Ze stonden voor een grotopening en Brian zag dat Mikael net het meisje liet zakken. Erg stevig leek ze echter niet te staan en Mikaels vraag of ze al weer zelf kon lopen leek niet helemaal tot haar door te dringen.
‘Hij vroeg je wat, weet je,’ zei Brian, terwijl hij voor haar ging staan. ‘Het zou handig zijn als je dan ook even antwoordt, aangezien we toch verder moeten.’ De benen van het meisje leken te protesteren onder haar gewicht, iets wat nog een hele kunst was aangezien ze nauwelijks iets woog. Hij keek op en zag hoe Mikael zachtjes zijn hoofd schudde. O, geweldig. Alsof hij de enige was die een overlevingsinstinct erop na had gehouden en graag wilde weten hoe hij ervoor stond.
Plotseling kwam het meisje in beweging. Ze trok een mes tevoorschijn en richtte dat op Brian, die er minachtend op neer keek. Ze leek al haar overgebleven energie in de beschuldigingen te stoppen die ze op hen af gooide. Dus het was hun schuld, dat haar kleine vriendje uit haar district nu was gestorven? Dat hij zo nodig besloot zijn leven te eindigen met een domme heldenactie? Brian lachte schamper en zijn vingers gleden langs zijn eigen verzameling messen.
‘Laat me niet lachen,’ siste hij en hij wilde een stap naar voren doen, maar Mikael hield hem tegen. Brian sloeg de hand weg wierp de jongen een woedende blik toe, maar voordat hij ook maar iets kon zeggen, werden ze verstoord door zachte voetstappen. Het meisje, dat door haar woedeaanval ook een vlaag adrenaline mee had gekregen, draaide zich om en richtte haar mes op de bron van het geluid. De jongen, die niet veel later tevoorschijn kwam, hield een schroevendraaier in de aanslag en leek geschokt te zijn door het plotselinge gezelschap. Erg lang had hij echter niet om van de schrik te bekomen, want het meisje stortte zich al naar voren, vloerde hem en begon manisch op hem in te hakken. Zelfs toen de jongen al lang geen leven meer in zich kon hebben, ging ze door. Het was ergens vrij amusant om te zien, hoe zo’n klein meisje haar woedde uitte op een lijk. Toen Mikael uiteindelijk op haar af liep, grinnikte Brian zacht.
‘Laat haar. Volgens mij heeft ze op het moment de tijd van haar leven en als eenmaal tot haar door dringt wat ze heeft gedaan, zal ze niet meer te genieten zijn…’ Hij schudde spijtig zijn hoofd toen Mikael toch verder liep en Shira met moeite lostrok van het verminkte lichaam. Haar hele gelaat zat onder de bloedspetters en haar blik was verwilderd. ‘Staat je goed schat,’ merkte Brian op waarna hij nogmaals grinnikte. Tot Brians genoegen lachte ook Mikael. Shira deed een poging om overeind te komen, maar zakte bijna direct weer in elkaar. Hij nam aan dat dat dan ook meteen het antwoord was op de vraag of ze kon lopen ja of nee.
‘Jij gaat haar maar dragen, mocht je haar nog mee willen,’ zei hij tegen Mikael, terwijl hij een wenkbrauw optrok. ‘Daarnaast… Je zit nu toch al onder het bloed.’ Brian draaide zich om en liep de grot in, waarna hij aan de klim richting het hart van de vulkaan begon.
Na een lange tijd omhoog gelopen te hebben, voelde Brian hoe hitte tegen zijn huid sloeg. Het was al warmer in de grot dan buiten, maar nu was de verandering van temperatuur duidelijk voelbaar. De grond werd vlakker, totdat ze zich uiteindelijk op recht terrein bevonden en een lavastroom de weg versperde.
‘Verdomme,’ mompelde Brian terwijl hij halt hield en zich omdraaide om Mikael aan te kijken. ‘en nu?’ Mikael  zette Shira tegen de rotswand en kwam bij hem staan, waarna ook hij naar de lavastroom keek en hetgeen zei wat Brian ook al had bedacht;  Het meisje zou de sprong niet redden.
‘Geweldig!’ Brian draaide zich naar haar om en keek haar kwaad aan. ‘Was het serieus zo lastig om jezelf te laten sterven de afgelopen paar dagen? Of, ten minste, jezelf intact te houden? Want zeg nou zelf, als jij niet gewond was geraakt, was je geliefde Jace er nog én hadden we nu zonder moeite de lava kunnen passeren. Tot zover de stelling dat alles onze fout is, of niet soms schat?’
‘Spring toch in die lavastroom Brian,’ was het antwoord dat hij terug kreeg.
‘Ik denk dat het voor mij een stuk positiever uit zal pakken als ik jou er gewoon ingooi,’ antwoordde Brian, waarna hij zijn ogen iets samen kneep. Shira’s blik gleed even over iets wat zich achter Brian afspeelde voordat ze antwoord gaf. Op dat moment voelde Brian echter hoe iemand zijn armen om zijn hals sloeg en daar druk op uit begon te oefenen. Hij deed direct een greep naar zijn riem, maar nog voordat hij een mes te pakken had gekregen, waren de armen alweer verdwenen. Hij keek op en zag hoe Mikael een meisje tegen de rotswand aandrukte en iets tegen haar siste wat Brian niet kon horen. Vervolgens sleurde Mikael haar mee naar de lavastroom en niet veel later was haar lichaam verdwenen in de gloeiende substantie.
