Ik heb enkele korte verhalen die zijn gebaseerd op The hunger games. De overgangen zijn niet 'vloeiend', om het zo maar te zeggen, aangezien ze geschreven zijn voor een THG schrijfwedstrijd en dus moesten kloppen met de opdrachten. Desalniettemin volgen de delen elkaar wel op. Hier is alvast deel 1, laat me weten wat je ervan vindt!
---

Felle lampen brandden gaten in zijn ogen toen hij er een snelle blik op wierp. Hij had kunnen zweren dat de warmte en het licht de zwarte vlekken die in zijn gezichtsveld zweefden permanent op zijn netvlies hadden  gebrand, maar toch verdwenen ze na een paar keer intensief knipperen. Zijn ogen gleden over de deinende, bontgekleurde mensenmassa die voor hem opdoemde. Duizenden gezichten, glimlachende monden en opgetogen uitdrukkingen die als verf op de huid geschilderd leken te zijn, klaar om weer af gewassen te worden. Vroeg of laat zouden de afkeurende blikken terugkeren. De mensen van het Capitool leefden in een illusie en ze waren te stompzinnig om verder te kijken dan de voortuin van hun luxe onderkomens.
'Dames en heren, Brian Gaiter, district drie!' De voorstelling ging verder. Hij liep op de man af, keek even naar de hand, naar de pols die verdween in een afzichtelijk, lila pak, en schudde hem toen.
'Hallo Caesar.' Zijn donkere ogen namen het geplamuurde gezicht voor hem in zich op. Het lila kapsel dat diezelfde kleur had gekregen om bij het pak te passen. De huid, bewerkt met plastische chirurgie, om zelfs de kleinste rimpel glad te trekken. De perfect witte tanden, zeker meerdere keren gebleekt. En de ogen, die ondanks het enthousiasme dat tot zijn lichaamstaal leek te horen, iets samen knepen toen de huid van de jongen de zijne raakte. Ook hij had de verhalen gehoord over de moordlustige verschijning die het derde district bewoonde.
Brian zonk neer in één van de met bont beklede stoelen en keek Caesar zwijgend aan. Die slikte even, ging eveneens zitten en begon toen te praten.
'Dus, Brian, hoe voelt het om na al die jaren eindelijk het Capitool eens van dichtbij te zien? Ben je net zo overweldigd en enthousiast door je komst  als wij?' Hij gebaarde naar het publiek dat als een gek begon te gillen en te klappen. Brian trok een wenkbrauw op.
'Dus je vraagt aan me of ik het net zo leuk vind om straks afgeslacht te worden in een gigantische kooi terwijl jullie als toeschouwers langs de kant staan te juichen en wedden wie van ons als laatst het loodje legt? Wil je nu werkelijk dat ik daar eerlijk antwoord op geef?' Even bleef Brian stil, maar toen Caesar geen antwoord gaf op zijn retorische vraag, vervolgde hij het kleine betoog dat in een opwelling uit zijn mond was gestroomd. 'Wel, Caesar, ik vind het geweldig om hier te zijn. Het is geweldig dat ik nu, om het zo maar te verwoorden, legaal mensen mag doden. Wel jammer dat jullie mijn mes hebben afgepakt voordat ik op de trein stapte, anders had ik nu met plezier laten zien welk spel ik met mijn mede tributen ga spelen. Hoe ik het bloed ga laten stromen, want dat is toch wat jullie willen zien? Een rode vloeistof die gestaag uit wonden stroomt, wonden aangebracht door de medemens? Waarom wachten tot de arena? Waarom niet de hele ervaring meemaken alsof je er zelf bij bent, letterlijk?' Caesar leek krampachtig te proberen zijn glimlach intact te houden, iets, dat moest Brian toegeven, waar hij redelijk goed in slaagde. Weer slikte hij, voordat hij een zorgvuldig geformuleerd antwoord langs zijn lippen perste.
'Wel, je hebt in ieder geval een goede motivatie, niet waar?' Dat laatste vroeg hij aan het publiek, dat hun ietwat onthutste uitdrukking verving door luid gejuich en een daverend applaus. Hijzelf klapte net zo vrolijk mee. Geen verrassing, hij was onderdeel van illusie. Een deel van zijn werk bestond er uit deze in stand te houden.
'Maar over die tactiek gesproken,' vervolgde hij het interview. 'Kan je niet vast een tipje van de sluier voor ons oplichten? Als ik jou zo hoor heb je alles goed uitgedacht. Vertel eens, wat gaat er voor zorgen dat jij als laatste overlevende de arena uit wandelt?' De twee keken elkaar even aan, totdat Brian de stilte doorbrak.
'Niets.'
Weer een stilte.
'Sorry?'
Een schamper lachje.
'Het zijn de ervaringen die je meemaakt in je leven die het leven in kwestie compleet maken. Dit alles, deze competitie, zal mijn laatste ervaring zijn. Waarom zou ik winnen als ik in feite al gewonnen heb? Mij in een situatie als deze stoppen staat gelijk aan een klein kind loslaten in een snoepwinkel en zeggen dat hij alles mag pakken en eten wat hij wil, voor niks. Geen wederdienst. Ik word in die winkel geplaatst en mag levens nemen zonder de gevolgen daarvan te dragen. Wat zou dat nog kunnen overtreffen?' En nadat die laatste woorden los waren gelaten en de lucht hadden gevuld met een haast voelbare spanning stond Brian op en liep hij het podium af, de inwoners van het Capitool perplex achter latend. Ze zouden nog wel zien wie ze toe hadden gelaten tot hét spel van het jaar. Ze wilden een spannende belevenis? Die konden ze krijgen.
Aan het teleurstellen van verwachtingen deed Brian Gaiter niet.