Zijn hoofd kwam langzaam boven de grond uit en zodra zijn ogen zich aan de nieuwe omgeving hadden aangepast, begon hij deze te inspecteren. Muren bestaande uit rotsen, een onvaste ondergrond, licht afkomstig uit onbekende planten. Een klaterend geluid bereikte zijn oren, samen met de harde slagen van een elektrische klok die aftelde, niet naar het einde, maar naar het begin. Het begin van het spel des doods dat hij smachtte te spelen.
Zijn ogen vonden de bron van het andere geluid, een waterval met helderblauw water dat zelfs met een beetje fantasie niet natuurlijk te noemen was, net zoals dat het niet natuurlijk was dat de planten licht gaven of dat de insecten, die hem nu ook opvielen, zo'n heldere gloed uitstraalden. Hij vroeg zich af of hijzelf wel natuurlijk was en kwam tot de conclusie dat hij dat begrip wel erg breed moest nemen mocht hij het willen gebruiken om zichzelf te omschrijven. Hij grinnikte om zijn eigen gedachtegang en fixeerde zich op de klok, aangezien hij die vanaf zijn plek maar vaag kon zien.
Hij stond ver weg, afgelegen, in een tunnel die hij eerst door moest voordat hij bij de waterval was. Zijn tegenstanders in dit spel waren nergens te bekennen, iets wat hem ergerde. Angst op het gezicht van mensen, angst om wat komen ging, lokte bij hem altijd een betere prestatie uit. Desalniettemin liet hij zich er niet door afschrikken. Het maakte het spel gevaarlijker, leuker, beter. Hij zou er hoe dan ook van genieten.
Nog twintig seconden. Brian had bedacht dat de Hoorn des Overvloeds zich ergens bij de waterval moest bevinden, aangezien zijn lichaam die kant op stond gericht en achter hem enkel de tunnel was die het duister in leidde. De hoorn was de plek waar hij met Mikael had afgesproken, waar het bondgenootschap zou beginnen. Zijn spieren spanden zich, de adrenaline verspreidde zich langzaam maar zeker door de rest van zijn lichaam en zijn ademhaling versnelde iets. Tien seconden. Vijf. Drie. Twee. Eén.
De grond schoot onder zijn voeten door terwijl zijn lichaam in beweging kwam en hij zich naar voren stortte. Hij hoorde enkel zijn voeten die de grond raakten, zijn ademhaling en het geruis van neervallend water dat door de grot echode. Aan zijn gehoor had hij bijna niks, wat er voor zorgde dat de rest van zijn zintuigen op scherp stonden. Zijn ogen inspecteerden elk nieuw beeld dat ze kregen grondig. Zijn neus nam elke nieuwe geur in zich op, in afwachting van het metaalachtige aroma dat bloed aan zou geven.
Eén enkele gil wist het water te overstemmen, wat hem vertelde dat het gevecht al was begonnen. Hij spoorde zijn benen aan, probeerde zijn tempo te verhogen. Hij sprintte over een brug die onder de waterval door liep en daar uit het zicht verdween. Zijn voeten gleden weg. Hij viel.
Water viel op hem terwijl zijn lichaam met een klap het hout raakte. Hij kwam overeind maar voelde hoe iemand hem tegen zijn rug trapte, waardoor hij opnieuw voorover viel. Hij slaagde er dit keer in om in de koepel te komen die onder de waterval was geplaatst.
Hij stond opnieuw op en draaide zich om, om te zien wie het in zijn hoofd had gehaald hem aan te vallen. Een jongen, uit district elf als hij het goed had, stond met gebalde vuisten naar hem te kijken. Idioot. Brian stortte zich naar voren en zijn handen sloten zich om de keel van de jongen. Hij trok een wenkbrauw naar hem op en glimlachte sarcastisch voordat hij hem naar zich toe trok, zijn hand op zijn mond plaatste en zijn nek brak. Hij liet het levenloze lichaam op de grond vallen, draaide even met zijn schouders om de schade die van de klap weg te werken en rende toen door naar de hoorn.
Zijn oog viel op Mikael, die net de koepel betrad, en een riem waar enkele messen aan bevestigd waren. Dat laatste bevond zich op zo'n vijf meter van de opening van de hoorn, vlak naast een kleine jongen die onzeker voor zich uitstaarde. Het was de jongste tribuut, als Brian het goed had. District twaalf. De kans dat hij won was minuscuul en zelfs al gebeurde dat, dan zou hij getraumatiseerd zijn voor het leven. Het was beter om hem uit zijn lijden te verlossen voordat hoop op kwam spelen.
Brian liep op hem af, pakte de riem en greep de jongen vast bij zijn haar. De jongen richtte zijn angstige ogen op hem maar Brian reageerde alleen maar door voorzichtig een mes van de riem te halen en het vervolgens met kracht in de borst van de jongen te boren. Deze hapte naar adem, greep naar het lemmet en zakte in elkaar. Brian trok het wapen los en kwam overeind om daarna, met riem en al, naar Mikael te rennen.
Pas toen hij dichterbij was gekomen merkte hij de jongen op die naast hem stond. 'Wie is dit,' siste hij. Zijn vingers speelde met het mes dat hij nog steeds in zijn hand had. 'Jace,' was het antwoord dat hij kreeg. 'hij heeft zich over gegeven. Hij hoort nu bij ons.' Brian trok een wenkbrauw op.
'Ik hoop voor Jace dat hij mijn spelregels kent.' En met die woorden greep hij de arm van de nieuwe jongen en trok hij hem de koepel uit, mee naar buiten.