Mijn blik zwierf naar de klok aan de muur en ongeduld vulde mijn gedachten. Waarom was tijd heer en meester in deze maatschappij? Waarom waren we gebonden aan wetten die we niet eens zelf op hadden gesteld, die ons werden voorgelegd onder het motto “leef ze na of leef niet”? Je kon de tijd of het dag en nacht ritme niet negeren, het was één van de onmogelijkste opgaven des levens. En toch, dat was nou juist hetgeen dat ik het liefst wilde doen op momenten als deze.
Ik haatte wachten.
Gedachteloos opende ik een paar kastjes, sloot deze weer, pakte wat voorwerpen om ze vervolgens weer terug te zetten. Uiteindelijk eindigde ik op de bank met de tv aan, een ongeopende zak chips naast me en het volume gedempt. Ik staarde naar beelden van mannen en vrouwen die zich geluidloos door hun vooraf opgestelde scenes worstelden in een poging de werkelijkheid te verwezenlijken in speelfilms en series. Ik doodde mijn tijd door ze zelf tekst te geven, door de lippen de woorden te laten vormen die ik wilde dat ze zouden zeggen. Dat ik, als kijker, de touwtjes van de show in handen had en dat zij niet langer hun eigen doen en laten zouden kunnen beheersen. Ze waren te perfect, hun gladde huid, glad haar, de rechte, witte tanden die, samen met een stralende glimlach, hun hele gezicht deden oplichten. Nee, in mijn fantasie vonden ze niet het geluk door simpelweg de deur uit te lopen en tegen de eerste de beste persoon op te botsen, die vervolgens de man of vrouw van hun dromen bleek te zijn. Ze gingen niet tijdelijk uit elkaar, waarna ze de ruzie weer bijlegden en gelukkig samen naar het altaar schreden.
In mijn versie maakten ze kennis met de echte wereld, de echte problemen, de echte blokkades waar je als mens tegenaan liep. Want zeg nou zelf, de door schrijvers uitgedachte personages zouden het nog geen dag volhouden als deze op de realiteit was gebaseerd. Dan zouden ze opstaan met haar vol klitten, zou hun gebit een doffe glans hebben, zou hun huid oneffenheden vertonen. Tot ziens schoonheidsideaal, verwelkom de harde realiteit. 
Mijn cynische gedachtegang wat de levensstijl van verzonnen karakters betrof had echter wel als gevolg dat de tijd, zij het traag, voorbij ging. De ochtend ging om, de middag brak aan en niet veel later leek de zon al weer in haar startblokken te staan om de afdaling te starten. De tijd was bijna op. Het wachten was bijna voorbij.