Brian liep op hem af en keek naar de plek waar het meisje was verdwenen. ‘Bedankt,’ zei hij onwennig, waarna hij weer wegliep en tegen de rotswand aan leunde. Mikael bleef echter achter bij de lavastroom en staarde ingespannen naar iets wat Brian niet kon zien.
'Jongens, ik zie daar dingen achteraan hangen. Zo te zien ook een smalle richel,' mompelde Mikael. Brian fronste zijn wenkbrauwen toen de jongen niet veel later voorstelde uit te zoeken wat er hing, om zijn leven te wagen voor het chagrijnige meisje dat nog altijd, bebloed en wel, in een hoekje toe zat te kijken.
‘Of we laten haar gewoon achter…’ mompelde Brian voor zich uit. Hij zou persoonlijk zijn leven niet willen wagen voor iemand die toch niet meer te redden was. Of ze nou hier stierf of tijdens het laatste gevecht, in beide gevallen zou ze dood zijn. Mikael liet zich echter niet tegen houden door Brians rationele gedachtestroom. De jongen sprong over de stroom en betrad voorzichtig de richel, waarna hij langzaam uit het zicht verdween. Brian zakte neer op de harde ondergrond en begon met een van zijn messen tekeningetjes te trekken in het gesteente onder zich.
‘Je weet dat je uiteindelijk hoe dan ook sterft?’ mompelde hij, een  vraag gericht aan Shira. ‘Vroeg of laat zal iemand eindelijk zien dat je een makkelijk slachtoffer bent, iemand die het bijna niet kan opbrengen om terug te vechten. Ja, je doodde die jongen buiten. Maar als je eerlijk bent tegen jezelf, had je het dan ook kunnen doen zonder die adrenaline in je lichaam? Zonder de woede?’ Ze antwoordde, iets wat hem verbaasde.
‘Uiteindelijk zal jij zien bij wie mijn loyaliteiten liggen, mijn liefste Brian. In de finale gaat het er niet om wie zwak of sterk is, maar om wie in de weg loopt. En jij bent daar heel goed in. Ik maak me geen zorgen om mezelf, of om Mikael. Ik maak me zorgen om jouw mentale gesteldheid’ Brian grinnikte.
‘O maar lieveling, het kan mij geen barst schelen of ik jouw loyaliteiten tot mijn beschikking heb, geloof me maar. En wat mijn mentale gesteldheid betreft… Ik denk dat je, met dat in je achterhoofd, toch maar wat vrees moet voelen of je eigen leven niet al te veel gevaar loopt.’ Het leek zo perfect gepland dat Brian in lachen uitbarstte. Nadat de woorden zijn lippen hadden verlaten, schoot een onbekend figuur tevoorschijn dat een mes in Shira’s schouder ramde.
‘Over goede timing gesproken…’ grinnikte Brian, terwijl hij toekeek hoe de schim, die een meisje bleek te zijn, keer op keer naar Shira uithaalde met haar mes. Shira zelf deed nog een zwakke poging om haar aanvaller te weren, maar haar krachten leken op te zijn. Brian zuchtte, kwam overeind en liep op de vechtende meisjes af. Hij sloeg zijn arm om de nek van het aanvallende meisje en trok haar weg van Shira, waarna hij druk uitoefende op haar pols zodat ze het mes onwillig los moest laten.
‘Kijk, het zit zo,’ fluisterde hij in de oor van het tegenstribbelende figuur in zijn armen, ‘Shira is van mij. Ik zal degene zijn die haar leven beëindigt, op de manier waarop ík dat wil. En ik ga die toekomstplannen laten verpesten door een tribuut met grootheidswaanzin.’ Hij glimlachte even, iets wat ze niet kon zien, en toen brak hij met een snelle handbeweging haar nek. Brian gooide het levenloze lichaam van zich af en keek naar Shira, die nauwelijks meer tekenen  van leven vertoonde.
Op dat moment sprong Mikael weer over de stroom en rende hij direct op Shira af. Hij smeerde een vreemd zalfje op de wonden en draaide zich toen om naar Brian, die zwijgend toe had gekeken.
‘Wat is er gebeurd?’ Brian rolde met zijn ogen en kwam overeind.
‘Mevrouw daar,’ hij wees naar het lijk achter zich, ‘besloot een poging te wagen om Shira te doden. Ik vond echter dat ik dat recht had en vermoordde haar daarom maar, aangezien jij het niet fijn schijnt te vinden als Shira sterft.’ Hij liep terug naar de rotswand waar hij, voordat ze werden aangevallen, ook had gezeten. Hij ging zitten, liet zijn hoofd tegen de wand leunen en sloot zijn ogen. De wonden van het meisje moesten genezen en zij moesten rusten. De finale kwam dichterbij.