Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
| Verlies |
Voordat ik begin wil ik even een TW geven over rouw en het verlies van een dierbare. Ik ga niet in op hoe ze is overleden, maar er komen wel thema's in, zoals de dood zelf, die voor mensen heftig kunnen zijn. Take care. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wilde schrijven, maar ben toch uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat het toch wel goed is. Niet per sé voor mij, aangezien ik eigenlijk alleen nog maar 'van me af schrijf' als niemand het kan lezen. Dit is niet voor mij, maar voor iedereen die hier ook doorheen is gegaan of gaat. In deze blog beschrijf ik hoe het voor mij is geweest toen ik voor het eerst hoorde dat een vriendin was overleden, tot aan nu. Ik hoop hiermee misschien mensen te kunnen helpen. Je bent hoe dan ook niet alleen. Hoe je ook omgaat met verlies, als het voor jou werkt dan is het goed. Schaam je nooit voor je gevoelens. De eerste maanden Voor mij is het nu langer dan een half jaar geleden dat ik haar ben verloren. Ik zal jullie de details besparen van hoe ze weg is gegaan, dit gaat meer om het proces erna. Toen we het hoorden, was mijn eerste reactie een soort shock, voor een aantal seconden staarde ik gewoon voor me uit terwijl de woorden langzaam binnen kwamen. Daarna begon ik, samen met heel erg veel mensen die in de zaal zaten (we zaten op school toen het werd verteld), heel hard te huilen. Ik denk dat ik twee volle dagen achter elkaar ben blijven huilen, aan één stuk door. Ik bleef alleen maar aan haar denken. Of ze misschien ergens nog zou zijn, of ze zou weten wat ik denk en wat ik zeg. Dat is misschien heel egoïstisch, maar ik let nog steeds op alles waar ik aan denk, voor het geval dat ze het weet. De dag dat we het hoorden, stond nog steeds de streak achter haar naam op Snapchat. 153 dagen, alsof ze gewoon ieder moment nog iets kon sturen. Maar dat deed ze niet. Ik bleef wachten, die laatste uren. Pas toen het nummer verdween was het laatste teken van leven dat ik van haar had gekregen weg. Een paar weken later besefte ik me pas dat ik steeds meer een soort geloof in mijn hoofd had zitten. Voordat ze weg was was ik helemaal niet zo (bij-)gelovig als nu. Het is niet zozeer dat ik echt gelóóf in een God, of in een leven na de dood. Ik wil gewoon dat het er is. Ze heeft niet het leven gekregen dat ze verdiende en ik hoop dat ze dat nu wel heeft. Dat het niet voor niets was. Ik wilde bij haar zijn. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer wilde leven, maar gewoon dat ik weer een kans zou willen hebben om met haar te praten. Om haar te laten praten, en in hemelsnaam, haar stem nog een keer te kunnen horen. De stem die ik hoor en het gezicht dat ik zie als ik aan haar denk zijn vervormd. Ook de herinneringen zijn incompleet. De laatste maanden + nu Al een paar weken nadat ze weg was werd er steeds minder over gepraat. Ik werd er vrij boos van. De vriendengroep waar ze altijd mee zat had al iemand erbij die nieuw was in de groep en er werd niet meer gesproken over wat er was gebeurd. Dat vond ik heel erg, zeker omdat ik er nog zo mee zat en het leek alsof niemand het meer iets boeide. Maar het boeide ze wel, ze probeerden gewoon door te gaan met hun leven en hun zwakte niet te laten zien. Waar ik nog steeds stil stond en iedere dag nog aan haar dacht en maanden later nog steeds een schuldgevoel had, probeerde de rest door te gaan. Dat het bij hun ook niet lukte zag ik later pas. Nog steeds denk ik dat ze gewoon reageert als ik haar app. Nog steeds denk ik dat ik haar nog wel een keer tegenkom in