Note: Dit verhaal is gebaseerd op een schilderij dat je hier kan vinden. Kijk echter niet wanneer je slecht tegen bloed kan, aangezien er ze zien is hoe een man wordt onthoofd en dit aardig gedetailleerd is vastgelegd. 
---
‘Vrouwe Meredith, u kunt nog terug, iemand van uw stand zou niet-’ Met een subtiele handbeweging bracht de jonge vrouw de dienstmeid tot stilstand. De ranke vingers van haar andere hand waren om de hals van een fles wijn geklemd, die ze tegen haar lichaam aandrukte alsof haar leven er vanaf hing, iets wat niet in het geheel onjuist was.
'Dit moet eindigen. Ik weiger weerloos toe te zien hoe hij mijn volk onderdrukt en onteert, Agatha. Als ik daarvoor dit ene offer moet brengen, dan zij het maar zo.’ Meredith stond het toe dat de oude vrouw, de klopper op het hout van de voordeur liet bonzen, aangezien Agatha anders zou zien dat haar vingers trilden. Ze liet het liever niet merken, niet nu zij degene was die sterk moest zijn. Ze dacht aan de levens die ze spaarde, aan de meisjes die anders aan heer Hugo’s tirannie onderworpen waren en zonder enige aarzeling door hem gepenetreerd zouden zijn. Toch werd haar angst niet minder toen de deur met een haast cliché gekraak open zwaaide en de bebaarde grijns van Hugo onthulde.
'Meredith.’ De eerste letter sprak hij uit met enigszins gesloten lippen, waardoor hij het deed klinken als iemand die vergenoegd kreunend naar een bord met eten staarde. Even gleden zijn ogen langs Agatha, die met haar norse houding en gammele postuur niet bepaald in het kader van zijn smaak viel, voordat hij een stap naar achter deed en hen binnenliet. ‘Je bracht wijn, wat attent.’ Hij leidde hen voor naar een kamer waar een bed de ruimte domineerde. Kleden en doeken dienden als wanddecoratie, alleen in haar ogen was het slechts een materiële vorm van Hugo’s felle en agressieve karakter. De rode kleur van het doek dat net achter het bed hing, had wel wat weg van het bloed dat hij had vergoten, te vaak om op te noemen, te gruwelijk om zelfs maar over na te denken.
'Zijn er glazen aanwezig, mijn heer?’ Agatha nam het woord, beleefd als altijd en met slechts de duistere gloed in haar ogen als teken dat dit niet de plek was waar ze op het moment haar tijd wilde doorbrengen. Hugo bevochtigde zijn lippen met zijn tong en trok de fles uit de handen van Meredith, wiens lichaam even ineenkromp voordat ze haar armen voor haar buik vouwde.
Nergens voor nodig!’ bulderde hij, waarna hij de dop los schroefde en een flinke teug nam. Hij smakte en knikte goedkeurend, voordat hij nog enkele slokken nam en met gestrekte arm de fles in Meredith’s richting hield. ‘Drink.’
'Het is een geschenk van mijn grootouders, heer. Het is niet redelijk als ik uw drank bevuil met mijn speeksel.’ Ze verachtte het om zich als een mindere van hem voor te doen, om zich te verlagen tot het niveau van de oude vrouw naast zich en er enkel te zijn om hem te dienen en zijn seksuele behoeftes te bevredigen. Toch vervolgde ze waar ze aan begonnen was en bleef ze spreken. ‘Mijn lichaam is tevens een geschenk, het lichaam van een edele, in de ruil voor vrede en rust. Ik verzeker u dat mijn maagdenvlies intact is en dat mijn toewijding aan God mij tot een sober bestaan heeft gedreven zonder welke vorm van verleiding dan ook. Mijn lichaam is puur, puurder dan u ooit zal aanraken en zal volstaan om de vele vrouwen in het dorp te overtreffen. Aanvaard u mij?’ De man bromde wat, nam nog enkele slokken, aarzelde even en sloeg vervolgens een derde van de inhoud achterover, voordat hij de fles met een klap op een bijzettafeltje plaatste.
'Puur?!’ Hij sproeide een regen van speeksel over de vrouwen toen hij honend en met dubbele tong het woord uitsprak. Ze besefte dat de wijn niet de enige alcoholische drank moest zijn die hij die avond naar binnen had gewerkt. Wankelend liep hij naar voren, terwijl zij haastig achteruit schuifelde totdat de rand van het bed tegen haar knieholtes botste. Hugo lachte, een haast kwaadaardig geluid, en deed een poging zijn tempo te verhogen. Het gevolg hiervan was echter dat zijn massieve voeten achter een plooi in het kleed bleven haken. Hij wankelde, Meredith gilde en dook opzij, voordat hij met een luid gekraak op het bed neerviel. Een verdwaasd, gedempt gegrom klonk op toen hij een moeizame poging deed omhoog te komen. Meredith speurde de kamer af, greep het eerste het beste wapen dat ze zag – een zwaard dat tegen de muur aan geleund stond - en hief het hoog boven het hoofd van de benevelde man.
'Moge God me bijstaan en het pad naar het heilige land niet voor me afsluiten door deze daad,’ fluisterde ze, voordat ze het ijzer omlaag liet komen en Hugo’s bloedstollende kreet het volk ervan verzekerde dat de tijden van angst voorbij waren.