Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Schrijfwedstrijd seizoen 6 - ronde 3 |
| Geef je nu al op, Peterson?” Een grijns van oor tot oor stond op Rodrigo’s gelaat. Zijn blik vol divertissement was allesbehalve onmerkbaar gebleven toen hij de jongeman afgepeigerd op de grond zag liggen, half dood na de schoppen die Rodrigo hem verkocht had. Het was Petersons eigen fout. Hij had gewoonweg moeten gehoorzamen in plaats van een omwentelingsgezinde houding aan te nemen tegenover één van de meest agressieve bewakers die er rondliepen. Dat was Rodrigo’s mening tenminste. “Hup, Peterson, wees nou geen watje.” “Ik zou maar wakker blijven als ik jou was. Ik wil namelijk dat je je eigen dood die ik zal veroorzaken met volle bewustzijn kan meemaken, “ dreigde Peterson. Geen blik gunde hij Rodrigo Da Sangallo, de bewaker die dacht dat hij alles mocht doen en laten wat hij wilde. Desondanks Peterson gehoopt had Rodrigo klein te krijgen, brachten zijn bedreigingen het tegenovergestelde op. Geschater weerklonk door de donkere, grauwe kelder van de Stanford University. Ik vond het gewoonweg onmenselijk hoe we werden achtergelaten als wilde beesten. Deuren waren uit kleine kantoortjes gehaald en waren vervangen door traliedeuren. Kasten waren omgebouwd tot veel te kleine, donkere hokjes bedoeld voor eenzame opsluitingen. Het enige licht dat we te zien kregen, was kunstmatig. Buitenlicht was nergens te vinden sinds de ruimte niet beschikte over ramen. “Blijf dromen, Peterson,” bracht Rodrigo met een zeer spottende toon uit. Langzaam hurkte hij neer naast het uitgeputte lichaam van Peterson die ook wel bekend stond als gevangene #8612. Het was een jongeman die, afgezien zijn corrosieve gedrag, moeilijkheden vertoonde met het inhouden van zijn tranen. De enkele andere gevangenen die het tafereel vanaf een kleine afstand aanschouwden inclusief ikzelf, deerde Rodrigo niets. Hij ging grofweg verder met hetgeen waar hij goed in was; het afmatten van een gevangene die volgens hem ongehoorzaam was. De rustige jongen die hij normaliter was, bleek verdwenen te zijn. Rodrigo’s karakter was dermate veranderd dat er niets van zijn eerdere persoonlijkheid te bespeuren viel. Of hij het erg vond? Nee, hij haalde vreugde uit het pijnigen en vermoeien van de gevangenen. Hardhandig trok hij Petersons hoofd ietwat naar boven toe door zonder medelijden aan zijn haren te trekken. “Opdrukken, Peterson. Ik zeg het geen tweede keer.” Zonder aankondiging liet hij zijn haren los wat maakte dat hij weer in zijn oude positie viel. Tranen werden zichtbaar in Petersons ogen en desondanks ik maar al te goed wist dat hij ze in probeerde te houden, verspreidde de zoutige, transparante vloeistof zich al snel over zijn wangen. Hoe groot de drang om de hulpeloze ziel te helpen ook was, het mocht niet. Helpen werd als een overtreding gezien, een poging tot misdaad. Het mocht dan wel een baatzuchtige convictie zijn, maar de angst die ik vertoonde voor de roekeloze bewaker was groter dan mijn behulpzaamheid. “Stop met huilen, watje,” sprak Rodrigo uit zonder één greintje empathie te vertonen. Zijn harde woorden hadden echter meer effect dan verwacht. Zonder enige vorm van protest begon Peterson zich op te drukken, zelfs met de pijn die hij door zijn gehele lichaam kon voelen. Zijn lichaam werd compleet bont en blauw geslagen. Bloed, dat gezien werd als de levenskracht van een levend wezen, stroomde uit zijn neusgaten en kwam terecht op de koude, stoffige vloer. Een waterval van tranen volgde precies dezelfde weg naar beneden. Het verwonderde me dat Zimbardo de emotionele jongeman niet simpelweg naar huis stuurde. Zelfs een klein kind kon opmerken dat het experiment niet voor Peterson was weggelegd. Vermoedelijk was hij zodanig gehersenspoeld dat hij het verschil tussen werkelijkheid en bedrog niet meer kon inzien, net zoals elke andere deelnemer. Bevelen afkomstig van de bewakers werden blindelings opgevolgd door de gevangenen die iedere vorm van identiteit hadden verloren. Voorvallen waren amper te voorzien. Verscheidene theorieën en invloeden van toepassingen waren zodanig in overvloed dat het onmogelijk viel vast te stellen wat er zou gebeuren. De gevolgen van de interacties tussen mensen en percepties van elkaar waren immens. Daarnevens maakte het feit dat iedereen constant in een omgeving was met andere mensen aan wie zij zich moesten aanpassen, het er niet gunstiger op. Vrede was nergens te vinden noch tussen gevangenen en bewakers. Hun meningen werden aangepast aan de situatie met een cognitieve dissonantie als gevolg. Het geloof dat misdaden enkel gepleegd werden door slechte mensen werd alsmaar versterkt, wat maakte dat niet alleen wij, maar ook zijzelf eronder leden. Dat terwijl we niets anders konden dan wachten tot er eindelijk een einde zou komen aan de hel waar we eerder nog vrijwillig aan deelnamen. |
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