de stad, nu we geslaagd zijn en allebei een andere richting opgaan. Maar ze is helemaal niet geslaagd. Ze heeft haar examens nooit gedaan - ze is dood. Iedereen probeert door te gaan, nog steeds. Bij veel mensen lukt het nu, omdat zij haar niet zo goed kenden. Maar bij haar vrienden gaat het nog niet. Ik merk ook nog geen vooruitgang. Ik hou het bewust tegen, want vooruitgang betekent dat je doorgaat, toch? Dat ik haar ga vergeten. En dat laat ik niet gebeuren. Ik kijk liever iedere dag naar foto's van in Londen waar we samen opstaan, en huil dan omdat ik haar zo mis. Dat heb ik nog duizend keer liever dan haar vergeten. Dat is angst. Want ik weet ook wel dat, als het beter gaat, dat niet gelijk betekent dat ik haar ben vergeten. Dat is allemaal wat ik mezelf aanpraat, dat is wat iedereen waarmee ik het hierover heb zichzelf aanpraat. Het is allemaal angst, dat ze misschien toch meekijkt en ziet dat we doorgaan. Dat ze misschien denkt dat niemand haar meer herinnert. Allemaal angst, waarvan ik had gedacht dat het sneller weg zou gaan. Maar die angst, samen met het spijtgevoel, het verdriet en nog duizenden anderen gevoelens, zijn niet weggegaan. Ze zijn zelfs niet minder geworden. Ik denk iedere dag aan haar en als ik het gevoel heb dat ik niet aan haar heb gedacht word ik boos op mezelf en ga ik nog extra herinneringen ophalen. Om het goed te maken. Zelfs als ik boeken aan het opruimen ben in de bibliotheek waar ik werk, en ik bij de boeken over rouw kom, moet ik altijd even stoppen. Als ik haar naam ergens lees schiet alles weer mijn hoofd door. Vanaf het moment dat ik bij haar in de klas kom, en dat we naar Londen gingen, helemaal tot aan het moment dat ons het nieuws werd verteld. Alleen de nachtmerries zijn afgenomen. Niemand praat er meer over eigenlijk. Dat vind ik soms nog wel raar, juist omdat ik nog steeds zoveel over haar te zeggen heb. Juist omdat ik het praten nog zo nodig heb. Maar je wil andere mensen er niet toe dwingen om eraan te denken. Dus hou je je mond toch maar. Iedereen zei steeds dat het wel goed zou komen. Maar hoe zou het ooit goed kunnen komen? Ze is weg en ze komt nooit meer terug. Ze heeft haar laatste woorden al gezegd en haar laatste stappen gelopen. Het komt niet goed. Maar het wordt wel beter. Je leert er beetje bij beetje mee om te gaan. Degene die je kwijt bent geraakt is niet alleen een herinnering, maar een mens. En dat mens heb jij gekend. Dat is iets waar je trots op mag zijn. Als je iemand kwijtraakt is dat heftig, dat weet iedereen. Ik wist persoonlijk niet dat het nog zolang door kon gaan. In ieder geval niet bij iemand die ik helemaal niet zo goed kende. Ik zat naast haar bij Nederlands en we hebben eindeloze gesprekken gehad, midden in de nacht op Snapchat, waardoor ik haar toch als vriendin zag. Ik ben met haar naar de bioscoop geweest en naar het gala, maar toch heeft het nooit gevoeld alsof ik echt een van haar vrienden was. Dat weet ik nog steeds niet zeker. Wat ik wel zeker weet, is dat ik haar als vriendin zag. En dat ik haar elke dag mis. Bovenal: dat ik van haar hou. Nog steeds, elke dag. Het is zo belangrijk om erover te praten als je iemand bent verloren, ook als is het al jaren geleden. Zoals ik al eerder zei: schaam je nooit voor je gevoelens. Je moet weten dat je niet de enige bent. Ook al zijn het maar kleine dingen die je wil delen, zoals een grap die diegene je ooit heeft verteld. Deel het met iemand. Blijf er niet mee zitten. Wanneer je liefde bent verloren, zoek het opnieuw. Je zult zien dat het nooit helemaal weg is. |
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
