Note: 
Ik ben zelf niet echt tevreden over dit stuk, maar tijdgebrek en geen inspiratie gaven me geen andere keus dan dit in te zenden. Jullie mogen een andere mening hebben, maar zo denk ik erover haha. Have fun reading though (:
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
De koude wind leek haast een verwelkomend briesje vergeleken met hoe bevroren haar lichaam aanvoelde. De wind streelde in ieder geval nog, leek een poging te ondernemen om haar onder zijn hoede te nemen en te beschermen tegen de winter die buiten de wagon woedde. Dit in tegenstelling tot haar lichaam, dat besloten had dat het tijd was om het uiterlijk van de ijskoningin te krijgen die ze volgens velen altijd al was geweest. Hoe ironisch.
‘Hoe staat het met het vuur, Leigh?’ Ze keek naar het meisje dat aan de andere kant van de ruimte aanmodderde met bevroren takken en door ijskristallen ingekapseld gras. Leigh was nooit een vriendin van haar geweest, maar toen het lot eenmaal was begonnen met haar te tarten, had het niet langer van ophouden geweten. Het gevolg was dat ze, na de aanslagen, gedwongen was geweest weg te vluchten zonder enige persoonlijke bezittingen, laat staan een warme jas, en bij een vervallen treinstel te eindigen waar ze vervolgens ontdekte dat het meisje wiens vriend een affaire met haar had gehad eveneens had besloten om dit als relatief veilig onderkomen te bestempelen.
‘Weet je, Hyun, misschien, heel misschien zou je kunnen helpen? Kom verdomme overeind, stil in een hoekje blijven zitten is nou niet echt een goed medicijn tegen dat bevroren hart van je, niet dat het mij erg veel uitmaakt of je nou doodvriest of niet, maar aangezien jij vooralsnog de enige persoon bent die ik de afgelopen paar uur heb gezien, heb ik momenteel niet erg veel keus. We bevinden ons al in een kutsituatie, maak het niet erger. Jezus!’ vloekte ze en smeet de takken tegen de wand toen een zoveelste poging om een vonk te krijgen, mislukte.
‘Met het verkeerde been de vergetelheid in gerend vanmorgen?’ mompelde Hyun, die zichzelf naar aanleiding van de uitbrander, overeind had gehesen en op Leigh af was gelopen.
'Grappig.’ Leigh streek een blonde lok uit haar gezicht en schommelde van voor naar achter op de bal van haar voet terwijl ze in haar handen wreef om het gevoel terug te krijgen in haar bevroren vingers. ‘Was dat waar je zojuist een uur op hebt zitten broeden of had je een moment van inzicht en besefte je wat een miserabel schepsel je eigenlijk bent?’
‘Loop naar de hel.’
‘Dat deed ik vanmorgen en, verrassing, jij bent er ook.’ Hyun snoof schamper, iets dat zichtbaar was door een klein dampwolkje dat even in de lucht bleef hangen voor het vervaagde.
‘Over de situatie erger maken gesproken. Het is niet alsof jij mij erg veel bewegingsruimte geeft om het tegendeel van jouw vooroordelen te bewijzen.’
‘Vooroordelen?’ Leigh lachte, een schel geluid zonder een greintje humor erin verwerkt. ‘Jij was degene die besloot los te gaan met die zak van een ex van me. Dat hij voor je viel, heeft hij aan zijn eigen, verdorde brein te danken, maar jij was de aanleiding.’
‘Hij was echt een zak, weet je. We zagen elkaar wel vaker in de club en toen we uiteindelijk wat kregen, heb ik nooit geweten dat jullie wat hadden, totdat jij op een dag voor mijn deur stond en me bijna het ziekenhuis in sloeg. Dat zegt meer over hoe trouw hij was aan jou dan wat voor slet ik wel niet ben.’ Leigh had net haar mond open gedaan om een ogenschijnlijk vinnig antwoord te geven toen er een enkel geweerschot klonk die een trilling door het treinstel liet gaan zodra de kogel doel trof. Even was het stil en beiden wachtten ze in gespannen stilte af, maar toen schreeuwde iemand een  bevel dat ze niet konden verstaan en barstte er een salvo los dat deuken in de wand sloeg. Het metaal kreunde en de galmende slagen verdoofden hun oren.
‘Rennen!’ schreeuwde Leigh, nauwelijks hoorbaar boven het lawaai uit. Ze sprintten weg, door deuropeningen waar de deur allang uit verdwenen was, langs wagons waar de banken aan stukken waren gereten door dieren. Leigh, die jarenlang aan hardlopen had gedaan, ontwikkelde een voorsprong, terwijl Hyun zich moeizaam voortbewoog en enkele keren onderuit ging door de bevroren ondergrond.
‘Hier.’ Leigh wenkte en wees naar het gat dat in de wand was geslagen door god mocht weten wat. Ze sprong erdoor naar buiten en Hyun volgde, zij het wat trager en minder gracieus doordat haar longen snakten naar adem en haar ledematen brandden door de plotselinge inspanning.
‘Ik heb het in ieder geval wat warmer,’ wist ze uit te brengen. Leigh glimlachte, iets wat Hyun toeschreef aan de adrenaline, aangezien het haar vrij onwaarschijnlijk leek dat ze het daadwerkelijk grappig had gevonden.
‘Kom, ze zullen niet lang op zich laten wachten en een voorsprong kan nooit kwaad.’ Hyun knikte, haalde een keer diep adem en kwam weer in beweging. Angst kon rare dingen verwezenlijken.