Hey peeps, ook ik heb besloten om mijn inzending
maar in mijn blog te plaatsen (en later, mocht dit het geval zijn, de komende stukken die ik voor de wedstrijd schrijf). Ik hoop dat je het wat vindt!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Vriend en vijand, samengevoegd tot één, vormt een geheel waar geen houden meer aan is. Een strijd zonder einddoel en slechts een doelloos gevecht dat de instinctieve drang tot moord en doodslag aanwakkert, gevoed door jaloezie en geknakte trots. Dit besefte ik me toen ik aan de rand van het slagveld stond en uitkeek over de chaos die mijn daden hadden gecreëerd. Dat ik mijn vriend, mijn énige vriend, zover had gekregen om de oorlog tussen onze twee kampen uit te roepen, kon ik nog altijd slecht bevatten, maar het bewijs lag letterlijk voor me uitgespreid.
'Mijn vriend, het doet me goed om te zien dat je jezelf nog altijd staande houdt. Dat je in staat bent karakter te tonen heb ik gelukkig nooit hoeven ontkennen.’
‘Yachin,’ antwoordde ik met een star hoofdknikje. De restanten van zijn manschappen hadden een kleine cirkel om ons heen gevormd, maar ik had nooit de intentie gehad om te vluchten. Het was mijn schuld dat al die bekende lichamen over het veld verspreid lagen, willekeurig en doods, alsof iemand handenvol rode stiften om zich heen had geworpen, de inkt was gaan lekken en zo de grond doordrenkt had met een diepe, rode kleur. Het waren mijn bondgenoten die waren gesneuveld, mijn kennissen, maar niet mijn vrienden. Die band was niet aan hen besteed, hoezeer ik ook treurde om hun dood. Nee, enkel de man die, even onoverwinnelijk als altijd, zijn plek had heroverd aan de top verdiende het om die titel opgedragen te krijgen.
‘Dus hier eindigt het,’ fluisterde hij, terwijl hij met een theatrale haal zijn zwaard uit de schede trok. Ik had altijd gedacht dat dramatiek niet aan hem besteed was, maar iets in hem was veranderd sinds het moment dat ik hem had verraden. Het was nooit mijn intentie geweest, het gebeurde gewoon, maar ik zou mezelf zonder aarzeling ervan hebben weerhouden om het plan uit te voeren, als het al mogelijk was geweest om terug te keren in de tijd. Dan zou ik niet het bed hebben gedeeld met Alana, zou Carson dit niet onbedoeld mee hebben gemaakt en de informatie naar Yachin hebben doorgespeeld. Dat zijn vriend het aandurfde om zelfs maar te dénken aan het bedrijven van de liefde met de vrouw van zijn dromen, laat staan het uitvoeren van dit plan, was iets wat Yachin slecht had kunnen bevatten – begrijpelijk. Het was echter wel het einde geweest van onze vriendschap en tevens de vrede.
‘Daar lijkt het wel op. Zonde dat het op deze manier is gelopen.’ Yachin snoof.
‘Daarvoor moet je toch echt jezelf de schuld geven. Ja, het was mijn temperament dat leidde tot dit exacte punt, maar zonder jouw directe aanleiding had het nooit zover hoeven komen.’ Ik haalde mijn schouders op, niet in staat om tegen de waarheid in te gaan. ‘Nog laatste woorden, mijn vriend?’ Yachin zwaaide vervaarlijk met het wapen in zijn hand en ik zag uit mijn ooghoeken hoe enkele mannen een paar stappen achteruit deden om de boog die het zwaard beschreef te ontwijken.
‘Enkel dat ik hoop dat dit je genoeg voldoening zal geven om de situatie van je af te kunnen zetten,’ fluisterde ik, terwijl ik mijn eigen wapens in het met bloed doorweekte gras liet vallen. Waarschijnlijk verbeeldde ik me de korte, warme glans in zijn ogen, tussen de koude apathie door, voordat hij met het lemmet mijn lichaam doorboorde. Mijn armen vielen slap tegen zijn schouders, mijn handen streken nog een laatste keer langs zijn rug. Het was de enige omhelzing die ik ooit nog van hem zou ontvangen, maar voor mij was het voldoende.