk, samen op de bank zouden knuffelen en van elkaars aanwezigheid zouden genieten in alle stilte en rust die ze dan zouden hebben.
Pas toen het huisje van Kayra weer in zicht kwam, vond Nathan de woorden om de stilte mee te doorbreken.
‘Ik denk niet dat we het nog verder kunnen uitstellen, of wel?’ vroeg hij hoopvol, terwijl hij van zijn paard afstapte. Hij liep naar Kayra toe en stak zijn hand naar haar uit, zodat hij haar van het paard kon helpen. Ze legde haar handen op zijn schouders en sprong van het dier af.
‘Ik ben bang van niet,’ verzuchtte ze. Ze hadden geen tijd meer. Misschien hadden ze nog een paar minuten, maar Nathan wist dat zijn ouders ondertussen al hadden ontdekt dat hij er niet meer was. Het zou niet lang duren voordat ze hem zouden zoeken en hij wist dat ze als eerste naar deze plek zouden gaan.
Nathan knuffelde haar. Hij wilde geen afscheid nemen. Hij wilde niet eens naar het leger, maar hij kon niet tegen deze beslissing in gaan. Zijn familie had het geld nodig. Op deze manier kon hij ze dat bieden. Met dat geld zouden ze zijn zusje kunnen helpen. Misschien zou hij zelfs een deel van zijn geld op kunnen sturen naar Kayra, al wist hij dat ze wel in staat was om voor haarzelf te zorgen.
Kayra sloeg haar armen om zijn middel en ze liet haar hoofd tegen zijn borstkas rusten. Er waren zoveel dingen die Nathan op dat moment wilde doen. Hij wilde zijn gezicht begraven in haar haren, zodat hij haar geur nog een keer in zich op kon nemen. Hij wilde haar gezicht vastpakken om haar nog een keer te kussen, en daarna nog een keer en nog een keer. Hij wilde met haar mee naar binnen gaan, om vervolgens te doen alsof ze samen hun normale leven weer op konden pakken. Een verliefd stel dat slechts een klein avontuurtje had gehad om weg te komen van de dagelijkse sleur.
Hoe graag hij die dingen ook wilde doen, hij koos voor hetgeen wat hij het ergste vond: hij liet Kayra los.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld