Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Schrijfwedstrijd seizoen 6 - ronde 4 |
| YOLO. Het was de hippe afkorting die heel wat jongeren gebruikten, inclusief ikzelf, om aan te tonen dat je maar één keer leeft. Wanneer je je laatste adem uitblaast, betekent het dat alles voorgoed voorbij is. Geen bedroefdheid meer, noch opgetogenheid. Ongeriefelijkheid of ontzag zouden geen bestaan meer hebben in het net van emoties, maar ook het gevoel van comfort is iets dat je als overledene niet kan ervaren. Enkel een eeuwige, donkere duisternis. Dat was mijn presumptie tenminste. Anderen dachten juist dat er een eeuwige vreugde zou zijn na de dood, maar een dode was niet in staat iets te voelen. Mijn familie en vrienden zouden denken dat ik in een wereld vol vrede en harmonie kon verder leven in het hiernamaals. Het was nochtans mijn bedoeling om hen die gedachte te geven. Ik stak de sleutel in het contact van mijn geliefde Range Rover en draaide hem een stukje waardoor de motor startte, wat een brommend geluid veroorzaakte. Het zou de laatste keer zijn dat ik het vertrouwde geluid van mijn startende auto zou horen. Het vernielen van mijn eigen wagen ervoer ik als een zeer grote opoffering. Hij was belangrijker voor me dan wat dan ook, hoewel één ding iets meer van belang was. Daarnevens bestonden er meer Range Rovers op de aardbodem. Na enkele jaren sparen en hard werken, kon ik vast en zeker weer een nieuwe op de kop tikken. Ik drukte het gaspedaal rustig in. Ik wilde geen doden veroorzaken en aangezien ik niet de enige chauffeur op de baan was, moest ik mezelf inhouden tot ik de verlaten weg naast het bos bereikte. Ik versnelde in een korte tijd van vijftig kilometer per uur tot een redelijk snelle honderd kilometer per uur. Toen het reusachtige bos in zicht kwam, bereikte ik zelfs een snelheid van tweehonderd kilometer per uur die ik zonder aarzeling aanhield. Adrenaline gierde door mijn lichaam heen terwijl ik als een speer over de weg die bijna zo glad als ijs was, reed. Mijn stuur draaide ik een kwartslag naar rechts wat maakte dat ik uit het niets het bos in reed, net zoals gepland. Ik bleef mijn hoge snelheid aanhouden en ondanks mijn besef van risico's die ik op dat moment nam, kon het me weinig baten. Ik hield de gaspedaal continu ingedrukt, geen aanstalten gemaakt om alsnog mijn snelheid te verminderen en de rem in te drukken. In de duisternis, die ietwat werd verlicht door de koplampen van mijn wagen, kwam mijn eindbestemming in zicht; een ontzettend diepe afgrond. Mijn mondhoeken krulden naar boven. Er ontstond een grijns op mijn gezicht van oor tot oor. Alvorens de auto de afgrond bereikte, opende ik de autodeur om een uitweg te creëren. Zo snel als ik kon, sprong ik de auto uit terwijl ik mijn armen rond mijn bovenlichaam sloeg, hopende dat ik ervanaf kwam met slechts enkele schrammetjes en schaafwonden. Toen mijn lichaam in contact kwam met de vochtige bosgrond, rolde ik nog enkele meters verder weg. Toekijken hoe het voertuig naar beneden viel, deed ik niet; ik was te fel bezig met het redden van mijn lichaam. Het was een daad boordevol risico’s, al was dat louter het begin van mijn project. Wanneer alles afgerond was en ik de zekerheid had dat het metterdaad op een onverhoeds ongeval leek, zou ik vluchten, zo ver mogelijk. Ik kroop langzaam iets dichterbij de afgrond om de staat van mijn wagen bezichtigen, maar al snel daarna weerklonk er een luide explosie waarna een hele boel vlammen van wel een tiental meters hoog ontstonden. Mijn plan was geslaagd. Mensen zouden denken dat ik uitgleed door de spekgladde weg en het stormachtige weer en dat de kans om uit te wijken onmogelijk was geworden. De varkens ledematen die ik eerder nog in de auto had gelegd, zouden lijken op mijn bloedeigen lichaamsdelen. Niemand zou ooit weten dat ik nog levend rondliep. Nu ik, een viertal jaren later, terugkijk op mijn daad weet ik niet wat me bezielde. Ik wilde een nieuw leven, ook al betekende het dat ik het moest leiden zonder mijn familie en vrienden. Het beginnen van een nieuw hoofdstuk betekende evenzeer mijn recht op nieuwe kansen en dat was mijn prioriteit. Fouten die ik had gemaakt werden vergeten en misdaden werden plotseling minder belangrijk. Ik had er alles voor over om een ‘tweede leven’ te starten, helemaal alleen. Spijt van mijn toenmalige keuze heb ik nooit gehad, hoe eenzaam mijn ‘tweede leven’ ook begon. Het was het waard geweest. |
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
